၈၈၅-၈၈၆။ [အေမး] လိမၼာကြၽမ္းက်င္၏ဟု ေျပာဆိုသူတို႔သည္ မိမိ မိမိတို႔၏ မိစၧာအယူ၌ တည္ေနကုန္လ်က္ (မိမိ မိမိတို႔၏ အယူကို) ျမဲျမံစြာ စြဲယူကုန္၍ အသီး အသီး ေျပာဆိုၾကပါကုန္၏။ အၾကင္သူသည္ ဤအယူအက်င့္ကို သိ၏။ ထိုသူသည္ တရားကို သိသူ မည္၏။ အၾကင္သူသည္ ့ဤတရားကို တားျမစ္၏။ ထိုသူသည္ မလိမၼာသူ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသို႔လည္း ျမဲျမံစြာ ျငင္းခံုၾကပါကုန္၏။ ငါမွတစ္ပါး အျခား သူတို႔သည္ မိုက္၏။ မလိမၼာဟု လည္း ဆိုပါကုန္၏။ ဤသူတို႔၏ ဝါဒတို႔တြင္အဘယ္အယူဝါဒသည္မွန္ကန္ပါသနည္း၊ ဤသူအားလံုးတို႔သည္ ပင္ လိမၼာကြၽမ္း က်င္သူဟု ေျပာဆိုၾကကုန္၏။ (၁-၂)
၈၈၇။ [အေျဖ] သူတစ္ပါး၏ အယူကို မသိသူသည္ အကယ္၍ မိုက္သူ ယုတ္ ညံ့သူ ပညာမဲ့သူျဖစ္ပါမူဤသူအားလံုးတို႔သည္ ပင္ မိုက္ၾကကုန္၏။ အလြန္႔အလြန္ ပညာမဲ့သူ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ဤသူအားလံုးတို႔သည္ ပင္ မိစၧာအယူ၌ တည္ေနၾကကုန္၏။ (၃)
၈၈၈။ (ထိုသူတို႔သည္) မိမိ၏ မိစၧာအယူျဖင့္ မျဖဴစင္သူ ျဖစ္ၾကကုန္လ်က္ အကယ္၍ စင္ၾကယ္ေသာ ပညာရွိၾကသူ လိမၼာၾကသူ ဉာဏ္ပညာရွိၾကသူ ျဖစ္ၾကကုန္မူ ထိုသူတို႔တြင္ တစ္ေယာက္မွ် ပညာမဲ့သူမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ အေၾကာင္းေသာ္ကား ထိုသူတို႔၏ အယူသည္လည္း အျခားသူတို႔ အယူကဲ့သို႔ ပင္စဲြျမဲယူဆထားေသာေၾကာင့္ တည္း။ (၄)
၈၈၉။ သူႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း လူ႕ဗာလဟု အၾကင္စကားကို ေျပာ ဆိုကုန္၏။ ထိုစကားကိုမွန္၏ဟူ၍ ငါ မေဟာ၊ (ထိုသူတို႔သည္) မိမိ မိမိ၏ အယူကို အမွန္ျပဳလုပ္ၾကကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားသူကို မိုက္၏ဟူ၍ ႐ႈၾကည့္ၾကကုန္၏။ (၅)
၈၉ဝ။ [အေမး] အၾကင္အယူကိုမွန္ကန္၏ ခြၽတ္ယြင္းမႈ မရွိဟု အခ်ဳိ႕သူတို႔က ေျပာဆိုၾကကုန္၏။ ထိုအယူကိုပင္ အျခားသူတို႔က အခ်ည္းႏွီးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ မဟုတ္မမွန္ဟူလည္းေကာင္းေျပာဆိုၾကျပန္၏။ ဤသို႔လည္း ျမဲျမံစြာ စဲြယူၾကကုန္လ်က္ ျငင္းခံုၾကကုန္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ သမဏတို႔သည္ တစ္မ်ဳိးတည္းေသာ စကားကို မေျပာဆိုၾကကုန္သနည္း။ (၆)
၈၉၁။ [အေျဖ] အၾကင္သစၥာ၌ သိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ မျငင္းခံုရာ၊ ထိုသစၥာသည္တစ္မ်ဳိးတည္းသာတည္း၊ ႏွစ္ခုေျမာက္ေသာ သစၥာမည္သည္ မရွိ၊ ထိုသူတို႔မူကား အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ သစၥာတို႔ကိုကိုယ္တိုင္ ေျပာဆိုၾကကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သမဏတို႔သည္ တစ္မ်ဳိးတည္းေသာ စကားကို မေျပာဆိုၾကကုန္။ (၇)
၈၉၂။ [အေမး] အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆိုတတ္ကုန္ေသာ လိမၼာကြၽမ္းက်င္သည္ဟု ေျပာဆိုၾကသူတို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ သစၥာတို႔ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆိုၾကကုန္ သနည္း၊ ၾကားအပ္ေသာ သစၥာတို႔သည္ မ်ားကုန္သေလာ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိကုန္ သေလာ၊သို႔ မဟုတ္ ထိုသူတို႔သည္ ၾကံစည္မႈမွ်သို႔ အစဥ္လိုက္ကုန္သေလာ။ (၈)
၈၉၃။ [အေျဖ] ေလာက၌မွတ္သားမႈ ‘သညာ’မွ်ျဖင့္ ျမဲ၏ဟူေသာ အယူတို႔ကို ဖယ္ထား၍သစၥာတို႔သည္ မမ်ားကုန္၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး မရွိကုန္သည္သာတည္း၊ မိမိ ၾကံစည္မႈကို မိစၧာအယူတို႔၌ ျဖစ္ေစ၍ (ငါ့အယူသာ)မွန္၏။ (သင့္အယူကား)မွား၏ဟု (အမွန္အမွား) တရားႏွစ္ပါးကို ေျပာဆိုၾကကုန္၏။ (၉)
၈၉၄။ ျမင္ရေသာ ႐ူပါ႐ံု ၾကားရေသာ သဒၵါ႐ံု ေရာက္ရေသာ ဂႏၶ ရသ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု မလြန္က်ဴးမႈ ‘သီလ’ ႏြား ေခြးစသည္တို႔၏ အက်င့္ ‘ဝတ’ဟူေသာ ဤသေဘာတရားတို႔ကိုမွီ၍ျမတ္ႏိုးဖြယ္မဟုတ္သည့္ စင္ၾကယ္မႈကို ျမင္သူသည္ ဒိ႒ိအဆံုးအျဖတ္၌ တည္လ်က္ ရယ္သြမ္းေသြးကာအျခားသူသည္ မိုက္မဲ၏။ မလိမၼာဟူ၍လည္း ေျပာဆိုတတ္၏။ (၁ဝ)
၈၉၅။ အၾကင္အေၾကာင္းျဖင့္ အျခားသူကို မိုက္သူဟူ၍ ႐ႈျမင္၏။ ထိုအေၾကာင္းျဖင့္ပင္ မိမိကိုယ္ကို လိမၼာသူဟူ၍လည္း ေျပာဆို၏။ မိမိကိုယ္ကို မိမိ လိမၼာသူဟု အယူရွိေသာ ထိုသူသည္ အျခားသူကို မျမတ္ႏိုးႏိုင္၊ ထိုအယူကိုပင္ ေျပာဆို၏။ (၁၁)
၈၉၆။ ထိုသူသည္ အတိသာရဒိ႒ိ၁ဟု ဆိုအပ္ေသာ ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ မိစၧာအယူႏွင့္ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ ေထာင္လႊားမႈ ‘မာန’ျဖင့္ မာန္ယစ္ရကား ဂုဏ္အားလံုးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူဟုမွတ္ထင္၏။ မိမိကိုယ္ကို မိမိ (ငါ ပညာရွိဟု) စိတ္ျဖင့္ အဘိသိက္သြန္း၏။ အေၾကာင္းေသာ္ကားထိုသူသည္ ထိုအတိသာရ ဒိ႒ိအယူသည္ ထိုအျခင္းအရာအားျဖင့္ စြဲျမဲယူဆေသာေၾကာင့္ တည္း။ (၁၂)
၈၉၇။ သူတစ္ပါး ေျပာဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ အကယ္၍ ပညာမဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ပါမူ ထိုေျပာဆိုေသာသူသည္လည္း အေျပာခံရသူႏွင့္ အတူပင္ ပညာမဲ့သူ ျဖစ္ေတာ့၏။ ယင္းသို႔ မဟုတ္ မိမိကိုယ္ကို မိမိအသိဉာဏ္ရွိသူ ပညာရွိသူ အကယ္၍ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့မူ သမဏတို႔တြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် မိုက္မဲသူမရွိႏိုင္ေတာ့ေပ။ (၁၃)
၈၉၈။ အၾကင္သူတို႔သည္ ဤမိမိအယူမွတစ္ပါး အျခားေသာ အယူဝါဒတရားကို စဲြျမဲယူဆေျပာဆိုၾကကုန္၏။ စင္ၾကယ္မႈ လမ္းစဥ္ကို ခြၽတ္ယြင္းေစၾကကုန္၏။ မျပည့္စံုေစၾကကုန္၊သို႔ ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိအယူ၌ စြဲလမ္းမႈ ‘ရာဂ’ျဖင့္ အလြန္စဲြ လမ္းကုန္ေသာ ထိုသူတို႔သည္ မ်ားစြာေသာ မိစၧာအယူကို စဲြျမဲယူဆေျပာဆိုၾကကုန္၏။ (၁၄)
၈၉၉။ ထိုတိတၳိတို႔သည္ ဤ (ငါ၏) အယူ၌သာလွ်င္ စင္ၾကယ္မႈရွိ၏ဟု ေျပာ ဆိုၾကကုန္၏။ အျခားေသာ အယူဝါဒတို႔၌ ကား စင္ၾကယ္မႈရွိ၏ဟု မေျပာဆိုၾကကုန္၊ မိမိတို႔၏ လမ္းစဥ္ျဖစ္ေသာ ထိုအယူ၌ စဲြစဲြျမဲျမဲ ေျပာဆိုၾကကုန္၏။ ဤသို႔လည္း တိတၳိတို႔သည္ မ်ားစြာေသာ အယူဝါဒတို႔၌ သက္ဝင္၍ တည္ၾကကုန္၏။ (၁၅)
၉ဝဝ။ မိမိတို႔၏ လမ္းစဥ္ျဖစ္ေသာ အယူဝါဒ၌လည္း (ဤအယူသည္သာလွ်င္ သင့္၏ဟု) စဲြစဲြျမဲျမဲေျပာဆိုသူတို႔သည္ ဤအယူ၌ အဘယ္မည္ေသာသူတစ္ပါးကို မိုက္မဲသူဟူ၍ ႐ႈျမင္ႏိုင္အံ့နည္း၊ အျခားသူကို မိုက္မဲသူ စင္ၾကယ္ေသာ သေဘာ မရွိဟု ေျပာဆိုေသာ ထိုသူသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ျငင္းခံုမႈကို ေဆာက္ရြက္သည္ မည္ရာ၏။ (၁၆)
၉ဝ၁။ ေလာက၌ ထိုသူသည္ ဒိ႒ိအယူဝါဒ၌ တည္၍ မိမိကိုယ္တိုင္ ႏႈိင္းခ်ိန္လ်က္ (မိမိ၏အယူကို) အထက္၌ ထား၍ ျငင္းခံုျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ေလာက၌ (သူေတာ္ေကာင္း) ျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ကား အလံုးစံုေသာ ဒိ႒ိအယူ ဝါဒတို႔ကို စြန္႔ပယ္ၿပီးျဖစ္၍ ျငင္းခံုျခင္းကို မျပဳ။ (၁၇)
တစ္ဆယ့္ႏွစ္ခုေျမာက္ စူဠဗ်ဴဟသုတ္ ၿပီး၏။
၁။ အေၾကာင္းကို လြန္၍ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ (ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ ဒိ႒ိတို႔ကို) အတိသာရဒိ႒ိဟု ဆိုသည္၊ (လြန္၍ျဖစ္၏)ဟူသည္ အေၾကာင္းမဲ့ ၾကံစည္ ယူဆမႈပင္တည္း။