၄၂။ ရဟန္းတို႔ ျပႆနာေျဖဆိုျခင္းတို႔သည္ ဤေလးမ်ိဳးတို႔တည္း။ အဘယ္ေလးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ- ရဟန္းတို႔ ဧကန္ေျဖဆိုရမည့္ ‘ဧကံသဗ်ာကရဏီယ’ ျပႆနာသည္ ရွိ၏၊ ရဟန္းတို႔ ခဲြျခမ္း ေဝဖန္၍ ေျဖဆိုရမည့္ ‘ဝိဘဇၨဗ်ာကရဏီယ’ ျပႆနာသည္ ရွိ၏၊ ရဟန္းတို႔ ျပန္ေမး၍ ေျဖဆိုရမည့္ ‘ပဋိပုစၧာဗ်ာကရဏီယ’ ျပႆနာသည္ ရွိ၏၊ ရဟန္းတို႔ (မေျဖဆိုဘဲ) ထားရမည့္ ‘ဌပနီယဗ်ာကရဏီယ’ ျပႆနာသည္ ရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ ျပႆနာေျဖဆိုျခင္းတို႔သည္ ဤေလးမ်ိဳးတို႔တည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ဧကန္ေျဖဆိုရမည့္ ျပႆနာသည္ တစ္ခု၊ ထို႔ေနာက္ ခဲြျခမ္းေဝဖန္၍ ေျဖဆိုရမည့္ ဒုတိယျပႆနာ၊ တစ္ဖန္ ျပန္ေမးရမည့္ တတိယျပႆနာ၊ (မေျဖဆိုဘဲ) ထားရ မည့္ စတုတၳျပႆနာ၊ အၾကင္ ရဟန္းသည္ကား ထို ထိုသို႔ေသာ အရာ၌ ထို ျပႆနာ တို႔အားေလ်ာ္ေသာ အေျဖကို သိ၏၊ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ ရဟန္းကို အေမး ေလးပါး၌ လိမၼာေသာ ရဟန္းဟု ဆိုၾကကုန္၏။ သူတစ္ပါးတို႔ မထိပါး မလႊမ္းမိုး မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေသာ နက္နဲေသာ ပညာရွိသူသည့္အက်ဳိးစီးပြါးရွိရာ၌လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိးစီးပြါး မရွိရာ၌လည္းေကာင္း ႏွစ္ပါးစံု၌ လိမၼာသူ ျဖစ္၏။ ပညာရွိသည္ အက်ဳိးစီးပြါးမဲ့ကို ေရွာင္ၾကဥ္၏၊ အက်ဳိးစီးပြါးကို ယူ၏၊ အက်ဳိး ႏွစ္ပါးကို သိျခင္းေၾကာင့္ ပညာရွိကို ‘ပ႑ိတ’ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။
ဒုတိယသုတ္။