၅။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ဳိးတို႔သည္ ေလာက၌ ထင္ရွားရွိကုန္၏။ အဘယ္ေလးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ- (သံသရာ) ေရစုန္ဆင္းတတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္၊ (သံသရာ) ေရဆန္တက္တတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္၊ ရပ္တည္ေသာ သေဘာရွိေသာ ပုဂၢဳိလ္၊ ကမ္းတစ္ဖက္ေရာက္ ကူးေျမာက္ၿပီး၍ ကုန္းထက္၌ တည္သည့္ ျမတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္တို႔တည္း။ ရဟန္းတို႔ (သံသရာ) ေရစုန္ဆင္းတတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ကာမဂုဏ္တို႔ကိုလည္း မွီဝဲ၏၊ မေကာင္းမႈကံကိုလည္း ျပဳ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ကို (သံသရာ) ေရစုန္ဆင္းတတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ (သံသရာ) ေရဆန္တက္တတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ကာမဂုဏ္တို႔ကိုလည္း မမွီဝဲ၊ မေကာင္းမႈကံကိုလည္း မျပဳ၊ ကိုယ္၏ ဆင္းရဲျခင္း စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္တကြ မ်က္ရည္ရႊမ္းစို ငိုယိုေသာ မ်က္ႏွာရွိလ်က္လည္း ျပည့္စံု စင္ၾကယ္ေသာ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ကို (သံသရာ) ေရဆန္တက္တတ္ ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ရပ္တည္ေသာ သေဘာရွိေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ေအာက္ကာမဘံု၌ ပဋိသေႏၶေနျခင္းအဖို႔ရွိသည့္ ငါးပါးေသာ သံေယာဇဥ္ ‘အေႏွာင္အဖဲြ႕’တို႔၏ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶ တည္ေနရ၏၊ ထို ဘံု၌ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳ၏၊ ထို ဘံုမွ ျပန္လည္ျခင္းသေဘာ မရွိ။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ကို ရပ္တည္ေသာ သေဘာရွိေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟု ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ကမ္းတစ္ဖက္ေရာက္ ကူးေျမာက္ၿပီး၍ ကုန္းထက္၌ တည္သည့္ ျမတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ အာသေဝါတရားတို႔၏ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ အာသေဝါကင္းေသာ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ေသာ (အရဟတၱဖိုလ္) စိတ္ႏွင့္ ကိေလသာမွ့လြတ္ေျမာက္ေသာ (အရဟတၱဖိုလ္) ပညာကို ယခုဘဝ၌ပင္ ကိုယ္တိုင္ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳ၍ ေရာက္လ်က္ ေန၏။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ကို ကမ္းတစ္ဖက္ေရာက္ ကူးေျမာက္ၿပီး၍ ကုန္းထက္၌ တည္သည့္ ျမတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟု ဆိုအပ္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ဳိးတို႔သည္ ေလာက၌ ထင္ရွားရွိကုန္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္တို႔သည္ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မေစာင့္ေရွာက္ကုန္သည္ျဖစ္၍ ရာဂ မကင္းၾကကုန္ဘဲ ဤကာမဘံု၌ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ကို ခံစားကုန္၏၊ ထို ပုဂၢဳိလ္တို႔သည္ အဖန္ဖန္ ပဋိသေႏၶေနျခင္း အိုျခင္းသို႔ ကပ္ကုန္လ်က္ တဏွာလႊမ္းမိုး ကုန္သည္ ျဖစ္၍ (သံသရာ) ေရစုန္ဆင္းတတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္တို႔ မည္ကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ ထင္ေသာ သတိရွိေသာ ပညာရွိသည္ ဤကာမဘံု၌ ကာမ ဂုဏ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ မေကာင္းမႈတို႔ကိုလည္းေကာင္း မမွီဝဲဘဲ ဆင္းရဲ ၿငဳိျငင္ျခင္းႏွင့္ တကြလည္း ကာမဂုဏ္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ရာ၏၊ ထို ပုဂၢဳိလ္ကို (သံသရာ) ေရဆန္တက္တတ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟု ပညာရွိတို႔ ဆိုကုန္၏။ အၾကင္သူသည္ (ၾသရ မ႓ာဂိယသံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကဳိး) ကိေလသာငါးမ်ဳိးတို႔ကို ဧကန္ စင္စစ္ ပယ္စြန္႔၍ ျပည့္စံုေသာ အက်င့္ရွိ၏၊ မယုတ္ေလ်ာ့ေသာ သေဘာရွိ၏၊ စိတ္၏ ေလ့လာျခင္း အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္၏၊ တည္ၾကည္ေသာ ဣေႁႏၵရွိ၏၊ ထို ပုဂၢဳိလ္ကို ရပ္တည္ေသာ သေဘာရွိေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟု ဆိုအပ္၏။ အၾကင္ ပုဂၢဳိလ္သည္ အျမတ္ အယုတ္ (ကုသိုလ္ အကုသိုလ္)တရားတို႔ကို (ဉာဏ္ျဖင့္) ေကာင္းစြာ သက္ေရာက္လ်က္ ဖ်က္ဆီးၿပီးျဖစ္၍ (ယင္းတရားတို႔) ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္၏၊ မရွိကုန္၊ (မဂ္ဟူေသာ) ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးသည္ ျဖစ္၍ ေလာကသံုးပါး၏ အဆံုးသို႔ ေရာက္ေသာ ထို ပုဂၢဳိလ္ကို စင္စစ္ ကမ္းတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ဟု ဆိုအပ္၏။
ပၪၥမသုတ္။