၈၅။ အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဝသာလီျပည္ မဟာဝုန္ေတာ ျပာသာဒ္ေဆာင္ေပါက္ေသာ ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ဝဇၨီမင္းသား ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုး၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအား ”အသွ်င္ဘုရား ဤသိကၡာပုဒ္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္သည္၁ လခဲြတစ္ႀကိမ္ အက်ဥ္းျပျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ ဤသိကၡာပုဒ္တို႔၌ က်င့္သံုးရန္ မစြမ္းႏိုင္ပါ”ဟု ေလွ်ာက္၏။ ရဟန္း သို႔ျဖစ္လွ်င္ သင္သည္ အဓိသီလသိကၡာ အဓိစိတၱသိကၡာ အဓိပညာသိကၡာ သံုးပါးတို႔၌ က်င့္ႏိုင္မည္ေလာဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ ထို အဓိသီလ အဓိစိတၱ အဓိပညာ သိကၡာ သံုးပါးတို႔၌ကား က်င့္ႏိုင္ပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ရဟန္း ထို႔ေၾကာင့္ သင္သည္ ဤသာသနာေတာ္၌ အဓိသီလ အဓိစိတၱ အဓိပညာ သိကၡာ သံုးပါး တို႔၌ က်င့္ေလေလာ့၊ ရဟန္း သင္သည္ အဓိသီလသိကၡာကိုလည္းေကာင္း၊ အဓိစိတၱသိကၡာကိုလည္းေကာင္း၊ အဓိပညာ သိကၡာကိုလည္းေကာင္း က်င့္ေသာေၾကာင့္ သင့္အား ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ (အလိုလို) ေပ်ာက္ကင္းလိမ့္မည္၊ ထို သင္သည္ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ (အလိုလို) ေပ်ာက္ကင္းျခင္းေၾကာင့္ အကုသိုလ္ ကို ျပဳလိမ့္မည္မဟုတ္၊ မေကာင္းမႈကိုလည္း မွီဝဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထိုအခါ ထိုရဟန္းသည္ ေနာက္အခါ၌ အဓိသီလသိကၡာကိုလည္း က်င့္၏၊ အဓိစိတၱသိကၡာကိုလည္း က်င့္၏၊ အဓိပညာသိကၡာကိုလည္း က်င့္၏၊ အဓိသီလ အဓိစိတၱ အဓိပညာ သိကၡာသံုးပါးကို က်င့္ေသာ ထိုရဟန္းအား ရာဂေပ်ာက္ကင္းေလၿပီ၊ ေဒါသေပ်ာက္ကင္းေလၿပီ၊ ေမာဟေပ်ာက္ကင္းေလၿပီ။ ထိုရဟန္းသည္ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ ေပ်ာက္ကင္းေလေသာေၾကာင့္ အကုသိုလ္ကို မျပဳလုပ္ၿပီ။ မေကာင္းမႈကိုလည္း မမွီဝဲၿပီ။
စတုတၳသုတ္။
၁။ ဤသုတ္ေဒသနာကို ေဟာခ်ိန္၌ ပါတိေမာက္ သိကၡာပုဒ္ေပါင္း ၁၅ဝ ေက်ာ္မွ်သာ ပညတ္ရေသးသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပါတိေမာက္လာအတိုင္း ၂၂၇ သြယ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ဟု မဆိုဘဲ ပညတ္ၿပီး႐ံုမွ် ျဖစ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ ၁၅ဝ ေက်ာ္ကို ရည္၍ ”သာဓိကမိဒံ ဘေႏၲ ဒိဃၯသိကၡာပဒသတံ”ဟု ေဟာေတာ္မူသတည္း။