၃၃။ ရဟန္းတို႔ ဤညဥ့္၌ နတ္သားတစ္ေယာက္သည္ ညဥ့္ဦးယံလြန္ၿပီးေသာ (သန္းေခါင္ယံ) အခါ၌ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ အဆင္းရွိသည္ျဖစ္၍ ေဇတဝန္တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါျဖင့္ေတာက္ပေစလ်က္ ငါ့ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ င့ါကို ရွိခိုး၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ရပ္တည္ကာ ငါ့အား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏-
”အသွ်င္ဘုရား ဤတရားခုနစ္မ်ဳိးတို႔သည္ ရဟန္းအား မဆုတ္ယုတ္ရန္ ျဖစ္ပါကုန္၏။
အဘယ္ခုနစ္မ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ-
ျမတ္စြာဘုရား၌ ႐ိုေသမႈ၊ တရား၌ ႐ိုေသမႈ၊ သံဃာ၌ ႐ိုေသမႈ၊ အက်င့္သိကၡာ၌ ႐ိုေသမႈ၊ သမာဓိ၌ ႐ိုေသမႈ၊ (မေကာင္းမႈမွ) ရွက္ျခင္း၌ ႐ိုေသမႈ၊ (မေကာင္းမႈမွ) ေၾကာက္ျခင္း၌ ႐ိုေသမႈတို႔ပါ တည္း။
အသွ်င္ဘုရား ဤတရားခုနစ္မ်ဳိးတို႔သည္ ရဟန္းအား မဆုတ္ယုတ္ရန္ ျဖစ္ပါကုန္၏”ဟု ေလွ်ာက္၏။
ဤစကားကို ေလွ်ာက္ထားၿပီးလွ်င္ ငါ့ကို ရွိခိုးလ်က္ အ႐ိုအေသျပဳကာ ထိုအရပ္၌ပင္ ကြယ္ေပ်ာက္ေလ၏”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
လံု႔လရွိေသာ ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၌ ႐ိုေသ၏၊ တရား၌ ႐ိုေသ၏၊ သံဃာ၌လည္းထက္သန္ေသာ ႐ိုေသမႈရွိ၏၊ သမာဓိ၌လည္း ႐ိုေသ၏၊ သိကၡာ၌လည္း ထက္သန္ေသာ ႐ိုေသမႈရွိ၏၊ ဟိရီၾသတၱပၸႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ တုပ္ဝပ္မႈ အေလး အျမတ္ျပဳမႈရွိ၏၊ (ထိုရဟန္းသည္) ဆုတ္ယုတ္ရန္ မထိုက္၊ နိဗၺာန္ႏွင့္ နီးသည္ သာလွ်င္ ျဖစ္၏။
ဒုတိယသုတ္။