၁၅၉။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာ႐ံုေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ၌ အသွ်င္ဥဒါယီသည္ လူပရိသတ္ မ်ားစြာျခံရံ၍ တရားေဟာလ်က္ ေန၏၊ အသွ်င္ အာနႏၵာသည္လူပရိသတ္ မ်ားစြာျခံရံ၍ တရားေဟာေနေသာ အသွ်င္ဥဒါယီကို ျမင္သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္၍ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအား ”အသွ်င္ဘုရားအသွ်င္ဥဒါယီသည္ လူပရိသတ္ မ်ားစြာျခံရံလ်က္ တရားေဟာေနပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္၏။
အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရန္ မလြယ္ကူ၊ အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာလိုသူသည္ တရားငါးမ်ဳိးတို႔ကို မိမိသႏၲာန္၌ ျဖစ္ေစ၍ ေဟာၾကားရမည္။
အဘယ္ငါးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ-
”အစဥ္အတိုင္းျဖစ္ေသာ တရားစကား ‘အႏုပုဗၺိကထာ’ ကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။
”(အက်ဳိးအားေလ်ာ္ေသာ) အေၾကာင္းကို ျပလ်က္ တရားစကားကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။
”အစဥ္သနားျခင္းကို အစဲြျပဳ၍ တရားစကားကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔ အားတရားေဟာရမည္။
”အာမိသကို မငဲ့ကြက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ တရားစကားကို ေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။
”မိမိကိုယ္ကိုလည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးကိုလည္းေကာင္း မထိပါးမပုတ္ခတ္မူ၍ တရားစကားကိုေဟာမည္”ဟု (ႏွလံုးသြင္းလ်က္) သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရမည္။
အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာရန္ မလြယ္ကူ၊ အာနႏၵာ သူတစ္ပါးတို႔အား တရားေဟာလိုသူသည္ ဤ တရားငါးမ်ဳိးတို႔ကို မိမိသႏၲာန္၌ ျဖစ္ေစ၍ ေဟာၾကားရမည္ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
နဝမသုတ္။