၁။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူစဥ႐ုေဝလေတာ ေနရၪၨရာ ျမစ္ကမ္းနား ေဗာဓိပင္၏အနီး၌ ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခုနစ္ရက္ပတ္လံုး တင္ပ်ဥ္ေခြကာ ဖလသမာပတ္ သမာဓိခ်မ္းသာကို ခံစားလ်က္ တစ္ထိုင္တည္းေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုခုနစ္ရက္ကို လြန္သျဖင့္ ထို (အရဟတၱဖိုလ္) ဖလသမာပတ္သမာဓိမွ ထေတာ္မူ၍ ညဥ့္၏ ပဌမယာမ္ပတ္လံုး ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားကို အႏုလံုအားျဖင့္ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းေတာ္မူ၏-
ဤ (အဝိဇၨာစေသာ) အေၾကာင္းတရား ျဖစ္လတ္ေသာ္ ဤ (သခၤါရစေသာ) အက်ဳိးတရားသည္ ျဖစ္၏။ ဤ (အဝိဇၨာစေသာ) အေၾကာင္းတရား ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဤ (သခၤါရစေသာ) အက်ဳိးတရားသည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ယင္းအေၾကာင္းအက်ဳိးတို႔ကား မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ေၾကာင့္ ျပဳျပင္စီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ ျပဳျပင္စီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္ျဖစ္၏။ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္ေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္ျဖစ္၏။ နာမ္႐ုပ္ေၾကာင့္ အာယတနေျခာက္ပါး ‘သဠာယတန’ ျဖစ္၏။ အာယတနေျခာက္ပါးေၾကာင့္ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ျဖစ္၏။ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ ေၾကာင့္ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ ျဖစ္၏။ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ ေၾကာင့္ တပ္ႏွစ္သက္မႈ ‘တဏွာ’ ျဖစ္၏။ တပ္ႏွစ္သက္မႈ ‘တဏွာ’ ေၾကာင့္ စြဲလမ္းမႈ ‘ဥပါဒါန္’ ျဖစ္၏။ စြဲလမ္းမႈ ‘ဥပါဒါန္’ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ‘ဘဝ’ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေၾကာင္း ‘ဘဝ’ ေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ ျဖစ္၏။ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ ေၾကာင့္ အိုမႈ ‘ဇရာ’ ေသမႈ ‘မရဏ’ စိုးရိမ္မႈ ‘ေသာက’ ငိုေႂကြးမႈ ‘ပရိေဒဝ’ ကိုယ္ဆင္းရဲမႈ ‘ဒုကၡ’ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ‘ေဒါမနႆ’ ျပင္းစြာပင္ပန္းမႈ ‘ဥပါယာသ’တို႔ ျဖစ္ေပၚလာကုန္၏။ ဤသို႔လွ်င္ အလံုးစံုေသာ ဤဆင္းရဲအစုသည္ ျဖစ္ပြါး၏ဟု (ဤသို႔ ႏွလံုးသြင္းေတာ္မူ၏)။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္) သေဘာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌ -”အၾကင္အခၚ၌ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာ လုံ႔လရွိေသာ မေကာင္းမႈကို ႐ႈိ႕ၿမႇိဳက္တတ္ေသာ မေကာင္းမႈမွ အပျပဳၿပီးေသာ ရဟႏၲာအား စင္စစ္အားျဖင့္ (ေဗာဓိပကၡိယ) တရား (သံုးဆယ့္ခုနစ္ပါး)တို႔သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာကုန္၏။ ထိုအခါ အေၾကာင္းႏွင့္တကြ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္) တရားကို အျပားအားျဖင့္ သိေသာေၾကာင့္ ထိုမေကာင္းမႈမွ အပျပဳၿပီးေသာ ရဟႏၲာအား ယံုမွားျခင္းအားလံုးတို႔သည္ ကင္းေပ်ာက္ကုန္၏”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
ပဌမသုတ္။