၈၂။ ထိုအခါ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔။ပ။ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏-အသွ်င္ဘုရား ”ေလာက ေလာက”ဟု ဆိုအပ္ပါ၏၊ အသွ်င္ဘုရား အဘယ္မွ်ေလာက္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ”ေလာက”ဟု ဆိုအပ္ပါသနည္း။ ရဟန္းပ်က္စီးတတ္ ေသာေၾကာင့္ ”ေလာက”ဟု ဆိုအပ္၏။
အဘယ္သည္ ပ်က္စီးတတ္သနည္း၊ ရဟန္း မ်က္စိသည္ ပ်က္စီးတတ္၏၊ အဆင္းတို႔သည္ ပ်က္စီးတတ္ကုန္၏၊ စကၡဳဝိညာဏ္သည္ ပ်က္စီးတတ္၏၊ စကၡဳသမၹႆသည္ ပ်က္စီးတတ္၏၊ စကၡဳသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာေဝဒနာသည္ပ်က္စီးတတ္၏။ပ။ လွ်ာသည္ ပ်က္စီးတတ္၏။ပ။ စိတ္သည္ ပ်က္စီးတတ္၏၊ သေဘာတရားတို႔သည္ပ်က္စီးတတ္ကုန္၏၊ မေနာ ဝိညာဏ္သည္ ပ်က္စီးတတ္၏၊ မေနာသမၹႆသည္ ပ်က္စီးတတ္၏၊ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာေဝဒနာသည္ပ်က္စီးတတ္၏။
ရဟန္း ထိုသို႔ ပ်က္စီးတတ္ေသာေၾကာင့္ ”ေလာက”ဟု ဆိုအပ္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
နဝမသုတ္။