၃၅။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား မိုက္မဲေသာ မကြၽမ္းက်င္ေသာ စားက်က္ကို မသိေသာ မညီၫြတ္ေသာ ေတာင္၌ လွည့္လည္ျခင္းငွါ မလိမၼာေသာ ေတာင္၌ က်က္စားေသာ ႏြြားမသည္ ရွိ၏။ ထိုႏြားမအား ”ငါသည္ မေရာက္ဖူးေသးေသာ အရပ္သို႔လည္း ေရာက္ရမူ မစားဖူးေသးေသာ ျမက္တို႔ကို လည္း စားရမူ မေသာက္ဖူးေသးေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ဤသို႔ အၾကံ ျဖစ္ရာ၏။
ထိုႏြားမသည္ ေရွ႕ေျခကို ေကာင္းစြာ ေထာက္တည္ႏိုင္ေအာင္ မထားဘဲ ေနာက္ေျခကို ႂကြ ရာ၏၊ ထိုႏြားမသည္ မေရာက္ဖူးေသးေသာ အရပ္သို႔လည္း မေရာက္ႏိုင္ရာ၊ မစားဖူးေသးေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း မစားရရာ၊ မေသာက္ဖူးေသးေသာ ေရတို႔ကိုလည္း မေသာက္ရရာ၊ ”ငါသည္ မေရာက္ဖူးေသးေသာ အရပ္သို႔လည္း ေရာက္ရမူ မစားဖူးေသးေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း စားရမူ မေသာက္ဖူးေသးေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ၾကံစည္ခဲ့ရာ ျဖစ္ေသာ ေနရင္း အရပ္သို႔လည္း ခ်မ္းသာစြာ ျပန္မေရာက္ရာ။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ထိုႏြားမသည္ မိုက္မဲ၍ မကြၽမ္းက်င္ဘဲ စားက်က္ကို မသိဘဲ မညီၫြတ္ေသာ ေတာင္၌ လွည့္လည္ျခင္းငွါ့မလိမၼာဘဲလ်က္ ေတာင္၌ က်က္စားေသာေၾကာင့္တည္း။
ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ ဤသာသနာေတာ္၌ မိုက္မဲေသာ မကြၽမ္းက်င္ေသာ စားက်က္ကို မသိေသာ မလိမၼာေသာ ရဟန္းသည္ ကာမတို႔မွ ကင္းဆိတ္ ၍သာလွ်င္ အကုသိုလ္တရားတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’ ႏွင့္တကြ ျဖစ္ေသာ (နီဝရဏ) ကင္းဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ ‘ပီတိ’ ခ်မ္းသာမႈ ‘သုခ’ ရွိေသာ ပဌမစ်ာန္ သို႔ ေရာက္လ်က္ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို(စ်ာန္)နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မမွီဝဲ မပြါးမ်ား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ မျပဳေကာင္းစြာ တည္တံ့ေအာင္ မေဆာက္တည္။ ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’ ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌ စိတ္ကိုၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ စိတ္တည္ၾကည္မႈ ‘သမာဓိ’ ကို ျဖစ္ပြါးေစတတ္ေသာ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ မရွိေသာ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’ မရွိေသာ တည္ၾကည္မႈ ‘သမာဓိ’ ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ ‘ပီတိ’ ခ်မ္းသာမႈ ‘သုခ’ ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေနရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏။
ထိုရဟန္းသည္ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’တို႔၏ ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္။ပ။ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေနရန္ မစြမ္းႏိုင္။ ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ ကာမတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ အကုသိုလ္တရားတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’ ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ (နီဝရဏ) ကင္းဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ ‘ပီတိ’ ခ်မ္းသာမႈ ‘သုခ’ ရွိေသာ ပဌမစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ေနရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္း သည္ ကာမတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္။ပ။ ပဌမစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေနရန္ မစြမ္းႏိုင္။ ရဟန္းတို႔ မိုက္မဲေသာ မကြၽမ္းက်င္ေသာ စားက်က္ကို မသိေသာ မညီၫြတ္ေသာ ေတာင္၌ လွည့္လည္ျခင္းငွါ မလိမၼာေသာ ေတာင္၌ က်က္စားေသာ ထိုႏြားမကဲ့သို႔ ဤရဟန္းကို ႏွစ္ပါးစံုမွ ေလ်ာက် ပ်က္စီးသူ ႏွစ္ပါးစံုမွ ယုတ္ေလ်ာ့သူဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ပညာရွိေသာ ကြၽမ္းက်င္ေသာ စားက်က္ကိုသိေသာ မညီၫြတ္ေသာ ေတာင္၌ လွည့္လည္ျခင္းငွါ လိမၼာေသာ ေတာင္၌ က်က္စားေသာ ႏြြားမသည္ ရွိ၏။ ထိုႏြားမအား ”ငါသည္ မေရာက္ဖူးေသးေသာ အရပ္သို႔လည္း ေရာက္ရမူ မစားဖူးေသးေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း စားရမူ မေသာက္ဖူးေသးေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ဤသို႔ အၾကံျဖစ္ရာ၏။ ထိုႏြားမသည္ ေရွ႕ေျခကို ေကာင္းစြာ ေထာက္တည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထားလ်က္ ေနာက္ေျခကို ႂကြရာ၏၊ ထိုႏြားမသည္ မေရာက္ဖူးေသးေသာ အရပ္သို႔လည္း ေရာက္ႏိုင္ရာ၏၊ မစားဖူးေသးေသာ ျမက္တို႔ကို လည္း စားရရာ၏၊ မေသာက္ဖူးေသးေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရရာ၏၊ ”ငါသည္ မေရာက္ဖူးေသးေသာ အရပ္သို႔လည္း ေရာက္ရမူ မစားဖူးေသးေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း စားရမူ မေသာက္ဖူးေသးေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ၾကံစည္ခဲ့ရာ ျဖစ္ေသာ ေနရင္းအရပ္သို႔လည္း ခ်မ္းသာစြာ ျပန္ေရာက္ရာ၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ႏြားမသည္ ပညာရွိသည္ ကြၽမ္းက်င္သည္ စားက်က္ကို သိသည္ မညီၫြတ္ေသာ ေတာင္၌ လွည့္လည္ျခင္းငွါ လိမၼာသည္ ျဖစ္၍ ေတာင္၌ က်က္စားေသာေၾကာင့္တည္း။
ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ ဤသာသနာေတာ္၌ ပညာရွိေသာ ကြၽမ္းက်င္ေသာ စားက်က္ကို သိေသာ လိမၼာေသာ ရဟန္းသည္ ကာမတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ အကုသိုလ္တရားတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’ ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ (နီဝရဏ) ကင္းဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ ‘ပီတိ’ ခ်မ္းသာမႈ ‘သုခ’ ရွိေသာ ပဌမစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို(စ်ာန္)နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္တည္၏။ ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’တို႔၏ ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌ စိတ္ကိုၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ စိတ္၏တည္ၾကည္မႈ ‘သမာဓိ’ ကို ျဖစ္ပြါးေစတတ္ေသာ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’ မရွိေသာ တည္ၾကည္မႈ ‘သမာဓိ’ ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ ‘ပီတိ’ ခ်မ္းသာမႈ ‘သုခ’ ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ကပ္ေရာက္၍ ေနရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏။
ထိုရဟန္းသည္ ဒုတိယစ်ာန္ကို မထိပါးေစဘဲ ၾကံစည္မႈ ‘ဝိတက္’ သံုးသပ္မႈ ‘ဝိစာရ’တို႔၏ ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို (ဒုတိယစ်ာန္) နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္တည္၏။ ထိုရဟန္းအား ငါသည္ ”ႏွစ္သိမ့္မႈ ‘ပီတိ’ ကိုလည္း မတပ္မက္ျခင္းေၾကာင့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈလ်က္ ေနရပါမူ ေအာက္ေမ့မႈ ‘သတိ’ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ ခ်မ္းသာမႈ ‘သုခ’ ကိုလည္း ကိုယ္ျဖင့္ ခံစားရပါမူ အၾကင္ (တတိယစ်ာန္) ေၾကာင့္ ထိုသူကို ‘လ်စ္လ်ဴ႐ႈသူ သတိရွိသူ ခ်မ္းသာစြာ ေနေလ့ရွိသူ’ဟု အရိယာ (ပုဂၢဳိလ္)တို႔သည္ ေျပာၾကားကုန္၏၊ ထိုတတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းသည္ တတိယစ်ာန္ကို မထိပါးေစဘဲ ႏွစ္သိမ့္မႈ ‘ပီတိ’ ကိုလည္း တပ္မက္မႈ ကင္းျခင္းေၾကာင့္ တတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို (တတိယစ်ာန္) နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္ တည္၏။ ထိုရဟန္းအား ”ခ်မ္းသာဆင္းရဲကို ပယ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဝမ္းေျမာက္မႈ ႏွလံုးမသာယာမႈတို႔၏ ေရွးဦးကပင္လွ်င္ ခ်ဳပ္ႏွင့္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဆင္းရဲခ်မ္းသာမရွိေသာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈ ‘ဥေပကၡာ’ ေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ သတိ၏စင္ၾကယ္ျခင္းရွိေသာ စတုတၳစ်ာန္သို႔ေရာက္၍ ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းသည္ စတုတၳစ်ာန္ကို မထိပါးေစဘဲ ခ်မ္းသာမႈ ‘သုခ’ ကိုလည္း ပယ္ျခင္း ေၾကာင့္။ပ။ စတုတၳစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို (စတုတၳစ်ာန္) နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္တည္၏။
ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ (ကသိုဏ္း) ႐ုပ္၌ ျဖစ္ေသာ မွတ္သားမႈ ‘႐ူပသညာ’တို႔ကို လံုးဝ လြန္ေျမာက္ျခင္းေၾကာင့္ ထိပါးမႈ၌ မွတ္သားမႈ ‘ပဋိဃသညာ’တို႔၏ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္းေၾကာင့္ အထူးထူး မွတ္သားမႈ ‘နာနာတၱ သညာ’တို႔ကို ႏွလံုးမသြင္းျခင္းေၾကာင့္ ‘ေကာင္းကင္သည္ အဆံုးမရွိ’ဟု ပြါးမ်ား၍ အာကာသာနၪၥာယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္လ်က္ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္း သည္ ထိုအာကာသာနၪၥာယတနစ်ာန္ကို မထိပါးေစဘဲ ႐ုပ္၌မွတ္သားမႈ ‘႐ူပသညာ’တို႔ကို လံုးဝ လြန္ေျမာက္ျခင္းေၾကာင့္။ပ။ အာကာသာနၪၥာယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္လ်က္ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို (အာကာသာနၪၥာယတနစ်ာန္) နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္တည္၏။ ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ အာကာသာနၪၥာယတနစ်ာန္ကို လံုးဝလြန္ေျမာက္၍ ‘ဝိညာဏ္သည္ အဆံုး မရွိ’ဟု ပြါးမ်ားလ်က္ ဝိညာဏၪၥာယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းသည္ ဝိညာဏၪၥာယတနစ်ာန္ကို မထိပါးေစဘဲ အာကာသာနၪၥာယတနစ်ာန္ကို လံုးဝလြန္ေျမာက္၍ ‘ဝိညာဏ္သည္ အဆံုးမရွိ’ဟု ပြါးမ်ားလ်က္ ဝိညာဏၪၥာယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို (ဝိညာဏၪၥာယတနစ်ာန္) နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္တည္၏။ ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ ဝိညာဏၪၥာယတနစ်ာန္ကို လံုးဝလြန္ေျမာက္၍ ‘တစ္စံုတစ္ခုမွ် မရွိ’ဟု ပြါးမ်ားလ်က္ အာကိၪၥညာယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္း သည္ အာကိၪၥညာယတနစ်ာန္ကို မထိပါးေစဘဲ ဝိညာဏၪၥာယတနစ်ာန္ကိုို လံုးဝလြန္ေျမာက္၍ ‘တစ္စံု တစ္ခုမွ်မရွိ’ဟု ပြါးမ်ားလ်က္ အာကိၪၥညာယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို(အာကိၪၥညာယတနစ်ာန္) နိမိတ္ကို အထပ္ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္တည္၏။
ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ အာကိၪၥညာယတနစ်ာန္ကို လံုးဝလြန္ေျမာက္လ်က္ ေနဝသညာနာသညာ ယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းသည္ ေနဝသညာနာသညာ ယတနစ်ာန္ကို မထိပါးေစဘဲ အာကိၪၥညာယတနစ်ာန္ကို လံုးဝလြန္ေျမာက္လ်က္ ေနဝသညာနာသညာ ယတနစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ ထို (ေနဝသညာနာသညာယတနစ်ာန္) နိမိတ္ကို အထပ္ ထပ္ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆာက္တည္၏။ ထိုရဟန္းအား ”ငါသည္ ေနဝသညာနာသညာယတနစ်ာန္ကို လံုးဝလြန္ေျမာက္၍ သညာ ေဝဒနာတို႔၏ ခ်ဳပ္ရာ နိေရာဓသမာပတ္သို႔ ေရာက္လ်က္ေနရမူ ေကာင္းေလစြ”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းသည္ သညာ ေဝဒနာတို႔၏ ခ်ဳပ္ရာ နိေရာဓသမာပတ္ကို မထိပါးေစဘဲ ေနဝသညာနာသညာယတနစ်ာန္ကို လံုးဝလြန္ေျမာက္၍ သညာေဝဒနာတို႔၏ ခ်ဳပ္ရာ နိေရာဓသမာပတ္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။
ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ထိုထို စ်ာန္ကိုသာလွ်င္ ဝင္စားလည္း ဝင္စား၏၊ ထလည္း ထ၏။ ထိုရဟန္း၏ စိတ္သည္ ႏူးညံ့၏၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၏၊ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ စိတ္ျဖင့္ အတိုင္းအရွည္ ပမာဏမရွိေသာ သမာဓိသည္ ပြားေစအပ္ၿပီးျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းသည္ အတိုင္းအရွည္ပမာဏမရွိေသာ ေကာင္းစြာ ပြါးအပ္ၿပီးေသာ သမာဓိျဖင့္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္သိ၍ မ်က္ေမွာက္ ျပဳသင့္ေသာတရားကို ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ သိ၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ စိတ္ကို ၫြတ္ေစ၏။ (ေရွးအေၾကာင္းႏွင့္ ယခုဘဝ အဘိညာဥ္၏ အေျခခံစ်ာန္ဟူေသာ) အေၾကာင္းရွိလတ္ေသာ္ ထိုထိုအရာ၌ပင္ သက္ေသထိုက္သည္၏ အျဖစ္ (အဘိညာဥ္) သို႔ ေရာက္ရ၏။
ထိုရဟန္းသည္ ”တစ္ပါးမက (မ်ားစြာ) ေသာ တန္ခိုး ဖန္ဆင္းမႈကို ၿပီးေစလို၏၊ တစ္ပါးတည္း ျဖစ္လ်က္ မ်ားစြာ ျဖစ္လို၏၊ မ်ားစြာ ျဖစ္လ်က္လည္း တစ္ပါးတည္း ျဖစ္လို၏။ပ။ ျဗဟၼာ့ျပည္တိုင္ ေအာင္လည္း ကိုယ္ကို မိမိအလိုအတိုင္းျဖစ္ေစလို၏”ဟု အကယ္၍ အလိုရွိပါမူ (ေရွးအေၾကာင္းႏွင့္ ယခုဘဝ ဣဒၶိဝိဓအဘိညာဥ္၏အေျခခံ စ်ာန္ဟူေသာ) အေၾကာင္းရွိလတ္ေသာ္ ထိုထိုအရာ၌ပင္ သက္ေသ ထိုက္သည္၏ အျဖစ္ (ဣဒၶိဝိဓအဘိညာဥ္) သို႔ ေရာက္ရ၏။
ထိုရဟန္းသည္ အကယ္၍ အလိုရွိပါမူ နတ္တို႔၏ နားႏွင့္တူေသာ ‘ဒိဗၺေသာတဉာဏ္’ ျဖင့္။ပ။ (ေရွး အေၾကာင္းႏွင့္ ယခုဘဝ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္၏အေျခခံ စ်ာန္ဟူေသာ) အေၾကာင္းရွိလတ္ေသာ္ ထိုထို အရာ၌ပင္ သက္ေသထိုက္သည္၏ အျဖစ္ (ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္) သို႔ ေရာက္ရ၏။ ထိုရဟန္းသည္ တစ္ပါးေသာ သတၱဝါ တစ္ပါးေသာ ပုဂၢဳိလ္တို႔၏ စိတ္ကို (မိမိ) စိတ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား၍ သိလို၏၊ တပ္မက္မႈ ‘ရာဂ’ ႏွင့္တကြေသာ စိတ္ကိုလည္း ”တပ္မက္မႈ ‘ရာဂ’ ႏွင့္ တကြေသာ စိတ္”ဟု သိလို၏၊ တပ္မက္မႈ ‘ရာဂ’ ကင္းေသာ စိတ္ကိုလည္း ”တပ္မက္မႈ ‘ရာဂ’ ကင္းေသာစိတ္”ဟု သိလို၏၊ အမ်က္ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ ႏွင့္တကြေသာ စိတ္ကိုလည္း ”အမ်က္ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ ႏွင့္တကြေသာ စိတ္”ဟု သိလို၏၊ အမ်က္ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ ကင္းေသာ စိတ္ကိုလည္း အမ်က္ထြက္မႈ ‘ေဒါသ’ ကင္းေသာ စိတ္”ဟု သိလို၏၊ ေတြေဝမႈ ‘ေမာဟ’ ႏွင့္ တကြေသာ စိတ္ကိုလည္း ”ေတြေဝမႈ ‘ေမာဟ’ ႏွင့္တကြေသာ စိတ္”ဟု သိလို၏၊ ေတြေဝမႈ ‘ေမာဟ’ ကင္းေသာ စိတ္ကိုလည္း။ က်ဳံ႕ေသာ ‘သံခိတၱ’ စိတ္ကိုလည္း။ ပ်ံ႕ေသာ ‘ဝိကၡိတၱ’ စိတ္ကိုလည္း။ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာ ‘မဟဂၢဳတ္’ စိတ္ကိုလည္း။ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ မေရာက္ေသာ ‘အမဟဂၢဳတ္’ စိတ္ကိုလည္း။ သာလြန္ေသာ တရားရွိေသာ ‘သဥတၱရ’ စိတ္ကိုလည္း။ သာလြန္ေသာ တရားမရွိေသာ ‘အႏုတၱရ’ စိတ္ကိုလည္း။ တည္ၾကည္ေသာ ‘သမာဟိတ’ စိတ္ကိုလည္း။ မတည္ၾကည္ေသာ ‘အသမာဟိတ’ စိတ္ကိုလည္း။ လြတ္ေျမာက္ေသာ ‘ဝိမုတၱ’ စိတ္ကိုလည္း။ မလြတ္ေျမာက္ေသာ ‘အဝိမုတၱ’ စိတ္ကိုလည္း ”မလြတ္ေျမာက္ေသာ ‘အဝိမုတၱ’ စိတ္”ဟု သိလို၏ဟု အကယ္၍ အလိုရွိပါမူ (ေရွးအေၾကာင္းႏွင့္ ယခုဘဝ ပရစိတၱဝိဇာနနအဘိညာဥ္၏ အေျခခံ စ်ာန္ဟူေသာ) အေၾကာင္းရွိလတ္ေသာ္ ထိုထိုအရာ၌ပင့္သက္ေသထိုက္သည္၏အျဖစ္ (ပရစိတၱဝိဇာနန အဘိညာဥ္) သို႔ ေရာက္ရ၏။
ထိုရဟန္းသည္ ”ေရွး၌ျဖစ္ဖူးေသာ ဘဝကို ေအာက္ေမ့လို၏၊ ဤသည္ကား အဘယ္နည္း၊ တစ္ဘဝကိုလည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဘဝတို႔ကိုလည္းေကာင္း။ပ။ ဤသို႔ အျခင္းအရာႏွင့္တကြ ၫႊန္ျပဖြယ္ (အမည္အႏြယ္)ႏွင့္တကြ မ်ားျပားေသာ ေရွး၌ျဖစ္ဖူးေသာ ဘဝကို ေအာက္ေမ့လို၏”ဟု အကယ္၍ အလိုရွိပါမူ (ေရွးအေၾကာင္းႏွင့္ ယခုဘဝ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိအဘိညာဥ္၏ အေျခခံ စ်ာန္ဟူေသာ) အေၾကာင္းရွိလတ္ေသာ္ ထိုထိုအရာ၌ပင္ သက္ေသထိုက္သည္၏အျဖစ္ (ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိအဘိညာဥ္) သို႔ ေရာက္ရ၏။ ထိုရဟန္းသည္ ”အထူးသျဖင့္ စင္ၾကယ္ေသာ လူတို႔၏ မ်က္စိအျမင္ထက္ သာလြန္ေသာ နတ္မ်က္စိႏွင့္တူေသာ ‘ဒိဗၺစကၡဳ’ ဉာဏ္ျဖင့္။ပ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာေသာသတၱဝါတို႔ကို သိလို၏”ဟု အကယ္၍ အလိုရွိပါမူ (ေရွးအေၾကာင္းႏွင့္ယခုဘဝ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္၏အေျခခံ စ်ာန္ဟူေသာ) အေၾကာင္း ရွိလတ္ေသာ္ ထိုထိုအရာ၌ပင္ သက္ေသထိုက္သည္၏ အျဖစ္ (ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္) သို႔ ေရာက္ရ၏။ ထိုရဟန္းသည္ ”အာသေဝါတရားတို႔၏ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ အာသေဝါတရားကင္းေသာ လြတ္ေျမာက္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္စိတ္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္ပညာကို ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ ထူးျမတ္ေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေနလို၏”ဟု အကယ္၍ အလိုရွိပါမူ (ေရွးအေၾကာင္းႏွင့္ ယခုဘဝ အရဟတၱဖိုလ္၏ အေျခခံ ပုဗၺဘာဂဝိပႆနာဟူေသာ) အေၾကာင္းရွိလတ္ေသာ္ ထိုထိုအရာ၌ပင္ သက္ေသထိုက္သည္၏အျဖစ္ (အရဟတၱဖိုလ္) သို႔ ေရာက္ရ၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
စတုတၳသုတ္။