၇၄။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္။ပ။ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏ –
”ျမတ္စြာဘုရား ဤမည္ေသာေက်ာင္း၌ မထင္ရွားေသာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးသည္ အနာေရာဂါႏွိပ္စက္ရကား ဆင္းရဲျခင္းသို႔ေရာက္ လ်က္သည္းထန္စြာ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနပါ၏၊ အသွ်င္ဘုရား ေတာင္းပန္ပါ၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထို ရဟန္းထံသို႔ သနားသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ႂကြေတာ္မူေစလိုပါ၏”ဟုေလွ်ာက္၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အငယ္ဟူေသာ စကားကိုလည္းေကာင္း၊ သူနာဟူေသာ စကားကိုလည္းေကာင္း ၾကားရသျဖင့္ ”သူနာရဟန္းသည္ မထင္ရွားေသာ ရဟန္း”ဟု သိေတာ္မူ၍ ထိုရဟန္းထံသို႔ႂကြေတာ္မူ၏။
ထိုသူနာရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား ႂကြလာေတာ္မူသည္ကို အေဝးမွပင္ ျမင္ရ၍ ေညာင္ေစာင္းမွ ေအာက္သို႔ ဆင္းမည့္အေယာင္ ျပဳ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုရဟန္းအား
”ရဟန္းမသင့္၊ သင္သည္ ေညာင္ေစာင္းမွ ေအာက္သို႔ မဆင္းလင့္၊ ခင္းထားၿပီးေသာ ဤေနရာတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ထိုေနရာတို႔၌ ငါ ထိုင္အံ့”ဟု ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခင္းထားၿပီးေသာေနရာ၌ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ထိုင္ေနေတာ္မူၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုသူနာရဟန္းအား
”ရဟန္းသင့္အား ခံ့က်န္းပါ၏ေလာ၊ မွ်တပါ၏ေလာ၊ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ ဆုတ္ယုတ္ကုန္ပါ၏ေလာ၊ မတိုးပြားဘဲ ရွိပါကုန္၏ေလာ၊ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ ဆုတ္ယုတ္၏ဟု ထင္ပါ၏ေလာ၊ တိုးပြား၏ဟု မထင္ဘဲရွိပါ၏ေလာ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္အား မခံ့က်န္းပါ၊ မမွ်တပါ၊ တပည့္ေတာ္အား ျပင္းထန္ေသာ ဆင္းရဲ့ေဝဒနာတို႔သည္ တိုးပြားပါကုန္၏၊ မဆုတ္ယုတ္ပါကုန္၊ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ တိုးပြား၏ဟု ထင္ပါ၏၊ ဆုတ္ယုတ္၏ဟု မထင္ပါဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ရဟန္း သင့္အား တစ္စံုတစ္ခုေသာ စိုးရိမ္မႈ ႏွလံုးမသာမႈသည္ ရွိသေလာ။
အသွ်င္ဘုရား စင္စစ္အားျဖင့္ တပည့္ေတာ္အား စိုးရိမ္မႈ ႏွလံုးမသာမႈသည္ မနည္းလွပါ။
ရဟန္း သင့္ကို သီလအားျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ မစြပ္စြဲႏိုင္ဘဲ ရွိပါ၏ေလာ။
အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို သီလအားျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ မစြပ္စြဲႏိုင္ဘဲ ရွိပါ၏။
ရဟန္း သီလအားျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ မစြပ္စြဲႏိုင္ဘဲရွိခဲ့မူ သင္၏ စိုးရိမ္မႈ ႏွလံုးမသာမႈကား အဘယ္နည္း။
အသွ်င္ဘုရား သီလစင္ၾကယ္ျခင္းအက်ဳိးငွါျမတ္စြာ ဘုရားသည္ တရားကို ေဟာ၏ဟု တပည့္ေတာ္ မသိပါ။
ရဟန္း သီလစင္ၾကယ္ျခင္းအက်ဳိးငွါငါဘုရားသည္ တရားကို ေဟာ၏ဟု မသိခဲ့မူ အဘယ္အက်ဳိးငွါ ငါဘုရားသည္ တရားေတာ္ကိုေဟာ၏ဟု သင္ သိ သနည္း။
အသွ်င္ဘုရား တပ္မက္မႈ’ရာဂ’ ကင္းျခင္းအက်ဳိးငွါ ျမတ္စြာဘုရားသည္တရားေတာ္ကို ေဟာ၏ဟု တပည့္ေတာ္ သိပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ရဟန္း ေကာင္းေပစြ ေကာင္းေေပစြ၊ ရဟန္း တပ္မက္မႈ’ရာဂ’ ကင္းျခင္းအက်ဳိးငွါ ငါဘုရားသည္တရားကို ေဟာထားသည္ကို သင္ ေကာင္းစြာ သိ၏၊ ရဟန္း ငါဘုရားသည္ တပ္မက္မႈ’ရာဂ’ ကင္းျခင္းအက်ဳိးရွိေသာ တရားေတာ္ကို ေဟာအပ္၏၊
ရဟန္း ထိုအရာကို အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္သနည္း။
မ်က္စိသည္ ျမဲသေလာ၊ မျမဲသေလာ။
မျမဲပါ အသွ်င္ဘုရား။
မျမဲေသာ မ်က္စိသည္ ဆင္းရဲေလာ၊ ခ်မ္းသာေလာ။
ဆင္းရဲပါ အသွ်င္ဘုရား။ မျမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိေသာ ဤမ်က္စိကို ” ဤမ်က္စိသည္ ငါ့ဥစၥာ ျဖစ္၏၊ ဤမ်က္စိသည္ ငါ ျဖစ္၏၊ ဤမ်က္စိသည္ ငါ၏ကိုယ္’အတၱ’တည္း”ဟု ႐ႈျခင္း ငွါ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္ေလာ။
မသင့္ေလ်ာ္ပါ အသွ်င္ဘုရား။
နားသည္ ျမဲသေလာ၊ မျမဲသေလာ။
မျမဲပါ အသွ်င္ဘုရား။
မျမဲေသာ နားသည္ ဆင္းရဲေလာ၊ ခ်မ္းသာေလာ။
ဆင္းရဲပါ အသွ်င္ဘုရား။ မျမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိေသာ ဤနားကို ” ဤနားသည္ ငါ့ဥစၥာ ျဖစ္၏၊ ဤနားသည္ ငါ ျဖစ္၏၊ ဤနားသည္ ငါ၏ကိုယ္’အတၱ’တည္း”ဟု ႐ႈျခင္း ငွါ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္ေလာ။
မသင့္ေလ်ာ္ပါ အသွ်င္ဘုရား။
ႏွာေခါင္းသည္ ျမဲသေလာ၊ မျမဲသေလာ။
မျမဲပါ အသွ်င္ဘုရား။
မျမဲေသာ ႏွာေခါင္းသည္ ဆင္းရဲေလာ၊ ခ်မ္းသာေလာ။
ဆင္းရဲပါ အသွ်င္ဘုရား။ မျမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိေသာ ဤ ႏွာေခါင္းကို ” ဤ ႏွာေခါင္းသည္ ငါ့ဥစၥာ ျဖစ္၏၊ ဤ ႏွာေခါင္းသည္ ငါ ျဖစ္၏၊ ဤ ႏွာေခါင္းသည္ ငါ၏ကိုယ္’အတၱ’တည္း”ဟု ႐ႈျခင္း ငွါ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္ေလာ။
မသင့္ေလ်ာ္ပါ အသွ်င္ဘုရား။
လွ်ာသည္ ျမဲသေလာ၊ မျမဲသေလာ။
မျမဲပါ အသွ်င္ဘုရား။
မျမဲေသာ လွ်ာသည္ ဆင္းရဲေလာ၊ ခ်မ္းသာေလာ။
ဆင္းရဲပါ အသွ်င္ဘုရား။ မျမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိေသာ ဤလွ်ာကို ” ဤလွ်ာသည္ ငါ့ဥစၥာ ျဖစ္၏၊ ဤလွ်ာသည္ ငါ ျဖစ္၏၊ ဤလွ်ာသည္ ငါ၏ကိုယ္’အတၱ’တည္း”ဟု ႐ႈျခင္း ငွါ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္ေလာ။
မသင့္ေလ်ာ္ပါ အသွ်င္ဘုရား။
ကိုယ္သည္ ျမဲသေလာ၊ မျမဲသေလာ။
မျမဲပါ အသွ်င္ဘုရား။
မျမဲေသာ ကိုယ္သည္ ဆင္းရဲေလာ၊ ခ်မ္းသာေလာ။
ဆင္းရဲပါ အသွ်င္ဘုရား။
မျမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိေသာ ဤကိုယ္ကို ” ဤကိုယ္သည္ ငါ့ဥစၥာ ျဖစ္၏၊ ဤကိုယ္သည္ ငါ ျဖစ္၏၊ ဤကိုယ္သည္ ငါ၏ကိုယ္’အတၱ’တည္း”ဟု ႐ႈျခင္း ငွါ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္ေလာ။
မသင့္ေလ်ာ္ပါ အသွ်င္ဘုရား။
စိတ္သည္ ျမဲသေလာ၊ မျမဲသေလာ။
မျမဲပါ အသွ်င္ဘုရား။
မျမဲေသာ စိတ္သည္ ဆင္းရဲေလာ၊ ခ်မ္းသာေလာ။
ဆင္းရဲပါ အသွ်င္ဘုရား။ မျမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိေသာ ဤစိတ္ကို ” ဤစိတ္သည္ ငါ့ဥစၥာ ျဖစ္၏၊ ဤစိတ္သည္ ငါ ျဖစ္၏၊ ဤစိတ္သည္ ငါ၏ကိုယ္’အတၱ’တည္း”ဟု ႐ႈျခင္း ငွါ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္ေလာ။
မသင့္ေလ်ာ္ပါ အသွ်င္ဘုရား။
ရဟန္း ဤသို႔ ျမင္ေသာ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာတပည့္သည္ မ်က္စိ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏၊ နား၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ ႏွာေခါင္း၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ လွ်ာ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ ကိုယ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ စိတ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏၊
ၿငီးေငြ႕ေသာ္ စြဲမက္မႈ ကင္း၏၊ စြဲမက္မႈ ကင္းျခင္းေၾကာင့္ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္၏၊ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္ေသာ္ (ကိေလသာမွ) ”လြတ္ေျမာက္ ၿပီ”ဟု အသိဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏၊ ”ပဋိသေႏၶေနမႈ ကုန္ၿပီ၊ အက်င့္ျမတ္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ၊ ျပဳဘြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္ကိစၥ) အလို႔ငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ မရွိေတာ့ၿပီ”ဟု သိ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏၊ ထိုသူနာရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကား ေတာ္ကိုအလြန္ႏွစ္သက္ဝမ္းေျမာက္ေလၿပီ။ ဤစုဏၰိယစကားေျပကို ေဟာျပသည္ရွိေသာ္ ထိုသူနာရဟန္း အား”ျဖစ္ေပၚျခင္းသေဘာရွိေသာ တရားမွန္သမွ်သည္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္းသေဘာရွိ၏ ”ဟု ကိေလသာျမဴအညစ္အေၾကးကင္းေသာ တရားမ်က္စိ ‘ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္’သည္ ျဖစ္ေပၚ၏။
ပဌမသုတ္။