၁၂၃။ ရဟန္းတို႔ ေလာက၌ ဤပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ဳိးတို႔သည္ ထင္ရွား ရွိကုန္၏။ အဘယ္ေလးမ်ဳိး့တို႔နည္းဟူမူ- ရဟန္းတို႔ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ကာမတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ အကုသိုလ္တရားတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ ၾကံစည္ျခင္း ‘ဝိတက္’ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ၊ သံုးသပ္ ဆင္ျခင္ျခင္း ‘ဝိစာရ’ႏွင့္တကြ ျဖစ္ေသာ၊ (နီဝရဏ) ကင္းဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ‘ပီတိ’ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ရွိေသာ ပဌမစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏၊ ထို ပုဂၢဳိလ္သည္ ထို ပဌမစ်ာန္ကို သာယာ၏၊ ထို စ်ာန္ကို အလိုရွိ၏၊ ထို စ်ာန္ျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ ထို ပဌမစ်ာန္၌ တည္သည္ ျဖစ္၍ ထို ပဌမစ်ာန္ကို ႏွလံုးသြင္းသည္ ျဖစ္၍ ထို ပဌမစ်ာန္ျဖင့္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေနေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ မယုတ္ေသာ စ်ာန္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းကို ျပဳေသာ္ ပဌမစ်ာန္ဘံု၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ျဗဟၼာတို႔၏ အသင္းဝင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ (ပဌမစ်ာန္ဘံု၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ) ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္ အတိုင္းအရွည္သည္ (အသေခၤ်ယ်) တစ္ကပ္ျဖစ္၏၊ ထို ပဌမစ်ာန္ဘံု၌ ပုထုဇဥ္သည္ အသက္အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္ေန၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္ အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစၿပီးလွ်င္ ငရဲသို႔လည္း ေရာက္၏၊ တိရစၧာန္မ်ဳိးသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ၿပိတၱာဘုံသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သည္ကား ထို ျဗဟၼာ႕ဘံု၌ အသက္အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစၿပီးလွ်င္ ထို ျဗဟၼာ့ဘုံ၌ပင္လွ်င္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤလားရာ’ဂတိ’ ျဖစ္ျခင္း ‘ပဋိသေႏၶ’၏ ရွိျခင္း မရွိျခင္းသည္ပင္ အၾကားအျမင္မရွိေသာ ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာ သာဝက၏ အထူးတည္း၊ ဤသည္ပင္ လြန္ကဲေသာ အမူအရာတည္း၊ ဤသည္ပင္ ကြဲလြဲျခင္းတည္း။
ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ၾကံစည္ျခင္း ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္ျခင္း ‘ဝိစာရ’ တို႔၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ၊ စိတ္၏ တည္ၾကည္ျခင္း ‘သမာဓိ’ ကို ျဖစ္ပြားေစတတ္ေသာ၊ ၾကံစည္ျခင္း ‘ဝိတက္’မရွိေသာ၊ သံုးသပ္ျခင္း ‘ဝိစာရ’ မရွိေသာ၊ တည္ၾကည္ျခင္း ‘သမာဓိ’ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ၊ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ‘ပီတိ’ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏၊ ထို ပုဂၢဳိလ္သည္ ထို ဒုတိယစ်ာန္ကို သာယာ၏၊ ထို စ်ာန္ကို အလိုရွိ၏၊ ထို စ်ာန္ျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ ထို ဒုတိယစ်ာန္၌ တည္သည္ျဖစ္၍ ထို ဒုတိယ စ်ာန္ျဖင့္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေနေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ မယုတ္ေသာ စ်ာန္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းကို ျပဳေသာ္ အာဘႆရဘံု၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ျဗဟၼာတို႔၏ အသင္းဝင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ အာဘႆရဘံုံု၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္ အတိုင္းအရွည္သည္ (မဟာကပ္) ႏွစ္ကပ္တို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ ထို အာဘႆရဘံု၌ ပုထုဇဥ္သည္ အသက္အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္ေန၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္ အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစၿပီးလွ်င္ ငရဲသို႔လည္း ေရာက္၏၊ တိရစၧာန္မ်ဳိးသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ၿပိတၱာဘုံသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သည္ကား ထို ျဗဟၼာ႕ဘံု၌ အသက္ အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစၿပီးလွ်င္ ထို ျဗဟၼာ့ဘုံ၌ပင္လွ်င္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤလားရာ ‘ဂတိ’ ျဖစ္ျခင္း ‘ပဋိသေႏၶ’၏ ရွိျခင္း, မရွိျခင္းသည္ပင္ အၾကားအျမင္ မရွိေသာ ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာသာဝက၏ အထူးတည္း၊ ဤသည္ပင္ လြန္ကဲေသာ အမူအရာတည္း၊ ဤသည္ပင္ ကြဲလြဲျခင္းတည္း။
ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ‘ပီတိ’ကိုလည္း မတပ္မက္ျခင္းေၾကာင့္ ေအာက္ေမ့ျခင္း ‘သတိ’ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ရွိသည္ျဖစ္၍ လ်စ္လ်ဴ႐ႈလ်က္ ေန၏၊ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကိုလည္း ကိုယ္ျဖင့္ ခံစား၏၊ အၾကင္ တတိယစ်ာန္ေၾကာင့္ ထိုသူကို ”လ်စ္လ်ဴ႐ႈသူ သတိရွိသူ ခ်မ္းသာစြာ ေနေလ့ရွိသူ”ဟု အရိယာပုဂၢဳိလ္တို႔သည္ ေျပာၾကားကုန္၏၊ ထို တတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ထို ပုဂၢဳိလ္သည္ ထို (တတိယ) စ်ာန္ကို သာယာ၏၊ ထို စ်ာန္ကို အလိုရွိ၏၊ ထို စ်ာန္ျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ ထို တတိယစ်ာန္၌့တည္သည္ ျဖစ္၍ ထို တတိယ စ်ာန္ကို ႏွလံုးသြင္းသည္ ျဖစ္၍ ထို တတိယစ်ာန္ျဖင့္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေနေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ မယုတ္ေသာ စ်ာန္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းကို ျပဳေသာ္ သုဘကိဏွဘံု၌ ျဖစ္ေသာ ျဗဟၼာတို႔၏ အသင္းဝင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ သုဘကိဏွဘံုံု၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္ အတိုင္းအရွည္သည္ (မဟာကပ္) ေလးကပ္ ျဖစ္၏၊ ထို သုဘကိဏွဘံု၌ ပုထုဇဥ္သည္ အသက္အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္ေန၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစၿပီးလွ်င္ ငရဲသို႔လည္း ေရာက္၏၊ တိရစၧာန္မ်ဳိးသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ၿပိတၱာဘုံသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သည္ကား ထို သုဘကိဏွဘံု၌ အသက္အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္ေန၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္ အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစၿပီးလွ်င္ ထို သုဘကိဏွဘုံ၌ပင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤလားရာ ‘ဂတိ’ ျဖစ္ျခင္း ‘ပဋိသေႏၶ’၏ ရွိျခင္း, မရွိျခင္းသည္ပင္ အၾကားအျမင္မရွိေသာ ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာသာဝက၏ အထူးတည္း၊ ဤသည္ပင္ လြန္ကဲေသာ အမူအရာတည္း၊ ဤသည္ပင္ ကြဲလြဲျခင္းတည္း။
ရဟန္းတို႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲကို ပယ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေရွးဦးစြာကပင္လွ်င္ ဝမ္းသာျခင္း ႏွလံုးမသာျခင္းတို႔၏ ခ်ဳပ္ႏွင့္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဆင္းရဲခ်မ္းသာမရွိေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈ ‘ဥေပကၡာ’ေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ သတိ၏ စင္ၾကယ္ျခင္းရွိေသာ စတုတၳစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏၊ ထို ပုဂၢဳိလ္သည္ ထို (စတုတၳ) စ်ာန္ကို သာယာ၏၊ ထို စ်ာန္ကို အလိုရွိ၏၊ ထို စ်ာန္ျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ ထို စတုတၳစ်ာန္၌ တည္သည္ ျဖစ္၍ ထို စတုတၳ စ်ာန္ကို ႏွလံုးသြင္းသည္ျဖစ္၍ ထို စတုတၳစ်ာန္ျဖင့္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေနေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ မယုတ္ေသာ စ်ာန္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းကို ျပဳေသာ္ ေဝဟပၹဳိလ္ဘံု၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ျဗဟၼာတို႔၏ အသင္းဝင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ ေဝဟပၹဳိလ္ဘံုံု၌ ျဖစ္ေသာ ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္အတိုင္းအရွည္သည္ မဟာကပ္ငါးရာ ျဖစ္၏၊ ထို ေဝဟပၹဳိလ္ဘံု၌ ပုထုဇဥ္သည္ အသက္အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္ေန၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစ၍ ငရဲသို႔လည္း ေရာက္၏၊ တိရစၧာန္မ်ဳိးသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ၿပိတၱာဘုံသို႔လည္း ေရာက္၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သည္ကား ထို ေဝဟပၹဳိလ္ဘံု၌ အသက္ အပိုင္းအျခားရွိသေလာက္ တည္ေန၍ ထို ျဗဟၼာတို႔၏ အသက္အတိုင္းအရွည္ရွိသမွ် အလံုးစံုကို ကုန္ေစၿပီး လွ်င္ ထို ေဝဟပၹဳိလ္ဘုံ၌ပင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤလားရာ ‘ဂတိ’ ျဖစ္ျခင္း ‘ပဋိသေႏၶ’၏ ရွိျခင္း, မရွိျခင္းသည္ပင္ အၾကားအျမင္မရွိေသာ ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာသာဝက၏ အထူးတည္း၊ ဤသည္ပင္ လြန္ကဲေသာ အမူအရာတည္း၊ ဤသည္ပင္ ကြဲလြဲျခင္းတည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ ေလးမ်ဳိးတို႔သည္ ေလာက၌ ထင္ရွားရွိကုန္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
တတိယသုတ္။