သနပ ၃.၂: ပဓာနသုတ္

၄၂၈-၄၂၉။ နိဗၺာန္သို႔ ေစလႊတ္ထားေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေနရၪၨရာ ျမစ္နား၌ ေယာဂကုန္ရာနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ျခင္းငွါ အလြန္အားထုတ္လ်က္ အပၸနာ စ်ာန္ကိုအားထုတ္ေနေသာ ထိုငါဘုရားကို –

အသွ်င္ဘုရားသည္ ၾကံဳလွီလွပါ၏။ အဆင္းမလွေတာ့ပါၿပီ၊ အရွင္၏ ေသျခင္းသည္ နီးကပ္လွပါ၏ဟု မာရ္နတ္သည္ သနားျခင္းႏွင့္ ယွဥ္ေသာ စကားကို ေျပာလ်က္ ခ်ဥ္းကပ္၏။ (၁-၂)

၄၃ဝ။ အသွ်င္ဘုရား၏ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ ေသျခင္း၏ တစ္ေထာင္ေသာ အဖို႔အစုရွိသည့္အနက္တစ္စုတစ္စိတ္သာ က်န္ပါေတာ့သည္၊ အသွ်င္ အသက္ ရွင္ေနပါေလာ့၊ အသက္ရွင္ေနရျခင္းသည္ ျမတ္ပါ၏။ အသက္ရွင္ေနသည္ရွိေသာ္ အသွ်င္ဘုရားသည္ ေကာင္းမႈတို႔ကို ျပဳရပါလိမ့္မည္။ (၃)

၄၃၁။ ျမတ္ေသာအက်င့္ကိုလည္း က်င့္ေသာ မီးပူေဇာ္ျခင္းကိုလည္း ပူေဇာ္ေသာ သင့္အားမ်ားစြာေသာ ေကာင္းမႈသည္ ပြါး၏။ တရားအားထုတ္မႈျဖင့္ အဘယ္ျပဳလိမ့္မည္နည္း။ (၄)

၄၃၂။ တရားအားထုတ္ရန္ ခရီးသည္ အသြားခက္လွ၏။ ျပဳႏိုင္ခဲ၏။ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ၏ဟု ဤဂါထာတို႔ကို ရြတ္ဆိုလ်က္ မာရ္နတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားအနီး၌ ရပ္ တည္၏။ (၅)

၄၃၃။ ထိုအျခင္းအရာအားျဖင့္ ဆိုတတ္ေသာ ထိုမာရ္နတ္အား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ဆို၏- ေမ့ေလ်ာ့မႈ၏ အေဆြျဖစ္ေသာ မာရ္နတ္ယုတ္ ဤအရပ္သို႔ သင္လာျခင္းသည္ကားသင့္အက်ဳိးအတြက္သာ လာျခင္းျဖစ္၏။ (၆)

၄၃၄။ (မာရ္နတ္ယုတ္) အႏုျမဴမွ်ေလာက္ေသာ္လည္းေကာင္းမႈျဖင့္ ငါ အလို မရွိ၊ အၾကင္သူတို႔အားကား ေကာင္းမႈျဖင့္ အလိုရွိ၏။ ထိုသူတို႔ကိုသာလွ်င္ မာရ္ နတ္သည္ ေျပာဆိုရန္ထိုက္၏။ (၇)

၄၃၅။ (မာရ္နတ္ယုတ္) ငါ့အား ယံုၾကည္မႈ ‘သဒၶါ’သည္လည္းေကာင္း၊အား ထုတ္မႈ ‘ဝီရိယ’သည္လည္းေကာင္း၊ (ခြဲျခားသိမႈ) ‘ပညာ’သည္လည္းေကာင္း ရွိ၏။ ဤသို႔ နိဗၺာန္သို႔ ေစလႊတ္ေသာ စိတ္ရွိသူ ငါ့အား အဘယ့္ေၾကာင့္ အသက္ရွင္ျခင္းကို ေမးတံုဘိသနည္း။ (၈)

၄၃၆။ ငါ၏ကိုယ္၌ ဝီရိယအဟုန္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ဤေလသည္ ျမစ္တို႔၏ ေရအလ်ဥ္တို႔ကိုေသာ္လည္းခန္းေျခာက္ေစႏိုင္ရာ၏။ နိဗၺာန္သို႔ ေစလႊတ္ေသာ စိတ္ ရွိသူ ငါ၏ ေသြးကိုကား အဘယ့္ေၾကာင့္ သာလွ်င္ ့မခန္းေျခာက္ေစဘဲ ရွိပါအံ့နည္း။ (၉)

၄၃၇။ ေသြးသည္ ခန္းေျခာက္လတ္ေသာ္သည္းေျခသည္လည္းေကာင္း၊ သလိပ္သည္လည္းေကာင္းခန္းေျခာက္၏။ အသားတို႔သည္ ကုန္ခန္းကုန္ေသာ္ စိတ္သည္ ေရွးကထက္ လြန္စြာၾကည္လင္၏။ သတိသည္လည္းေကာင္း၊ ပညာသည္လည္းေကာင္း၊ သမာဓိသည္လည္းေကာင္း ငါ့အား လြန္စြာတည္၏။ (၁ဝ)

၄၃၈။ ဤသို႔ ေနသည္ျဖစ္၍ လြန္ျမတ္ေသာ ေဝဒနာသို႔ ေရာက္ေသာ ထိုငါ၏ စိတ္သည္ ကာမတို႔ကို အလိုမရွိ (စိတ္စင္ၾကယ္မႈျဖင့္) သတၱဝါစင္ၾကယ္သည့္ အျဖစ္ကို ႐ႈေလာ့။ (၁၁)

၄၃၉။ ကာမတို႔ကို သင္၏ ပဌမ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရကုန္၏။ မေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းကို ဒုတိယ စစ္သည္ဟူ၍ဆိုရ၏။ မြတ္သိပ္ဆာေလာင္ျခင္းကို သင္၏ တတိယ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ တပ္မက္မႈ တဏွာကို စတုတၳ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ (၁၂)

၄၄ဝ။ ထိနမိဒၶကို သင္၏ ပၪၥမ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ ေၾကာက္လန္႔မႈကို ဆ႒ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ ယံုမွားမႈကို သင္၏ သတၱမ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ သူ႕ ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္မႈကိုလည္းေကာင္း၊ မာန္ျဖင့္ခက္ထန္ခိုင္မာမႈကိုလည္းေကာင္း သင္၏ အ႒မ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ (၁၃)

၄၄၁။ လာဘ္ေက်ာ္ေစာမႈ ပူေဇာ္သကၠာရ ခြၽတ္ယြင္းေဖာက္ျပန္ မမွန္မကန္ ရအပ္ေသာ အျခံအရံကို နဝမ စစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ မိမိကိုယ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္မႈ သူတစ္ပါးတို႔အား ႐ႈတ္ခ်မႈကို ဒသမစစ္သည္ဟူ၍ ဆိုရ၏။ (၁၄)

၄၄၂။ မာရ္နတ္ယုတ္ ဤဆယ္မ်ဳိးသည္ကား သမဏျဗာဟၼဏတို႔ကို ေႏွာင့္ယွက္ တတ္ေသာ မည္းနက္ေသာ အကုသိုလ္ရွိသည့္ သင္မာရ္နတ္၏ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါတည္း၊ မရဲရင့္သူသည္ ထိုစစ္သည္ဆယ္မ်ဳိးကို မေအာင္ျမင္ႏိုင္၊ ထိုစစ္သည္ ဆယ္မ်ဳိးကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့မူကား ခ်မ္းသာကိုရ၏။ (၁၅)

၄၄၃။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုငါသည္လည္း (မဆုတ္မနစ္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေသာ) ျဖဴဆံျမက္ကို ေဆာင္ထား၏။ စစ္႐ံႈးသည္ျဖစ္၍ ငါ၏ အသက္ရွင္ေနရျခင္းသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္၏။ (သင္ႏွင့္) စစ္တိုက္ရာ၌ စစ္႐ံႈးသည္ျဖစ္၍ ငါ၏ အသက္ရွင္ ေနရျခင္းထက္ ေသျခင္းက ျမတ္ေသး၏။ (၁၆)

၄၄၄။ ဤသင္၏ စစ္သည္ေဘာင္၌ နစ္ျမဳပ္သက္ဝင္ေနၾကရကုန္ေသာ သမဏ ျဗာဟၼဏအခ်ဳိ႕တို႔သည္ (သီလစေသာ ဂုဏ္တို႔ျဖင့္) မထင္ရွားႏိုင္ကုန္၊ ထိုသမဏ ျဗာဟၼဏတို႔သည္ ေကာင္းေသာအက်င့္ရွိသူတို႔သြားရာလမ္းခရီးကိုလည္း မသိၾကကုန္။ (၁၇)

၄၄၅။ (မာရ္နတ္) ငါသည္ ထက္ဝန္းက်င္အရပ္မွ စစ္တိုက္ရန္ ထြက္လာေသာ စစ္သည္ဗိုလ္ပါအေပါင္းကို ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ငါ့ကို တည္ရာဌာနမွ မေရြ႕ေလ်ာပါေစ လင့္ဟု (ႏွလံုးသြင္း၍) ဂိရိေမခလာဆင္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ မာရ္နတ္ကို စစ္ထိုးရန္ ရင္ဆိုင္ထြက္ခဲ့၏။ (၁၈)

၄၄၆။ သင္၏ အၾကင္စစ္သည္ ဗိုလ္ပါအေပါင္းကို နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာကသည္ ခုခံႏိုင္စြမ္းမရွိေပ၊ မီးမဖုတ္ရေသးေသာ ေျမအိုး ေျမခြက္ကို ေက်ာက္ျဖင့္ ထုႏွက္ခြဲဖ်က္သကဲ့သို႔ သင္၏ ထိုစစ္သည္ဗိုလ္ပါအေပါင္းကို ပညာျဖင့္ ငါ ထုႏွက္ ဖ်က္ဆီးအံ့။ (၁၉)

၄၄၇။ ငါသည္မွန္ကန္ေသာ ၾကံစည္မႈ ‘သမၼာသကၤပၸ’ကို ေလ့လာျခင္းရွိသည္ကို ျပဳလ်က္မွန္ကန္ေသာ ေအာက္ေမ့မႈ ‘သမၼာသတိ’ကိုလည္းေကာင္းစြာတည္သည္ကို ျပဳ၍ မ်ားစြာေသာတပည့္သာဝကတို႔ကို ဆံုးမလ်က္ တိုင္းျပည္ တစ္ခုမွ တိုင္းျပည္ တစ္ခုသို႔ လွည့္လည္ေတာ့အံ့။ (၂ဝ)

၄၄၈။ ငါ၏ အဆံုးအမကို လိုက္နာၾကကုန္ေသာ ထိုတပည့္သာဝကတို႔သည္ မေမ့မေလ်ာ့ကုန္ဘဲနိဗၺာန္သို႔ ေစလႊတ္ေသာ စိတ္ရွိကုန္လ်က္ (ဘဝသံုးပါးကို) အလိုမရွိၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ အၾကင္နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ကုန္သည္ရွိေသာ္ မစိုးရိမ္ရကုန္၊ ထိုနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၾကရကုန္လတၱံ႕။ (၂၁)

၄၄၉။ သတိရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ အခြင့္အေရးကို ရလိမ့္မည္ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ငါသည္ ခုနစ္ႏွစ္တို႔ပတ္လံုး ျမတ္စြာဘုရားသို႔ ထပ္ ၾကပ္မကြာ အစဥ္လိုက္ခဲ့၏။ ဤသို႔ လိုက္ေသာ္လည္း အခြင့္အေရးကို မရခဲ့ေခ်။ (၂၂)

၄၅ဝ-၄၅၁။ ဤအရာဝတၳဳ၌ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းရာကို ရႏိုင္ျငားအံ့လည္း မသိ၊ သာယာၿမိန္ရွက္ဖြယ္ရွိျငားအံ့လည္း မသိဟု ႏွလံုးသြင္း၍ က်ီးသည္ အဆီခဲႏွင့္ တူေသာ အဆင္းရွိေသာ ေက်ာက္တံုးကို ထက္ဝန္းက်င္ လွည့္လည္ထိုးဆိတ္ပါေသာ္လည္း-

က်ီးသည္ ထိုေက်ာက္တံုး၌သာယာတပ္ၿငိဖြယ္ကို မရေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္တံုးကို တြယ္တာကပ္ၿငိမႈမွၿငီးေငြ႕ လက္ေလွ်ာ့လ်က္ ဖဲခြါပ်ံသြားသကဲ့သို႔ ငါတို႔သည္လည္း အသွ်င္ေဂါတမကို ၿငီးေငြ႕လက္ေလွ်ာ့လာဖဲခြါထြက္သြားကုန္ေတာ့အံ့။ (၂၃-၂၄)

၄၅၂။ စိုးရိမ္ျခင္းျဖင့္ ႏွိပ္စက္အပ္ေသာ ထိုမာရ္နတ္၏ လက္ကတီးၾကားမွ ေစာင္းသည္ ေလွ်ာက်၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုမာရ္နတ္သည္ ႏွလံုးမသာသည္ျဖစ္၍ ထိုအရပ္၌ပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ေလသတည္း။ (၂၅)

ႏွစ္ခုေျမာက္ ပဓာနသုတ္ ၿပီး၏။