၂ဝ။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အႏုပိယၿမိဳ႕ သရက္ေတာ၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ကာဠီေဂါဓာ (သာကီဝင္မင္းသမီး) ၏သားျဖစ္ေသာ အသွ်င္ဘဒၵိယသည္ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ”ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ”ဟု မျပတ္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္၏။
ကာဠီေဂါဓာ (သာကီဝင္မင္းသမီး) ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယသည္ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ”ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ”ဟု မျပတ္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္သည္ကို မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔ ၾကားၾက၍ ထိုရဟန္းတို႔အား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏ ”ငါ့သွ်င္တို႔ မခြၽတ္ဧကန္ ကာဠီေဂါဓာ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယသည္ မေမြ႕ေလ်ာ္ဘဲ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို ့က်င့္၏။ ထိုအသွ်င္ဘဒၵိယသည္ လူ႕ဘဝက ခံစားခဲ့ဖူးေသာ မင္းစည္းစိမ္ကို အစဥ္ေအာက္ေမ့လ်က္ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ”ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ”ဟု မျပတ္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္၏ဟု (ဤအၾကံသည္ ျဖစ္၏)။
ထို႔ေနာက္ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာအရပ္၌ ထိုင္ၾကကုန္ၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္ကုန္၏”အသွ်င္ဘုရား ကာဠီေဂါဓာ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယသည္ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ‘ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ’ဟု မျပတ္ဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ပါ၏။ မခြၽတ္ဧကန္ ကာဠီေဂါဓာ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယသည္ မေမြ႕ေလ်ာ္ဘဲ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္၏။ ထိုအသွ်င္ဘဒၵိယသည္ လူ႕ဘဝက ခံစားခဲ့ဖူးေသာ မင္းစည္းစိမ္ကို အစဥ္ေအာက္ေမ့လ်က္ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ”ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ”ဟု မျပတ္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္ထားကုန္၏)။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတစ္ပါးကို ေခၚ၍ ”ရဟန္း လာေလာ့၊ ငါ၏ စကားျဖင့္ ဘဒၵိယရဟန္းကို ‘ငါ့သွ်င္ဘဒၵိယ သင့္ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏’ဟု ေခၚေခ်ေလာ့”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
”အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ (စကားေတာ္ကို) ဝန္ခံ၍ ကာဠီေဂါဓာ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ကာဠီေဂါဓာ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယကို ”ငါ့သွ်င္ဘဒၵိယ သင့္ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏”ဟု ဤသို႔ ေျပာၾကား၏။ ”ငါ့သွ်င္ ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ကာဠီေဂါဓာ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယသည္ ထိုရဟန္း၏ (စကားကို) ဝန္ခံ၍ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာအရပ္၌ ထိုင္၏။ တစ္ခုေသာအရပ္၌ ထိုင္ေနေသာ ကာဠီေဂါဓာ၏သား အသွ်င္ဘဒၵိယကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘဒၵိယ သင္သည္ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ”ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ”ဟု မျပတ္ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္၏ဟု ငါ ၾကားရျခင္းသည္ မွန္သေလာဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား မွန္ပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္ထား၏)။
ဘဒၵိယ သင္သည္ အဘယ္အေၾကာင္းကို သိျမင္ေသာေၾကာင့္ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ”ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ”ဟု မျပတ္ ဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္သနည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ ေရွးလူအျဖစ္ျဖင့္ မင္းျပဳစဥ္ နန္းေတာ္တြင္း နန္းေတာ္ျပင္၌လည္း အေစာင့္အေရွာက္ကို ေကာင္းစြာ စီရင္အပ္ပါ၏။ ၿမိဳ႕တြင္း ၿမိဳ႕ျပင္၌လည္း အေစာင့္အေရွာက္ကို ေကာင္းစြာ စီရင္အပ္ပါ၏။ ဇနပုဒ္အတြင္း ဇနပုဒ္အျပင္၌လည္း အေစာင့္အေရွာက္ကို ေကာင္းစြာ စီရင္အပ္ပါ၏။ အသွ်င္ဘုရား ထိုတပည့္ေတာ္သည္ ဤသို႔ ေစာင့္ေရွာက္အပ္ လံုျခံဳေစအပ္သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔သည္ျဖစ္၍ ေနရပါ၏။ အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ ယခုအခါ၌မူကား ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ အရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ မေၾကာက္မရြံ႕ မထိတ္မလန္႔သည္ျဖစ္၍ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ၾကက္ သီးေမြးညင္းမထဘဲ သူတစ္ပါးႏွင့္စပ္ေသာ အသက္ေမြးျခင္းရွိသည္ျဖစ္၍ သားသမင္စိတ္ထားျဖင့္ ေနရပါ၏။ အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ ဤအေၾကာင္းကို သိျမင္သည္ျဖစ္၍ ေတာ၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ သစ္ပင္ရင္း၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌ ေနသည္ျဖစ္ေစ ”ေၾသာ္ခ်မ္းသာေပစြ၊ ေၾသာ္ ခ်မ္းသာေပစြ”ဟု မျပတ္ ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္ထားေလ၏)။
ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌- ”အၾကင္ပုဂၢိဳလ္၏ အတြင္းစိတ္၌ အမ်က္ ‘ေဒါသ’တို႔သည္ မရွိကုန္။ ဤသို႔ ျပည့္စံုျခင္း ပ်က္စီးျခင္းကိုလည္း လြန္ေျမာက္၏။ ေဘးကင္း၍ ခ်မ္းသာေသာ ေၾကာင့္ၾကကြာေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို နတ္တို႔သည္ပင္ ျမင္ရန္ မစြမ္းႏိုင္ကုန္”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
ဒသမသုတ္။
ႏွစ္ခုေျမာက္ မုစလိႏၵဝဂ္ ၿပီး၏။