၂၃။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ယေသာဇအမွဴး ရွိေသာ ရဟန္းငါးရာတို႔သည္ သာဝတၳိျပည္သို႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္ရန္ ေရာက္လာကုန္၏။ ထို အာဂႏၲဳရဟန္းတို႔သည္ ေက်ာင္းေနရဟန္းတို႔ႏွင့္အတူ အတုံ႔အျပန္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ၾကလ်က္ အိပ္ရာေနရာတို႔ကို ခင္းေစၾကၿပီးလွ်င္ သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို သိုမွီးသိမ္းဆည္းၾကလ်က္ ဆူညံေသာ အသံ က်ယ္ေသာ အသံ ရွိကုန္၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္အာနႏၵာကို ”အာနႏၵာ ငါးလုရာ၌ တံငါသည္တို႔ကဲ့သို႔ ထိုဆူညံေသာ အသံ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံရွိေသာ ထိုသူတို႔ကား အဘယ္သူတို႔နည္း”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အသွ်င္ဘုရား သာဝတၳိျပည္သို႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္ရန္ ေရာက္လာေသာ ယေသာဇအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းငါးရာတို႔ပါတည္း။ ထိုအာဂႏၲဳရဟန္းတို႔သည္ ေက်ာင္းေနရဟန္းတို႔ႏွင့္အတူ အတုံ႔အျပန္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ၾကလ်က္ အိပ္ရာေနရာတို႔ကို ခင္းေစၾကၿပီးလွ်င္ သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို သိုမွီးသိမ္းဆည္းၾကလ်က္ ဆူညံေသာ အသံ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံ ရွိၾကပါကုန္၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။ အာနႏၵာသို႔ ျဖစ္လွ်င္ ငါဘုရား၏ စကားေတာ္ျဖင့္ ထိုရဟန္းတို႔ကို ”အသွ်င္ဘုရားတို႔ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏”ဟု ေျပာဆိုေလာ့ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
”အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ”ဟု အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ (စကားကို) ဝန္ခံ၍ ထိုရဟန္းတို႔ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ထိုရဟန္းတို႔ကို ”အသွ်င္ဘုရားတို႔ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏”ဟု (ေလွ်ာက္၏)။ ”ငါ့သွ်င္ ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္အာနႏၵာ၏ စကားကို ဝန္ခံ၍ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာအရပ္၌ ထိုင္ေနကုန္၏။ တစ္ခုေသာအရပ္၌ ေနကုန္ေသာ ထိုရဟန္းတို႔ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္-
ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ တံငါသည္တို႔ကဲ့သို႔ ဆူညံေသာ အသံ က်ယ္ေလာင္ေသာအသံ ရွိကုန္သနည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူေသာ္ အသွ်င္ယေသာဇသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ”အသွ်င္ဘုရား ဤရဟန္းငါးရာတို႔သည္သာဝတၳိျပည္သို႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္ရန္ ေရာက္လာကုန္၏။ ထိုအာဂႏၲဳရဟန္းတို႔သည္ ေက်ာင္းေနရဟန္း တို႔ႏွင့္အတူ အတုံ႔အျပန္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ၾကလ်က္ အိပ္ရာေနရာတို႔ကို ခင္းေစၾကၿပီးလွ်င္ သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို သိုမွီးသိမ္းဆည္းၾကလ်က္ ဆူညံေသာ အသံ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံ ရွိၾကပါကုန္၏”ဟု ေလွ်ာက္၏။ ရဟန္းတို႔သြားၾကကုန္ေလာ့၊ သင္တို႔ကို ငါႏွင္၏။ ”သင္တို႔သည္ ငါ့အထံ၌ မေနရ”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
”အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ (စကားကို) ဝန္ခံ၍ ေနရာမွထၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးလ်က္ အ႐ိုအေသျပဳကာ အိပ္ရာေနရာကို သိုမွီးသိမ္းဆည္း၍ သပိတ္သကၤန္းကို ယူေဆာင္ၿပီးလွ်င္ ဝဇၨိတိုင္းသို႔ ေဒသစာရီ ႂကြၾကကုန္၏။ ဝဇၨိတိုင္းတို႔၌ အစဥ္အတိုင္းေဒသစာရီ လွည့္လည္ၾကေသာ္ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္သို႔ ေရာက္၍ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္ကမ္းနား၌ သစ္ရြက္မိုးေက်ာင္းတို႔ကို ေဆာက္လ်က္ ဝါဆိုၾကကုန္၏။
ထိုအခါ အသွ်င္ယေသာဇသည္ ဝါဆိုေသာ ရဟန္းတို႔ကို ”ငါ့သွ်င္တို႔ အက်ဳိးစီးပြါးကို လိုလား၍ သနားေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သနားေတာ္မူျခင္းေၾကာင့္ ငါ့တို႔ကို ႏွင္ထုတ္အပ္ကုန္၏။ ငါ့သွ်င္တို႔ ျမတ္စြာဘုရား ႏွစ္သက္ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ငါတို႔ေနၾကကုန္အံ့”ဟု (မိန္႔ဆို၏)။ ”ငါ့သွ်င္ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္ယေသာဇ၏ စကားကို ဝန္ခံ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ကပ္၍ မေမ့မေလ်ာ့ ျပင္းထန္ေသာ ဝီရိယရွိသည္ျဖစ္၍ နိဗၺာန္သို႔ ေစလႊတ္ထားေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေနၾကကုန္ေသာ္ ထိုဝါတြင္း၌ပင္ အလံုးစံုေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ဝိဇၨာသံုးပါးတို႔ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳကုန္၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္၌ အလိုေတာ္ရွိသေရြ႕ ေနၿပီးလွ်င္ ေဝသာလီျပည္သို႔ ဖဲႂကြေတာ္မူ၏။ အစဥ္အားျဖင့္ ေဒသစာရီလွည့္လည္ေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ ေဝသာလီျပည္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုေဝသာလီျပည္ မဟာဝုန္ေတာ ျပာသာဒ္ေဆာင္ေပါက္ေသာ ေက်ာင္း၌ ေနေတာ္မူ၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္ကမ္းနား၌ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔၏ စိတ္ကို (မိမိ) စိတ္ျဖင့္ ပိုင္းျခားသိ၍ အသွ်င္အာနႏၵာကို မိန္႔ေတာ္မူ၏ ”အာနႏၵာ ရဟန္းတို႔ေနေသာ ဝဂၢဳမုဒါ ျမစ္ကမ္းနားအရပ္သည္ အလင္းေရာင္ကဲ့သို႔ ငါဘုရားအား ထင္၏။ ငါဘုရားသြားရန္ ႏွလံုးသြင္းရန္ ႏွစ္သက္ေတာ္မူ၏။ အာနႏၵာ သင္သည္ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္ကမ္းနား၌ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔၏အထံသို႔ ‘အသွ်င္ဘုရားတို႔ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္ဘုရားတို႔ကို ႐ႈျမင္ျခင္းငွါ အလိုရွိ၏’ဟု တမန္ ေစလႊတ္ေလာ့”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
”အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ”ဟု အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ (စကားကို) ဝန္ခံ၍ ရဟန္းတစ္ပါးထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ထိုရဟန္းကို ဤသို႔ မိန္႔ဆို၏ ”ငါ့သွ်င္ လာေလာ့၊ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္ကမ္းနား၌ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ဤသို႔ ဆိုေလာ့ ‘ငါ့သွ်င္တို႔ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ငါ့သွ်င္တို႔ကို ႐ႈျမင္ျခင္းငွါ အလိုရွိ၏’ဟု ဤသို႔ ေျပာေလာ့”ဟု (မိန္႔ဆို၏)။
”ငါ့သွ်င္ ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုရဟန္းသည္ အသွ်င္အာနႏၵာ၏ (စကားကို) ဝန္ခံ၍ အားရွိေသာ ေယာက်္ားသည္ ေကြးေသာလက္ကို ဆန္႔တန္းသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဆန္႔တန္းေသာလက္ကို ေကြးသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ဤအတူ မဟာဝုန္ေတာ ျပာသာဒ္ေဆာင္ေပါက္ေသာ ေက်ာင္းမွ ကြယ္ခဲ့၍ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္ကမ္းနား ထိုရဟန္းတို႔၏ ေရွ႕၌ ထင္ရွားျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုရဟန္းသည္ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္ကမ္းနား၌ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔ကို ”အသွ်င္ဘုရားတို႔ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္ဘုရားတို႔အား ေတြ႕လို၏”ဟု ေျပာဆို၏။
”ငါ့သွ်င္ ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ထိုရဟန္းတို႔သည္ ထိုရဟန္း၏ (စကားကို) ဝန္ခံ၍ ေက်ာင္းအိပ္ရာေနရာတို႔ကို သိုမွီးသိမ္းဆည္း၍ သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို ယူေဆာင္လ်က္အားရွိေသာ ေယာက်္ားသည္ ေကြးေသာလက္ကို ဆန္႔တန္းသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဆန္႔တန္းေသာလက္ကို ေကြးသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ဤအတူသာလွ်င္ ဝဂၢဳမုဒါျမစ္ကမ္းနားမွ ကြယ္ခဲ့၍ မဟာဝုန္ေတာ ျပာသာဒ္ေဆာင္ေပါက္ေသာေက်ာင္း ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ေမွာက္ေတာ္၌ ထင္ရွားျဖစ္ကုန္၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မတုန္မလႈပ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္သမာဓိျဖင့္ ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန္းတို႔အား ”ျမတ္စြာဘုရားသည္ ယခုအခါ အဘယ္ေနျခင္းျဖင့္ ေနေတာ္မူသနည္း”ဟု ဤအၾကံသည္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန္းတို႔အား ”ျမတ္စြာဘုရားသည္ မတုန္မလႈပ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္သမာဓိျဖင့္ ေနေတာ္မူ၏”ဟု ၾကံၿပီးေသာ္ အလံုးစံုေသာ ရဟန္းတို႔သည္ မတုန္မလႈပ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္သမာဓိျဖင့္ ေနကုန္၏။ ထိုအခါ အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ညဥ့္၏ ပဌမယာမ္ လြန္လတ္ေသာ္ ေနရာမွထလ်က္ လက္ဝဲတစ္ဖက္ ပခံုးထက္၌ သကၤန္းကို တင္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာသို႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤသို႔ ေလွ်ာက္၏။ ”အသွ်င္ဘုရား ညဥ့္၏ ပဌမယာမ္ လြန္ပါၿပီ။ အာဂႏၲဳရဟန္းတို႔ ထိုင္ေနရသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အာဂႏၲဳရဟန္းတို႔ႏွင့္ အတုံ႔အျပန္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ မူပါ”ဟု ေလွ်ာက္၏။ ဤသို႔ ေလွ်ာက္ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူ၏။
ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္လည္း အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ညဥ့္၏ မဇၩိမယာမ္ လြန္လတ္ေသာ္ ေနရာမွထလ်က္ လက္ဝဲတစ္ဖက္ ပခံုးထက္၌ သကၤန္းကို တင္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာသို႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤသို႔ ေလွ်ာက္၏။ ”အသွ်င္ဘုရား ညဥ့္၏ မဇၩိမယာမ္ လြန္ပါၿပီ။ အာဂႏၲဳရဟန္းတို႔သည္ ထိုင္ေနရသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အာဂႏၲဳရဟန္းတို႔ႏွင့္ အတုံ႔အျပန္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ မူပါ”ဟု ေလွ်ာက္၏။ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္လည္း ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူ၏။
သံုးႀကိမ္ေျမာက္လည္း အသွ်င္အာနႏၵာသည္ ညဥ့္၏ ပစၧိမယာမ္ လြန္၍ ႏွစ္သက္ဖြယ္ မ်က္ႏွာကဲ့သို႔ အ႐ုဏ္တက္လတ္ေသာ္ ေနရာမွထ၍ လက္ဝဲတစ္ဖက္ ပခံုးထက္၌ သကၤန္းကို တင္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာသို႔ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤသို႔ ေလွ်ာက္၏။ ”အသွ်င္ဘုရား အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိေသာ ညဥ့္၏ ပစၧိမယာမ္ လြန္ပါၿပီ။ အ႐ုဏ္တက္ပါၿပီ။ ညဥ့္သည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိေသာ မ်က္ႏွာကဲ့သို႔ ရွိပါၿပီ။ အာဂႏၲဳရဟန္းတို႔သည္ ထိုင္ေနရသည္မွာ ၾကာပါကုန္ၿပီ။ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အာဂႏၲဳရဟန္းတို႔ႏွင့္ အတုံ႔အျပန္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ေတာ္မူပါ”ဟု ေလွ်ာက္၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုသမာဓိမွ ထ၍ အသွ်င္အာနႏၵာကို ”အာနႏၵာ သင္သည္ အကယ္၍သိခဲ့မူ ဤမွ်ေလာက္ကိုပင္ သင္သည္ မေလွ်ာက္ရာ၊ အာနႏၵာ ငါဘုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ အလံုးစံုေသာ ဤရဟန္းငါးရာတို႔သည္လည္းေကာင္း မတုန္မလႈပ္ေသာ စတုတၳစ်ာန္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္သမာဓိျဖင့္ ေနကုန္၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌- ”အၾကင္ရဟန္းအား ကာမဆူးေျငာင့္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆဲေရးျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္းကိုလည္းေကာင္း ေအာင္ႏိုင္၏။ ထိုရဟန္းသည္ ေတာင္ကဲ့သို႔ မတုန္မလႈပ္ တည္၏။ ထိုရဟန္းသည္ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲတို႔ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
တတိယသုတ္။