၇ဝ။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာ႐ံုေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ဥေတနမင္းသည္ ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္သြားစဥ္နန္းေတာ္ကို မီးေလာင္၏။ သာမာဝတီအမွဴးရွိေသာ မိန္းမငါးရာတို႔ သည္လည္း ေသၾကကုန္၏။
ထိုအခါ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔သည္ နံနက္အခ်ိန္၌ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္သကၤန္းကို ယူေဆာင္လ်က္ ေကာသမၺီျပည္သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ကုန္၏။ ေကာသမၺီျပည္၌ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ၿပီး၍ ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ ဆြမ္းခံရြာမွ ဖဲၾကကုန္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ”အသွ်င္ဘုရား ယေန႔ ဥေတနမင္း ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္သြားစဥ္ နန္းေတာ္ကို မီးေလာင္ပါ၏။ သာမာဝတီအမွဴးရွိေသာ မိန္းမငါးရာတို႔သည္လည္း ေသၾကကုန္၏။ အသွ်င္ဘုရား ထိုဥပါသိကာမတို႔၏ လားရာဂတိကားအဘယ္ပါနည္း? တမလြန္ဘဝကား အဘယ္ပါနည္း”ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။
ရဟန္းတို႔ ဤဥပါသိကာမအေပါင္းတို႔တြင္ေသာတာပန္ ဥပါသိကာမတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ သကဒါဂါမ္ဥပါသိကာမတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ အနာဂါမ္ ဥပါသိကာမတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ ရဟန္းတို႔ အလံုးစံုေသာ ဥပါသိကာမတို႔သည္ အက်ဳိးမဲ့ မဟုတ္ကုန္မူ၍ ေသၾကရကုန္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌ -”ေလာကသည္ ေမာဟျဖင့္ ဖြဲ႕ယွက္ဖံုးလႊမ္းရကား အေၾကာင္းႏွင့္ ျပည့္စံုသကဲ့သို႔ ထင္ရ၏။ ဥပဓိတို႔ျဖင့္အဖြဲ႕ခံရေသာ သူမိုက္သည္ အဝိဇၨာဟူေသာ အမိုက္တိုက္ျဖင့္ ျခံရံအပ္ရကား ျမဲသကဲ့သို႔ ထင္ရ၏။ အနိစၥစသည္တို႔၏ အစြမ္းျဖင့္ ႐ႈသူ မဂ္ပညာျဖင့္ ျမင္သူအား ရာဂစေသာေၾကာင့္ၾကမႈမရွိႏိုင္ေတာ့ေခ်”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴး ရင့္ေတာ္မူ၏။
ဒသမသုတ္။
ခုနစ္ခုေျမာက္ စူဠဝဂ္ ၿပီး၏။