၅ဝ၈။ ရဟန္းတို႔ ဣေႁႏၵတို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။ အဘယ္ငါးပါးတို႔နည္း၊ သုခိေႁႏၵ၊ ဒုကၡိေႁႏၵ၊ ေသာမနႆိေႁႏၵ၊ ေဒါမနႆိေႁႏၵ၊ ဥေပကၡိေႁႏၵတို႔တည္း။
ရဟန္းတို႔ သုခိေႁႏၵဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတို႔ ကိုယ္၌ ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈ ကိုယ္၌ ျဖစ္ ေသာသာယာမႈ ကိုယ္အေတြ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈ သာယာမႈ ခံစားမႈကို သုခိေႁႏၵဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ဒုကၡိေႁႏၵဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတို႔ ကိုယ္၌ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈ ကိုယ္၌ ျဖစ္ ေသာမသာယာမႈ ကိုယ္အေတြ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈ မသာယာမႈ ခံစားမႈကို ဒုကၡိေႁႏၵဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ေသာမနႆိေႁႏၵဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတို႔ စိတ္၌ ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ သာယာမႈ စိတ္အေတြ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈ သာယာမႈ ခံစားမႈကို ေသာမနႆိေႁႏၵဟုဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ေဒါမနႆိေႁႏၵဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတို႔ စိတ္၌ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈ စိတ္၌ျဖစ္ေသာ မသာယာမႈ စိတ္အေတြ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈ မသာယာမႈ ခံစားမႈကို ေဒါမနႆိေႁႏၵဟုဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ဥေပကၡိေႁႏၵဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတို႔ ကိုယ္၌ ျဖစ္ေသာ သာယာမႈလည္း မဟုတ္မသာယာမႈလည္း မဟုတ္ေသာ ခံစားမႈကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္၌ ျဖစ္ေသာ သာယာမႈလည္း မဟုတ္မသာယာမႈလည္း မဟုတ္ေသာ ခံစားမႈကိုလည္းေကာင္း ဥေပကၡိေႁႏၵဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုဣေႁႏၵတို႔တြင္ သုခိေႁႏၵကိုလည္းေကာင္း၊ ေသာမနႆိေႁႏၵကိုလည္းေကာင္း သုခေဝဒနာဟု႐ႈမွတ္အပ္၏။ ထိုဣေႁႏၵတို႔တြင္ ဒုကၡိေႁႏၵကိုလည္းေကာင္း၊ ေဒါမနႆိေႁႏၵကိုလည္းေကာင္း ဒုကၡေဝဒနာဟု႐ႈမွတ္အပ္၏။ ထိုဣေႁႏၵတို႔တြင္ ဥေပကၡိေႁႏၵကို မဆင္းရဲ မခ်မ္းသာ (အလယ္အလတ္) ကို ခံစားမႈအဒုကၡမသုခေဝဒနာဟု ႐ႈမွတ္အပ္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔လွ်င္ ဤဣေႁႏၵငါးပါးတို႔သည္ အေၾကာင္း ‘ပရိယာယ္’ အားျဖင့္ ငါးပါးတို႔ ျဖစ္လ်က္ သံုးပါးတို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ သံုးပါးတို႔ ျဖစ္လ်က္ ငါးပါးတို႔ ျဖစ္ကုန္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အ႒မသုတ္။