၁၃၃။ အခါတစ္ပါး၌ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ ကာမ႑ၿမိဳ႕ဝယ္ ေတာေဒယ်ပုဏၰား၏ သရက္ဥယ်ာဥ္၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ျဖစ္ေသာ ပုေဏၰးမ၏တပည့္လုလင္ငယ္သည္ အသွ်င္ဥဒါယီထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အသွ်င္ဥဒါယီႏွင့္ အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ထိုလုလင္ငယ္ကို အသွ်င္ဥဒါယီသည္ တရားစကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ေကာင္းစြာ ျပလ်က္ တရားကိုေဆာက္တည္ေစကာ တရားက်င့္သံုးရန္ ထက္သန္ရႊင္လန္းေစေတာ္မူ၏။
ထိုအခါ ထိုလုလင္ငယ္သည္ အသွ်င္ဥဒါယီက တရားစကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ေကာင္းစြာ ျပလ်က္တရားကို ေဆာက္တည္ေစကာ တရားက်င့္သံုးရန္ ထက္သန္ရႊင္လန္းေစေတာ္မူၿပီးေသာ္ ေနရာမွ ထကာေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ ဤစကားကို ေျပာဆို၏- ”အရွင္မ သိေတာ္မူပါေလာ့၊ ရဟန္းဥဒါယီသည္ အစ၌ ေကာင္းျခင္းရွိေသာ အလယ္၌ ေကာင္းျခင္းရွိေသာ အဆံုး၌ ေကာင္းျခင္းရွိေသာ အနက္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သဒၵါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တရားကို ေဟာေတာ္မူ၏၊ အလံုးစံု ျပည့္စံုေသာ ထက္ဝန္းက်င္ စင္ၾကယ္ေသာ အက်င့္ျမတ္ကို ျပေတာ္မူ၏”ဟု ဆို၏။ လုလင္ငယ္ သို႔ျဖစ္လွ်င္သင္သည္ ငါ၏ စကားျဖင့္ ရဟန္းဥဒါယီကို နက္ျဖန္အလို႔ငွါ ဆြမ္းျဖင့္ ဖိတ္ေခ်ေလာ့ဟု ဆို၏၊ ”အရွင္မေကာင္းပါၿပီ”ဟု လုလင္ငယ္သည္ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမအား ျပန္ၾကားေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ အသွ်င္ဥဒါယီထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အသွ်င္ဥဒါယီအား- ”အသွ်င္ဥဒါယီသည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ဆရာကေတာ္ျဖစ္ေသာေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမ၏ နက္ျဖန္အလို႔ငွါ ဖိတ္အပ္ေသာ ဆြမ္းကို လက္ခံေတာ္မူပါ”ဟု (ေလွ်ာက့္ထား၏)။ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ ဆိတ္ဆိတ္ ေနျခင္းျဖင့္ လက္ခံေတာ္မူ၏။
ထို႔ေနာက္ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ ထိုညဥ့္လြန္သျဖင့္ နံနက္အခါ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္သကၤန္း ကိုယူလ်က္ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမ၏ အိမ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ခင္းထားေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏။ ထိုအခါေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမသည္ အသွ်င္ဥဒါယီကို မြန္ျမတ္ေသာ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ျဖင့္ ေရာင့္ရဲသည့္တိုင္ေအာင္ တားျမစ္သည့္တိုင္ေအာင္ မိမိကိုယ္တိုင္ လုပ္ေကြၽး၏။ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး၍ သပိတ္မွ လက္ကို ဖယ္ၿပီးေသာ အခါ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ျဖစ္ေသာ ပုေဏၰးမသည္ ေျခနင္းစီးလ်က္ ေနရာျမင့္၌ ထိုင္ကာ ဦးေခါင္းကို ျခံဳၿပီးလွ်င္ ”အသွ်င္ရဟန္း တရားကို ရြတ္ဆိုေတာ္မူပါေလာ့”ဟု ဤစကားကို ေျပာဆို၏။ ”ႏွမ တရားေဟာရန္ အခ်ိန္အခါသည္ ျဖစ္လတၱံ႕”ဟု ဆို၍ ေနရာမွ ထကာျပန္သြားေလ၏။
ဒုတိယအႀကိမ္လည္း ထိုလုလင္ငယ္သည္ အသွ်င္ဥဒါယီထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အသွ်င္ဥဒါယီႏွင့္ အတူဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုၿပီး၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန ၿပီးေသာ္ ထိုလုလင္ငယ္ကို အသွ်င္ဥဒါယီသည္ တရားစကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ေကာင္းစြာျပလ်က္ တရားကို ေဆာက္တည္ေစကာ တရားကို က်င့္သံုးရန္ ထက္သန္ရႊင္လန္းေစေတာ္မူ၏။
ဒုတိယအႀကိမ္လည္း ထိုလုလင္ငယ္သည္ အသွ်င္ဥဒါယီက တရားစကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားကိုေကာင္းစြာ ျပလ်က္ တရားကို ေဆာက္တည္ေစကာ တရားက်င့္သံုးရန္ ထက္သန္ရႊင္လန္းေစေတာ္မူၿပီးေသာ္ ေနရာမွ ထကာ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမအား”အရွင္မ သိေတာ္မူပါေလာ့၊ ရဟန္းဥဒါယီသည္ အစ၌ ေကာင္းျခင္းရွိေသာ အလယ္၌ ေကာင္းျခင္းရွိေသာ အဆံုး၌ ေကာင္းျခင္းရွိေသာ အနက္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သဒၵါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တရားကိုေဟာေတာ္မူ၏၊ အလံုးစံု ျပည့္စံုေသာ ထက္ဝန္းက်င္ စင္ၾကယ္ေသာ အက်င့္ျမတ္ကို ျပေတာ္မူ၏”ဟုေျပာဆို၏။
လုလင္ငယ္ သင္သည္ ရဟန္းဥဒါယီ၏ ေက်းဇူးကို ဤသို႔ ေျပာဆို၏၊ ထိုရဟန္းဥဒါယီသည္ကား”ရဟန္း တရားကို ရြတ္ဆိုေတာ္မူပါေလာ့”ဟု ဆိုေသာ္ ‘ႏွမ တရားေဟာရန္ အခ်ိန္အခါသည္ ျဖစ္လတၱံ႕”ဟု ဆို၍ ေနရာမွ ထကာ ျပန္သြားေလ၏ဟု ဆို၏။ အရွင္မ သင္သည္ ေျခနင္းကို စီးလ်က္ ေနရာျမင့္၌ ထိုင္ကာ ဦးေခါင္းျခံဳၿပီးလွ်င္ ”ရဟန္း တရားကို ရြတ္ဆိုေတာ္မူပါေလာ့”ဟု ဤသို႔ ဆိုေသာေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ ထိုအသွ်င္တို႔သည္ တရားကို ေလးစားကုန္၏၊ တရားကို ႐ိုေသျခင္းရွိကုန္၏ဟု ဆို၏။
လုလင္ငယ္ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သင္သည္ ငါ၏ စကားျဖင့္ ရဟန္းဥဒါယီကို နက္ျဖန္အလို႔ငွါ ဆြမ္းျဖင့္ဖိတ္ေခ်ဦးေလာ့ဟု ဆို၏၊ ”အရွင္မ ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုလုလင္ငယ္သည္ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမအား ေျပာၾကားၿပီးလွ်င္ အသွ်င္ဥဒါယီထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အသွ်င္ဥဒါယီအား-”အသွ်င္ဥဒါယီသည္အကြၽႏ္ုပ္ တို႔၏ ဆရာကေတာ္ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမ၏ နက္ျဖန္အလို႔ငွါ ဖိတ္အပ္ေသာ ဆြမ္းကိုလက္ခံ ေတာ္မူပါေလာ့”ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ ဆိတ္ဆိတ္ ေနျခင္းျဖင့္လက္ခံေတာ္မူ၏။
ထို႔ေနာက္ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ ထိုညဥ့္လြန္သျဖင့္ နံနက္အခါ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္သကၤန္း ကိုယူလ်က္ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမ၏ အိမ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ခင္းထားေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏။ ထိုအခါေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမသည္ အသွ်င္ဥဒါယီကို မြန္ျမတ္ေသာ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ျဖင့္ ေရာင့္ရဲသည့္တိုင္ေအာင္ တားျမစ္သည့္တိုင္ေအာင္ မိမိကိုယ္တိုင္ လုပ္ေကြၽး၏၊ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး၍ သပိတ္မွ လက္ကို ဖယ္ၿပီးေသာအခါ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမသည္ ေျခနင္းကို ခြၽတ္လ်က္ေနရာနိမ့္၌ ထိုင္ကာ ဦးေခါင္းဖြင့္ၿပီးလွ်င္ ”အသွ်င္ဘုရား ရဟႏၲာတို႔သည္ အဘယ္တရားရွိေသာ္ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို ပညတ္ပါကုန္သနည္း၊ အဘယ္တရား မရွိေသာ္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို့မပညတ္ပါကုန္သနည္း”ဟု ေလွ်ာက္၏။
ႏွမ မ်က္စိရွိေသာ္ ရဟႏၲာတို႔သည္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို ပညတ္ကုန္၏၊ မ်က္စိ မရွိေသာ္ ရဟႏၲာတို႔သည္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို မပညတ္ကုန္။ပ။ လွ်ာရွိေသာ္ ရဟႏၲာတို႔သည္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို ပညတ္ကုန္၏၊ လွ်ာ မရွိေသာ္ ရဟႏၲာတို႔သည္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို မပညတ္ကုန္။ပ။ စိတ္ရွိေသာ္ ရဟႏၲာတို႔သည္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို ပညတ္ကုန္၏၊ စိတ္ မရွိေသာ္ ရဟႏၲာတို႔သည္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို မပညတ္ကုန္ဟု မိန္႔ဆို၏။
ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူေသာ္ ေဝရဟစၥာနိအႏြယ္ ပုေဏၰးမသည္ အသွ်င္ဥဒါယီအား ဤစကားကိုေလွ်ာက္ထား၏- ”အသွ်င္ဘုရား အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိပါေပစြ၊ အသွ်င္ဘုရား အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိပါေပစြ။ အသွ်င္ဘုရား ေမွာက္ထားအပ္ေသာ ဝတၳဳကို လွန္ျပဘိသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဖံုးလႊမ္းထားအပ္ေသာ ဝတၳဳကို ဖြင့္လွစ္ျပဘိသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မ်က္စိလည္ေသာ သူအား လမ္းမွန္ကို ေျပာၾကားဘိသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ‘မ်က္စိအျမင္ရွိေသာ သူတို႔သည္ အဆင္းတို႔ကို ျမင္ၾကလိမ့္မည္’ဟုအမိုက္ေမွာင္၌ ဆီမီးတန္ေဆာင္ကို ေဆာင္ျပဘိသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ဤအတူ အသွ်င္ဥဒါယီသည္အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တရားကို ျပေတာ္မူပါေပ၏။ အသွ်င္ဥဒါယီ ထိုတပည့္ေတာ္မသည္ထိုျမတ္စြာဘုရားကိုလည္းေကာင္း၊ တရားေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ကိုလည္းေကာင္း ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ပါ၏။ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ တပည့္ေတာ္မကို ယေန႔မွ စ၍ အသက္ထက္ဆံုး (ရတနာသုံးပါးကို) ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာ ဥပါသိကာမ”ဟု အမွတ္ျပဳေတာ္မူပါဟု ေလွ်ာက္၏။
ဒသမသုတ္။
သံုးခုေျမာက္ ဂဟပတိဝဂ္ ၿပီး၏။