၁-စူေဠကသာဋကဝတၳဳ
၁၁၆။ မေကာင္းမႈ၌ စိတ္သည္ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္၍ ေကာင္းမႈျပဳေသာအခါ ႏုံ႔ေႏွးတတ္ရကား မေကာင္းမႈမွ စိတ္ကို တားျမစ္၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ကို လ်င္ျမန္ေဆာစြာ ျပဳလုပ္ရာ၏။
၂-ေသယ်သကေတၳရဝတၳဳ
၁၁၇။ ပုဂၢိဳလ္သည္ မေကာင္းမႈ ျပဳမိေစကာမူ ထိုမေကာင္းမႈကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ မျပဳမိေစရာ၊ ထိုမေကာင္းမႈ၌ စိတ္အလိုဆႏၵကို မျပဳရာ၊ မေကာင္းမႈကို ပြါးေစျခင္းသည္ ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းတည္း။
၃-လာဇေဒဝဓီတာဝတၳဳ
၁၁၈။ ပုဂၢိဳလ္သည္ ေကာင္းမႈကို ျပဳၿပီးေသာ္လည္း ထိုေကာင္းမႈကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပဳရာ၏။ ထိုေကာင္းမႈ၌ စိတ္အလိုဆႏၵကို ျပဳရာ၏။ ေကာင္းမႈကို ပြါးေစျခင္းသည္ ခ်မ္းသာျခင္း၏အေၾကာင္းတည္း။
၄-အနာထပိ႑ိကေသ႒ိဝတၳဳ
၁၁၉။ မေကာင္းမႈျပဳေသာသူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အက်ဳိးမေပးေသးသေရြ႕ ကာလပတ္လံုး ေကာင္းျမတ္ေသာ အာ႐ံုကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေသး၏။ မေကာင္းမႈ အက်ဳိးေပးေသာအခါ၌ မူကားမေကာင္းမႈျပဳသူသည္ မေကာင္းက်ဳိးတို႔ကိုသာ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့၏။
၁၂ဝ။ ေကာင္းမႈျပဳေသာသူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းမႈအက်ဳိး မေပးသေရြ႕ ကာလပတ္လံုး မေကာင္းေသာ အာ႐ံုကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေသး၏။ ေကာင္းမႈအက်ဳိး ေပးေသာအခါ၌ မူကား ေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းက်ဳိးတို႔ကိုသာ ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့၏။
၅-အသညတပရိကၡာရဝတၳဳ
၁၂၁။ အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းမႈသည္ (ငါ့အား) အက်ဳိးေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု မေကာင္းမႈကို မထီမဲ့ျမင္ မေအာက္ေမ့ရာ၊ မိုးေရေပါက္သည္ က်ဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ေရအိုးသည္ ျပည့္ဘိသကဲ့သို႔ သူမိုက္သည္ အနည္းငယ္အနည္းငယ္မွ်ေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳဆည္းပူးဖန္ မ်ားလတ္ေသာ္ မေကာင္းမႈျဖင့္ ျပည့္၏။
၆-ဗိဠာလပါဒကေသ႒ိဝတၳဳ
၁၂၂။ အနည္းငယ္ေသာ ေကာင္းမႈသည္ (ငါ့အား) အက်ဳိးေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ေကာင္းမႈကို မထီမဲ့ျမင္ မေအာက္ေမ့ရာ၊ မိုးေရေပါက္သည္ က်ဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ေရအိုးသည္ ျပည့္ဘိသကဲ့သို႔ ပညာရွိသည္ အနည္းငယ္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ေကာင္းမႈကို ျပဳဆည္းပူးဖန္ မ်ားလတ္ေသာ္ ေကာင္းမႈျဖင့္ ျပည့္၏။
၇-မဟာဓနဝါဏိဇဝတၳဳ
၁၂၃။ အေဖာ္နည္းေသာ မ်ားေသာ ဥစၥာရွိေသာ ကုန္သည္ႀကီးသည္ ေဘးအႏၲရာယ္ မ်ားေသာ ခရီးကို ေရွာင္ၾကဥ္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အသက္ရွင္လိုေသာသူသည္ (လတ္တေလာ ေသေစတတ္ေသာ) အဆိပ္ကို ေရွာင္ၾကဥ္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ပညာရွိသည္ မေကာင္းမႈတို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။
၈-ကုကၠဳဋမိတၱေနသာဒဝတၳဳ
၁၂၄။ လက္၌ အနာမရွိလွ်င္ လက္ျဖင့္ အဆိပ္ကို ကိုင္ေဆာင္ႏိုင္၏။ အဆိပ္သည္ အနာမရွိေသာ လက္သို႔ အစဥ္မလိုက္၊ ေစတနာမရွိဘဲ ျပဳေသာသူအား မေကာင္းမႈကံမည္သည္ မရွိ။
၉-ေကာကသုနခလုဒၵကဝတၳဳ
၁၂၅။ အၾကင္သူမိုက္သည္ မျပစ္မွားထိုက္ေသာ စင္ၾကယ္၍ ကိေလသာကင္းေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား ျပစ္မွား၏။ ေလညာသို႔ ပစ္လႊင့္အပ္ေသာ သိမ္ေမြ႕ေသာ ျမဴမႈန္႔သည္ ထိုပစ္လႊင့္သူသို႔သာ ျပန္က်လာဘိသကဲ့သို႔ မေကာင္းမႈသည္ ထိုသူမိုက္သို႔သာ ေရွး႐ႈျပန္က်လာ၏။
၁ဝ-မဏိကာရကုလူပကတိႆေတၳရဝတၳဳ
၁၂၆။ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔သည္ (ဤလူ႕ျပည္၌) အမိဝမ္းဝယ္ ပဋိသေႏၶ ေနရကုန္၏။ မေကာင္းမႈျပဳသူတို႔သည္ ငရဲ၌ ျဖစ္ရကုန္၏။ ေကာင္းေသာ ပညာရွိတို႔သည္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရကုန္၏။ အာသေဝါကင္းေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ပရိနိဗၺာန္စံရကုန္၏။
၁၁-တေယာဇနဝတၳဳ
၁၂၇။ မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းကင္၌ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း၊ သမုဒၵရာ အလယ္၌ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း ေတာင္ေခါင္းသို႔ ဝင္၍ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း (မေကာင္းမႈမွ မလြတ္ရာ၊) အၾကင္အရပ္၌ တည္ေနေသာ္ မေကာင္းမႈမွ လြတ္ရာ၏။ ထိုအရပ္မ်ဳိးကား မရွိႏိုင္သည္သာတည္း။
၁၂-သုပၸဗုဒၶသက်ဝတၳဳ
၁၂၈။ မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းကင္၌ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း၊ သမုဒၵရာ အလယ္၌ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ေခါင္းသို႔ ဝင္၍ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း (ေသမင္းမွ မလြတ္ရာ၊) အၾကင္အရပ္၌ တည္ေနေသာ္ ေသမင္းမွ မညႇဥ္းဆဲႏိုင္ရာ၊ ထိုအရပ္မ်ဳိးကား မရွိႏိုင္သည္သာတည္း။
ကိုးခုေျမာက္ပါပဝဂ္ ၿပီး၏။