၂။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူစ ဥ႐ုေဝလေတာ ေနရၪၨရာ ျမစ္ကမ္းနား ေဗာဓိပင္၏အနီး၌ ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခုနစ္ရက္ပတ္လံုး တင္ပ်ဥ္ေခြကာ ဖလသမာပတ္ သမာဓိခ်မ္းသာကို ခံစားလ်က္ တစ္ထိုင္တည္း ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုခုနစ္ရက္ကို လြန္သျဖင့္ ထို (အရဟတၱဖိုလ္) ဖလသမာပတ္ သမာဓိမွ ထေတာ္မူ၍ ညဥ့္၏ မဇၩိမယာမ္ပတ္လံုး ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားကို ပဋိလံုအားျဖင့္ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းေတာ္မူ၏-
ဤ (အဝိဇၨာစေသာ) အေၾကာင္းတရား မျဖစ္လတ္ေသာ္ ဤ (သခၤါရစေသာ) အက်ဳိးတရားသည္ မျဖစ္၊ ဤ (အဝိဇၨာစေသာ) အေၾကာင္းတရား ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဤ (သခၤါရစေသာ) အက်ဳိးတရားသည္ ခ်ဳပ္၏။ ယင္းအေၾကာင္းအက်ဳိးတို႔ ခ်ဳပ္ပံုကား မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျပဳျပင္စီရင္မႈ ‘သခၤါရ’ ခ်ဳပ္၏။ ျပဳျပင္စီရင္မႈ ‘သခၤါရ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္ ခ်ဳပ္၏။ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္ ခ်ဳပ္၏။ နာမ္႐ုပ္ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ အာယတနေျခာက္ပါး ‘သဠာယတန’ ခ်ဳပ္၏။ အာယတနေျခာက္ပါး ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ ခ်ဳပ္၏။ ေတြ႕ထိမႈ ‘ဖႆ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ ခ်ဳပ္၏။ ခံစားမႈ ‘ေဝဒနာ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ တပ္ႏွစ္သက္မႈ ‘တဏွာ’ ခ်ဳပ္၏။ တပ္ႏွစ္သက္မႈ ‘တဏွာ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ စြဲလမ္းမႈ ‘ဥပါဒါန္’ ခ်ဳပ္၏။ စြဲလမ္းမႈ ‘ဥပါဒါန္’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း’ဘဝ’ ခ်ဳပ္၏။ ျဖစ္ေၾကာင္း ‘ဘဝ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ ခ်ဳပ္၏။ ပဋိသေႏၶေနမႈ ‘ဇာတိ’ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ အိုမႈ ‘ဇရာ’ ေသမႈ ‘မရဏ’ စိုးရိမ္မႈ ‘ေသာက’ ငိုေႂကြးမႈ ‘ပရိေဒဝ’ ကိုယ္ဆင္းရဲမႈ ‘ဒုကၡ’ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ‘ေဒါမနႆ’ ျပင္းစြာပင္ပန္းမႈ ‘ဥပါယာသ’တို႔ ခ်ဳပ္ကုန္၏။ ဤသို႔လွ်င္ အလံုးစံုေသာ ဤဆင္းရဲအစုသည္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၏ဟု (ဤသို႔ ႏွလံုးသြင္းေတာ္မူ၏)။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္) သေဘာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌ -”အၾကင္အခၚ၌ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာ လုံ႔လရွိေသာ မေကာင္းမႈကို ႐ႈိ႕ၿမႇိဳက္တတ္ေသာ မေကာင္းမႈမွ အပျပဳၿပီးေသာ ရဟႏၲာအား စင္စစ္အားျဖင့္ (ေဗာဓိပကၡိယ) တရား (သံုးဆယ့္ခုနစ္ပါး) တို႔သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာကုန္၏။ ထိုအခါ အဝိဇၨာစေသာ အေၾကာင္းတရားတို႔၏ကုန္ရာ နိဗၺာန္ကို သိေသာေၾကာင့္ ထိုမေကာင္းမႈမွ အပျပဳၿပီးေသာ ရဟႏၲာအား ယံုမွားျခင္းအားလံုးတို႔သည္ ကင္းေပ်ာက္ကုန္၏”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
ဒုတိယသုတ္။