၆၂။ ရဟန္းတို႔ မွားေသာ အယူတို႔သည္ ဤသံုးမ်ဳိးတို႔တည္း၊ ယင္းအယူတို႔ကို ပညာရွိတို႔က ေမးျမန္း စိစစ္ စစ္ေဆးအပ္ကုန္ေသာ္ ထို႔ထက္လြန္၍ပင္လည္း မျပဳျခင္း ‘အကိရိယ’ မွ်၌သာ တည္ ကုန္၏။ အဘယ္သံုးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ- ရဟန္းတို႔ ”ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း သေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈအားလံုးသည္ ေရွးကျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္၏”ဟု ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏ အခ်ဳိ႕တို႔ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ”ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈ အားလံုးသည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏”ဟု ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏ အခ်ဳိ႕တို႔ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ”ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈ အားလံုးသည္ အေၾကာင္းမရွိ အေထာက္အပံ့မရွိမူ၍ ျဖစ္၏”ဟု ေျပာေလ့ ယူေလ့ ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏ အခ်ဳိ႕တို႔သည္ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ထို သံုးမ်ဳိးတို႔တြင္ ”ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈအားလံုးသည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္၏”ဟု ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏ ျဗာဟၼဏတို႔ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ”အသွ်င္တို႔ ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ မဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈအားလံုးသည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္၏ဟု သင္တို႔ ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိကုန္၏ဟူသည္ မွန္ သေလာ”ဟု ငါ ေမး၏။ ဤသို႔ ငါ ေမးေသာ္ ”မွန္၏”ဟု ထိုသူတို႔ကလည္း ဝန္ခံကုန္၏။ ထိုသူတို႔ ကို ငါသည္ ဤသို႔ ဆို၏- ”အသွ်င္တို႔ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သူ႕အသက္ကို သတ္ေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးကျပဳခဲ့ ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ မေပးသည္ကို ယူေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ မျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ မဟုတ္ မမွန္စကား ေျပာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ ကုန္းစကားေျပာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကို ေျပာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးကျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ ၿပိန္ဖ်င္းေသာ စကားကို ေျပာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ကို မက္ေမာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ ပ်က္စီးေစလိုစိတ္ရွိသူတို႔သည္ ေရွးကျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရ ကုန္လတၱံ႕၊ မွားေသာ ျမင္ျခင္း ‘အယူ’ ရွိသူတို႔သည္ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္ လတၱံ႕”ဟု ငါဆို၏။
ရဟန္းတို႔ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းကိုသာလွ်င္ အျမတ္တႏိုး ယံုၾကည္ စဲြလမ္းၾကသူတို႔အား ဤအမႈကိစၥကို ျပဳရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဤအမႈကိစၥကို မျပဳရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလို ‘ဆႏၵ’သည့္လည္းေကာင္း၊ အားထုတ္ျခင္း ‘ဝီရိယ’သည္လည္းေကာင္း မျဖစ္ေတာ့ေခ်။ ဤသို႔ ျပဳသင့္သည္ မျပဳသင့္သည္ကို အမွန္အကန္ အခိုင္အျမဲ မရခဲ့ေသာ္ သတိလြတ္ကင္း ေစာင့္စည္းျခင္းမရွိဘဲ ေနသူတို႔အား အသီးအျခား အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္ေသာ သမဏဝါဒသည္ မရွိႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ဤသို႔ ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔၌ အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ငါ၏ ပဌမ ႏွိမ္နင္းျခင္းေပတည္း။ (၁)
ရဟန္းတို႔ ထို သံုးမ်ဳိးတို႔တြင္ ”ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း’သုခ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈအားလံုးသည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏”ဟု ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏအခ်ဳိ႕တို႔ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ”အသွ်င္တို႔ ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း’ဒုကၡ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈ အားလံုးသည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏ဟု သင္တို႔ ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိကုန္၏ဟူသည္ မွန္ပါသေလာ”ဟု ငါေမး၏။ ဤသို႔ ငါေမးေသာ္ ”မွန္၏”ဟု ထိုသူတို႔ကလည္း ဝန္ခံကုန္၏၊ ထိုသူတို႔ကို ငါသည္ ဤသို႔ ဆို၏- ”အသွ်င္တို႔ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သူ႕အသက္ကို သတ္ေလ့ရွိသူ တို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ မေပးသည္ကို ယူေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ မျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ မဟုတ္မမွန္ ေျပာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ ကုန္းစကား ေျပာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကို ေျပာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေလာက ကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ ၿပိန္ဖ်င္းေသာ စကားကို ေျပာေလ့ ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ သူတစ္ပါး စည္းစိမ္ကို မက္ေမာေလ့ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရ ကုန္လတၱံ႕၊ ပ်က္စီးေစလိုစိတ္ ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕၊ မွားေသာ ျမင္ျခင္း ‘အယူ’ ရွိသူတို႔သည္ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕”ဟု (ငါဆို၏)။
ရဟန္းတို႔ ေလာကကို အစိုးရသူ ဖန္ဆင္းျခင္းကိုသာလွ်င္ အျမတ္တႏိုး ယံုၾကည္ စြဲလမ္းၾကသူ တို႔အား ဤအမႈကိစၥကို ျပဳရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဤအမႈကိစၥကို မျပဳရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလို ‘ဆႏၵ’သည္လည္းေကာင္း၊ အားထုတ္ျခင္း ‘ဝီရိယ’သည္လည္းေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ဤသို႔ ျပဳသင့္သည္ မျပဳသင့္သည္ကို အမွန္အကန္ အခိုင္အျမဲ မရခဲ့ေသာ္ သတိလြတ္ကင္း ေစာင့္စည္းျခင္းမရွိဘဲ ေနသူ တို႔အား အသီးအျခား အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္ေသာ သမဏဝါဒသည္ မရွိႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ဤသို႔ ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔၌ အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ငါ၏ ဒုတိယ ေျမာက္ ႏွိမ္နင္းျခင္းေပတည္း။ (၂)
ရဟန္းတို႔ ထို သံုးမ်ဳိးတို႔တြင္ ”ဤသတၱဝါသည္ အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း’သုခ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈအားလံုးသည္ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့ မရွိမူ၍ ျဖစ္၏”ဟု ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ”အသွ်င္တို႔ ဤသတၱဝါသည့္အလံုးစံုေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ‘ဒုကၡ’ကိုလည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမဟုတ္ေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းသေဘာ ‘ဥေပကၡာ’ ကိုလည္းေကာင္း ခံစား၏၊ ထို ခံစားမႈအားလံုးသည္ အေၾကာင္း အေထာက္အပံ့ မရွိမူ၍ ျဖစ္၏ဟု ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိကုန္၏ဟူသည္ မွန္ပါသေလာ”ဟု ငါ ေမး၏။ ဤသို႔ ငါေမးေသာ္ ”မွန္၏”ဟု ထိုသူတို႔ကလည္း ဝန္ခံကုန္၏၊ ထိုသူတို႔ကို ငါသည္ ဤသို႔ ဆို၏- ”အသွ်င္တို႔ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သူ႕အသက္ကို သတ္ေလ့ရွိသူတို႔သည္ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့ မရွိဘဲ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕။ပ။ မွားေသာ ျမင္ျခင္း ‘အယူ’ ရွိသူတို႔သည္ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့ မရွိဘဲ ျဖစ္ရကုန္လတၱံ႕”ဟု (ငါဆို၏)။
ရဟန္းတို႔ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့ မရွိျခင္းကိုသာလွ်င္ အျမတ္တႏိုး ယံုၾကည္စဲြလမ္းၾကသူတို႔အား ဤအမႈကိစၥကို ျပဳရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဤအမႈကိစၥကို မျပဳရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလို ‘ဆႏၵ’သည္လည္းေကာင္း၊ အားထုတ္ျခင္း ‘ဝီရိယ’သည္လည္းေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ဤသို႔ ျပဳသင့္သည္ မျပဳသင့္သည္ကို အမွန္အကန္ အခိုင္အျမဲ မရခဲ့ေသာ္ သတိလြတ္ကင္း ေစာင့္စည္းျခင္းမရွိဘဲ ေနသူတို႔ အား အသီးအျခားအေၾကာင္းႏွင့္ တကြ ျဖစ္ေသာ သမဏဝါဒသည္ မရွိႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ဤသို႔ ေျပာေလ့ ယူေလ့ရွိေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔၌ အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ငါ၏ တတိယ ေျမာက္ ႏွိမ္နင္းျခင္းေပတည္း။ (၃)
ရဟန္းတို႔ မွားေသာ အယူတို႔သည္ ဤသံုးမ်ဳိးတို႔ေပတည္း၊ ယင္းမွားေသာ အယူတို႔ကို ပညာရွိ တု႕ိက ေမးျမန္း စိစစ္ စစ္ေဆးအပ္ကုန္ေသာ္ ထို႔ထက္လြန္၍ပင္လည္း မျပဳျခင္း ‘အကိရိယ’ မွ်၌သာ တည္ ကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ငါ ေဟာၾကားထားေသာ ဤတရားကို ပညာရွိသမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္ေပ။ ရဟန္းတို႔ ပညာရွိသမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴး ေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္ေသာ ငါ ေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ”ဤသည္တို႔ကား ဓာတ္ေျခာက္ပါးတို႔တည္း”ဟု ငါေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိသမဏ ျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္။ ”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔သည္ကား ေတြ႕ထိမႈ၏တည္ရာ ‘ဖႆာယတန’ ေျခာက္ပါးတို႔တည္း”ဟု ငါ ေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္ေပ။ ”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔ ကား စိတ္ျဖစ္ရာ ‘မေနာပဝိစာရ’တရားတစ္ဆယ့္ရွစ္ပါးတို႔တည္း”ဟု ငါ ေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္ေပ။ ”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔သည္ကား အရိယာတို႔၏အမွန္တရား ေလးပါးတို႔တည္း”ဟု ငါေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္ေပ။
”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔ကား ဓာတ္ေျခာက္ပါးတို႔တည္း”ဟု ငါေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟု ဆိုခဲ့ေသာ စကားသည္ အဘယ္ကို စဲြ၍ ဆိုအပ္ေသာ စကားျဖစ္သနည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဓာတ္တို႔သည္ ပထဝီဓာတ္၊ အာေပါဓာတ္၊ ေတေဇာဓာတ္၊ ဝါေယာဓာတ္၊ အာကာသဓာတ္၊ ဝိညာဏဓာတ္ အားျဖင့္ ဤေျခာက္ပါးတို႔ေပတည္း။ ”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔ကား ဓာတ္ေျခာက္ပါးတို႔တည္းဟု ငါေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟု ဆိုခဲ့ေသာ စကားသည္ ဤသည္ကို စဲြ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားျဖစ္၏။
”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔သည္ကား ေတြ႕ထိမႈ၏တည္ရာ ေျခာက္ပါးတို႔တည္းဟု ငါ ေဟာၾကား အပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိသမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟူ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားသည္ အဘယ္ကို စဲြ၍ ဆိုအပ္ေသာ စကားျဖစ္သနည္း၊ ရဟန္းတို႔ ေတြ႕ထိမႈ၏့တည္ရာတို႔သည္ မ်က္စိေတြ႕ထိမႈတည္ရာ၊ နားေတြ႕ထိမႈတည္ရာ၊ ႏွာေခါင္းေတြ႕ထိမႈတည္ရာ၊ လွ်ာ ေတြ႕ထိမႈတည္ရာ၊ ကိုယ္ေတြ႕ထိ႕မႈတည္ရာ၊ စိတ္ေတြ႕ထိမႈတည္ရာ အားျဖင့္ ဤေျခာက္ပါးတို႔တည္း။ ”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔သည္ကား ေတြ႕ထိမႈတည္ရာ ေျခာက္ပါးတို႔တည္းဟု ငါ ေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိသမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟူ၍ ဆိုခဲ့ ေသာ စကားသည္ ဤသည္ကို စဲြ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားျဖစ္၏။
”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔ကား စိတ္ျဖစ္ရာ တစ္ဆယ့္ရွစ္ပါးတို႔တည္းဟု ငါေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟူ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားသည္ အဘယ္ကို စဲြ၍ ဆိုအပ္ေသာ စကားျဖစ္သနည္း၊ မ်က္စိျဖင့္ အဆင္းကို ျမင္ေသာ္ ေသာမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အဆင္းသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အဆင္းသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အဆင္းသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ နားျဖင့္ အသံကို ၾကားေသာ္ ေသာမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အသံသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အသံသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အသံသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္ အနံ႔ကို နမ္းေသာ္ ေသာမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အနံ႔သို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အနံ႔သို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အနံ႔သို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ လွ်ာျဖင့္ အရသာကို လ်က္ေသာ္ ေသာမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အရသာသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အရသာသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အရသာသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ကိုယ္ျဖင့္ အေတြ႕ကို ေတြ႕ထိ ေသာ္ ေသာမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အေတြ႕သို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အေတြ႕ သို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း အေတြ႕သို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏။ စိတ္ျဖင့္ သေဘာကို သိေသာ္ ေသာမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏။ ေဒါမနႆေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏။ ဥေပကၡာေဝဒနာျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာသို႔ ကပ္၍ ျဖစ္၏၊ ”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔ကား စိတ္ျဖစ္ရာ တစ္ဆယ့္ရွစ္ပါးတို႔တည္းဟု ငါ ေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟူ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားသည္ ဤသည္ကို စဲြ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားျဖစ္၏။
”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔ကား အရိယာတို႔၏ အမွန္တရား ေလးပါးတို႔တည္းဟု ငါ ေဟာၾကား အပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိသမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟူ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားသည္ အဘယ္ကို စြဲ၍ ဆိုအပ္ေသာ စကားျဖစ္သနည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဓာတ္ေျခာက္ပါးတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သူငယ္၏ (အမိဝမ္းသို႔) သက္ဝင္ျခင္း ျဖစ္၏၊ သက္ဝင္ျခင္း ျဖစ္လတ္ေသာ္ နာမ္႐ုပ္ ျဖစ္၏၊ နာမ္႐ုပ္ေၾကာင့္ တည္ရာ ‘အာယတန’ ေျခာက္ပါး ျဖစ္၏၊ ‘အာယတန’ ေျခာက္ပါးေၾကာင့္ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ ျဖစ္၏၊ ဖႆေၾကာင့္ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ ခံစားေသာ ပုဂၢဳိလ္အား ”ဤကား ဆင္းရဲတည္း”ဟု ငါ သိေစ၏၊ ”ဤကား ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္းတည္း”ဟု ငါ သိ ေစ၏၊ ”ဤကား ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္)တည္း”ဟု ငါ သိေစ၏၊ ”ဤကား ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္) သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္တည္း”ဟု ငါ သိေစ၏။
ရဟန္းတို႔ အရိယာတို႔၏ အမွန္တရားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲတည္း၊ အိုရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲတည္း၊ နာရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲတည္း၊ ေသရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲတည္း၊ စိုးရိမ္ရျခင္း ငိုေႂကြးရျခင္း ကိုယ္ဆင္းရဲရျခင္း စိတ္ဆင္းရဲရျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲတည္း၊ လိုခ်င္ရာမရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲတည္း၊ အခ်ဳပ္အား ျဖင့္ စြဲလမ္းမႈ ‘ဥပါဒါန္’၏ အာ႐ံုျဖစ္ေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႔သည္လည္း ဆင္းရဲတို႔ေပတည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤဆိုအပ္ၿပီးသည္ကို အရိယာတို႔၏အမွန္တရားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္းဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ အရိယာတို႔၏ အမွန္တရားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပဳျပင္စီရင္မႈ ‘သခၤါရ’ တို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ ျပဳျပင္စီရင္မႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဝိညာဥ္ ျဖစ္၏။ ဝိညာဥ္ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္ ျဖစ္၏၊ နာမ္႐ုပ္ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တည္ရာ ‘အာယတန’ေျခာက္မ်ဳိး ျဖစ္၏၊ တည္ရာေျခာက္မ်ဳိးဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေတြ႕ထိျခင္း ‘ဖႆ’ ျဖစ္၏၊ ေတြ႕ထိျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခံစားျခင္း ‘ေဝဒနာ’ ျဖစ္၏၊ ခံစားျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တပ္မက္ျခင္း ‘တဏွာ’ ျဖစ္၏၊ တပ္မက္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စြဲလမ္းျခင္း ‘ဥပါဒါန္’ ျဖစ္၏၊ စြဲလမ္းျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘဝ ျဖစ္၏၊ ဘဝဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶတည္ေန ျဖစ္ပြါးျခင္း ‘ဇာတိ’ ျဖစ္၏၊ ပဋိသေႏၶတည္ေန ျဖစ္ပြါးျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အိုျခင္း ေသျခင္း စိုးရိမ္ျခင္း ငိုေႂကြးျခင္း ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ ဤနည္းျဖင့္ ဆင္းရဲအစု သက္သက္ ျဖစ္ေပၚ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤဆိုအပ္ ခဲ့ၿပီးသည္ကို အရိယာတို႔၏ အမွန္တရားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္းဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ အရိယာတို႔၏ အမွန္တရားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ ‘နိဗၺာန္’ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’၏ အရဟတၱမဂ္ျဖင့္ အႂကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ျပဳျပင္စီရင္မႈ ‘သခၤါရ’ ခ်ဳပ္၏၊ ျပဳျပင္စီရင္မႈခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္၏၊ ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္ ခ်ဳပ္၏၊ နာမ္႐ုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ တည္ရာ ‘အာယတန’ ေျခာက္မ်ဳိးခ်ဳပ္၏၊ တည္ရာေျခာက္မ်ဳိး ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေတြ႕ထိျခင္း ‘ဖႆ’ ခ်ဳပ္၏၊ ေတြ႕ထိျခင္းခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားျခင္း ‘ေဝဒနာ’ ခ်ဳပ္၏၊ ခံစားျခင္းခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ တပ္မက္ျခင္း ‘တဏွာ’ ခ်ဳပ္၏၊ တပ္မက္ျခင္းခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ စြဲလမ္းျခင္း ‘ဥပါဒါန္’ ခ်ဳပ္၏၊ စြဲလမ္းျခင္း ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘဝခ်ဳပ္၏၊ ဘဝခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶတည္ေန ျဖစ္ပြါးျခင္း ‘ဇာတိ’ ခ်ဳပ္၏၊ ‘ဇာတိ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ အိုျခင္း ေသျခင္း စိုးရိမ္ျခင္း ငိုေႂကြးျခင္း ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ ခ်ဳပ္ကုန္၏၊ ဤနည္းျဖင့္ ဆင္းရဲအစုသက္သက္ ခ်ဳပ္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤဆိုခဲ့အပ္ၿပီးသည္ကို အရိယာတို႔၏ အမွန္တရား ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ ‘နိဗၺာန္’ဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ အရိယာတို႔၏ အမွန္တရားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ ‘နိဗၺာန္’ သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဤအရိယမဂ္ေပတည္း။ ဤအရိယမဂ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ မွန္စြာသိျမင္ျခင္း ‘သမၼာဒိ႒ိ’၊ မွန္စြာၾကံျခင္း ‘သမၼာသကၤပၸ’၊ မွန္စြာေျပာျခင္း ‘သမၼာဝါစာ’၊ မွန္စြာျပဳလုပ္ျခင္း ‘သမၼာကမၼ ႏၲ’၊ မွန္စြာအသက္ေမြးျခင္း ‘သမၼာအာဇီဝ’၊ မွန္စြာအားထုတ္ျခင္း ‘သမၼာ ဝါယာမ’၊ မွန္စြာေအာက္ေမ့ျခင္း ‘သမၼာသတိ’၊ မွန္စြာတည္ၾကည္ျခင္း ‘သမၼာသမာဓိ’၊ ဤရွစ္မ်ဳိးတို႔ ေပတည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤဆိုခဲ့အပ္ၿပီးသည္ကို အရိယာတို႔၏ အမွန္တရားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ ‘နိဗၺာန္’ သို႔ ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္ဟု ဆိုအပ္၏။ ”ရဟန္းတို႔ ဤသည္တို႔ကား အရိယာတို႔၏ အမွန္တရားေလးပါးတို႔တည္းဟု ငါေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားကို ပညာရွိ သမဏျဗာဟၼဏတို႔ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ မညစ္ညဴးေစႏိုင္ မကဲ့ရဲ႕ႏိုင္ မတားျမစ္ႏိုင္”ဟူ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားသည္ ဤသည္ကို စဲြ၍ ဆိုခဲ့ေသာ စကားျဖစ္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ပဌမသုတ္။