၉ဝ၈။ အခါတစ္ပါး၌ အသွ်င္အႏု႐ုဒၶါသည္ သာဝတၳိျပည္ အႏၶဝန္ေတာ၌ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္ရကားဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္လ်က္ ျပင္းထန္စြာ မက်န္းမမာျဖစ္လ်က္ ေန၏။ ထိုအခါ မ်ားစြာကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္အႏု႐ုဒၶါထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကုန္၍ အသွ်င္အႏု႐ုဒၶါအား အဘယ္ေနျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေနေသာအသွ်င္အႏု႐ုဒၶါ၏ စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚလာကုန္ေသာ ကိုယ္၌ စြဲကပ္ေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ သိမ္းယူ၍မတည္ႏိုင္ကုန္သနည္းဟု ေလွ်ာက္ကုန္၏။
ငါ့သွ်င္တို႔ သတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔၌ ေကာင္းစြာ တည္ေသာ စိတ္႐ိွသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ ငါ၏ စိတ္ ကိုျဖစ္ေပၚလာကုန္ေသာ ကိုယ္၌ စြဲကပ္ေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ သိမ္းယူ၍ မတည္ႏိုင္ကုန္။ အဘယ္ေလးပါးတို႔နည္း၊
ငါ့သွ်င္တို႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ငါသည္ ႐ုပ္အေပါင္း၌ ႐ုပ္အေပါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့႐ိွသည္ ျဖစ္၍ေန၏။ ေဝဒနာတို႔၌။ပ။ စိတ္၌။ပ။ ျပင္းစြာ အားထုတ္သည္ျဖစ္၍ ဆင္ျခင္ဉာဏ္႐ိွသည္ျဖစ္၍ သတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေလာက၌ အဘိဇၩာေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္လ်က္ သေဘာတရားတို႔၌သေဘာတရားတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏။
ငါ့သွ်င္တို႔ ဤသတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔၌ ေကာင္းစြာ တည္ေသာ စိတ္႐ိွသည္ ျဖစ္၍ ေနေသာ ငါ၏စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚလာကုန္ေသာ ကိုယ္၌ စြဲကပ္ေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ သိမ္းယူ၍ မတည္ႏိုင္ကုန္ဟု (မိန္႔ဆို၏)။
ဒသမသုတ္။
ေရွးဦးစြာေသာ ရေဟာဂတဝဂ္ ၿပီး၏။