၇၃။ ထိုအခါ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအား –
”အသွ်င္ဘုရား တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူဟု ဆိုပါ၏၊ အသွ်င္ဘုရား အဘယ္မွ်ေလာက္ျဖင့္ ရဟန္းသည္ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူ ျဖစ္ပါသနည္း”ဟု ေလွ်ာက္၏။
ရဟန္း ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ သုတ္ ေဂယ် ေဝယ်ာကရဏ ဂါထာ ဥဒါန္း ဣတိဝုတ္ ဇာတ္အဗ႓ဳတဓမၼ ေဝဒလႅဟူေသာ တရားကို သင္ယူ၏၊ ထိုရဟန္းသည္ ထိုတရားေတာ္ကို သင္ယူျခင္းျဖင့္ေန႔ကိုကုန္လြန္ေစ၏၊ တစ္ေယာက္တည္း ကိန္းေအာင္းမႈကို စြန္႔လႊတ္၏၊ မိမိ၏ အတြင္းသႏၲာန္၌ စိတ္၏ (ကိေလသာမွ) ၿငိမ္းမႈကို မႀကဳိးစား။
ရဟန္း ဤရဟန္းကို သင္ၾကားမႈ ‘ပရိယတၱိ’ မ်ားသူဟုသာ ဆိုအပ္၏၊ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူဟူ၍ ကားမဆိုအပ္။
ရဟန္း ေနာက္ တစ္မ်ဳိးကား ရဟန္းသည္ ၾကားနာအပ္ သင္ယူအပ္ၿပီးတိုင္းေသာ တရားကိုအက်ယ္အားျဖင့္ သူတစ္ပါးတို႔အား ေဟာ၏၊ ထိုရဟန္းသည္ ထိုတရားကို သူတစ္ပါးတို႔အား သိေစျခင္းျဖင့္ ေန႔ကိုကုန္လြန္ေစ၏၊ တစ္ေယာက္တည္း ကိန္းေအာင္းမႈကို စြန္႔လႊတ္၏၊ မိမိ၏ အတြင္းသႏၲာန္၌ စိတ္၏ (ကိေလသာမွ) ၿငိမ္းမႈကို မႀကဳိးစား။
ရဟန္း ဤရဟန္းကို သိေစျခင္း ‘ဝိညတၱိ’မ်ားသူဟုသာ ဆိုအပ္၏။ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူဟူ၍ကားမဆိုအပ္။
ရဟန္း ေနာက္ တစ္မ်ဳိးကား ရဟန္းသည္ ၾကားနာအပ္ သင္ယူအပ္ၿပီးတိုင္းေသာ တရားကိုအက်ယ္အားျဖင့္ ရြတ္အံ (သရဇၩာယ္) ျခင္းျဖင့္ ေန႔ကိုကုန္လြန္ေစ၏၊ တစ္ေယာက္တည္း ကိန္းေအာင္းမႈကို စြန္႔လႊတ္၏၊ မိမိ၏ အတြင္းသႏၲာန္၌ စိတ္၏ (ကိေလသာမွ) ၿငိမ္းမႈကို မႀကဳိးစား။
ရဟန္း ဤရဟန္းကို ရြတ္အံ ‘သရဇၩာယ္’ ျခင္းမ်ားသူဟုသာ ဆိုအပ္၏၊ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူဟူ၍ကားမဆိုအပ္။
ရဟန္း ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား ရဟန္းသည္ ၾကားနာအပ္ သင္ယူအပ္ၿပီးတိုင္းေသာ တရားကို စိတ္ျဖင့္ၾကံ၏၊ သံုးသပ္၏၊ စိတ္ျဖင့္ အဖန္ဖန္႐ႈ၏၊ ထိုရဟန္းသည္ ထိုတရားကို ၾကံစည္ျခင္း ‘ဝိတက္’တို႔ျဖင့္ေန႔ကိုကုန္လြန္ေစ၏၊ တစ္ေယာက္တည္း ကိန္းေအာင္းမႈကို စြန္႔လႊတ္၏၊ မိမိ၏ အတြင္းသႏၲာန္၌ စိတ္၏ (ကိေလသာမွ) ၿငိမ္းမႈကို မႀကဳိးစား။
ရဟန္း ဤရဟန္းကို ၾကံစည္ျခင္း ‘ဝိတက္’မ်ားသူဟုသာ ဆိုအပ္၏။ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူဟူ၍ကားမဆိုအပ္။
ရဟန္း ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ သုတ္ ေဂယ် ေဝယ်ာကရဏ ဂါထာ ဥဒါန္း ဣတိဝုတ္ ဇာတ္အဗ႓ဳတဓမၼ ေဝဒလႅဟူေသာ တရားကို သင္ယူ၏၊ ထိုရဟန္းသည္ ထိုတရားကို သင္ယူျခင္းျဖင့္ ေန႔ကိုမကုန္လြန္ေစ၊ တစ္ေယာက္တည္း ကိန္းေအာင္းမႈကို မစြန္႔လႊတ္၊ မိမိအတြင္းသႏၲာန္၌ စိတ္၏ (ကိေလသာမွ) ၿငိမ္းမႈကို ႀကဳိးစား၏။
ရဟန္း ဤသို႔လွ်င္ ရဟန္းသည္ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူ ျဖစ္၏။
ရဟန္း ဤသို႔လွ်င္ ငါသည္ သင္ၾကား ‘ပရိယတၱိ’ ျခင္းမ်ားသူကို ေဟာၿပီးၿပီ၊ သူတစ္ပါးတို႔အားသိေစျခင္း မ်ားသူကို ေဟာၿပီးၿပီ၊ ရြတ္အံ ‘သရဇၩာယ္’ျခင္းမ်ားသူကို ေဟာၿပီးၿပီ၊ ၾကံစည္ျခင္း ‘ဝိတက္’မ်ားသူကို ေဟာၿပီးၿပီ၊ တရားႏွင့္ေနေလ့ရွိသူကို ေဟာၿပီးၿပီ၊ ရဟန္း အစီးအပြါးကို ရွာေလ့ရွိ၍ သနားေစာင့္ေရွာက္တတ္သည့္ ဆရာျဖစ္ေသာ ငါသည္ တပည့္တို႔အား သနားေစာင့္ေရွာက္မႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍သင္တို႔အတြက္ ထိုျပဳဖြယ္ကို ငါျပဳၿပီးၿပီ၊ ရဟန္း ဤသည္တို႔ကား သစ္ပင္ရင္းတို႔တည္း၊ ဤသည္တို႔ကား ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္တို႔ပင္တည္း၊ ရဟန္း ကပ္၍ ႐ႈၾကည့္ၾကကုန္ေလာ့၊ မေမ့မေလ်ာ့ၾကကုန္လင့္၊ ့ေနာက္မွ (အားမထုတ္လိုက္ရ)ဟု ေနာင္တပူပန္ျခင္း မျဖစ္ၾကေစကုန္လင့္၊ ဤသည္ကား သင္တို႔အားငါတို႔၏ အဆံုးအမပင္တည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
တတိယသုတ္။