၂၅၁။ ရဟန္းတို႔ ေဝဒနာတို႔သည္ ဤသံုးမ်ဳိးတို႔တည္း။ အဘယ္သံုးမ်ဳိးတို႔နည္း၊ သုခေဝဒနာ၊ ဒုကၡေဝဒနာ၊ ဥေပကၡာေဝဒနာတို႔တည္း။ ရဟန္းတို႔ သုခေဝဒနာ၌ စြဲမက္မႈ ‘ရာဂါႏုသယ’ ကို ပယ္အပ္၏၊ ဒုကၡေဝဒနာ၌ အမ်က္ထြက္မႈ ‘ပဋိဃာႏုသယ’ ကို ပယ္အပ္၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာ၌ မသိမႈ’အဝိဇၨာႏုသယ’ ကို ပယ္အပ္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ ရဟန္းအား သုခေဝဒနာ၌ စြဲမက္မႈ’ရာဂါႏုသယ’ ကို ပယ္ၿပီး ျဖစ္၏၊ ဒုကၡေဝဒနာ၌ အမ်က္ထြက္မႈ ‘ပဋိဃာႏုသယ’ ကို ပယ္ၿပီး ျဖစ္၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာ၌ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာႏုသယ’ ကို ပယ္ၿပီး ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ ထိုအခါ ဤရဟန္းကို (အႏုသယ) ကင္းကြာသူ ေကာင္းစြာ ျမင္ၿပီးသူဟု ဆိုရ၏။ (ထိုရဟန္းသည္) တပ္မက္မႈ ‘တဏွာ’ ကိုျဖတ္ေတာက္ေလၿပီ၊ အေႏွာင္အဖြဲဲ႕ ‘သံေယာဇဥ္’ ကို ေျဖခြၽတ္ေလၿပီ၊ မာနကို အႂကြင္းမဲ့ ပယ္ျခင္းေၾကာင့္ဆင္းရဲ၏ အဆံုးကို ျပဳေလၿပီဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ ကို မသိသည္ျဖစ္၍ သုခေဝဒနာကို ခံစားေသာ ထြက္ေျမာက္ရာ လမ္းကိုမေတြ႕ျမင္ေသာ သူအား ထိုစြဲမက္မႈ ‘ရာဂါႏုသယ’ ျဖစ္၏။
ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ ကို မသိသည္ျဖစ္၍ ဒုကၡေဝဒနာကို ခံစားေသာ ထြက္ေျမာက္ရာ လမ္းကိုမေတြ႕ျမင္ေသာ သူအား အမ်က္ထြက္မႈ ‘ပဋိဃာႏုသယ’ ျဖစ္၏။
ၿငိမ္သက္ေကာင္းျမတ္လွ၏ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားေတာ္မူအပ္ေသာ ဥေပကၡာ ကိုပင္အလြန္ႏွစ္သက္ေနပါလွ်င္ ဆင္းရဲဒုကၡမွ မလြတ္ႏိုင္။
လုံ႔လရွိေသာ ရဟန္းသည္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ကို မစြန္႔ခဲ့ေသာ္ ထိုပညာရွိ ရဟန္းသည္ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ အားလံုးတို႔ကို ပိုင္းျခားသိႏိုင္၏။
ထိုရဟန္းသည္ ေဝဒနာတို႔ကို ပိုင္းျခား သိေသာ္ ယခုဘဝ၌ ပင္ အာသေဝါ ကင္း ကြာႏိုင္၏၊ ေလာကုတၱရာဓမၼ၌ တည္ေသာ ရဟႏၲာ ျဖစ္၍ ခႏၶာကိုယ္ ပ်က္စီးေသာ္ ဘဝသံုးပါး၌ ျဖစ္သူဟူေသာအေရအတြက္သို႔ မေရာက္ရေတာ့ေခ်။
တတိယသုတ္။