မဟာသဠာယတနိကသုတ္

၄၂၈။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-

အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို ”ရဟန္းတို႔”ဟု မိန္႔ေတာ္ မူ၏။ ”ျမတ္စြာဘုရား”ဟု ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏ -”ရဟန္းတို႔ သင္တို႔အား က်ယ္ျပန္႔ေသာ အာယတနေျခာက္ပါး တို႔ကို ေဟာေပအံ့၊ ထိုတရားကို နာကုန္ေလာ့၊ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းကုန္ေလာ့၊ ေဟာေပအံ့ဟု (မိန္႔ ေတာ္မူ၏)။ ”ျမတ္စြာဘုရား ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ ထားကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရား ေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူ၏ –

၄၂၉။ ရဟန္းတို႔ စကၡဳကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍ ႐ူပါ႐ံုတို႔ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍ စကၡဳဝိညာဏ္ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍ စကၡဳသမၹႆကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍ စကၡဳသမၹႆ ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ သုခေဝဒနာ ဒုကၡေဝဒနာ ဥေပကၡာေဝဒနာတို႔ကိုလည္းဟုတ္မွန္ တိုင္း မသိ မျမင္၍ စကၡဳ၌ ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏၊ ႐ူပါ႐ံုတို႔၌ ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏၊ စကၡဳဝိညာဏ္၌ ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏၊ စကၡဳသမၹႆ၌ ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏၊ စကၡဳသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ သုခေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒုကၡေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥေပကၡာေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာ၌လည္း ျပင္းစြာ တပ္ႏွစ္သက္၏။

ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္ေသာ ရာဂႏွင့္ယွဥ္ေသာ ေတြေဝေသာ သာယာဖြယ္ကို ႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေနေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေနာင္အခါ၌ ငါးပါးေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔သည္ ပြါးျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။ ထို ပုဂၢိဳလ္အား တစ္ဖန္ ဘဝသစ္၌ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ႏွစ္သက္ျခင္း ရာဂႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ ထိုထိုအာ႐ံု၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္းရွိေသာ တဏွာသည္လည္း ပြါး၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္း တို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ ျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္၌ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲကိုလည္းေကာင္း ခံစားရ၏။

ရဟန္းတို႔ ေသာတကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ ဃာနကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိ မျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ ဇိဝွါကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ ကာယကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိ မျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ မနကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍၊ ရဟန္းတို႔ ဓမၼာ႐ံုတို႔ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိ မျမင္၍၊ ရဟန္းတို႔ မေနာဝိညာဏ္ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္၍၊ ရဟန္းတို႔ မေနာသမၹႆကိုဟုတ္မွန္ တိုင္း မသိမျမင္၍၊ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ သုခေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒုကၡ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥေပကၡာေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာတို႔ကိုလည္းဟုတ္မွန္တိုင္း မသိမျမင္ မူ၍ မေနာဒြါရ၌ ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏၊ ဓမၼာ႐ံုတို႔၌ ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏၊ မေနာဝိညာဏ္၌ ျပင္းစြာ တပ္ႏွစ္သက္၏၊ မေနာသမၹႆ၌ ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏၊ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ ေပၚေသာ သုခေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒုကၡေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥေပကၡာေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာ၌လည္း ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္၏။

ျပင္းစြာတပ္ႏွစ္သက္ေသာ ရာဂႏွင့္ယွဥ္ေသာ ေတြေဝေသာ သာယာဖြယ္ကို ႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ေန ေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေနာင္အခါ၌ ငါးပါးေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔သည္ ပြါးျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။ ထို ပုဂၢိဳလ္အား တစ္ဖန္ ဘဝသစ္၌ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ႏွစ္သက္ျခင္း ရာဂႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ ထိုထိုအာ႐ံု၌့အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္းရွိေသာ တဏွာသည္လည္း ပြါး၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ကိုယ္ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္းတို႔ သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ ျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းတို႔သည္လည္း ပြါးကုန္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲကိုလည္းေကာင္း ခံစားရ၏။

၄၃ဝ။ ရဟန္းတို႔ စကၡဳကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍ ႐ူပါ႐ံုတို႔ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍ စကၡဳ ဝိညာဏ္ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍ စကၡဳသမၹႆကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍ စကၡဳသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ သုခေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒုကၡေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥေပကၡာေသာ္လည္း ေကာင္း ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာတို႔ကိုလည္းဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍ စကၡဳ၌ ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္၊ ႐ူပါ႐ံု တို႔၌ ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္၊ စကၡဳဝိညာဏ္၌ ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္၊ စကၡဳသမၹႆ၌ ျပင္းစြာ မတပ္ ႏွစ္သက္၊ စကၡဳသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ သုခေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒုကၡေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ဥေပကၡာေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာတို႔၌လည္း ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္။

ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္ေသာ ရာဂႏွင့္မယွဥ္ေသာ မေတြေဝေသာ အျပစ္ကို႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေနေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေနာင္အခါ၌ ငါးပါးေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔သည္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္အား တစ္ဖန္ ဘဝသစ္ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ႏွစ္သက္ျခင္း ရာဂႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ ထိုထိုအာ႐ံု၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္းရွိေသာ တဏွာသည္လည္း ေပ်ာက္ကင္း၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္း ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏။ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏။ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာကိုလည္း ေကာင္း၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာကိုလည္းေကာင္း ခံစားရ၏။

၄၃၁။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္ဉာဏ္အျမင္သည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုဉာဏ္အျမင္သည္ မွန္ေသာဉာဏ္အျမင္ ‘သမၼာဒိ႒ိ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္အၾကံသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုအၾကံသည္ မွန္ေသာအၾကံ ‘သမၼာသကၤပၸ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာထိုပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္အားထုတ္ျခင္း သည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုအားထုတ္ျခင္းသည္ မွန္ေသာအားထုတ္ျခင္း ‘သမၼာဝါယာမ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္ေအာက္ေမ့ျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထို ေအာက္ေမ့ျခင္းသည္ မွန္ေသာေအာက္ေမ့ျခင္း ‘သမၼာသတိ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္တည္ၾကည္ျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုတည္ၾကည္ျခင္းသည္ မွန္ေသာ တည္ၾကည္ျခင္း ‘သမၼာသမာဓိ’ ျဖစ္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ကာယကံသည္လည္းေကာင္း၊ ဝစီကံသည္လည္း ေကာင္း၊ အသက္ေမြးမႈသည္လည္းေကာင္း မဆြကပင္ စင္ၾကယ္ၿပီးျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ျမတ္ေသာ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဤမဂ္သည္ ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္၏။

ဤသို႔ ျမတ္ေသာ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဤမဂ္ကို ပြါးေစေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေလးပါးေသာ သတိ ပ႒ာန္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ေလးပါးေသာ သမၼပၸဓာန္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ေလးပါးေသာ ဣဒၶိပါဒ္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ငါးပါးေသာ ဣေႁႏၵတို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ငါးပါးေသာ ဗိုလ္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ခုနစ္ပါးေသာ ေဗာဇၩင္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာ့ျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။

ထိုပုဂၢိဳလ္အား သမထ ဝိပႆနာဟူေသာ ဤႏွစ္ပါးေသာ တရားတို႔သည္ အစုံတြဲ၍ ျဖစ္ကုန္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ သိအပ္ေသာ တရားတို႔ကို ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ သိ၏။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပယ္အပ္ေသာ တရားတို႔ကို ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပယ္၏။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပြါးအပ္ေသာ တရားတို႔ကို ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပြါး၏။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္ေသာ တရား တို႔ကို ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳ၏။

ရဟန္းတို႔ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ သိအပ္ေသာ တရားတို႔သည္ အဘယ္သည္တို႔နည္း၊ ႐ုပ္ဥပါဒါ နကၡႏၶာ ေဝဒနာဥပါဒါနကၡႏၶာ သညာဥပါဒါနကၡႏၶာ သခၤါရဥပါဒါနကၡႏၶာ ဝိညာဏ္ဥပါဒါနကၡႏၶာ ဟူေသာ ငါးပါးေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔ပင္တည္းဟု ဆိုရမည္။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ သိအပ္ေသာ တရားတို႔သည္ ဤသည္တို႔ပင္တည္း။

ရဟန္းတို႔ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပယ္အပ္ကုန္ေသာ တရားတို႔သည္ အဘယ္သည္တို႔နည္း၊ အဝိဇၨာႏွင့္ ဘဝတဏွာတို႔တည္း။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပယ္အပ္ကုန္ေသာ တရားတို႔သည္ ဤသည္တို႔ပင္တည္း။

ရဟန္းတို႔ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပြါးအပ္ကုန္ေသာ တရားတို႔သည္ အဘယ္သည္တို႔နည္း၊ သမထႏွင့္ ဝိပႆနာတို႔တည္း။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပြါးအပ္ေသာ တရားတို႔သည္ ဤသည္တို႔ပင္တည္း။

ရဟန္းတို႔ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္ေသာ တရားတို႔သည္ အဘယ္သည္တို႔နည္း၊ အရဟတၱမဂ္ဝိဇၨာႏွင့္ အရဟတၱဖိုလ္ဝိမုတၱိတို႔တည္း။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္ေသာ တရား တို႔သည္ ဤသည္တို႔ပင္တည္း။

၄၃၂။ ရဟန္းတို႔ ေသာတကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ ဃာနကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ ဇိဝွါကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ ကာယကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍။ပ။ ရဟန္းတို႔ မနကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍၊ ဓမၼာ႐ံုတို႔ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍၊ ဤမေနာ ဝိညာဏ္ကိုဟုတ္မွန္တိုင္း သိျမင္၍၊ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ သုခေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒုကၡေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥေပကၡာေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာတို႔ကိုလည္းဟုတ္ မွန္တိုင္း သိျမင္၍ မနကို ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္၊ ဓမၼာ႐ံုတို႔၌ ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္၊ မေနာဝိညာဏ္၌ ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္၊ မေနာသမၹႆ၌ ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္၊ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ သုခေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒုကၡေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥေပကၡာေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေသာေဝဒနာတို႔၌လည္း ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္။

ျပင္းစြာ မတပ္ႏွစ္သက္ေသာ ရာဂႏွင့္မယွဥ္ေသာ မေတြေဝေသာ အျပစ္ကို႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေနေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေနာင္အခါ၌ ငါးပါးေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔သည္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္အား တစ္ဖန္ ဘဝသစ္၌ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ႏွစ္သက္ျခင္း ရာဂႏွင့္တကြေသာ ထိုထို အာ႐ံု၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္းရွိေသာ တဏွာသည္လည္း ေပ်ာက္ကင္း၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္း ကုန္၏။ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ပူပန္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏။ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ စိတ္၌ ျဖစ္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းတို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုယ္၌ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာကိုလည္းေကာင္း ခံစားရ၏။

၄၃၃။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္ဉာဏ္အျမင္သည္ ျဖစ္၏၊ ထို ပုဂၢိဳလ္၏ ထိုဉာဏ္အျမင္သည္ မွန္ေသာဉာဏ္အျမင္ ‘သမၼာဒိ႒ိ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ ေသာပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္အၾကံသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုအၾကံသည္ မွန္ေသာအၾကံ ‘သမၼာ့သကၤပၸ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္အားထုတ္ျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုအားထုတ္ျခင္းသည္ မွန္ေသာအားထုတ္ျခင္း ‘သမၼာဝါယာမ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္ေအာက္ေမ့ျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုေအာက္ ေမ့ျခင္းသည္ မွန္ေသာေအာက္ေမ့ျခင္း ‘သမၼာသတိ’ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား အၾကင္တည္ၾကည္ျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ထိုတည္ၾကည္ျခင္းသည္ မွန္ေသာတည္ ၾကည္ျခင္း ‘သမၼာသမာဓိ’ ျဖစ္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ကာယကံသည္လည္းေကာင္း၊ ဝစီကံသည္လည္းေကာင္း၊ အသက္ေမြးမႈသည္လည္းေကာင္း မဆြကပင္ စင္ၾကယ္ၿပီးျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ျမတ္ေသာ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဤမဂ္သည္ ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္၏။

ဤသို႔ ျမတ္ေသာ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဤမဂ္ကို ပြါးေစေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေလးပါးေသာ သတိ ပ႒ာန္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ေလးပါးေသာ သမၼပၸဓာန္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ေလးပါးေသာ ဣဒၶိပါဒ္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ငါးပါးေသာ ဣေႁႏၵတို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ငါးပါးေသာ ဗိုလ္ တို႔သည္လည္း ဘာဝနာျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ခုနစ္ပါးေသာ ေဗာဇၩင္တို႔သည္လည္း ဘာဝနာ ျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။

ရဟန္းတို႔ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ သိအပ္ေသာ တရားတို႔သည္ အဘယ္သည္တို႔နည္း၊ ႐ုပ္ဥပါဒါနကၡႏၶာ ေဝဒနာဥပါဒါနကၡႏၶာ သညာဥပါဒါနကၡႏၶာ သခၤါရဥပါဒါနကၡႏၶာ ဝိညာဏ္ဥပါဒါနကၡႏၶာ ဟူေသာ ငါးပါးေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔ပင္တည္းဟု ဆိုရမည္။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ သိအပ္ေသာ တရားတို႔သည္ ဤသည္တို႔ပင္တည္း။

ရဟန္းတို႔ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပယ္အပ္ကုန္ေသာ တရားတို႔သည္ အဘယ္သည္တို႔နည္း၊ အဝိဇၨာႏွင့္ ဘဝတဏွာတို႔တည္း။ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ ပယ္အပ္ေသာ တရားတို႔သည္ ဤသည္တို႔ပင္တည္း။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေဒသနာေတာ္ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ကုန္ၿပီ။

ခုနစ္ခုေျမာက္ မဟာသဠာယတနိကသုတ္ ၿပီး၏။