မဓုပိ႑ိကသုတ္

၉၉။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-

အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သကၠတိုင္း ကပိလဝတ္ျပည္ နိေျဂာဓာ႐ံုေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္အခ်ိန္၌ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္ သကၤန္းကိုယူ (ေဆာင္) ကာ ကပိလဝတ္ျပည္သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူ၏။ ကပိလဝတ္ျပည္၌ ဆြမ္းခံလွည့္လည္၍ ဆြမ္းခံရာမွ ဖဲဲခဲဲ့ကာ ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ မဟာဝုန္ေတာဆီသို႔ ေန႔သန္႔ေတာ္မူရန္ ခ်ဥ္းကပ္ဝင္ေရာက္၍ ဥသွ်စ္ပင္ပ်ဳိရင္း၌ ေန႔သန္႔ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ဒ႑ပါဏိ သာကီဝင္မင္းသားသည္ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္လွည့္လည္သည္ရွိေသာ္ မဟာဝုန္ေတာဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေလ၏။ မဟာဝုန္ေတာသို႔ ဝင္ေရာက္၍ ဥသွ်စ္ပင္ပ်ဳိရင္းျမတ္စြာဘုရားရွိရာ အရပ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးလွ်င္ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္စကားကို (ေျပာဆို) ၿပီးဆံုးေစ၍ တုတ္ကို ေထာက္ကာ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အရပ္၌ ရပ္တည္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားကို ”(အသွ်င္) ရဟန္းသည္ အဘယ္အယူရွိသနည္း၊ ့အဘယ္ကို ေျပာၾကားေလ့ရွိသနည္း” ဟု ဤစကားကို ေလွ်ာက္ၾကား၏၊ ”ငါ့သွ်င္ အၾကင္သို႔ေသာ အယူရွိသည္ျဖစ္၍ နတ္ မာရ္နတ္ ျဗဟၼာႏွင့္ တကြေသာ နတ္ေလာကႏွင့္ သမဏျဗာဟၼဏမင္းမ်ား လူမ်ားႏွင့္တကြေသာ လူ႕ေလာက၌ မည္သူႏွင့္ မွ်မျငင္းခံု၊ အၾကင္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္တို႔ႏွင့္မယွဥ္သည္ျဖစ္၍ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးေတာယံုမွားျခင္း မရွိသည္ျဖစ္၍ ကုကၠဳစၥျပတ္ၿပီးသည္ ျဖစ္၍ဘဝငယ္ ဘဝႀကီး၌ တပ္မက္ျခင္းကင္းလ်က္ေနေသာ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေသာ (ငါ့မွာ) (ကိေလသာ) သညာတို႔သည္ မကိန္းဝပ္ကုန္၊ ဒါယကာ ငါသည္ ဤသို႔ေသာ အယူရွိ၏။ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းကို ေျပာၾကားေလ့ ရွိ၏” ဟု ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ ဒ႑ပါဏိမည္ေသာ သာကီဝင္မင္းသားသည္ ဦးေခါင္းကို ညိတ္၍ လ်ာကို ထုတ္ကာ နဖူးျပင္၌ နဖူးေရးသံုးခုကို ထေစ၍ တုတ္ကို ေထာက္လ်က္ ဖဲခြါသြားေလ၏။

၂ဝဝ။တို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ ကိန္းေအာင္းရာမွ ထေတာ္မူလ်က္ နိေျဂာဓာ႐ံုေက်ာင္းဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ခင္းထားေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေတာ္မူကာ ရဟန္းတို႔ကို ”ရဟန္းတို႔ငါသည္ နံနက္အခ်ိန္၌ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္သကၤန္းကို ယူ (ေဆာင္) ကာ ကပိလဝတ္ျပည္သို႔ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူခဲ့၏။ ကပိလဝတ္ျပည္၌ ဆြမ္းခံလွည့္လည္၍ ဆြမ္းခံရာမွ ဖဲဲခဲဲ့ကာ ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္မဟာဝုန္ေတာဆီသို႔ ေန႔သန္႔ေတာ္မူရန္ ခ်ဥ္းကပ္ဝင္ေရာက္၍ ဥသွ်စ္ပင္ပ်ဳိအရင္း၌ ေန႔သန္႔ထိုင္ ေနေတာ္မူခဲ့၏။ ရဟန္းတို႔ ဒ႑ပါဏိမည္ေသာ သာကီဝင္မင္းသားသည္လည္း အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္လွည့္လည္သည္ရွိေသာ္ မဟာဝုန္ေတာဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ မိေလ၏။ မဟာဝုန္ေတာသို႔ ဝင္ေရာက္၍ဥသွ်စ္ပင္ပ်ဳိရင္း ငါရွိရာ အရပ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေနာက္ ငါႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ ဆက္ၿပီးလွ်င္ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္စကားကို (ေျပာဆို) ၿပီးဆံုးေစ၍ တုတ္ကို ေထာက္ကာ သင့္ေလ်ာ္ေသာအရပ္၌ ရပ္တည္လ်က္ ငါ့ကို ‘(အသွ်င္) ရဟန္းသည္ အဘယ္အယူရွိသနည္း၊ အဘယ္ကို ေျပာၾကားေလ့ရွိသနည္း’ဟု ေလွ်ာက္ၾကား၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ေလွ်ာက္ထားသည္ရွိေသာ္ ငါသည္ ဒ႑ပါဏိမည္ေသာသာကီဝင္မင္းသားကို ‘ဒါယကာ အၾကင္သို႔ေသာ အယူရွိသည္ျဖစ္၍ နတ္ မာရ္နတ္ ျဗဟၼာႏွင့္တကြေသာနတ္ေလာကႏွင့္ သမဏျဗာဟၼဏ မင္းမ်ား လူမ်ား ႏွင့္တကြေသာ လူ႕ေလာက၌ မည္သူ ႏွင့္မွ် မျငင္းခံု၊ အၾကင္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္တို႔ႏွင့္ မယွဥ္သည္ျဖစ္၍ သို႔ေလာ သို႔ေလာေတြးေတာယံုမွားျခင္း မရွိသည္ျဖစ္၍ ကုကၠဳစၥျပတ္ၿပီးသည္ျဖစ္၍ ဘဝငယ္ ဘဝႀကီး၌ တပ္မက္ျခင္းကင္းလ်က္ေနေသာ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေသာ (ငါ့မွာ) (ကိေလသာ) သညာတို႔သည္ မကိန္းဝပ္ကုန္၊ ဒါယကာငါသည္ ဤသို႔ေသာ အယူရွိ၏။ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းကို ေျပာၾကားေလ့ရွိ၏’ဟု ေျပာဆိုခဲ့၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ေျပာဆိုသည္ရွိေသာ္ ဒ႑ပါဏိမည္ေသာ သာကီဝင္မင္းသားသည္ ဦးေခါင္းကို ညိတ္၍ လ်ာကိုထုတ္ကာ နဖူးျပင္၌ နဖူးေရး သံုးခုကို ထေစ၍ တုတ္ကို ေထာက္လ်က္ ဖဲခြါ (သြား) ေလ၏” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

၂ဝ၁။ ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ”အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အဘယ္အယူရွိေတာ္မူသည္ျဖစ္၍ နတ္ မာရ္နတ္ ျဗဟၼာႏွင့္ တကြေသာ နတ္ေလာကႏွင့္ သမဏ ျဗာဟၼဏမင္းမ်ား လူမ်ား ႏွင့္တကြေသာ လူ႕ေလာက၌ မည္သူႏွင့္မွ် ျငင္းခံုေတာ္မမူပါသနည္း၊ အသွ်င္ ဘုရားအဘယ္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ကာမဂုဏ္တို႔ႏွင့္ မယွဥ္သည္ျဖစ္၍ သို႔ေလာ သို႔ေလာေတြးေတာယံုမွားျခင္း မရွိသည္ျဖစ္၍ ကုကၠဳစၥျပတ္ၿပီးသည္ျဖစ္၍ ဘဝငယ္ ဘဝႀကီး၌ တပ္မက္ျခင္းကင္းလ်က္ ေနေတာ္မူေသာ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၌ (ကိေလသာ) သညာတို႔သည္ မကိန္းဝပ္ပါကုန္သနည္း” ဟု ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္ထား၏။ ရဟန္း အၾကင္ အေၾကာင္းေၾကာင့္သတၱဝါကို ခ်ဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔သည္ လႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္ကုန္၏၊ ဤအေၾကာင္း၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္းစြဲလမ္းေျပာဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲယူျခင္းသည္ အကယ္၍ မရွိျငားအံ့၊ ဤ (မရွိျခင္း) သည္ပင္ ရာဂါႏုသယ့ ‘တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆံုးတည္း၊ ဤသည္ပင္ ပဋိဃာႏုသယ ‘ထိပါးမႈ ကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏အဆံုးတည္း။ ဤသည္ပင္ ဒိ႒ာႏုသယ ‘မွားယြင္းေသာအျမင္ကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆံုးတည္း၊ ဤသည္ပင္ဝိစိကိစၧာႏုသယ ‘ေတြးေတာယံုမွားမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆံုးတည္း၊ ဤသည္ပင္ မာနာႏုသယ ‘ေမာက္မာမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆံုးတည္း၊ ဤသည္ပင္ ဘဝရာဂါႏုသယ ‘ဘဝကို တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆံုးတည္း၊ ဤသည္ပင္ အဝိဇၨာႏုသယ ‘မသိမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆံုးတည္း၊ ဤသည္ပင္ တုတ္ဆြဲယူျခင္း ဓားလက္နက္ဆြဲဲယူျခင္း ရန္ျဖစ္ျခင္း သေဘာကြဲလြဲျခင္း ျငင္းခံုျခင္း နင္နင္ဟုေျပာဆိုျခင္း ကုန္းေခ်ာျခင္း မုသားေျပာဆိုျခင္းတို႔၏ အဆံုးတည္း၊ ဤအေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာ ဤအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ အႂကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ကုန္၏ဟု ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားစကားကိုေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ဤ တရားစကားကို ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေနရာမွထေတာ္မူကာ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေတာ္ မူေလ၏။

၂ဝ၂။ ထိုအခါ ထိုရဟန္းမ်ားမွာ ျမတ္စြာဘုရား ႂကြသြားေတာ္မူ၍ မၾကာမီ ဤသို႔ေသာအၾကံျဖစ္ေပၚလာ၏။ ”ငါ့သွ်င္တို႔ ငါတို႔အား ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ ‘ရဟန္း အၾကင္အေၾကာင္းေၾကာင့္သတၱဝါကို ခ်ဲ႕ထြင္မႈသညာ အစုတို႔သည္ လႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္ကုန္၏။ ဤအေၾကာင္း၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္းစြဲဲလမ္းေျပာ ဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲယူျခင္းသည္ အကယ္၍ မရွိျငားအံ့၊ ဤ (မရွိျခင္း) သည္ပင္ ရာဂါႏုသယ ‘တပ္စြန္းမႈ ကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆံုးတည္း။ပ။ ဤအေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာဤအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ အႂကြင္း မဲ့ ခ်ဳပ္ကုန္၏’ဟု ဤၫႊန္ၾကားခ်က္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍အနက္သေဘာကို အက်ယ္မေဝဖန္ပဲ ေနရာမွ ထေတာ္မူကာ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေတာ္မူခဲ့၏၊ ျမတ္စြာဘုရားအက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပလ်က္ အက်ယ္ မေဝဖန္ခဲ့ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္ အနက္သေဘာကို အဘယ္သူသည္အက်ယ္အားျဖင့္ ေဝဖန္ႏိုင္ရာသ နည္း” ဟု (ဤသို႔ေသာ အၾကံသည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏)။

ထိုအခါ ထိုရဟန္းတို႔အား ”ဤအသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ ျမတ္စြာဘုရား အခ်ီးမြမ္းခံရ၏၊ ပညာရွိသီတင္းသံုးေဖာ္တို႔ အေျမႇာက္စားလည္း ခံရ၏၊ အသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ ျမတ္စြာဘုရားအက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပလ်က္ အက်ယ္မေဝဖန္ခဲ့ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္၏ အနက္သေဘာကို အက်ယ္ေဝဖန္ရန္ စြမ္းလည္းစြမ္းႏိုင္၏၊ ငါတို႔သည္ အသွ်င္မဟာကစၥာနထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အသွ်င္မဟာကစၥာနအား ဤအနက္သေဘာကို ေမးျမန္းၾကရမူ ေကာင္းေပမည္” ဟု အၾကံျဖစ္ေပၚလာျပန္၏။

ထို႔ေနာက္ ထိုရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္မဟာကစၥာနထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ အသွ်င္မဟာကစၥာနႏွင့္ အတူဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္၍ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္စကားကို (ေျပာဆို) ၿပီးဆုံးေစကာတစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနကုန္လ်က္ အသွ်င္မဟာကစၥာနအား ဤစကားကို ေျပာဆို ေလွ်ာက္ထားကုန္၏။

ငါ့သွ်င္ ကစၥာန ငါတို႔အား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ”ရဟန္း သတၱဝါကို ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔ လႊမ္းမိုး၍ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္း၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္း စြဲဲလမ္းေျပာဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲဲယူျခင္းသည္ အကယ္၍မရွိျငားအံ့၊ ဤမရွိျခင္းသည္ပင္ ရာဂါႏုသယ ‘တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း။ပ။ ဤအေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာ ထိုအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ အႂကြင္းမဲဲ့ ခ်ဳပ္ကုန္၏” ဟူေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ၫႊန္ျပ၍ အနက္သေဘာကို အက်ယ္မေဝဖန္ဘဲဲ ေနရာမွ ထကာ ေက်ာင္းသို႔ဝင္ေတာ္မူခဲဲ့၏၊ ငါ့သွ်င္ ကစၥာန ျမတ္စြာဘုရား ႂကြသြားေတာ္မူ၍ မၾကာျမင့္မီ ငါတို႔အား ”ျမတ္စြာဘုရားသည္ ‘အၾကင္အေၾကာင္းေၾကာင့္ သတၱဝါကို ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈ သညာအစုတို႔ လႊမ္းမိုး၍ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္း၌အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္း စြဲဲလမ္းေျပာဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲဲယူျခင္းသည္ အကယ္၍ မရွိျငားအံ့၊ ဤသို႔ မရွိျခင္းသည္ပင္ ရာဂါႏုသယ ‘တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း။ပ။ ဤအေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာ ထိုအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ အႂကြင္းမဲဲ့ ခ်ဳပ္ကုန္၏” ဟူေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍ အနက့္သေဘာကို အက်ယ္မေဝဖန္ဘဲဲ ေနရာမွထကာ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေတာ္မူခဲဲ့၏။ အဘယ္သူသည္ ျမတ္စြာဘုရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ၫႊန္ျပ၍ အက်ယ္အားျဖင့္ အနက္သေဘာကို မေဝဖန္ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္၏ အနက္သေဘာကို အက်ယ္အားျဖင့္ ေဝဖန္ႏိုင္ရာသနည္း” ဟု ဤသို႔ေသာ စိတ္အၾကံသည္ ျဖစ္ေပၚလာပါ၏။ ငါ့သွ်င္ ကစၥာန ထိုငါတို႔မွာ ”ဤအသွ်င္ကစၥာနသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ခ်ီးမြမ္းျခင္းကို ခံရ၏၊ ပညာရွိသီတင္းသုံးေဖာ္တို႔၏ ေျမႇာက္စားျခင္းကိုလည္း ခံရ၏၊ အသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ ျမတ္စြာဘုရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ၫႊန္ျပ၍ အက်ယ္မေဝဖန္ခဲဲ့ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္၏ အနက္သေဘာကို အက်ယ္အားျဖင့္ ေဝဖန္ရန္စြမ္းလည္း စြမ္းႏိုင္၏။ ငါတို႔သည္ အသွ်င္မဟာကစၥာနထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အနက္သေဘာကို ေမးျမန္းၾကရမူ ေကာင္းေပမည္” ဟု ဤသို႔ေသာ စိတ္အၾကံ ျဖစ္ေပၚလာျပန္ပါ၏။ အသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ ေဝဖန္ပါေလာ့ဟု (ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏)။

၂ဝ၃။ ငါ့သွ်င္တို႔ ဥပမာဆိုေသာ္ အႏွစ္သာရကို အလိုရွိ၍ အႏွစ္သာရကို ရွာမွီးေသာ ေယာက်္ား သည္အႏွစ္ရွာလွည့္လည္ေသာ္ တည္ေနဆဲဲျဖစ္ေသာ အႏွစ္ျပည့္ေသာ သစ္ပင္ႀကီး၏ အျမစ္ရင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ပင္စည္ကိုလည္းေကာင္း ေက်ာ္လြန္၍သာလွ်င္ အခက္ အရြက္၌ အႏွစ္သာရကို ရွာသင့္၏ဟုထင္မွတ္ရာသကဲဲ့သို႔၊ ဤအတူ အသွ်င္တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား မ်က္ေမွာက္ျဖစ္ပါလ်က္ ထိုျမတ္စြာဘုရားကိုေက်ာ္လြန္၍ ငါတို႔အား ဤအနက္ကို ေမးျမန္းသင့္၏ဟု ထင္မွတ္ၾကကုန္၏။ ငါ့သွ်င္တို႔ မွန္ပါသည္၊ ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္ သိသင့္သည္ကို သိေတာ္မူ၏၊ ျမင္သင့္သည္ကို ျမင္ေတာ္မူ၏၊ မ်က္စိသဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ အသိဉာဏ္သဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ တရားသဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ျမတ္ေသာ မဂ္သဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ (သစၥာကို) ေဟာၾကားေတာ္မူ၏၊ ျဖစ္ေစေတာ္မူတတ္၏၊ အနက္ကို ထုတ္ေဆာင္ျပေတာ္မူတတ္၏၊ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ကို ေပးေတာ္မူတတ္၏၊ တရားအရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ေရွးဘုရားမ်ားအတူ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ဤအနက္သေဘာကို ျမတ္စြာဘုရားကိုသာလွ်င္ ေမးျမန္းရန္ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္၏။ သင္တို႔အားျမတ္စြာဘုရားေျဖၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္း ထိုအနက္ကို မွတ္ၾကကုန္ရာ၏ဟု (ဆို၏)။

ငါ့သွ်င္ ကစၥာန စင္စစ္ေသာ္ကား ျမတ္စြာဘုရားသည္ သိသင့္သည္ကို သိေတာ္မူ၏၊ ျမင္သင့္သည္ကိုျမင္ေတာ္မူ၏၊ မ်က္စိသဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ အသိဉာဏ္သဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ တရားသဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ျမတ္ေသာ မဂ္သဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ (သစၥာကို) ေဟာၾကားေတာ္မူတတ္၏၊ ျဖစ္ေစေတာ္မူတတ္၏၊ အနက္ကို ထုတ္ေဆာင္ျပေတာ္မူတတ္၏၊ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ကို ေပးေတာ္မူတတ္၏၊ တရားအရွင္ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ေရွးဘုရားမ်ား အတူ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ဤအနက္သေဘာကို ျမတ္စြာဘုရားကိုသာလွ်င္ေမးျမန္းရန္ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါ၏။ ငါတို႔အား ျမတ္စြာဘုရား ေျဖၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္း ထိုအနက္သေဘာကို မွတ္ၾကကုန္ရာ၏။ သို႔ေသာ္လည္း အသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ခ်ီးမြမ္းျခင္းကိုခံရ၏၊ ပညာရွိသီတင္းသုံးေဖာ္တို႔၏ ေျမႇာက္စားျခင္းကိုလည္း ခံရ၏၊ အသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ ျမတ္စြာဘုရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍ အက်ယ္မေဝဖန္ခဲဲ့ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္ ‘တရားအႁမြက္’၏ အနက္သေဘာကိုအက်ယ္အားျဖင့္ ေဝဖန္ရန္ စြမ္းလည္း စြမ္းႏိုင္၏။ အသွ်င္မဟာ ကစၥာနသည္ ဝန္မေလးသည္ကိုျပဳ၍ေဝဖန္ပါေလာ့ဟု (ေလွ်ာက္ၾကကုန္၏)။ ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုသို႔ တာဝန္ထား၍ နာၾကားလိုၾကမူ နာၾကားၾကကုန္၊ ေကာင္းစြာ နလုံးသြင္းၾကကုန္၊ ေဟာၾကားေပအံ့ဟု (မိန္႔ဆိုေတာ္မူ၏)။ ”ငါ့သွ်င္ ေကာင္းပါၿပီ” ဟုထိုရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္မဟာကစၥာနအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ အသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ဤစကားကို ေဟာၾကား၏ –

၂ဝ၄။ ငါ့သွ်င္တို႔ ငါတို႔အား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ”ရဟန္း သတၱဝါကို ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔ လႊမ္းမိုး၍ျဖစ္ေသာအေၾကာင္း၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္း စြြဲဲလမ္းေျပာဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲဲယူျခင္းသည္ အကယ္ ၍မရွိျငားအံ့၊ ဤမရွိျခင္းသည္ ရာဂါႏုသယ ‘တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း။ပ။ ဤအေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာ ထိုအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ အႂကြင္းမဲဲ့ခ်ဳပ္ကုန္၏” ဟူေသာ ၫႊန္ျပခ်က္ကို့အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍ အနက္သေဘာကို အက်ယ္မေဝဖန္ဘဲဲ ေနရာမွ ထကာ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေတာ္မူခဲဲ့၏။ ငါ့သွ်င္တို႔ ျမတ္စြာဘုရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍ အက်ယ္မေဝဖန္ခဲဲ့ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္ ‘တရားအႁမြက္’၏အနက္သေဘာကို ဤသို႔အက်ယ္အားျဖင့္ ငါသိပါ၏။

ငါ့သွ်င္တို႔ မ်က္စိကိုလည္းေကာင္း အဆင္းတို႔ကိုလည္းေကာင္း စြဲဲ၍ ျမင္သိ ‘စကၡဳဝိညာဏ္’ စိတ္ ျဖစ္၏၊ သုံးခုတို႔၏ ေပါင္းဆုံျခင္းေၾကာင့္ ေတြ႕ထိျခင္း ‘ဖႆ’ ျဖစ္၏၊ ေတြ႕ထိျခင္း ‘ဖႆ’ ဟူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ခံစားျခင္း ‘ေဝဒနာ’ ျဖစ္၏၊ ခံစားၿပီးေသာ အာ႐ုံကို မွတ္သား၏၊ မွတ္သားၿပီးေသာအာ႐ုံကိုၾကံစည္၏၊ ၾကံစည္ၿပီးေသာ အာ႐ုံကို ခ်ဲဲ႕ထြင္၏၊ အာ႐ုံကို ခ်ဲဲ႕ထြင္ျခင္းဟူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သတၱဝါကို အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ျဖစ္ေသာ မ်က္စိျဖင့္ သိရေသာ အဆင္းတို႔၌ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔သည္ လႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္ကုန္၏။

ငါ့သွ်င္တို႔ နားကိုလည္းေကာင္း၊ အသံတို႔ကိုလည္းေကာင္း စြဲဲ၍ ၾကားသိ ‘ေသာတဝိညာဏ္’ စိတ္ျဖစ္၏။ပ။ ငါ့သွ်င္တို႔ ႏွာေခါင္းကိုလည္းေကာင္း၊ အနံ႕တို႔ကိုလည္းေကာင္း စြဲဲ၍ နံသိ ‘ဃာနဝိညာဏ္’စိတ္ျဖစ္၏။ပ။ ငါ့သွ်င္တို႔ လွ်ာကိုလည္းေကာင္း၊ အရသာတို႔ကိုလည္းေကာင္း စြဲဲ၍ လ်က္သိ ‘ဇိဝွါဝိညာဏ္’စိတ္ ျဖစ္၏။ပ။ ငါ့သွ်င္တို႔ ကိုယ္ကိုလည္းေကာင္း၊ အေတြ႕အထိတို႔ကိုလည္းေကာင္း စြဲဲ၍ ထိသိ ‘ကာယဝိညာဏ္’စိတ္ ျဖစ္၏။ပ။ ငါ့သွ်င္တို႔ စိတ္ကိုလည္းေကာင္၊ း သဘာဝဓမၼတို႔ကိုလည္းေကာင္း စြဲဲ၍အထူးသိ ‘မေနာဝိညာဏ္’စိတ္ ျဖစ္၏၊ သုံးခုတို႔၏ ေပါင္းဆုံျခင္းေၾကာင့္ ေတြ႕ထိျခင္း ‘ဖႆ’ ျဖစ္၏၊ ေတြ႕ထိျခင္း ‘ဖႆ’ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခံစားျခင္း ‘ေဝဒနာ’ ျဖစ္၏၊ ခံစားၿပီးေသာ အာ႐ုံကိုမွတ္သား၏၊ မွတ္သားၿပီးေသာ အာ႐ုံကိုၾကံစည္၏၊ ၾကံစည္ၿပီးေသာ အာ႐ုံကို ခ်ဲဲ႕ထြင္၏၊ အာ႐ုံကိုခ်ဲဲ႕ထြင္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သတၱဝါကို အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ ျဖစ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ အထူးသိရေသာ သဘာဝဓမၼတို႔၌ ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔သည္ လႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္ကုန္၏။

ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုသူသည္ စင္စစ္ေသာ္ကား မ်က္စိ+အဆင္း=ျမင္သိ ‘စကၡဳဝိညာဏ္’ စိတ္ျဖစ္ေသာ္ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ ေတြ႕ထိမႈပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ ခံစားမႈဟု ပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ မွတ္သားမႈ ‘သညာ’ဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ မွတ္သားမႈဟု ပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ ၾကံစည္မႈဟု ပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ ခ်ဲဲ႕ထြင္ေရးသညာအစုမ်ား လႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္မႈဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။

ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုသူသည္ စင္စစ္ေသာ္ကား နား+အသံ။ပ။ ႏွာေခါင္း+အနံ႕။ပ။ လွ်ာ+အရသာ။ပ။ ကိုယ္+အေတြ႕အထိ။ပ။ စိတ္+သဘာဝဓမၼ=အထူးသိ ‘မေနာဝိညာဏ္စိတ္’ ျဖစ္ေလေသာ္ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ ေတြ႕ထိမႈဟု ပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ ခံစားမႈဟု ပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ မွတ္သားမႈ ‘သညာ’ဟု ပညတ္အံ့ေသာအေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ မွတ္သားမႈဟု ပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ဟု ပညတ္အံ့ေသာအေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ ၾကံစည္မႈဟု ပညတ္ျခင္းရွိေသာ္ ခ်ဲဲ႕ထြင္ေရးသညာအစုမ်ား လႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္မႈဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။

ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုသူသည္ စင္စစ္ေသာ္ကား မ်က္စိ+အဆင္း=ျမင္သိ ‘စကၡဳဝိညာဏ္’ စိတ္မျဖစ္ေလေသာ္ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။ ေတြ႕ထိမႈဟု ပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။ ခံစားမႈဟု ပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ မွတ္သားမႈ ‘သညာ’ဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။ မွတ္သားမႈဟု ပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။ ၾကံစည္မႈဟု ပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ ခ်ဲဲ႕ထြင္ေရးသညာအစုမ်ားလႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္မႈဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။

ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုသူသည္ စင္စစ္ေသာ္ကား နား+အသံ။ပ။ ႏွာေခါင္း+အနံ႕။ပ။ လွ်ာ+အရသာ။ပ။ ကိုယ္+အေတြ႕အထိ။ပ။ စိတ္+သဘာဝဓမၼ=အထူးသိ ‘မေနာဝိညာဏ္စိတ္’ မျဖစ္ေလေသာ္ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ဟုပညတ္အံ့ေသာ ဤအေၾကာင္းသည္ မရွိ။ ေတြ႕ထိမႈပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။ ခံစားမႈဟု ပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ မွတ္သားမႈ ‘သညာ’ဟု ပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။ မွတ္သားမႈဟု ပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ဟု ပညတ္အံ့ေသာအေၾကာင္းသည္ မရွိ။ ၾကံစည္မႈဟု ပညတ္ျခင္းမရွိေသာ္ ခ်ဲဲ႕ထြင္ေရးသညာအစုမ်ား လႊမ္းမိုး၍ ျဖစ္မႈဟုပညတ္အံ့ေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။

ငါ့သွ်င္တို႔ ငါတို႔အား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ”ရဟန္း သတၱဝါကို ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔ လႊမ္းမိုး၍ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္း၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္း စြြဲဲလမ္းေျပာဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲဲယူျခင္းသည္ အကယ္၍မရွိျငား အံ့၊ ဤမရွိျခင္းသည္ ရာဂါႏုသယ ‘တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း။ပ။ ဤအေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာ ထိုအကုသိုလ္ တရားတို႔သည္ အႂကြင္းမဲဲ့ခ်ဳပ္ကုန္၏” ဟုအၾကင္ၫႊန္ျပခ်က္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ၫႊန္ျပ၍ အနက္သေဘာကို အက်ယ္မေဝဖန္ဘဲဲ ေနရာမွထကာေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေတာ္မူခဲဲ့၏။ ငါ့သွ်င္တို႔ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍အက်ယ္မေဝဖန္ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္၏ အနက္သေဘာကို ဤသို႔ အက်ယ္အားျဖင့္ သိပါ၏။ အသွ်င္တို႔အလိုရွိၾကကုန္ေသာ္ အသွ်င္တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားသို႔ သာလွ်င္ ခ်ဥ္းကပ္ၾကကုန္၍ ဤအနက္သေဘာကိုတစ္ဖန္ ေမးျမန္းၾကကုန္ရာ၏။ ငါတို႔အား ျမတ္စြာ ဘုရား ေျဖၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္းထိုအနက္သေဘာကို မွတ္ကုန္ရာ၏ဟု (မိန္႔ဆို၏)။

၂ဝ၅။ ထိုအခါ ရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္မဟာကစၥာန၏ မိန္႔ၾကားခ်က္ကို အလြန္ႏွစ္သက္ဝမ္းေျမာက္ကုန္၍ ေနရာမွ ထၾကၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကကုန္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ႐ိုေသစြာရွိခိုးၾကကုန္လ်က္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အရပ္၌ ထိုင္ေနၾကကာ ဤစကားကို ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏ – ”အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔အား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္း သတၱဝါကို ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔လႊမ္း မိုး၍ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္း၌ အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္း စြြဲဲလမ္းေျပာဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲဲယူျခင္းသည္အကယ္၍ မရွိျငားအံ့၊ ဤမရွိျခင္းသည္ပင္ ရာဂါႏုသယ ‘တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း။ပ။ ဤ အေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာ ထိုအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ အႂကြင္းမဲဲ့ ခ်ဳပ္ကုန္၏” ဟုအၾကင္ၫႊန္ျပခ်က္ ‘တရားအႁမြက္’ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍ အနက္သေဘာကို အက်ယ္ မေဝဖန္ဘဲဲေနရာမွ ထေတာ္မူကာ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေတာ္မူခဲဲ့၏။

အသွ်င္ဘုရား ထိုတပည့္ေတာ္တို႔မွာ ျမတ္စြာဘုရား ႂကြသြားေတာ္မူ၍ မၾကာမီ ”ငါ့သွ်င္တို႔ ငါတို႔ အားျမတ္စြာဘုရားသည္ ‘ရဟန္း သတၱဝါကို ခ်ဲဲ႕ထြင္မႈသညာအစုတို႔ လႊမ္းမိုး၍ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္း၌အလြန္ႏွစ္သက္ျခင္း စြြဲဲလမ္းေျပာဆိုျခင္း သက္ဝင္စြဲဲယူျခင္းသည္ အကယ္၍ မရွိျငားအံ့၊ ဤ (မရွိျခင္း) သည္ပင္ ရာဂါႏုသယ ‘တပ္စြန္းမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း၊ ပဋိဃာႏုသယ ‘ထိပါးမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း၊ ဒိ႒ာႏုသယ ‘မွားယြင္းေသာအျမင္ဒိ႒ိကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း၊ ဝိစိကိစၧာႏုသယ ‘ေတြးေတာယုံမွားမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း၊ မာနာႏုသယ ‘ေမာက္မာမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း၊ ဘဝရာဂါႏုသယ ‘ဘဝကိုတပ္စြန္းမႈ ကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း၊ အဝိဇၨာႏုသယ ‘မသိမႈကိန္းဝပ္ျခင္း’တို႔၏ အဆုံးတည္း၊ ဤသည္ပင္ တုတ္ကို ဆြဲဲယူျခင္း ဓားလက္နက္ကိုဆြဲဲယူျခင္း ရန္ျဖစ္ျခင္း သေဘာကြဲဲလြဲဲျခင္း ျငင္းခုံျခင္း နင္နင္ဟု ေျပာဆိုျခင္း ကုန္းေခ်ာျခင္း မုသားေျပာဆိုျခင္းတို႔၏ အဆုံးတည္း။ ဤအေၾကာင္း၌ ယုတ္ညံ့ေသာ ထိုအကုသိုလ္တရားတို႔သည္ အႂကြင္းမရွိခ်ဳပ္ကုန္၏’ဟူေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ၫႊန္ျပ၍ အနက္သေဘာကို အက်ယ္မေဝဖန္ဘဲဲေနရာ မွထကာ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေတာ္မူခဲဲ့၏။ အဘယ္သူသည္ ျမတ္စြာဘုရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍့အက်ယ္ မေဝဖန္ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္၏ အနက္သေဘာကို အက်ယ္အားျဖင့္ ေဝဖန္ႏိုင္ရာသနည္း” ဟုဤသို႔ေသာ စိတ္အၾကံ ျဖစ္ေပၚပါ၏။ အသွ်င္ဘုရား ထိုတပည့္ေတာ္တို႔မွာ ”ဤအသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ျမတ္စြာ ဘုရား ခ်ီးမြမ္းျခင္းကို ခံရ၏၊ ပညာရွိသီတင္းသုံးေဖာ္မ်ား ေျမႇာက္စားျခင္းကိုလည္း ခံရ၏၊ အသွ်င္မဟာ ကစၥာနသည္ ျမတ္စြာဘုရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၫႊန္ျပ၍ အက်ယ္မေဝဖန္ေသာ ဤၫႊန္ျပခ်က္၏အနက္သေဘာ ကို အက်ယ္အားျဖင့္ ေဝဖန္ရန္ စြမ္းလည္း စြမ္းႏိုင္၏၊ ငါတို႔သည္အသွ်င္မဟာကစၥာနထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အနက္သေဘာကို ေမးျမန္းၾကရမူ ေကာင္းေပမည္” ဟု ဤသို႔ေသာစိတ္အၾကံျဖစ္ေပၚခဲဲ့ပါသည္။ အသွ်င္ ဘုရား ထိုအခါ တပည့္ေတာ္တို႔သည္ အသွ်င္မဟာကစၥာနထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္၍ ဤအနက္သေဘာကို ေမးျမန္းၾကပါကုန္၏။ အသွ်င္ဘုရား ထိုတပည့္ေတာ္တို႔အားအသွ်င္မဟာကစၥာနသည္ ဤအျခင္းအရာ ပုဒ္ဝါက် အကၡရာတို႔ျဖင့္ အနက္သေဘာကို ေဝဖန္ျပပါ၏ဟု (ဤစကားကို ေလွ်ာက္ထားကုန္၏)။

ရဟန္းတို႔ မဟာကစၥာနသည္ ပညာရွိ၏၊ ပညာႀကီး၏။ ရဟန္းတို႔ ငါ့ကိုလည္း သင္တို႔သည္ဤအနက္သေဘာကို အကယ္၍ ေမးျမန္းၾကကုန္ျငားအံ့၊ ငါသည္လည္း ထိုအနက္သေဘာကိုမဟာကစၥာန ေျဖၾကားသကဲဲ့သို႔ပင္ ေျဖၾကားရာ၏၊ ဤၫႊန္ျပခ်က္၏ အနက္သေဘာသည္ဤသည္ပင္တည္း၊ ဤ အတိုင္း ထိုအနက္သေဘာကို မွတ္ၾကကုန္ဟုဤသို႔ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ”အသွ်င္ဘုရားဥပမာေသာ္ကား ဆာေလာင္ျခင္း အားနည္းျခင္းျဖင့္ ႏွိပ္စက္ထားေသာ ေယာက်္ားသည္ ပ်ားမုန္႔ဆုပ္ကိုရျငားအံ့၊ ထိုသူသည္ မည္သည့္ဘက္မွမဆို လ်က္ပါမူ ထပ္၍သြန္း ေလာင္းဖြယ္မလို ခ်ဳိ (ၿမိန္) ေသာအရသာကို ရရာသကဲဲ့သို႔၊ အသွ်င္ဘုရား ဤအတူပင္ၾကံစည္တတ္သည့္ ပညာတတ္သေဘာရွိေသာရဟန္းသည္ ဤတရား ေဒသနာ၏ အနက္ကို ပညာျဖင့္ မည္သည့္ဘက္မွ မဆို စူးစမ္းဆင္ျခင္ျငားအံ့၊ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း စိတ္ၾကည္လင္ျခင္းကို ရရာမည္သာတည္း။ အသွ်င္ဘုရား ဤ တရားေဒသနာသည္အဘယ္အမည္ရွိပါသနည္း” ဟု ဤစကားကို ေလွ်ာက္ထား၏။ အာနႏၵာ ထို႔ေၾကာင့္ သင္သည္ဤတရားေဒသနာကို ”မဓုပိ႑ိကေဒသနာ” ဟူ၍သာလွ်င္ မွတ္ေလာ့ဟု ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားကိုေဟာေတာ္မူ၏။ အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူေသာ တရားကို ႏွစ္ၿခိဳက္ဝမ္းေျမာက္ေလ၏။

ရွစ္ခုေျမာက္ မဓုပိ႑ိကသုတ္ၿပီး၏။