၅၃။ ထိုအခါ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွိ၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ ေရာက္ကုန္ေသာ ပုဏၰားႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကကုန္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုၾကကုန္၏၊ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္ စကားကို ေျပာဆိုၿပီးဆံုးေစ၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ၾကၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအား- ”အသွ်င္ေဂါတမ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ရွိၾက၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔လည္း ေရာက္ၾကပါကုန္ၿပီ။ ထို အကြၽႏု္ပ္တို႔အား ဒုဂၢတိေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္တားျမစ္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရပါ ကုန္ေသး။ အသွ်င္ေဂါတမသည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္ အစီးအပြါးရွိျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္ႏိုင္ရာေသာ သြန္သင္ဆံုးမျခင္းျဖင့္ သြန္သင္ဆံုးမေတာ္မူပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။
ပုဏၰားတို႔ သင္တို႔သည္ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ရွိကုန္၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ ရင့္ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ စင္စစ္ ေရာက္ၾကကုန္၏။ သင္တို႔သည္ ဒုဂၢတိေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္တားျမစ္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရကုန္ေသး၊ ပုဏၰားတို႔ ဤသတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး နာျခင္းမီး ေသျခင္းမီးသည္ ေလာင္ၿမဳိက္ေန၏။ ပုဏၰားတို႔ သတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး နာျခင္းမီး ေသျခင္းမီးသည္ ဤသို႔ ေလာင္ၿမဳိက္အပ္သည္ရွိေသာ္ ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကိုယ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာ ပုန္းေအာင္းရာ မွီခိုရာ ကိုးကြယ္ရာ လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အိမ္ကို မီးစဲဲြေလာင္သည္ရွိေသာ္ အၾကင္ အိုးခြက္ စေသာ ပစၥည္းကို ထုတ္ယူထား အပ္၏၊ ထို ထုတ္ယူထားအပ္ေသာ အိုးခြက္စေသာ ပစၥည္းသည္လည္းေကာင္း၊ ထို အိမ္၌ အၾကင္ အၾကင္ ပစၥည္းကို မီးမေလာင္၊ ထို မီးမေလာင္ေသာ ပစၥည္းသည္လည္းေကာင္း အိမ္ရွင္၏ အက်ဳိးငွါ ျဖစ္၏။ ဤအတူပင္ သတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး နာျခင္းမီး ေသျခင္းမီးသည္ စဲြေလာင္ အပ္၏၊ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္စြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ေပးလွဴျခင္းျဖင့္ ထုတ္ယူထားအပ္သည္သာတည္း၊ ေပးလွဴအပ္ၿပီးေသာ အလွဴ’ဒါန’သည္ ေကာင္းစြာ ထုတ္ယူထားအပ္ ၿပီး မည္၏။ ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ အသက္ဝိညာဥ္ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းသည္လည္းေကာင္း တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္သတည္း။
ဒုတိယသုတ္။