၂၈။ အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဂယာရြာ၏ အနီး ဂယာသီသအရပ္၌ တစ္ေထာင္ေသာရဟန္းသံဃာႏွင့္ အတူ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို မိန္႔ေတာ္မူ၏- ရဟန္းတို႔ အလံုးစံုသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ ရဟန္းတို႔ အဘယ္မည္ေသာအလံုးစံုသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္သနည္း။
မ်က္စိသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ အဆင္းတို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏၊ စကၡဳဝိညာဏ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ စကၡဳသမၹႆသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ စကၡဳ သမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာသည္လည္းေျပာင္ ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ အဘယ္ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္သနည္း။ စြဲမက္မႈ ‘ရာဂ’ မီးျဖင့္,အမ်က္ ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ မီးျဖင့္, ေတြေဝမႈ ‘ေမာဟ’ မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ အိုမႈ ‘ဇရာ’ ေသမႈ ‘မရဏ’ စိုးရိမ္မႈ ‘ေသာက’ ငိုေႂကြးမႈ’ပရိေဒဝ’ကိုယ္ဆင္းရဲမႈ ‘ဒုကၡ’ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ‘ေဒါမနႆ’ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းမႈ ‘ဥပါယာသ’ တို႔ျဖင့္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏ဟု ငါ ဆို၏။ပ။
လွ်ာသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ အရသာတို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏၊ ဇိဝွါ့ဝိညာဏ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ဇိဝွါသမၹႆသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ဇိဝွါသမၹႆ ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာသည္လည္းေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၏။ အဘယ္ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္သနည္း။ စြဲမက္မႈ ‘ရာဂ’ မီးျဖင့္,အမ်က္ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ မီးျဖင့္, ေတြေဝမႈ ‘ေမာဟ’ မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ အိုမႈ ‘ဇရာ’ ေသမႈ’မရဏ’ စိုးရိမ္မႈ’ေသာက’ ငိုေႂကြးမႈ’ပရိေဒဝ’ကိုယ္ဆင္းရဲမႈ’ဒုကၡ’ စိတ္ဆင္းရဲမႈ’ေဒါမနႆ’ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းမႈ ‘ဥပါယာသ’ တို႔ျဖင့္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏ဟု ငါ ဆို၏။ပ။
စိတ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ သေဘာတရားတို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏၊ မေနာဝိညာဏ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ မေနာသမၹႆသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာသည္လည္းေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ အဘယ္ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္သနည္း။ စြဲမက္မႈ ‘ရာဂ’ မီးျဖင့္,အမ်က္ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ မီးျဖင့္, ေတြေဝမႈ ‘ေမာဟ’ မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနမႈ’ဇာတိ’ အိုမႈ ‘ဇရာ’ ေသမႈ ‘မရဏ’ စိုးရိမ္မႈ ‘ေသာက’ ငိုေႂကြးမႈ ‘ပရိေဒဝ’ကိုယ္ဆင္းရဲမႈ ‘ဒုကၡ’ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ‘ေဒါမနႆ’ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းမႈ ‘ဥပါယာသ’ တို႔ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏ဟု ငါ ဆို၏။
ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ႐ႈေသာ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာတပည့္သည္ မ်က္စိ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏၊ အဆင္းတို႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏၊ စကၡဳဝိညာဏ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏၊ စကၡဳသမၹႆ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏၊ စကၡဳသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ပ။ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာ၌လည္းၿငီးေငြ႕၏၊ (ၿငီးေငြ႕သည္ရွိေသာ္) မစြဲမက္၊ မစြဲမက္ျခင္းေၾကာင့္ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္၏၊ (ကိေလသာမွ) လြတ္ ေျမာက္ေသာ္ (ကိေလသာမွ) ”လြတ္ေျမာက္ၿပီ”ဟု အသိဉာဏ္ ျဖစ္၏၊ ”ပဋိသေႏၶေနမႈ ကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သုံးၿပီးၿပီ၊ မဂ္ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္ကိစၥ) အလို႔ငွါတစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ မရွိေတာ့ၿပီ”ဟု သိ၏ဟု (ေဟာေတာ္မူ၏)။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားကို ေဟာေတာ္မူ၏၊ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူေသာ တရားကို ႏွစ္လိုကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ခံယူၾကေလကုန္၏။ ဤစကားေျပသက္သက္ေဒသနာကို ေဟာဆဲကာလမွာပင္ ထိုရဟန္းတစ္ေထာင္တို႔၏ စိတ္တို႔သည္ (တဏွာဒိ႒ိတို႔ျဖင့္) တစ္စုံတစ္ခု ေသာ အာ႐ုံကို မစဲြလမ္းမူ၍ အာသေဝါတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ၾကေလကုန္ၿပီဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဆ႒သုတ္။