၂၆၄။ ထိုအခါ အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးၿပီးလွ်င္တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ အသွ်င္အာနႏၵာအား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-”အာနႏၵာ ေဝဒနာတို႔ဟူသည္ အဘယ္တို႔နည္း၊ ေဝဒနာ၏ျဖစ္ေပၚေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊ ေဝဒနာ၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကား အဘယ္နည္း၊ ေဝဒနာခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာသို႔ ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္ကား အဘယ္နည္း၊ ေဝဒနာ၏ သာယာဖြယ္ကား အဘယ္နည္း၊ အျပစ္ကားအဘယ္နည္း၊ ထြက္ေျမာက္ရာကား အဘယ္နည္း”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔အား တရားတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားသာ အရင္းမူလရွိပါကုန္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသာ ေရွ႕ေဆာင္ျဖစ္ပါကုန္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသာ အားထားရာရွိပါကုန္၏။ အသွ်င္ဘုရားေတာင္းပန္ပါ၏၊ ထိုစကား၏ အနက္အဓိပၸါယ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားဉာဏ္၌ သာ ထင္ေတာ္မူေစပါေလာ့၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ အထံမွ ၾကားနာၾက၍ ရဟန္းတို႔သည္ ေဆာင္ထားရပါကုန္လတၱံ႕ဟု ေလွ်ာက္၏။
အာနႏၵာ သို႔ျဖစ္လွ်င္ နားေထာင္ေလာ့၊ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းေလာ့၊ ေဟာေပအံ့ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီဟူ၍ အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဝန္ခံ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏- ”အာနႏၵာ ေဝဒနာတို႔သည္ သုခေဝဒနာ၊ ဒုကၡေဝဒနာ၊ ဥေပကၡာေဝဒနာ ဤသံုးပါးတို႔တည္း။ အာနႏၵာ ဤတရားတို႔ကို ေဝဒနာတို႔ဟူ၍ ဆိုအပ္ကုန္၏။ပ။ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ ျဖစ္ေပၚျခင္းေၾကာင့္။ပ။ အာသေဝါကုန္ၿပီးေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား စြဲမက္မႈ’ရာဂ’ ၿငိမ္းခ်မ္း၏၊ အမ်က္ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ ၿငိမ္းခ်မ္း၏၊ ေတြေဝမႈ ‘ေမာဟ’ ၿငိမ္းခ်မ္း၏ ”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဆ႒သုတ္။