၁-ကပိလမစၧဝတၳဳ
၃၃၄။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ က်င့္ေသာ သတၱဝါအား မာေလာ (ေပါက္) ႏြယ္ကဲ့သို႔ တဏွာ တိုးပြါး၏။ သစ္သီးကို အလိုရွိေသာ ေမ်ာက္သည္ ေတာတြင္း၌ တစ္ပင္မွ တစ္ပင္ ခုန္လႊား ကူးသန္းသကဲ့သို႔ ထိုတဏွာတိုးပြါးသူသည္ တစ္ဘဝမွ တစ္ဘဝသို႔ ေျပးသြားရာ၏။
၃၃၅။ ၿပိတ္ျမက္သည္ မိုးရြာေသာအခါ ႀကီးပြါးသကဲ့သို႔ေလာက၌ ကပ္ၿငိတြယ္တာ၍ ယုတ္မာေသာ ဤတဏွာ ညႇဥ္းဆဲခံရသူအား စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈတို႔သည္ ႀကီးပြါးကုန္၏။
၃၃၆။ ေရေပါက္သည္ ၾကာရြက္မွ ေလ်ာက်သကဲ့သို႔ေလာက၌ လြန္ဆန္ႏိုင္ခဲေသာ ယုတ္မာေသာ ထိုတဏွာကို ညႇင္းဆဲႏိုင္ခဲ့မူ ထိုပုဂၢိဳလ္သဏၭာန္မွ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈတို႔သည္ ေလ်ာက်ကုန္၏။
၃၃၇။တို႔ေၾကာင့္ ဤအရပ္၌ အညီအၫြတ္ စည္းေဝးလာၾကကုန္ေသာ သင္တို႔အား ငါသည္ ေကာင္းေသာစကားကို ေဟာအံ့၊ ပန္းရင္းေခၚေသာ ၿပိတ္ျမက္၏ အျမစ္ကို အလိုရွိသူသည္ ၿပိတ္ျမက္ပင္ကို တူးရသကဲ့သို႔ (နိဗၺာန္ကို အလိုရွိသူသည္ ) တဏွာ၏ အျမစ္အရင္းကို တူးပစ္ၾကကုန္ေလာ့၊ ေရအလ်ဥ္သည္ က်ဴပင္ကို ဖ်က္ဆီးသကဲ့သို႔ ကိေလသာမာရ္သည္ သင္တို႔ကို အဖန္တလဲလဲ မဖ်က္ဆီး ေစလင့္။
၂-သူကရေပါတိကာဝတၳဳ
၃၃၈။ ခိုင္ျမဲေသာ ေရေသာက္ျမစ္ကို မဖ်က္ဆီးဘဲ ‘မႏုတ္ဘဲ’ ပင္စည္ကို ျဖတ္ေသာ္လည္း သစ္ပင္သည္ တစ္ဖန္ ေပါက္ေရာက္စည္ကားျပန္သကဲ့သို႔ ဤအတူ ကိန္းေအာင္းေနေသာတဏွာကို မဖ်က္ဆီးအပ္ေသးသည္ရွိေသာ္ ဤ (ပဋိသေႏၶ ေနရျခင္းစေသာ) ဆင္းရဲသည္ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ျဖစ္ရ၏။
၃၃၉။ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ အာ႐ံုတို႔သို႔ စီးကုန္ေသာ သံုးဆယ့္ေျခာက္ပါးေသာတဏွာေရအလ်ဥ္တို႔သည္ ရွိကုန္၏။မွားေသာ အယူရွိေသာ ထိုသူကို ရာဂႏွင့္စပ္ေသာအားႀကီးေသာ အၾကံအစည္တို႔သည္ ေဆာင္ယူသြားကုန္၏။
၃၄ဝ။ တဏွာတည္းဟူေသာ ေရအလ်ဥ္တို႔သည္ အလံုးစံုေသာ အာ႐ံုတို႔၌ ယိုစီးကုန္၏။ တဏွာတည္းဟူေသာ ႏြယ္သည္ (ဒြါရေျခာက္ပါး၌) ျဖစ္၍ (အာ႐ံု ေျခာက္ပါး၌) တည္၏။ ထိုေပါက္ေသာတဏွာတည္းဟူေသာ ႏြယ္ကို ျမင္၍ ထို တဏွာႏြယ္ျမစ္ကို မဂ္ပညာျဖင့္ ျဖတ္ၾကကုန္ေလာ့။
၃၄၁။ သတၱဝါတို႔အား ေအာက္ေမ့ျခင္း ခ်စ္ျခင္း ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။ ထိုသတၱဝါတို႔သည္သာယာႏွစ္သက္ဖြယ္၌မွီကုန္လ်က္ ကာမခ်မ္းသာကို ရွာမွီးကုန္သည္ျဖစ္၍ ပဋိသေႏၶေနျခင္း အိုျခင္းသို႔ မုခ်ကပ္ေရာက္ၾကရကုန္၏။
၃၄၂။ တဏွာျဖင့္ ဝန္းဝိုင္းျခံရံအပ္ကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔သည္ (မုဆိုး) ေက်ာ့ကြင္း၌မိေသာ ယုန္ကဲ့သို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနၾကရကုန္၏။ (ကာမရာဂစေသာ) သံေယာဇဥ္အေစးျဖင့္ ကပ္ၿငိကုန္ေသာသူတို႔သည္ ၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး အဖန္တလဲလဲ ပဋိသေႏၶေနျခင္း စေသာ ဆင္းရဲကို ကပ္ေရာက္ၾကရကုန္၏။
၃၄၃။ တဏွာျဖင့္ ဝန္းဝိုင္းျခံရံအပ္ကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔သည္ (မုဆိုး) ေက်ာ့ကြင္း၌မိေသာ ယုန္ကဲ့သို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနၾကရကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ ရာဂကင္းျခင္းကို ေတာင့္တေသာသူသည္ တဏွာကို ပယ္ေဖ်ာက္ရာ၏။
၃-ဝိဗ႓ႏၴဘိကၡဳဝတၳဳ
၃၄၄။ အၾကင္သူသည္ လူ႕အျဖစ္၌ ေနျခင္းဟူေသာ ေတာကို စြန္႔၍ အက်င့္တည္းဟူေသာ ေတာသို႔ သက္ဝင္ခဲ့၏။ အိမ္ရာေထာင္မႈ တဏွာေတာမွ လြတ္ၿပီးလ်က္ အိမ္ရာေထာင္မႈ တဏွာေတာသို႔ပင္ ေျပးဝင္ျပန္၏။ လာၾကကုန္ေလာ့၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ႐ႈၾကကုန္ေလာ့၊ အိမ္ရာေထာင္မႈ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ၿပီးလ်က္ အိမ္ရာေထာင္မႈ အေႏွာင္အဖြဲ႕သို႔သာလွ်င္ ေျပးဝင္၏။
၄-ဗႏၶနာဂါရဝတၳဳ
၃၄၅-၃၄၆။ သံျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ (သံေျခက်ဥ္းစေသာ) အေႏွာင္အဖြဲ႕ သစ္သားျဖင့္ လုပ္ေသာ (ထိတ္တံုးစေသာ) အေႏွာင္အဖြဲ႕ ျမက္ေလွ်ာ္တို႔ျဖင့္ လုပ္ေသာ ႀကိဳးစေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မ်ဳိးကို ခိုင္ျမဲေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ဟု ပညာရွိတို႔ မဆိုၾကကုန္။ ပတၱျမား နားေတာင္းစေသာ ရတနာတို႔၌လည္းေကာင္း၊ သားသမီး မယားတို႔၌လည္းေကာင္း အလြန္တပ္ႏွစ္သက္ေသာ ငဲ့ကြက္မႈတဏွာအေႏွာင္အဖြဲ႕မ်ဳိးကိုသာလွ်င္ ခိုင္ျမဲေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ဟု ပညာရွိတို႔ ဆိုၾကကုန္၏။ ပညာရွိတို႔သည္ (အပါယ္ေလးပါးတည္းဟူေသာ) ယုတ္နိမ့္ရာသို႔ ေဆာင္တတ္သျဖင့္ (ဖြဲ႕မွန္းမသိ ဖြဲ႕သျဖင့္) ေလ်ာ့ရဲဟန္ရွိေသာ္လည္း လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းေသာ ဤတဏွာတည္းဟူေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ႐ုန္းျဖတ္၍ မငဲ့ကြက္ဘဲ ကာမခ်မ္းသာကို စြန္႔လ်က္ ေတာထြက္ၾကကုန္၏။
၅-ေခမာေထရီဝတၳဳ
၃၄၇။ ပင့္ကူသည္ မိမိျပဳေသာ ပိုက္ကြန္၌ အိပ္သကဲ့သို႔ သတၱဝါတို႔သည္ ျပင္းစြာ တပ္မက္ကုန္သည္ျဖစ္၍ မိမိတို႔ျပဳေသာတဏွာအလ်ဥ္သို႔ က်ကုန္၏။ ပညာရွိတို႔သည္ ဤတဏွာကို ျဖတ္၍ မငဲ့ကြက္ဘဲ ခပ္သိမ္းေသာ ဆင္းရဲကို စြန္႔လ်က္ သြားကုန္၏။
၆-ဥဂၢေသနဝတၳဳ
၃၄၈။ လြန္ေလၿပီးေသာ ခႏၶာ၌ တဏွာကို စြန္႔ေလာ့၊ ေနာင္ျဖစ္ေပၚမည့္ ခႏၶာ၌ တဏွာကို စြန္႔ေလာ့၊ အလယ္ျဖစ္ေသာ ပစၥဳပၸန္ခႏၶာ၌ တဏွာကို စြန္႔ေလာ့၊ အလံုးစံု (ပစၥဳပၸန္ အတိတ္ အနာဂတ္) ခႏၶာ၌ တဏွာမွ လြတ္ေသာစိတ္ရွိလ်က္ ဘဝသံုးပါး၏ အဆံုးသို႔ ေရာက္သည္ျဖစ္၍ တစ္ဖန္ အိုျခင္းနာျခင္းသို႔ မကပ္ေလလင့္။
၇-စူဠဓႏုဂၢဟပ႑ိတဝတၳဳ
၃၄၉။ ကာမဝိတက္ ႏွိပ္စက္အပ္ေသာ ထက္ေသာ ရာဂရွိေသာတင့္တယ္၏ဟု အဖန္ဖန္႐ႈေသာ သတၱဝါအား တဏွာသည္ အလြန္တိုးပြါးေလ၏။ ဤသူသည္ မာရ္၏ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ခိုင္ျမဲေအာင္ ျပဳ၏။
၃၅ဝ။ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ မိစၧာဝိတက္ၿငိမ္းျခင္း၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္၏။ သတိရွိသည္ျဖစ္၍ အခါ ခပ္သိမ္း အသုဘအာ႐ံုကို ပြါး၏။ ဤပုဂၢိဳလ္သည္ မာရ္၏ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ကင္းေအာင္ ျပဳ၏။ မာရ္၏ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ျဖတ္၏။
၈-မာရဝတၳဳ
၃၅၁။ ရဟန္းကိစၥ ၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးသူသည္ ထိတ္လန္႔ျခင္း မရွိ၊ တဏွာကင္း၏။ ကိေလသာကင္း၏။ ဘဝသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း ရာဂစေသာ ေျငာင့္ တံသင္းတို႔ကို ျဖတ္ၿပီးျဖစ္၏။ ဤခႏၶာကိုယ္သည္ အဆံုးစြန္ ျဖစ္၏။
၃၅၂။ တဏွာကင္းေသာ၊ စြဲလမ္းျခင္းမရွိေသာ၊ နိ႐ုတၱိပဋိသမ႓ိဒါ၌ လိမၼာေသာ၊ အကၡရာတို႔၏အေပါင္းကိုလည္း သိေသာ၊ ေရွ႕ေနာက္အကၡရာတို႔ကိုလည္း သိေသာ၊ အဆံုးစြန္ျဖစ္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာရွိေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို စင္စစ္ ႀကီးေသာပညာရွိသူ ‘ေယာက္်ားျမတ္’ဟူ၍ ေခၚဆိုအပ္၏။
၉-ဥပကာဇီဝကဝတၳဳ
၃၅၃။ ငါသည္ အလံုးစံု တရားတို႔ကို ႏွိမ္နင္း၍ တည္၏။ အလံုးစံုေသာတရားသေဘာကို သိ၏။ အလံုးစံုေသာ သေဘာတရားတို႔၌ ကပ္ၿငိတြယ္တာျခင္း မရွိ၊ အလံုးစံုေသာ ေတဘုမၼကတရားကို စြန္႔၏။ တဏွာကုန္ခန္းရာ အရဟတၱဖိုလ္၌ ကိေလသာမွ လြတ္၏။ ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ သိ၍ အဘယ္သူကို (ငါ့ဆရာဟု) ၫႊန္းျပရအံ့နည္း။
၁ဝ-သကၠပဥႇဝတၳဳ
၃၅၄။ တရားအလွဴသည္ အလွဴအားလံုးကို ေအာင္ႏိုင္၏။ တရားအရသာသည္ အရသာအားလံုးကို ေအာင္ႏိုင္၏။ တရား၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းသည္ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းအားလံုးကို ေအာင္ႏိုင္၏။ တဏွာကုန္ရာ အရဟတၱဖိုလ္သည္ အလံုးစံုဆင္းရဲကို ေအာင္ႏိုင္၏။
၁၁-အပုတၱကေသ႒ိဝတၳဳ
၃၅၅။ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔သည္ ပညာမဲ့သူကို ဖ်က္ဆီးကုန္၏။ (နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ) တစ္ဖက္ကမ္းကို ရွာမွီးသူတို႔ကိုကား မဖ်က္ဆီးႏိုင္ကုန္။ ပညာမဲ့သူသည္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၌ တပ္မက္ျခင္းျဖင့္ သူတစ္ပါးတို႔ကို ဖ်က္ဆီးသကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ဖ်က္ဆီးတတ္၏။
၁၂-အကၤုရဝတၳဳ
၃၅၆။ လယ္ယာတို႔ကို ျမက္အေပါင္းတို႔သည္ ဖ်က္ဆီးကုန္၏။ ဤသတၱဝါ အေပါင္းကို ရာဂသည္ဖ်က္ဆီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာဂကင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ေပးလွဴျခင္းသည္ အက်ဳိးႀကီး၏။
၃၅၇။ လယ္ယာတို႔ကို ျမက္အေပါင္းတို႔သည္ ဖ်က္ဆီးကုန္၏။ ဤသတၱဝါ အေပါင္းကို ေဒါသသည္ဖ်က္ဆီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါသကင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ေပးလွဴျခင္းသည္ အက်ဳိးႀကီး၏။
၃၅၈။ လယ္ယာတို႔ကို ျမက္အေပါင္းတို႔သည္ ဖ်က္ဆီးကုန္၏။ ဤသတၱဝါ အေပါင္းကို ေမာဟသည္ဖ်က္ဆီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာဟကင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ေပးလွဴျခင္းသည္ အက်ဳိးႀကီး၏။
၃၅၉။ လယ္ယာတို႔ကို ျမက္အေပါင္းတို႔သည္ ဖ်က္ဆီးကုန္၏။ ဤသတၱဝါ အေပါင္းကို အလိုရမက္သည္ဖ်က္ဆီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလိုရမက္ကင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ေပးလွဴျခင္းသည္ အက်ဳိးႀကီး၏။
(လယ္ယာတို႔ကို ျမက္အေပါင္းတို႔သည္ ဖ်က္ဆီးကုန္၏။ ဤသတၱဝါအေပါင္းကို တဏွာသည္ ဖ်က္ဆီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တဏွာကင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ေပးလွဴျခင္းသည္ အက်ဳိးႀကီး၏။)
ဤ ( ) ရွိစာသားသည္ ႏိုင္ငံျခားစာမူတို႔၌ မရွိ၊ အ႒ကထာ၌လည္း မပါ။
ႏွစ္ဆယ့္ေလးခုေျမာက္ တဏွာဝဂ္ ၿပီး၏။