၄၁။ ရဟန္းတို႔ သမာဓိပြါးမ်ားမႈတို႔သည္ ဤေလးမ်ဳိးတို႔တည္း၊ အဘယ္ေလးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ- ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနရန္ ျဖစ္ေသာ သမာဓိပြါးမ်ားမႈသည္ ရွိ၏၊ ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ (ဒိဗၺစကၡဳ) ဉာဏ္အျမင္ကို ရရန္ျဖစ္ေသာ သမာဓိကို ပြါးမ်ားမႈသည္ ရွိ၏၊ ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ ေအာက္ေမ့ျခင္း ‘သတိ’ ႏွင့္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ အလို႔ငွါ ျဖစ္ေသာ သမာဓိကို ပြါးမ်ားမႈသည္ ရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ အာသေဝါတရားတို႔ ကုန္ခန္းရန္ျဖစ္ေသာ သမာဓိကို ပြါးမ်ားမႈသည္ ရွိ၏။
ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနရန္ ျဖစ္ေသာ သမာဓိပြါးမ်ားမႈဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ကာမတို႔မွ ကင္းဆိတ္၍ သာလွ်င္။ပ။ စတုတၳစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနရန္ျဖစ္ေသာ သမာဓိ ပြါးမ်ားမႈတည္း။
ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ (ဒိဗၺစကၡဳ) ဉာဏ္အျမင္ကို ရရန္ ျဖစ္ေသာ သမာဓိပြါးမ်ားမႈဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ အေရာင္ အလင္းဟူေသာ အမွတ္သညာကို ႏွလံုးသြင္း၏၊ ေန႔ဟူေသာ အမွတ္သညာကို ေဆာက္တည္၏၊ ေန႔အခါ၌ကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ညဥ့္အခါ၌ ညဥ့္အခါ၌ကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ေန႔အခါ၌ အေရာင္အလင္းဟူေသာ အမွတ္သညာကို ႏွလံုးသြင္း၏၊ ဤသို႔ ဟင္းလင္းျဖစ္ေသာ မေျမႇးမယွက္အပ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ (ဒိဗၺစကၡဳ ဉာဏ္) အေရာင္အလင္းႏွင့္ တကြေသာ စိတ္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ (ဒိဗၺစကၡဳ) ဉာဏ္အျမင္ကို ရရန္ျဖစ္ေသာ သမာဓိပြါးမ်ားမႈတည္း။
ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ ေအာက္ေမ့ျခင္း’သတိ’ႏွင့္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ အလို႔ငွါ ျဖစ္ေသာ သမာဓိပြါးမ်ားမႈဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းအား ေဝဒနာတို႔သည္ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္၏၊ ထင္ထင္ရွားရွား ဉာဏ္အား ထင္ကုန္၏၊ ထင္ထင္ရွားရွား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းကုန္၏။ သညာတို႔သည္ ထင္ထင္ရွားရွား။ပ။ ဝိတက္တို႔သည္ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္၏၊ ထင္ထင္ရွားရွား ဉာဏ္အား ထင္ကုန္၏၊ ထင္ထင္ရွားရွား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းကုန္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကား ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ ေအာက္ေမ့ျခင္း ‘သတိ’ ႏွင့္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ‘သမၸဇဥ္’ အလို႔ငွါ ျဖစ္ေသာ သမာဓိပြါးမ်ားမႈတည္း။
ရဟန္းတို႔ ပြါးမ်ားအပ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေလ့လာအပ္ေသာ္ အာသေဝါတရားတို႔ ကုန္ခန္းရန္ ျဖစ္ေသာ သမာဓိပြါးမ်ားမႈဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတို႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ျပင္းစြာ စြဲယူျခင္း ‘ဥပါဒါန္’၏ အာ႐ံုျဖစ္ေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႔၌ ”႐ုပ္သည္ ဤမွ် ရွိ၏၊ ႐ုပ္ျဖစ္ျခင္းသည္ ဤသို႔ သေဘာရွိ၏၊ ႐ုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ဤသို႔သေဘာရွိ၏၊ ေဝဒနာသည္ ဤမွ် အတိုင္းအရွည္ ရွိ၏၊ ေဝဒနာ၏ ျဖစ္ျခင္းသည္ ဤသို႔သေဘာ ရွိ၏၊ ေဝဒနာ၏ ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ဤသို႔သေဘာ ရွိ၏၊ သညာသည္ ဤမွ် အတိုင္းအရွည္ရွိ၏၊ သညာ၏ ျဖစ္ျခင္းသည္ ဤသို႔သေဘာ ရွိ၏၊ သညာ၏ ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ဤသို႔ သေဘာ ရွိ၏၊ သခၤါရတို႔သည္ ဤမွ်အတိုင္းအရွည္ ရွိကုန္၏၊ သခၤါရတို႔၏ ျဖစ္ျခင္းသည္ ဤသို႔ သေဘာ ရွိ၏၊ သခၤါရတို႔၏ ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ဤသို႔သေဘာရွိ၏၊ ဝိညာဥ္သည္ ဤမွ် အတိုင္းအရွည္ရွိ၏၊ ဝိညာဥ္၏ ျဖစ္ျခင္းသည္ ဤသို႔သေဘာရွိ၏၊ ဝိညာဥ္၏ ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ဤသို႔သေဘာ ရွိ၏”ဟု အျဖစ္အပ်က္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ေန၏။ အၾကင္ ပုဂၢိဳလ္အား ”ေလာက၌ အယုတ္အျမတ္တို႔ကို ဆင္ျခင္၍ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ေလာက၌ တုန္လႈပ္ျခင္းသည္ မရွိ၊ (ကိေလသာမွ ၿငိမ္းၿပီးေသာ)၊ (အမ်က္ထြက္ျခင္း) အခိုးမရွိေသာ၊ ဆင္းရဲေၾကာင္း (ကိေလသာမရွိေသာ)၊ တပ္မက္ျခင္း ကင္းေသာ ထိုရဟန္းသည္ ပဋိသေႏၶေနျခင္း အိုျခင္းကို လြန္ေျမာက္ၿပီဟု ငါဆို၏” (ဟူ၍ ေျဖၾကားခဲ့သတည္း)။
ပဌမသုတ္။