၁ဝ။ ရဟန္းတို႔ သစၥာေလးပါးကို မသိမီ သစၥာေလးပါးတရားကို မသိေသးေသာ ဘုရားေလာင္း သာလွ်င္ ျဖစ္ေသာ ငါ့အား ဤအၾကံသည္ ျဖစ္၏- ”ဤသတၱေလာကသည္ ဆင္းရဲဲျခင္းသို႔ ေရာက္ေလစြ့တကား၊ ပဋိသေႏၶလည္း ေနရ၏၊ အိုလည္း အိုရ၏၊ ေသလည္း ေသရ၏၊ စုေတလည္း စုေတရ၏၊ တစ္ဖန္ပဋိသေႏၶလည္း ေနရ၏၊ ထိုသို႔ျဖစ္လ်က္ အိုမႈဆင္းရဲဲ ေသမႈဆင္းရဲဲ၏ ထြက္ေျမာက္ရာကို မသိႏိုင္၊ အဘယ္အခါမွ ဤအိုမႈဆင္းရဲဲ ေသမႈဆင္းရဲဲ၏ ထြက္ေျမာက္ရာသည္ ထင္ရွားပါမည္နည္း”ဟု အၾကံျဖစ္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား ”အဘယ္တရားရွိေသာ္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈမရဏ ျဖစ္သနည္း၊ အဘယ္တရား အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈမရဏ ျဖစ္သနည္း”ဟု ဤသို႔ အၾကံ ျဖစ္၏၊ ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းျခင္းေၾကာင့္ ”ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ ရွိေသာ္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈမရဏ ျဖစ္၏၊ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈမရဏ ျဖစ္၏”ဟု ပညာျဖင့္ ထိုးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား ”အဘယ္တရားရွိေသာ္ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ ျဖစ္သနည္း။ပ။ ဘဝ။ ျပင္းစြာ စြဲဲလမ္းမႈ ‘ဥပါဒါန္’။ တပ္မက္မႈ ‘တဏွာ’။ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’။ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’။ တည္ရာ ‘အာယတန’ေျခာက္ ပါး ”သဠာယတန”။ နာမ္႐ုပ္။ သိမႈ ‘ဝိညာဏ္’။ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ျဖစ္ကုန္သနည္း၊ အဘယ္အေၾကာင္း ခံေၾကာင့္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ျဖစ္ကုန္သနည္း”ဟု ဤအၾကံသည္ ျဖစ္၏၊ ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား သင့္ ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းျခင္းေၾကာင့္ ”မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ရွိေသာ္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ျဖစ္ကုန္၏”ဟု ပညာျဖင့္ ထိုးထြင္း၍ သိျခင္း သည္ ျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’ အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ သိမႈ ‘ဝိညာဏ္’ ျဖစ္၏။ပ။ ဤသို႔လွ်င္ အလုံးစုံေသာ ဆင္းရဲဲအစု ျဖစ္ပြား၏။
ရဟန္းတို႔ ”ျဖစ္ေပၚ၏ ျဖစ္ေပၚ၏”ဟု ေရွးက မၾကားဖူးကုန္ေသာ တရားတို႔၌ ငါ့အား ပညာမ်က္စိ သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၏၊ အသိဉာဏ္သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၏၊ အျပားအားျဖင့္ သိမႈ ‘ပညာ’သည္ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚ၏၊ ထိုးထြင္းသိမႈ ‘ဝိဇၨာ’ သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၏၊ အေရာင္အလင္း ‘အာေလာက’ သည္ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚ၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား ”အဘယ္တရား မရွိေသာ္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈမရဏ မျဖစ္သနည္း၊ အဘယ္ တရား ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈမရဏ ခ်ဳပ္သနည္း”ဟု ဤအၾကံသည္ ျဖစ္ျပန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းျခင္းေၾကာင့္ ”ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’မရွိေသာ္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈ မရဏ မျဖစ္၊ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ အိုမႈဇရာ, ေသမႈမရဏ ခ်ဳပ္၏”ဟု ပညာျဖင့္ ထိုး ထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား ”အဘယ္တရား မရွိေသာ္ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ မျဖစ္သနည္း။ပ။ ဘဝ။ ျပင္းစြာ စြဲဲလမ္းမႈ ‘ဥပါဒါန္’။ တပ္မက္မႈ ‘တဏွာ’။ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’။ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’။ တည္ရာ ‘အာယတန’ ေျခာက္ပါး ”သဠာယတန”။ နာမ္႐ုပ္။ သိမႈ ‘ဝိညာဏ္’။ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ မျဖစ္ကုန္သနည္း၊ အဘယ္ တရား ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ခ်ဳပ္ကုန္သနည္း”ဟု ဤအၾကံသည္ ျဖစ္ျပန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ထိုငါ့အား သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းျခင္းေၾကာင့္ ”မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ မရွိေသာ္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ သည္ မျဖစ္ကုန္၊ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ခ်ဳပ္ကုန္၏”ဟု ပညာျဖင့္ ထိုး ထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏။
ဤသို႔လွ်င္ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ခ်ဳပ္ကုန္၏၊ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ သိမႈ ‘ဝိညာဏ္’ ခ်ဳပ္၏။ပ။ ဤသို႔လွ်င္ အလုံးစုံေသာ ဆင္းရဲဲအစု ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၏။ ရဟန္းတို႔ ”ခ်ဳပ္၏ ခ်ဳပ္၏”ဟု ေရွးက မၾကားဖူးကုန္ေသာ တရားတို႔၌ ငါ့အား ပညာမ်က္စိသည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၏၊ အသိဉာဏ္သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၏၊ အျပားအားျဖင့္ သိမႈ ‘ပညာ’သည္ ထင္ရွားျဖစ္ ေပၚ၏၊ ထိုထြင္းသိမႈ ‘ဝိဇၨာ’သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၏၊ အေရာင္အလင္း ‘အာေလာက’သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၏။
ဒသမသုတ္။
ေရွးဦးစြာေသာ ဗုဒၶဝဂ္ ၿပီး၏။