၉၇။ ရဟန္းတို႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သူကိုလည္းေကာင္း၊ မေမ့မေလ်ာ့ ေနတတ္သူကိုလည္း့ေကာင္း သင္တို႔အား ေဟာေပအံ့၊ ထိုတရားကို နာၾကကုန္ေလာ့။
ရဟန္းတို႔ အဘယ္သို႔လွ်င္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သူ ျဖစ္သနည္း။ ရဟန္းတို႔ စကၡဳေႁႏၵကိုမပိတ္ဆို႔သည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ သူ၏ စိတ္သည္ စကၡဳဝိညာဏ္ျဖင့္ ျမင္အပ္ကုန္ေသာ အဆင္းတို႔၌ စိုစြတ္လ်က္၁ျဖစ္၏၊ ထိုစိုစြတ္လ်က္ ျဖစ္ေသာ စိတ္ရွိသူအား ဝမ္းေျမာက္မႈ မျဖစ္ႏိုင္၊ ဝမ္းေျမာက္မႈ မရွိေသာ္ႏွစ္သက္မႈ မျဖစ္ႏိုင္၊ ႏွစ္သက္မႈ မရွိေသာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မျဖစ္ႏိုင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိေသာ္ ဆင္းရဲ၏၊ ဆင္းရဲေသာ သူ၏ စိတ္သည္ မတည္ၿငိမ္၊ စိတ္ မတည္ၿငိမ္ေသာ္ တရားတို႔သည္ ထင္စြာမျဖစ္ေပၚႏိုင္ၾက ကုန္၊ တရားတို႔ ထင္စြာ မျဖစ္ေပၚျခင္းေၾကာင့္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သူဟူ၍ သာေရတြက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ပ။
ရဟန္းတို႔ ဇိဝွိေႁႏၵကို မပိတ္ဆို႔သည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ သူ၏ စိတ္သည္ ဇိဝွါဝိညာဏ္ျဖင့္ လ်က္အပ္ကုန္ေသာ အရသာတို႔၌ စိုစြတ္လ်က္ ျဖစ္၏၊ ထိုစိုစြတ္လ်က္ ျဖစ္ေသာ စိတ္ရွိသူအား။ပ။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သူဟူ၍ သာ ေရတြက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ပ။ ရဟန္းတို႔ မနိေႁႏၵကို မပိတ္ဆို႔သည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ သူ၏ စိတ္သည္ မေနာဝိညာဏ္ျဖင့္ သိအပ္ကုန္ေသာ သေဘာတရားတို႔၌ စိုစြတ္လ်က္ ျဖစ္၏၊ ထိုစိုစြတ္လ်က္ ျဖစ္ေသာ စိတ္ရွိသူအား ဝမ္းေျမာက္မႈ မျဖစ္ႏိုင္၊ ဝမ္းျမာက္မႈ မရွိေသာ္ ႏွစ္သက္မႈ မျဖစ္ႏိုင္၊ ႏွစ္သက္မႈ မရွိေသာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မျဖစ္ႏိုင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိေသာ္ ဆင္းရဲ၏၊ ဆင္းရဲေသာ သူ၏စိတ္သည္ မတည္ၿငိမ္၊ စိတ္ မတည္ၿငိမ္ေသာ္ တရားတို႔သည္ ထင္စြာ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ကုန္၊ တရားတို႔ထင္စြာ မျဖစ္ေပၚျခင္းေၾကာင့္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သူဟူ၍ သာ ေရတြက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤသို႔လွ်င္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သူ ျဖစ္၏။
ရဟန္းတို႔ အဘယ္သို႔လွ်င္ မေမ့မေလ်ာ့ ေနတတ္သူ ျဖစ္သနည္း။ ရဟန္းတို႔ စကၡဳေႁႏၵကို ပိတ္ဆို႔သည္ျဖစ္၍ ေနေသာ သူ၏ စိတ္သည္ စကၡဳဝိညာဏ္ျဖင့္ ျမင္အပ္ကုန္ေသာ အဆင္းတို႔၌ စိုစြတ္ လ်က္ မျဖစ္၊ ထိုစိုစြတ္လ်က္ မျဖစ္ေသာ စိတ္ရွိသူအား ဝမ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္၏၊ ဝမ္းေျမာက္မႈရွိေသာ သူ အားႏွစ္သက္မႈ ျဖစ္၏၊ ႏွစ္သက္မႈ ရွိေသာသူ၏ကိုယ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္း၏၊ကိုယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ သူသည္ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏၊ ခ်မ္းသာေသာ သူ၏ စိတ္သည္ တည္ၿငိမ္၏၊ စိတ္ တည္ၿငိမ္ေသာ္ တရားတို႔သည္ထင္စြာျဖစ္ေပၚကုန္၏၊ တရားတို႔ ထင္စြာျဖစ္ေပၚျခင္းေၾကာင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ေနတတ္သူဟူ၍ သာ ေရတြက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ပ။
ရဟန္းတို႔ ဇိဝွိေႁႏၵကို ပိတ္ဆို႔သည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ သူ၏ စိတ္သည္ ဇိဝွါဝိညာဏ္ျဖင့္ လ်က္အပ္ကုန္ေသာ အရသာတို႔၌ စိုစြတ္လ်က္ မျဖစ္။ပ။ မေမ့မေလ်ာ့ ေနတတ္သူဟူ၍ သာ ေရတြက္ျခင္းသို႔ေရာက္၏။
ရဟန္းတို႔ မနိေႁႏၵကို ပိတ္ဆို႔သည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ သူ၏ စိတ္သည္ မေနာဝိညာဏ္ျဖင့္ သိအပ္ကုန္ေသာ သေဘာတရားတို႔၌ စိုစြတ္လ်က္ မျဖစ္၊ ထိုစိုစြတ္လ်က္ မျဖစ္ေသာ စိတ္ရွိသူအား ဝမ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္၏၊ ဝမ္းေျမာက္မႈရွိေသာ သူအား ႏွစ္သက္မႈ ျဖစ္၏၊ ႏွစ္သက္မႈရွိေသာ သူ၏ကိုယ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္း၏၊ကိုယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ သူသည္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏၊ ခ်မ္းသာေသာ သူ၏ စိတ္သည္ တည္ၿငိမ္၏၊ စိတ္ တည္ၿငိမ္ေသာ္ တရားတို႔သည္ ထင္စြာျဖစ္ေပၚကုန္၏၊ တရားတို႔ ထင္စြာျဖစ္ေပၚျခင္းေၾကာင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ေနတတ္သူဟူ၍ သာ ေရတြက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔လွ်င္ မေမ့မေလ်ာ့ေနတတ္သူ ျဖစ္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
စတုတၳသုတ္။
၁။ (ကိေလသာျဖင့္) စိုစြတ္လ်က္