၂၁။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ မနီးမေဝး၌ ကိုယ္ကို ေျဖာင့္မတ္စြာ ထား၍ တင္ပ်ဥ္ေခြၿပီးလွ်င္ ေရွးကံ၏အက်ဳိးေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ထက္ျမက္ ၾကမ္းတမ္း စပ္ရွားေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာကို သည္းခံလ်က္ အမွတ္ရမႈ ‘သတိ’ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ရွိသည္ျဖစ္၍ မပင္မပန္း ထိုင္ေန၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ မနီးမေဝး၌ ကိုယ္ကို ေျဖာင့္မတ္စြာထား၍ တင္ပ်ဥ္ေခြၿပီးလွ်င္ ေရွးကံ၏အက်ဳိးေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ထက္ျမက္ ၾကမ္းတမ္း စပ္ရွားေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာကို သည္းခံလ်က္ အမွတ္ရမႈ ‘သတိ’ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ ရွိသည္ျဖစ္၍ မပင္မပန္း ထိုင္ေနေသာ ထိုရဟန္းကို ျမင္ေတာ္မူ၏။
ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌- ”ကံအလံုးစံုကို စြန္႔ပယ္ၿပီး၍ ေရွးကျပဳဖူးေသာ ရာဂစေသာ ျမဴကို ခါထုတ္လ်က္ ငါ ငါဟု မစြဲလမ္းဘဲ (နိဗၺာန္၌) တည္ေသာတာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းအား မိမိကို လုပ္ေကြၽး ျပဳစုရန္အတြက္ လူအေပါင္းကို ေျပာဆိုျခင္းငွါ အလိုမရွိ”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
ပဌမသုတ္။