၃၉။ ရဟန္းတို႔ ငါသည္ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕၏၊ အလြန္ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕၏၊ စင္စစ္ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕၏၊ ငါ့ခမည္းေတာ္၏ နန္းေတာ္၌ ေရကန္တို႔ကို ျပဳစီမံအပ္ကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ တစ္ခုေသာ ေရကန္၌ ၾကာၫို တစ္ခုေသာ ေရကန္၌ ပဒုမၼာၾကာ တစ္ခုေသာ ေရကန္၌ ပု႑ရိက္ၾကာကို ငါ့အတြက္သာလွ်င္ စိုက္ပ်ဳိး အပ္၏၊ ရဟန္းတို႔ ငါသည္ အလြန္ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕ေသာ ကာသိတိုင္းထြက္ မဟုတ္ေသာ စႏၵကူးကို မသံုး ေဆာင္။ ရဟန္းတို႔ ငါ၏ ‘ဦးရစ္’ ေခါင္းေပါင္းသည္ ကာသိတိုင္းမွ ျဖစ္၏၊ အက်ႌသည္ ကာသိတိုင္းမွ ျဖစ္၏၊ ပုဆိုးသည္ ကာသိတိုင္းမွ ျဖစ္၏၊ အေပၚ႐ံုသည္ ကာသိတိုင္းမွ ျဖစ္၏၊ ရဟန္းတို႔ ”အေအး အပူ ျမက္ ျမဴ ဆီးႏွင္းတို႔သည္ ထို ငါ့ကို မေတြ႕ထိပါေစလင့္”ဟု ေန႔ညဥ့္ပတ္လံုး ငါ့အား ထီးျဖဴကို ေဆာင္း ထားအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ေဆာင္းရာသီ စံေနရန္ ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္၊ ေႏြရာသီ စံေနရန္ ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္၊ မိုးရာသီစံေနရန္ ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္အားျဖင့္ ထို ငါ့အား ျပာသာဒ္သံုးေဆာင္တို႔သည္ ရွိကုန္၏။ ရဟန္းတို႔ ထို ငါသည္ မိုးရာသီစံေနရန္ ျပာသာဒ္၌ မိုးေလးလတို႔ပတ္လံုး မိန္းမခ်ည္းသက္သက္ တီးမႈတ္အပ္ကုန္ ေသာ တူရိယာတို႔ျဖင့္ စံပယ္ေမြ႕ေလ်ာ္လ်က္ ျပာသာဒ္မွ ေအာက္သို႔ မဆင္းမူ၍ ေန၏။ ရဟန္းတို႔ သူတစ္ပါးတို႔အိမ္၌ ကြၽန္အမႈလုပ္ေသာ ေယာက်္ားအား ပအံုးရည္ဟင္းလွ်င္ ႏွစ္ခုေျမာက္ေသာ ဆန္ကြဲ ထမင္းကို ေပးသကဲ့သို႔ ရဟန္းတို႔ ဤအတူသာလွ်င္ ငါ့ခမည္းေတာ္၏ နန္းေတာ္၌ ကြၽန္အမႈလုပ္ ေယာက်္ားအား သေလးဆန္ျဖင့္ ခ်က္အပ္ေသာ သားႁပြမ္းထမင္းကို ေပးအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ တန္ခိုးႏွင့္လည္းေကာင္း ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ စင္စစ္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ျခင္းႏွင့္လည္းေကာင္း ျပည့္စံုေသာ ထို ငါ့အား- ”အၾကားအျမင္နည္းေသာ ပုထုဇဥ္သည္ မိမိကိုယ္ တိုင္က အိုျခင္း သေဘာရွိသူ အိုျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါလ်က္ အိုမင္းေသာ သူတစ္ပါးကို ျမင္ေသာ္ မိမိကိုယ္ကို သတိမရဘဲသာလွ်င္ ၿငီးေငြ႕၏၊ ရွက္ႏိုး၏၊ စက္ဆုပ္ဘိ၏၊ ငါသည္လည္း အိုျခင္း သေဘာရွိသူ ျဖစ္၏၊ အိုျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူျဖစ္၏၊ ငါသည္ အိုျခင္းသေဘာရွိသူ၊ အိုျခင္း သေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူ ျဖစ္လ်က္သာလွ်င္ အိုမင္းေသာ သူတစ္ပါးကို ျမင္၍ ၿငီးေငြ႕ျငားအံ့၊ ရွက္ႏိုးျငားအံ့၊ စက္ဆုပ္ျငားအံ့၊ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ ငါ့အား မသင့္ေလ်ာ္ရာ”ဟု (အၾကံျဖစ္၏)။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ၾကံဆင္ျခင္ေသာ ထို ငါ့အား အရြယ္ႏုပ်ဳိျခင္းေၾကာင့္ အရြယ္ႏုပ်ဳိျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္တက္ျခင္းသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္းေပ်ာက္ၿငိမ္း၏။
”အၾကားအျမင္နည္းေသာ ပုထုဇဥ္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္က နာျခင္းသေဘာရွိသူ နာျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါလ်က္ နာေသာ သူတစ္ပါးကို ျမင္ေသာ္ မိမိကိုယ္ကို သတိမရဘဲသာလွ်င္ ၿငီးေငြ႕၏၊ ရွက္ႏိုး၏၊ စက္ဆုပ္ဘိ၏၊ ငါသည္လည္း နာျခင္းသေဘာရွိသူ၊ နာျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူ ျဖစ္၏၊ ငါသည္ နာျခင္းသေဘာရွိသူ၊ နာျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူ ျဖစ္လ်က္သာလွ်င္ နာေသာ သူတစ္ပါးကို ျမင္၍ ၿငီးေငြ႕ျငားအံ့၊ ရွက္ႏိုးျငားအံ့၊ စက္ဆုပ္ျငားအံ့၊ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ ငါ့အား မသင့္ေလ်ာ္ရာ”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ၾကံဆင္ျခင္ေသာ ထို ငါ့အား ေရာဂါကင္းျခင္းေၾကာင့္ ေရာဂါကင္းျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္တက္ျခင္းသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ၿငိမ္း၏။
”အၾကားအျမင္နည္းေသာ ပုထုဇဥ္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္က ေသျခင္းသေဘာရွိသူ ေသျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူျဖစ္ပါလ်က္ ေသေသာ သူတစ္ပါးကို ျမင္ေသာ္ မိမိကိုယ္ကို သတိမရဘဲသာလွ်င္ ၿငီးေငြ႕၏၊ ရွက္ႏိုး၏၊ စက္ဆုပ္ဘိ၏၊ ငါသည္လည္း ေသျခင္းသေဘာရွိသူ၊ ေသျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူ ျဖစ္၏၊ ငါသည္ ေသျခင္းသေဘာရွိသူ ေသျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သူ ျဖစ္လ်က္သာလွ်င္ ေသေသာ သူတစ္ပါးကို ျမင္၍ ၿငီးေငြ႕ျငားအံ့၊ ရွက္ႏိုးျငားအံ့၊ စက္ဆုပ္ျငားအံ့၊ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ ငါ့အား မသင့္ေလ်ာ္ရာ”ဟု (အၾကံျဖစ္၏)။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ၾကံဆင္ျခင္ေသာ ထို ငါ့အား အသက္ရွည္ျခင္းေၾကာင့္ အသက္ရွည္ျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္တက္ျခင္းသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ၿငိမ္း၏။
ရဟန္းတို႔ မာန္ယစ္ျခင္းတို႔သည္ ဤသံုးမ်ဳိးတို႔တည္း။ အဘယ္သံုးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ- အရြယ္ ႏုပ်ဳိျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ယစ္ျခင္းလည္းေကာင္း၊ ေရာဂါကင္းျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ယစ္ျခင္းလည္းေကာင္း၊ အသက္ရွည္ျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ယစ္ျခင္းလည္းေကာင္းတို႔တည္း။ ရဟန္းတို႔ အရြယ္ႏုပ်ဳိျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ျဖင့္ ယစ္ေသာ အၾကားအျမင္နည္းပါးသည့္ ပုထုဇဥ္သည္လည္း ကိုယ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္၏၊ ႏႈတ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္၏၊ စိတ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္၏၊ ထို ပုထုဇဥ္သည္ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာပ်က္စီး၍့ေသၿပီးသည္မွ ေနာက္၌ ခ်မ္းသာကင္းေသာ မေကာင္းသျဖင့္ လားေရာက္ရာ ပ်က္စီး၍ က်ေရာက္ရာ ျဖစ္ေသာ ငရဲသို႔ ေရာက္ရ၏။ ရဟန္းတို႔ ေရာဂါကင္းျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ျဖင့္ ယစ္ေသာ အၾကား အျမင္နည္းပါးသည့္ ပုထုဇဥ္သည္လည္း။ပ။ ရဟန္းတို႔ အသက္ရွည္ျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ျဖင့္ ယစ္ေသာ အၾကားအျမင္နည္းပါးသည့္ ပုထုဇဥ္သည္လည္း ကိုယ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္၏၊ ႏႈတ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္၏၊ စိတ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္၏၊ ထို ပုထုဇဥ္သည္ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳက်င့္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာပ်က္စီး၍ ေသၿပီးသည္မွ ေနာက္၌ ခ်မ္းသာကင္းေသာ မေကာင္းသျဖင့္ လားေရာက္ရာ ပ်က္စီး၍ က်ေရာက္ရာျဖစ္ေသာ ငရဲသို႔ ေရာက္ရ၏။
ရဟန္းတို႔ အရြယ္ႏုပ်ဳိျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ျဖင့္ ယစ္ေသာ ရဟန္းသည္လည္း သိကၡာခ်၍ လူထြက္၏။ ရဟန္းတို႔ ေရာဂါကင္းျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ျဖင့္ ယစ္ေသာ ရဟန္းသည္လည္း သိကၡာခ်၍ လူထြက္၏။ ရဟန္းတို႔ အသက္ရွည္ျခင္းကို စဲြ၍ျဖစ္ေသာ မာန္ျဖင့္ ယစ္ေသာ ရဟန္းသည္လည္း သိကၡာခ်၍ လူထြက္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
နာျခင္းသေဘာရွိကုန္ေသာ၊ အိုျခင္းသေဘာရွိကုန္ေသာ၊ ထို႔ျပင္ ေသျခင္း သေဘာရွိကုန္ေသာ ပုထုဇဥ္တို႔သည္ ထိုသို႔ နာျခင္းစသည္ သေဘာ႐ိွကုန္လ်က္ သာလွ်င္ သူတစ္ပါးကို စက္ဆုပ္ကုန္၏။ ဤသို႔ သေဘာရွိကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၌ ငါသည္ ထို နာျခင္းစေသာ သေဘာကို စက္ဆုပ္ျငားအံ့၊ ဤသို႔ စက္ဆုပ္ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ေနေလ့ရွိေသာ ငါ့အား ဤစက္ဆုပ္ျခင္းသေဘာသည္ မသင့္ေလ်ာ္ရာ။ ဤသို႔ ဆင္ျခင္ေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေနေသာ ထို ငါသည္ ဥပဓိကင္းရာ နိဗၺာန္ကို သိ၍ ေရာဂါကင္းျခင္း၌လည္းေကာင္း၊ အရြယ္ႏုပ်ဳိျခင္း၌လည္းေကာင္း၊ အသက္ရွည္ျခင္း၌လည္းေကာင္း အၾကင္ မာန္ယစ္ျခင္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ ငါသည္ ထို အလံုးစံုေသာ မာန္ယစ္ျခင္းတို႔ကို လြန္ေျမာက္ၿပီးျဖစ္၏၊ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္၌ ေဘးမရွိဟု ႐ႈ၍ နိဗၺာန္ကို ေဘးမရွိဟု ျမင္ေသာ ထို ငါ့အား အားထုတ္မႈ လုံ႔လသည္ ျဖစ္ၿပီ။ ငါသည္ ယခုအခါ၌ ကာမဂုဏ္တို႔ကို မမွီဝဲထိုက္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္လွ်င္ အားထားရာ ရွိသည္ျဖစ္၍ မဆုတ္နစ္ေတာ့အံ့သတည္း။
နဝမသုတ္။