၁-တမၺဒါဌိကေစာရဃာတကဝတၳဳ
၁ဝဝ။ (ေတာဖြဲ႕ ေတာင္ဖြဲ႕) အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ စကားသည္ အခြန္း တစ္ေထာင္ရွိေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္း ျဖစ္၍ အက်ဳိးရွိေသာ ပုဒ္တစ္ပုဒ္သည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၂-ဗာဟိယဒါ႐ုစီရိယဝတၳဳ
၁ဝ၁။ အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ ဂါထာသည္ တစ္ေထာင္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဂါထာ တစ္ဂါထာသည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၃-ကု႑လေကသီေထရီဝတၳဳ
၁ဝ၂။ အက်ဳိးမဲ့ပုဒ္ႏွင့္သာဆိုင္ေသာ ဂါထာတစ္ရာကို ရြတ္ဆိုေစကာမူ (မျမတ္)၊ ၾကားနာရသျဖင့္ ရာဂစသည္ ၿငိမ္းေအးေၾကာင္းျဖစ္ေသာတရားတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဆိုျခင္းသည္သာ ပိုလြန္၍ ျမတ္၏။
၁ဝ၃။ အၾကင္ စစ္သူရဲတစ္ေယာက္သည္ စစ္ေျမျပင္၌ စစ္သည္ဗိုလ္ပါတို႔ကို အႀကိမ္တစ္သန္း ေအာင္ႏိုင္ရာ၏။ အၾကင္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္သည္ကား ကိုယ္တြင္း ကိေလသာကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေအာင္ႏိုင္ရာ၏။ ကိုယ္တြင္းကိေလသာကို တစ္ႀကိမ္ေအာင္ႏိုင္ေသာ ထိုသူသည္သာ စစ္ေအာင္သူတို႔တြင္အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။
၄-အနတၱပုစၧကျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၄-၁ဝ၅။ (ကိုယ္တြင္းကိေလသာတို႔ကိုႏိုင္ျခင္းျဖင့္) မိမိကိုယ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသည္ ျမတ္၏။ ေလာင္းတန္းကစားျခင္း စစ္တိုက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူတစ္ပါးကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းသည္ မျမတ္)၊ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမၿပီးေသာ (ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါး လံုးကို) အျမဲေစာင့္စည္းေသာ အက်င့္ရွိေသာ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေအာင္ျခင္းကို နတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ဂႏၶဗၺနတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼာႏွင့္တကြေသာ မာရ္နတ္သည္လည္းေကာင္း ႐ံႈးေအာင္ မျပဳႏိုင္ရာ။
၅-သာရိပုတၱေတၳရႆမာတုလျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၆။ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး လတိုင္းလတိုင္း (တကၠတြန္းတို႔အား) ေငြ တစ္ေထာင္ အကုန္ခံ၍ ပူေဇာ္ရာ၏။ ဝိပႆနာပြါးေသာ စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔အား တစ္ႀကိမ္တစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ရာ၏။ (ပူေဇာ္ျခင္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔တြင္) ထိုဝိပႆနာ ပြါးမ်ားေသာ ရဟန္းတို႔အား ထိုတစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ျခင္းသည္သာျမတ္၏။ တကၠတြန္းတို႔အား အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ပူေဇာ္ျခင္းသည္ မျမတ္။
၆-သာရိပုတၱေတၳရႆဘာဂိေနယ်ဝတၳဳ
၁ဝ၇။ အၾကင္သူသည္ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ေတာ၌ မီးကို လုပ္ေကြၽးပူေဇာ္ ရာ၏။ အၾကင္သူသည္ကား ဝိပႆနာပြါးမ်ားေသာ စိတ္ရွိေသာ ရဟန္းတို႔အား တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ပူေဇာ္ရာ၏။ (ထိုသူတို႔၏ ပူေဇာ္ျခင္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔တြင္) ထိုဝိပႆနာ ပြါးမ်ားေသာ ရဟန္းတို႔အား ထိုတစ္ခဏမွ် ပူေဇာ္ျခင္းသည္သာ ျမတ္၏။ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး မီးပူေဇာ္ျခင္းသည္ မျမတ္။
၇-သာရိပုတၱေတၳရႆသဟာယကျဗာဟၼဏဝတၳဳ
၁ဝ၈။ ေလာက၌ ေကာင္းမႈကို လိုလားငဲ့ကြက္ေသာသူသည္ ယဇ္ႀကီးပူေဇာ္ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ယဇ္ငယ္ပူေဇာ္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပူေဇာ္ရာ၏။ ထိုပူေဇာ္ျခင္းအလံုးစံုသည္ ေျဖာင့္မတ္စြာက်င့္ေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ကို (ရွိခိုးျခင္း ေစတနာ၏) ေလးဖို႔တစ္ဖို႔ကိုမွ် မမွီ၊ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔၌ ရွိခိုးျခင္း ေစတနာသည္သာ ျမတ္၏။
၈-အာယုဝၯနကုမာရဝတၳဳ
၁ဝ၉။ အျမဲရွိခိုးေလ့ရွိ၍ မိမိထက္ ဂုဏ္အသက္သိကၡာအားျဖင့္ ႀကီးေသာသူတို႔၌ အ႐ိုအေသျပဳေလ့ရွိသူအား အသက္ရွည္ျခင္း အဆင္းလွျခင္း ခ်မ္းသာျခင္း ခြန္အားႀကီးျခင္း ဟူေသာ ဤအက်ဳိးထူး တရားေလးပါးတို႔သည္ တိုးပြါးကုန္၏။
၉-သံကိစၥသာမေဏရဝတၳဳ
၁၁ဝ။ သီလမရွိ သမာဓိမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ သီလရွိ၍ သမထ, ဝိပႆနာကို ႐ႈေနေသာသူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁ဝ-ခါဏုေကာ႑ညေတၳရဝတၳဳ
၁၁၁။ ပညာမရွိ သမာဓိမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ တရားပညာရွိ၍ သမထ, ဝိပႆနာကို ႐ႈေသာပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၁-သဗၺဒါသေတၳရဝတၳဳ
၁၁၂။ ပ်င္းရိသည္ျဖစ္၍ ဝီရိယမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ဝီရိယကို ျမဲျမံစြာအားထုတ္ေသာသူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၂-ပဋာစာရာေထရီဝတၳဳ
၁၁၃။ (ခႏၶာငါးပါးတို႔၏) အျဖစ္အပ်က္ကို မ႐ႈမျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ခႏၶာငါးပါးတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို မျပတ္႐ႈျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၃-ကိသာေဂါတမီဝတၳဳ
၁၁၄။ ေသျခင္းကင္းေသာ နိဗၺာန္ကို မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ ရွည္ေနရျခင္းထက္ ေသျခင္းကင္းေသာ နိဗၺာန္ကို ျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
၁၄-ဗဟုပုတၱိကေတၳရီဝတၳဳ
၁၁၅။ ျမတ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္ရွည္ေနရျခင္းထက္ ျမတ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို ျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။
ရွစ္ခုေျမာက္ သဟႆဝဂ္ ၿပီး၏။