၃၇၄။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား မကြၽမ္းက်င္မလိမၼာေသာ စားေတာ္ကဲမိုက္သည္ မင္းကိုလည္းေကာင္း၊ မင္း၏ အမတ္ႀကီးကိုလည္းေကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး စီမံအပ္ေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္ ေရွ႕သို႔ ေဆာင္ကာဆက္သရာ၏။ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ခါးေသာအရသာရွိေသာဟင္းတို႔ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ စပ္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ခ်ဳိေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ငန္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မငန္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆားပါေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆားမပါေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း ေရွ႕ သို႔ ေဆာင္ကာ ဆက္သရာ၏။
ရဟန္းတို႔ မကြၽမ္းက်င္မလိမၼာေသာ ထိုစားေတာ္ကဲမိုက္သည္ မိမိထမင္း၏ အေၾကာင္းကို မမွတ္ယူ-”ယေန႔ ငါ၏ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏၊ ဤထမင္းဟင္းကိုလည္း လက္လွမ္း၏၊ ဤထမင္းဟင္းကိုလည္း မ်ားစြာ ယူ၏၊ ဤထမင္းဟင္းကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆို၏။ ယေန႔ ငါ၏ ခ်ဥ္ေသာအရသာ ရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏၊ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္းလက္လွမ္း၏၊ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း မ်ားစြာ ယူ၏၊ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာထမင္းဟင္းကို လည္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆို၏။ ယေန႔ ငါ၏ ခါးေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္းႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ စပ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ခ်ဳိေသာအရသာ ရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ ငန္ေသာအရသာရွိေသာထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ မငန္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္းႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ ဆားပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ ဆားမပါေသာထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္ သက္၏၊ ဆားမပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း လက္လွမ္း၏၊ ဆားမပါေသာထမင္းဟင္းကိုလည္း မ်ားစြာ ယူ၏၊ ဆားမပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆို၏”ဟုမိမိထမင္း၏ အေၾကာင္းကို မမွတ္ယူ။
ရဟန္းတို႔ မကြၽမ္းက်င္မလိမၼာေသာ ထိုစားေတာ္ကဲမိုက္သည္ အဝတ္ကိုလည္း မရ၊ အခ (လစာ) ကိုလည္း မရ၊ ေရွးရွဴေဆာင္အပ္ေသာ ဆုလာဘ္တို႔ကိုလည္း မရေပ။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ မကြၽမ္းက်င္မလိမၼာေသာ ထိုစားေတာ္ကဲမိုက္သည္ မိမိထမင္း၏ အေၾကာင္းကို မမွတ္ယူေသာေၾကာင့္တည္း။
ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ေသာ လုံ႔လရွိသည္ ျဖစ္၍ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ေအာက္ေမ့မႈ ‘သတိ’ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေလာက၌ အဘိဇၩာေဒါမနႆကို ပယ့္ေဖ်ာက္လ်က္ ႐ုပ္အေပါင္း၌ ႐ုပ္အေပါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေန၏၊ ႐ုပ္အေပါင္း၌ ႐ုပ္အေပါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ ထိုရဟန္းမိုက္၏ စိတ္သည္ မတည္ၾကည္၊ ညစ္ညဴးေစတတ္ေသာ ကိေလသာတို႔ကိုလည္း မပယ္ႏိုင္ကုန္၊ ထိုရဟန္းမိုက္သည္ ထိုအာ႐ံုကို မမွတ္ယူ။ ေဝဒနာတို႔၌ ေဝဒနာတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ။ပ။ စိတ္၌ စိတ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ။ပ။ ျပင္းစြာ အားထုတ္ေသာ လုံ႔လရွိသည္ ျဖစ္၍ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ေအာက္ေမ့မႈ ‘သတိ’ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေလာက၌ အဘိဇၩာေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္လ်က္ သေဘာတရားတို႔၌ သေဘာတရားတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေန၏၊ သေဘာတရားတို႔၌ သေဘာတရားတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ ထိုရဟန္းမိုက္၏ စိတ္သည္ မတည္ၾကည္၊ ညစ္ညဴးေစတတ္ေသာ ကိေလသာတို႔ကိုလည္း မပယ္ႏိုင္ကုန္၊ ထိုရဟန္းမိုက္သည္ ထိုအာ႐ံုကို မမွတ္ယူ။
ရဟန္းတို႔ မကြၽမ္းက်င္မလိမၼာေသာ ထိုရဟန္းမိုက္သည္ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ပင္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရျခင္းတို႔ကိုလည္း မရႏိုင္၊ သတိသမၸဇဥ္ကိုလည္း မရႏိုင္။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ မကြၽမ္းက်င္မလိမၼာေသာ ထိုရဟန္းမိုက္သည္ မိမိစိတ္၏ အာ႐ံုကို မမွတ္ယူေသာေၾကာင့္တည္း။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ပညာရွိစားေတာ္ကဲသည္ မင္းကိုလည္းေကာင္း၊ မင္း၏ အမတ္ႀကီးကိုလည္းေကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္ ေရွ႕သို႔ ေဆာင္ကာ ဆက္သရာ၏။ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ခါးေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ စပ္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ခ်ဳိေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ငန္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မငန္ေသာအရသာရွိေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆားပါေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆားမပါေသာ ဟင္းတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း ေရွ႕သို႔ေဆာင္ကာ ဆက္သရာ၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ပညာရွိစားေတာ္ကဲသည္ မိမိထမင္း၏ အေၾကာင္းကို မွတ္ယူ ၏ -”ယေန႔ ငါ၏ ဤထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏၊ ဤထမင္းဟင္းကိုလည္း လက္လွမ္း၏၊ ဤထမင္းဟင္းကိုလည္း မ်ားစြာ ယူ၏၊ ဤထမင္းဟင္းကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆို၏။ ယေန႔ ငါ၏ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏၊ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း လက္လွမ္း၏၊ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း မ်ားစြာယူ၏၊ ခ်ဥ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆို၏။ ယေန႔ ငါ၏ ခါးေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ စပ္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ ခ်ဳိေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ ငန္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ မငန္ေသာအရသာရွိေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ငါ၏ ဆားပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ႏွစ္သက္၏။ ယေန႔ ငါ၏ ဆားမပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္းႏွစ္သက္၏၊ ဆားမပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း လက္လွမ္း၏၊ ဆားမပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္းမ်ားစြာ ယူ၏၊ ဆားမပါေသာ ထမင္းဟင္းကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆို၏”ဟု မိမိထမင္း၏ အေၾကာင္းကိုမွတ္ယူ၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ပညာရွိစားေတာ္ကဲသည္ အဝတ္ကိုလည္း ရ၏၊ အခ (လစာ) ကိုလည္း ရ၏၊ ေရွးရွဴေဆာင္အပ္ေသာ ဆုလာဘ္တို႔ကိုလည္း ရ၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ထိုကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ပညာရွိစားေတာ္ကဲသည္ မိမိထမင္း၏ အေၾကာင္းကို မွတ္ယူေသာေၾကာင့္တည္း။
ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ ဤသာသနာေတာ္၌ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာအခ်ဳိ႕ ပညာရွိရဟန္းသည္ ျပင္းစြာအားထုတ္ေသာ လုံ႔လရွိသည္ျဖစ္၍ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ေအာက္ေမ့မႈ ‘သတိ’ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေလာက၌့အဘိဇၩာေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္လ်က္ ႐ုပ္အေပါင္း၌ ႐ုပ္အေပါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိ သည္ျဖစ္၍ ေန၏၊ ႐ုပ္အေပါင္း၌ ႐ုပ္အေပါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ ထိုပညာရွိရဟန္းရွိ၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏၊ ညစ္ညဴးေစတတ္ေသာ ကိေလသာတို႔ကိုလည္း ပယ္ကုန္၏၊ ထိုပညာရွိရဟန္းသည္ ထိုအာ႐ံုကို မွတ္ယူ၏။ ေဝဒနာတို႔၌ ေဝဒနာတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ေနေသာ။ပ။ စိတ္၌ စိတ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ။ပ။ ျပင္းစြာ အားထုတ္ေသာလုံ႔လရွိသည္ ျဖစ္၍ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ေအာက္ေမ့မႈ ‘သတိ’ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေလာက၌ အဘိဇၩာေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္လ်က္ သေဘာတရားတို႔၌ သေဘာတရားတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေန၏၊ သေဘာတရားတို႔၌ သေဘာတရားတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ ထိုပညာရွိရဟန္း၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏၊ ညစ္ညဴးေစတတ္ေသာ ကိေလသာတို႔ကိုလည္း ပယ္ကုန္၏၊ ထိုပညာရွိရဟန္းသည္ ထိုအာ႐ံုကို မွတ္ယူ၏။
ရဟန္းတို႔ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ထိုရဟန္းပညာရွိသည္ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ပင္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရျခင္းကိုလည္း ရႏိုင္၏၊ သတိသမၸဇဥ္ကိုလည္း ရႏိုင္၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ရဟန္းပညာရွိသည္ မိမိစိတ္၏ အာ႐ံုကို မွတ္ယူႏိုင္ေသာေၾကာင့္တည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အ႒မသုတ္။