၁-ဉာတိကလဟဝူပသမနဝတၳဳ
၁၉၇။ ရန္ျပဳတတ္သူတို႔အလယ္၌ ရန္မျပဳၾကကုန္ဘဲ အလြန္ခ်မ္းသာစြာ ငါတို႔ အသက္ေမြးႏိုင္ၾကကုန္၏။ ရန္ျပဳေသာသူတို႔အလယ္၌ ရန္မရွိကုန္ဘဲ ငါတို႔ ေနႏိုင္ၾကကုန္၏။
၁၉၈။ ကိေလသာအႏွိပ္စက္ခံရေသာသူတို႔အလယ္၌ ကိေလသာအႏွိပ္စက္ မခံရကုန္ဘဲအလြန္ခ်မ္းသာစြာ ငါတို႔ အသက္ေမြးႏိုင္ၾကကုန္၏။ ကိေလသာ အႏွိပ္စက္ ခံရေသာသူတို႔အလယ္၌ ကိေလသာအႏွိပ္စက္မခံရကုန္ဘဲ ငါတို႔ ေနႏိုင္ၾကကုန္၏။
၁၉၉။ ကာမဂုဏ္ကိုေၾကာင့္ၾကစိုက္ကုန္ေသာသူတို႔အလယ္၌ ကာမဂုဏ္ကို ေၾကာင့္ၾကမစိုက္ၾကကုန္ဘဲ အလြန္ခ်မ္းသာစြာ ငါတို႔ အသက္ေမြးႏိုင္ၾကကုန္၏။ ကာမဂုဏ္ကို ေၾကာင့္ၾကစိုက္ကုန္ေသာ လူတို႔အလယ္၌ ကာမဂုဏ္ကို ေၾကာင့္ၾကမစိုက္ၾကကုန္ဘဲ ငါတို႔ ေနႏိုင္ၾကကုန္၏။
၂-မာရဝတၳဳ
၂ဝဝ။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ရာ တစ္စံုတစ္ခုမွ် မရွိဘဲ အလြန္ခ်မ္းသာစြာ ငါတို႔ အသက္ေမြးႏိုင္ၾကကုန္၏။ အာဘႆရာျဗဟၼာတို႔ကဲ့သို႔ ႏွစ္သက္ဝမ္းေျမာက္မႈ ပီတိတည္း ဟူေသာ အစာကိုအားထား၍ ေနၾကကုန္အံ့။
၃-ေကာသလရေညာ ပရာဇယဝတၳဳ
၂ဝ၁။ အႏိုင္ရသူသည္ ရန္ကို ပြါးေစ၏။ ႐ံႈးေသာသူသည္ ဆင္းရဲစြာ ေနရ၏။ (ကိေလသာ) ၿငိမ္းၿပီးေသာသူသည္ အႏိုင္အ႐ံႈးကို စြန္႔၍ ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏။
၄-အညတရကုလဒါရိကာဝတၳဳ
၂ဝ၂။ ရာဂႏွင့္တူေသာ မီးမရွိ၊ ေဒါသႏွင့္တူေသာ အျပစ္မရွိ၊ ခႏၶာႏွင့္တူေသာ ဆင္းရဲ ‘ဒုကၡ’ မရွိ၊ နိဗၺာန္ႏွင့္တူေသာ ခ်မ္းသာ မရွိ။
၅-ဧကဥပါသကဝတၳဳ
၂ဝ၃။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းသည္ အလြန္ကဲဆံုး အနာေရာဂါမည္၏။ ခႏၶာငါးပါး သခၤါရတရားတို႔သည္ အလြန္ကဲဆံုး ဆင္းရဲမည္ကုန္၏။ နိဗၺာန္သည္ အလြန္ကဲဆံုး ခ်မ္းသာတည္း။ (ပညာရွိသည္) ဤသို႔ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ သိ၍ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ၏။
၆-ပေသနဒိေကာသလဝတၳဳ
၂ဝ၄။ အနာေရာဂါကင္းျခင္းသည္ အလြန္ကဲဆံုး လာဘ္တည္း။ ေရာင့္ရဲမႈသည္ အလြန္ကဲဆံုး ဥစၥာတည္း။ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္သူသည္ အလြန္ကဲဆံုး ေဆြမ်ဳိးတည္း။ နိဗၺာန္သည္ အလြန္ကဲဆံုး ခ်မ္းသာတည္း။
၇-တိႆေတၳရဝတၳဳ
၂ဝ၅။ တရားတည္းဟူေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ ပီတိအရသာကို ေသာက္ရသူသည္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၌ ရေသာ (တရား) အရသာကိုလည္းေကာင္း၊ ကိေလသာ အပူၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္၏ အရသာကို လည္းေကာင္း ေသာက္ရေသာေၾကာင့္ ပူပန္မႈကင္း၏။ မေကာင္းမႈမွလည္း ကင္း၏။
၈-သကၠဝတၳဳ
၂ဝ၆။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္းသည္ ေကာင္း၏။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ရျခင္းသည္ အခါ ခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာ၏။ လူမိုက္တို႔ကို မေတြ႕မျမင္ရျခင္းသည္ အျမဲပင္ ခ်မ္းသာ၏။
၂ဝ၇။ သူမိုက္ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္၍ လွည့္လည္ေသာသူသည္ ကာလရွည္ျမင့္စြာ စိုးရိမ္ရ၏။ လူမိုက္တို႔ႏွင့္အတူေနရျခင္းသည္ ရန္သူႏွင့္ အတူေနရသကဲ့သို႔ အခါ ခပ္သိမ္း ဆင္းရဲရ၏။ ပညာရွိႏွင့့္ အတူတကြ ေနရျခင္းသည္ ေဆြမ်ဳိးတို႔ႏွင့္ အတူတကြ ေနထိုင္ရသကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာ၏။
၂ဝ၈။ ထို႔ေၾကာင့္ သာလွ်င္ တည္ၾကည္လည္း တည္ၾကည္ေသာ ပညာလည္းရွိေသာ အၾကားအျမင္လည္းမ်ားေသာ မဂ္ဖိုလ္ဟူေသာ ဝန္ကိုလည္း ေဆာင္ေလ့ရွိေသာ သီလဓုတင္ (ျဖဴစင္ေသာ) အက်င့္လည္းရွိေသာ ျမတ္ေသာ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကို လမင္းသည္ နကၡတ္တို႔ သြားရာလမ္းခရီးကို ခ်ဥ္းကပ္သကဲ့သို႔မွီဝဲဆည္းကပ္ရာ၏။
တစ္ဆယ့္ငါးခုေျမာက္ သုခဝဂ္ ၿပီး၏။