၇ဝ။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို ”ရဟန္းတို႔” ဟုေခၚေတာ္ မူ၏။ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ”အသွ်င္ဘုရား” ဟု ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားကုန္၏။ ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ဤတရား ေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူ၏ –
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ညစ္ႏြမ္းေသာ အညစ္အေၾကးကပ္စြဲဲေနေသာ အဝတ္ကို ေဆးဆိုးသမားသည္ အညိဳေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အေရႊေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အနီေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ ေမာင္းေသာအေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစ အၾကင္အၾကင္သို႔ေသာ ဆိုးရည္၌ ထည့္ခဲဲ့လွ်င္ မေကာင္းေသာအေရာင္မစင္ၾကယ္ ေသာအေရာင္သာလွ်င္ ျဖစ္ရာ၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔အဝတ္မစင္ၾကယ္ျခင္းေၾကာင့္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ စိတ္ညစ္ႏြမ္းခဲဲ့ေသာ္မေကာင္းေသာလားရာ ‘ဂတိ’ကို အလိုရွိ အပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား စင္ၾကယ္ျဖဴေဖြးေသာ အဝတ္ကို ေဆးဆိုးသမားသည္ အညိဳေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အေရႊေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အနီေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ ေမာင္းေသာအေရာင္အတြက္ျဖစ္ေစအၾကင္အၾကင္ သို႔ေသာ ဆိုးရည္၌ ထည့္ခဲဲ့လွ်င္ ေကာင္းစြာစြဲဲေသာအေရာင္စင္ၾကယ္ေသာအေရာင္သာလွ်င္ ျဖစ္ရာ၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔အဝတ္စင္ၾကယ္ျခင္းေၾကာင့္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ စိတ္မညစ္ႏြမ္းခဲဲ့ေသာ္ ေကာင္းေသာလားရာ ‘ဂတိ’ကို အလိုရွိအပ္၏။
၇၁။ ရဟန္းတို႔ စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္း တရားတို႔ကား အဘယ္တို႔နည္း။ (သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ကို) ေရွး႐ႈၾကံစည္ျခင္း ‘အဘိဇၩ ာ’၊ မသင့္ေလ်ာ္ရာ၌ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း ‘ဝိသမေလာဘ’ သည္ စိတ္၏ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္း။ သူတစ္ပါးပ်က္စီးေစလိုျခင္း ‘ဗ်ာပါဒ’၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ‘ေကာဓ’၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲဲ႕ျခင္း ‘ဥပနာဟ’၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း ‘မကၡ’၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္ျခင္း ‘ပဠာသ’၊ ျငဴစူျခင္း ‘ဣႆာ’၊ ဝန္တိုျခင္း ‘မစၧရိယ’၊ လွည့္ပတ္ျခင္း ‘မာယာ’၊ စဥ္းလဲဲျခင္း ‘သာေဌယ်’၊ စိတ္ခက္ထန္ျခင္း ‘ထမ႓’၊ ျခဳတ္ျခယ္ျခင္း ‘သာရမ႓’၊ ေမာက္ေမာ္ျခင္း ‘မာန’၊ အလြန္ေမာက္ေမာ္ျခင္း ‘အတိမာန’၊ မာန္ယစ္ျခင္း ‘မဒ’၊ သတိေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ‘ပမာဒ’သည္ စိတ္၏ ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္း။
၇၂။ ရဟန္းတို႔ ရဟန္းသည္ (သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ကို) ေရွး႐ႈၾကံစည္ျခင္း ‘အဘိဇၩ ာ’၊ မသင့္ေလ်ာ္ ရာ၌လိုခ်င္ တပ္မက္ျခင္း ‘ဝိသမေလာဘ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ သူတစ္ပါးပ်က္စီးေစလိုျခင္း ‘ဗ်ာပါဒ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ အမ်က္ထြက္ျခင္း့ ‘ေကာဓ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ ရန္ၿငိဳးဖြဲဲ႕ျခင္း ‘ဥပနာဟ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း ‘မကၡ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ ဂုဏ္ၿပိဳင္ျခင္း ‘ပဠာသ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴး ေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ ျငဴစူျခင္း ‘ဣႆာ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ ဝန္တိုျခင္း ‘မစၧရိယ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္ဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ လွည့္ပတ္ျခင္း ‘မာယာ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟုသိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ စဥ္းလဲဲျခင္း ‘သာေဌယ်’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ စိတ္ခက္ထန္ျခင္း ‘ထမ႓’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ ျခဳတ္ျခယ္ျခင္း ‘သာရ မ႓’ ကိုစိတ္ညစ္ ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ ေမာက္ေမာ္ျခင္း ‘မာန’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ အလြန္ေမာက္ေမာ္ျခင္း ‘အတိမာန’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ပယ္စြန္႔၏။ မာန္ယစ္ျခင္း ‘မဒ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။ သတိေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ‘ပမာဒ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔၏။
၇၃။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္ရဟန္းအား (သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ကို) ေရွး႐ႈၾကံစည္ျခင္း ‘အဘိဇၩ ာ’၊ မသင့္ေလ်ာ္ရာ၌ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း ‘ဝိသမေလာဘ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ သူတစ္ပါးပ်က္စီးေစလိုျခင္း ‘ဗ်ာပါဒ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ အမ်က္ထြက္ျခင္း ‘ေကာဓ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ ရန္ၿငိဳးဖြဲဲ႕ျခင္း ‘ဥပနာဟ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း ‘မကၡ’ကိုစိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီး ျဖစ္၏။ ဂုဏ္ၿပိဳင္ျခင္း ‘ပဠာသ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ ျငဴစူျခင္း ‘ဣႆာ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ပယ္စြန္႔ၿပီး ျဖစ္၏။ ဝန္တိုျခင္း ‘မစၧရိယ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီး ျဖစ္၏။ လွည့္ပတ္ျခင္း ‘မာယာ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီး ျဖစ္၏။ စဥ္းလဲဲျခင္း ‘သာေဌယ်’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီး ျဖစ္၏။ စိတ္ခက္ထန္ျခင္း ‘ထမ႓’ ကိုစိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ ျခဳတ္ျခယ္ျခင္း ‘သာရ မ႓’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ ေမာက္ေမာ္ျခင္း ‘မာန’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ အလြန္ေမာက္ေမာ္ျခင္း ‘အတိမာန’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ မာန္ယစ္ျခင္း ‘မဒ’ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ သတိေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ‘ပမာဒ’ ကို စိတ္ညစ္ညဴးေၾကာင္းတည္းဟု သိ၍ ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။
၇၄။ ထို (ရဟန္း) သည္ ျမတ္စြာဘုရား၌ ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ဝင္၍ မတုန္မလႈပ္ ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။
”ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘အရဟံ’မည္ေတာ္မူ၏၊ (အလုံးစုံေသာတရားတို႔ကို) ကိုယ္တိုင္ မွန္စြာ သိေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘သမၼာသမၺဳဒၶ’ မည္ေတာ္မူ၏၊ အသိဉာဏ္ ‘ဝိဇၨာ’ အက်င့္ ‘စရဏ’ႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘ဝိဇၨာစရဏသမၸႏၷ’ မည္ေတာ္မူ၏၊ ေကာင္းေသာ စကားကို ဆိုေတာ္မူတတ္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘သုဂတ’ မည္ေတာ္မူ၏၊ ေလာကကို သိေတာ္မူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘ေလာကဝိဒူ’ မည္ေတာ္မူ၏၊ ဆုံးမထိုက္သူကို ဆုံးမတတ္သည့္ အတုမဲဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘အႏုတၱေရာ ပုရိသဒမၼသာရထိ’ မည္ေတာ္မူ၏၊ နတ္လူတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘သတၳာ ေဒဝမႏုႆာနံ’ မည္ေတာ္ မူ၏၊ (သစၥာေလးပါးတရားတို႔ကို) သိေစေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘ဗုဒၶ’ မည္ေတာ္ မူ၏၊ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးေတာ္မူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ‘ဘဂဝါ’ မည္ေတာ္မူ၏” ဟု (မတုန္ မလႈပ္ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။) ့တရားေတာ္၌ ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ဝင္၍ မတုန္မလႈပ္ ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။ ”ျမတ္စြာဘုရား ေကာင္းစြာေဟာထားေသာ တရားေတာ္သည္ ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ အခါမလင့္ အက်ဳိးကို ေပးတတ္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ လာလွည့္ ႐ႈလွည့္ဟုျပထိုက္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ (မိမိကိုယ္ထဲဲစိတ္ထဲဲ၌) ေဆာင္ယူထားထိုက္ ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း၊ (အရိယာ) ပညာရွိတို႔သာ ကိုယ္စီကိုယ္င သိႏိုင္ ခံစားႏိုင္ေသာ တရားေတာ္ပါေပတည္း” ဟု (ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ဝင္၍ ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏)။
သံဃာေတာ္၌ ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ဝင္၍ မတုန္မလႈပ္ ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။
”ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား ‘သာဝက’ သံဃာေတာ္သည္ ေကာင္းေသာ အက်င့္ ရွိေတာ္မူ ပါေပ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား ‘သာဝက’ သံဃာေတာ္သည္ ေျဖာင့္မတ္ေသာ အက်င့္ ရွိေတာ္မူပါေပ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား ‘သာဝက’ သံဃာေတာ္သည္ မွန္ေသာ အက်င့္ ရွိေတာ္မူပါေပ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား ‘သာဝက’ သံဃာေတာ္သည္ ေလ်ာ္ကန္ေသာ အက်င့္ ရွိေတာ္မူပါေပ၏၊ အစုံအားျဖင့္ ေလးစုံ, ပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္ ရွစ္ပါးအေရအတြက္ရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား ‘သာဝက’သံဃာေတာ္သည္ (အရပ္ေဝးမွ) ေဆာင္လာ၍ေသာ္လည္း ေပးလွဴပူေဇာ္ရန္ ထိုက္တန္ေတာ္မူပါေပ၏၊ ဧည့္သည္အလို႔ငွါ စီမံထားေသာ ဝတၳဳကို ေသာ္လည္း ေပးလွဴပူေဇာ္ရန္ ထိုက္တန္ေတာ္မူပါေပ၏၊ တမလြန္အတြက္ ရည္ေမွ်ာ္ေသာ အလွဴ ကို ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္းကိုခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏၊ သတၱဝါအေပါင္း၏ ေကာင္းမႈျပဳရန္ အျမတ္ဆုံး လယ္ေျမျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏” ဟု (ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ဝင္၍ မတုန္မ လႈပ္ ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏)။
၇၅။ ထိုရဟန္းသည္ ပိုင္းျခားထားတိုင္းေသာ ကိေလသာကို စြန္႔ပစ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ေထြးအန္ၿပီးျဖစ္၏၊ လြတ္ကင္းၿပီးျဖစ္၏၊ ပယ္ရွင္းၿပီးျဖစ္၏၊ တစ္ဖန္ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းသည္ ”ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရား၌ သက္ဝင္ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏” ဟု အနက္အဓိပၸါယ္ကိုသိျခင္း တရားကိုသိျခင္းတရားႏွင့္စပ္ ေသာ ဝမ္းသာျခင္းကို ရ၏၊ ဝမ္းသာေသာ ရဟန္းအား ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္၏၊ ႏွစ္သက္စိတ္ရွိေသာ ရဟန္း အား ကိုယ္သည္ ေအးျမ၏၊ ကိုယ္ေအးျမေသာ ရဟန္းသည္ ခ်မ္းသာမႈကိုခံစားရ၏၊ ခ်မ္းသာမႈရွိေသာ ရဟန္း၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏။
”ငါသည္ တရားေတာ္၌။ပ။ ငါသည္ သံဃာေတာ္၌ သက္ဝင္ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏” ဟုအနက္အဓိပၸါယ္ကိုသိျခင္း တရားကိုသိျခင္း တရားႏွင့္စပ္ေသာ ဝမ္းသာျခင္းကို ရ၏၊ ဝမ္းသာေသာရဟန္းအား ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္၏၊ ႏွစ္သက္စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းအား ကိုယ္ေအးျမ၏၊ ကိုယ္ေအးျမေသာရဟန္းသည္ ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားရ၏၊ ခ်မ္းသာမႈရွိေသာ ရဟန္း၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏။
(ထိုရဟန္းသည္) ”ငါသည္ ပိုင္းျခားထားတိုင္းေသာ ကိေလသာကို စြန္႔ပစ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ေထြးအန္ၿပီးျဖစ္၏၊ လြတ္ကင္းၿပီးျဖစ္၏၊ ပယ္ရွင္းၿပီးျဖစ္၏၊ တစ္ဖန္ပယ္စြန္႔ၿပီးျဖစ္၏” ဟု အနက္အဓိပၸါယ္ကိုသိျခင္းတရားကိုသိျခင္း တရားႏွင့္စပ္ေသာ ဝမ္းသာျခင္းကို ရ၏၊ ဝမ္းသာေသာ ရဟန္းအား ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္၏၊ ႏွစ္သက္စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းအား ကိုယ္ေအးျမ၏၊ ကိုယ္ေအးျမေသာ ရဟန္းသည္ခ်မ္းသာျခင္းကို ခံစားရ၏၊ ခ်မ္းသာျခင္းရွိေသာ ရဟန္း၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏။
၇၆။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ေသာ အေလ့အက်င့္ ဤသို႔ေသာ သေဘာ ဤသို႔ေသာ အသိပညာရွိေသာရဟန္းသည္ ဆန္မည္းကို ေရြးခ်ယ္ထားေသာ သေလးဆြမ္းႏွင့္ မ်ားစြာေသာဟင္း, စားမဲဲဟင္းလ်ာကိုအကယ္၍ သုံးေဆာင္ေစကာမူ ထိုသုံးေဆာင္ျခင္းသည္ ထိုရဟန္းအား (မဂ္ဖိုလ္၏) အႏၲရာယ္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ညစ္ႏြမ္းေသာ အညစ္အေၾကးကပ္စြဲဲေနေသာ အဝတ္သည္ ၾကည္လင္ေသာ ေရကို အေၾကာင္းျပဳ၍ စင္ၾကယ္ ျဖဴေဖြးသကဲဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ေရႊသည္ မိုက္ဝကို အေၾကာင္းျပဳ၍အညစ္အေၾကး စင္ၾကယ္ဝင္းလက္ သကဲဲ့သို႔လည္းေကာင္း ဤအတူပင္ ဤသို႔ေသာ အေလ့အက်င့္ ဤ့သို႔ေသာသေဘာ ဤသို႔ေသာ အသိပညာ ရွိေသာ ရဟန္းသည္ ဆန္မည္းကို ေရြးခ်ယ္ထားေသာသေလးဆြမ္းႏွင့္ မ်ားစြာေသာဟင္း, စားမဲဲဟင္းလ်ာကို အကယ္၍ သုံးေဆာင္ေစကာမူ ထိုသုံးေဆာင္ျခင္းသည္ ထိုရဟန္းအား (မဂ္ဖိုလ္)၏ အႏၲရာယ္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။
၇၇။ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ တစ္ခုေသာ အရပ္မ်က္ႏွာကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစလ်က္ ေန၏။ ထို႔အတူႏွစ္ခုေျမာက္ အရပ္မ်က္ႏွာကို။ သုံးခုေျမာက္ အရပ္မ်က္ႏွာကို။ ေလးခုေျမာက္ အရပ္မ်က္ႏွာကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစလ်က္ ေန၏။ ဤနည္းျဖင့္ အထက္ ေအာက္ ဖီလာ အရပ္မ်က္ႏွာ အလုံးစုံတို႔၌ သတၱဝါအားလုံးကိုမိမိႏွင့္ အတူျပဳ၍ သတၱဝါအားလုံးပါဝင္ေသာ သတၱေလာကကို ျပန္႔ေျပာေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ အတိုင္းအရွည္မရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ေၾကာင့္ၾကမရွိေသာ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစလ်က္ ေန၏။ က႐ုဏာႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ျဖင့္။ပ။ မုဒိတာႏွင့္ ယွဥ္ေသာ စိတ္ျဖင့္။ပ။ ဥေပကၡာႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ျဖင့္တစ္ခုေသာ အရပ္မ်က္ႏွာကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစလ်က္ ေန၏။ ထို႔အတူ ႏွစ္ခုေျမာက္ အရပ္မ်က္ႏွာကို။ သုံးခုေျမာက္ အရပ္မ်က္ႏွာကို။ ေလးခုေျမာက္ အရပ္မ်က္ႏွာကို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစလ်က္ ေန၏။ ဤနည္းျဖင့္ အထက္ေအာက္ ဖီလာ အရပ္မ်က္ႏွာအလုံးစုံတို႔၌ သတၱဝါအားလုံးကို မိမိႏွင့္အတူျပဳ၍ သတၱဝါအားလုံးပါဝင္ေသာသတၱေလာကကို ျပန္႔ေျပာေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ အတိုင္းအရွည္မရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ေၾကာင့္ၾကမရွိေသာဥေပကၡာႏွင့္ယွဥ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေစလ်က္ ေန၏။
၇၈။ ထိုရဟန္းသည္ ”ဤနာမ္႐ုပ္တရားသည္ ရွိ၏” ဟု ခြဲဲျခား၍ သိ၏၊ ”ယုတ္ညံ့ေသာ (ေလာဘ) တရားသည္ ရွိ၏” ဟု ခြဲဲျခား၍ သိ၏၊ ”ျမတ္ေသာ (အရိယာမဂ္) တရားသည္ ရွိ၏” ဟု ခြဲဲျခား၍ သိ၏၊ ”ဤ (ငါရေနေသာ ျဗဟၼဝိဟာရ) စိတ္ထက္ သာလြန္ေသာ ထြက္ေျမာက္ရာ (နိဗၺာန္) တရားသည္ ရွိ၏ဟုခြဲဲျခား၍ သိ၏၊ ဤသို႔သိေသာ ဤသို႔ျမင္ေသာ ထို (ရဟန္း)၏ စိတ္သည္ ကာမာသဝမွလည္း လြတ္ေျမာက္၏၊ ဘဝါသဝမွလည္း လြတ္ေျမာက္၏၊ အဝိဇၨာသဝမွလည္း လြတ္ေျမာက္၏။ လြတ္ေျမာက္ၿပီးလတ္ ေသာ္ ”လြတ္ေျမာက္ေလၿပီ” ဟု အသိဉာဏ္ျဖစ္ေပၚ၏၊ ”ပဋိသေႏၶေနမႈကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ သုံးၿပီးၿပီ၊ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥအလို႔ငွါ တစ္ပါးေသာျပဳဖြယ္မရွိေတာ့ၿပီ” ဟု သိ၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းကို အတြင္း၌ ျဖစ္ေသာ ေရခ်ဳိးျခင္းျဖင့္ ေရခ်ိဳးၿပီးေသာ ရဟန္းဟု ေခၚဆိုရ၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
၇၉။ ထိုအခါ သုႏၵရိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အနီး၌ ထိုင္ေန၏။ ထိုအခါ သုႏၵရိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား-
အသွ်င္ေဂါတမသည္ ဗာဟုကာျမစ္သို႔ ေရခ်ဳိးရန္ သြားပါသေလာဟု ေလွ်ာက္ထား၏။
ပုဏၰား ဗာဟုကာျမစ္ျဖင့္ အဘယ္ အက်ိဳးရွိမည္နည္း၊ ဗာဟုကာျမစ္သည္ အဘယ္ (အက်ဳိး) ကိုျပဳလုပ္ႏိုင္မည္နည္းဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။
အသွ်င္ေဂါတမ ဗာဟုကာျမစ္သည္ (ကိေလသာကို) ေခါင္းပါးေစတတ္၏ဟု လူအမ်ားက သမုတ္ထားပါ၏၊ အသွ်င္ေဂါတမ ဗာဟုကာျမစ္သည္ (ကိေလသာကို) စင္ၾကယ္ေစတတ္၏ဟု လူအမ်ားကသမုတ္ထားပါ၏၊ လူအမ်ားသည္ ျပဳၿပီးေသာ မေကာင္းမႈကို ဗာဟုကာျမစ္၌ ေမွ်ာၾကပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သုႏၵရိက ဘာရဒြါဇပုဏၰားကို ဂါထာတို႔ျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ပုဏၰား ဗာဟုကာျမစ္သို႔လည္းေကာင္း၊ အဓိကကၠဆိပ္သို႔လည္းေကာင္း၊ ဂယာ ဆိပ္သို႔လည္းေကာင္း၊ သုႏၵရိကျမစ္သို႔လည္းေကာင္း၊ သရႆတီျမစ္သို႔လည္း ေကာင္း၊ ပယာဂဆိပ္သို႔လည္းေကာင္း၊ ဗာဟုမတီျမစ္သို႔လည္းေကာင္း မည္းညစ္ ေသာ ကံရွိေသာ သူမိုက္သည္ အျမဲဲပင္ဝင္ေရာက္ခ်ဳိးသုံးေသာ္လည္း မစင္ၾကယ္ ႏိုင္ေခ်။
သုႏၵရိကျမစ္သည္ အဘယ္ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္မည္နည္း၊ ပယာဂဆိပ္ႏွင့္ ဗာဟုကာ ျမစ္သည္ အဘယ္ကိုျပဳလုပ္ႏိုင္မည္နည္း၊ ရန္ရွိေသာ ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္အမႈကို ျပဳလုပ္ထားေသာ မေကာင္းမႈကံရွိသူကိုမသုတ္သင္ႏိုင္ေခ်။ (ကိေလသာ) စင္ၾကယ္သူအား စင္စစ္ အခါခပ္သိမ္း ဖဂၢဳနီနကၡတ္ေကာင္းၾကံဳ လ်က္ရွိ၍ အခါခပ္သိမ္းဥပုသ္ေစာင့္သုံးၿပီး ျဖစ္ေန၏။ စင္ၾကယ္ေသာ သန္႔ရွင္း ေသာ အမႈရွိသူအား က်င့္ဝတ္သည္ အခါခပ္သိမ္းျပည့္စုံသည္သာတည္း၊ ပုဏၰား ဤသာသနာေတာ္၌သာ ေရခ်ဳိးေလာ့၊ သတၱဝါအားလုံးတို႔၌ေဘးကင္းသည္ကို ျပဳေလာ့။ (သင္သည္) အကယ္၍ မဟုတ္မမွန္ မေျပာဆိုအံ့၊ အသက္ကို မသတ္ျဖတ္အံ့၊ မေပးသည္ကို မယူအံ့၊ ယုံၾကည္သူ ဝန္မတိုသူ ျဖစ္ခဲဲ့အံ့။ ဂယာဆိပ္သို႔ သြား၍ အဘယ္ကို ျပဳလုပ္မည္နည္း၊ ေရတြင္းသည္လည္း သင့္ အတြက္ ဂယာဆိပ္ပင္ျဖစ္ေပ၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
၈ဝ။ ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူလတ္ေသာ္ သုႏၵရိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား-
”အသွ်င္ေဂါတမ (တရားေတာ္သည္) အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိပါေပ၏၊ အသွ်င္ေဂါတမ (တရားေတာ္သည္) အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိပါေပ၏၊ အသွ်င္ေဂါတမ ဥပမာေသာ္ကား ေမွာက္ထားေသာဝတၳဳကိုလွန္ဘိသကဲဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဖုံးလႊမ္းထားေသာဝတၳဳကို ဖြင့္လွစ္ဘိသကဲဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မ်က္စိလည္ေသာသူအား လမ္းမွန္ကို ေျပာၾကားဘိသကဲဲ့သို႔လည္းေကာင္း ”မ်က္စိအျမင္ရွိေသာသူတို႔သည္ အဆင္းတို႔ကို ျမင္ၾကလိမ့္မည္” ဟု အမိုက္ေမွာင္၌ ဆီမီးတန္ေဆာင္ကို ေဆာင္ျပဘိသကဲဲ့သို႔လည္းေကာင္း ဤအတူသာလွ်င္ အသွ်င္ေဂါတမသည္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တရားေတာ္ကို ျပေတာ္မူ၏၊ အသွ်င္ေဂါတမအကြၽႏု္ပ္သည္ အသွ်င္ေဂါတမကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏၊ တရားေတာ္ကိုလည္း ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏၊ သံဃာေတာ္ကိုလည္း ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏၊ အသွ်င္ေဂါတမ အကြၽႏု္ပ္သည္ အသွ်င္ေဂါတမ၏ အထံ၌ ရွင္အျဖစ္ကို ရလိုပါ၏၊ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရလိုပါ၏” ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။
သုႏၵရိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ရွင္အျဖစ္ကို ရ၏၊ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရ၏။ ရဟန္းျဖစ္၍ မၾကာေသးေသာ အသွ်င္ဘာရဒြါဇသည္ တစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ကပ္၍မေမ့မေလ်ာ့ ျပင္းထန္စြာ အားထုတ္လ်က္ (နိဗၺာန္သို႔) စိတ္ကို ေစလႊတ္၍ ေနသည္ရွိေသာ္ လူ႕ေဘာင္မွရဟန္းေဘာင္သို႔ ေကာင္းစြာ ဝင္ေရာက္ေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔ လိုလားအပ္ေသာ ျမတ္ေသာအက်င့္၏ အဆုံးျဖစ္ေသာ အတုမရွိေသာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ မၾကာမီ ယခုဘဝ၌ပင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ကိုယ္တိုင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေန၏။ ”ပဋိသေႏၶေနမႈကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကိုက်င့္သုံးၿပီးၿပီ၊ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥ အလို႔ငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မရွိေတာ့ၿပီ” ဟုသိ၏၊ အသွ်င္ဘာရဒြါဇသည္ ရဟႏၲာတို႔တြင္ တစ္ပါး (အပါအဝင္) ျဖစ္ေတာ္မူေလသတည္း။
ခုနစ္ခုေျမာက္ ဝတၳသုတ္ၿပီး၏။