၇၁။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို နိဗၺာန္ႏွင့္စပ္ေသာတရားစကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြါးကို သိျမင္ေစလ်က္ (တရားကို) ေဆာက္တည္ေစကာ (တရားက်င့္သံုးရန္) ထက္သန္ရႊင္လန္းေစေတာ္မူ၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ အ႐ိုအေသျပဳ၍ ႏွလံုးသြင္းလ်က္ အလံုးစံုေသာ စိတ္ျဖင့္ ေကာင္းစြာ ေဆာင္ၿပီးလွ်င္ နားစိုက္ကာ တရားကို နာၾကကုန္၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌- ”ရဟန္းတို႔ အၾကင္နိဗၺာန္အရပ္၌ ပထဝီဓာတ္ အာေပါဓာတ္ ေတေဇာဓာတ္ ဝါေယာဓာတ္ မရွိ၊ အာကာသာနၪၥာယတနစ်ာန္ ဝိညာဏၪၥာယတနစ်ာန္ အာကိၪၥညာ ယတနစ်ာန္ေနဝသညာနာသညာယတနစ်ာန္လည္း မရွိ၊ ပစၥဳပၸန္ေလာက တမလြန္ ေလာကလည္း မရွိ၊ ႏွစ္ပါးစံုေသာ လေနတို႔သည္လည္း မရွိကုန္။ ထိုနိဗၺာန္သည္ ရွိသည္သာတည္း။ ရဟန္းတို႔ ထိုနိဗၺာန္၌လည္းတစ္စံုတစ္ခုေသာ ဘဝမွလာျခင္းကို ငါမေဟာ၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ဘဝသို႔ သြားျခင္းကိုလည္း ငါမေဟာ၊ တစ္စံု တစ္ခုေသာအရပ္၌ တည္ျခင္းကိုလည္း ငါမေဟာ၊ ေရြ႕ေလ်ာစုေတျခင္းကိုလည္း ငါ မေဟာ၊ ပဋိသေႏၶအားျဖင့္ ျဖစ္ျခင္းကိုလည္း ငါမေဟာ၊ ထိုနိဗၺာန္သည္ တည္ရာ မရွိ ျဖစ္ျခင္းမရွိအာ႐ံုျပဳမႈမရွိသည္သာတည္း။ ဤသေဘာသည္သာ ဆင္းရဲ၏ အဆံုးတည္း”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
ပဌမသုတ္။