၄။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူစ ဥ႐ုေဝလေတာ ေနရၪၨရာျမစ္ကမ္းနား အဇပါလေညာင္ပင္၏ အနီး၌ ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခုနစ္ရက္ပတ္လံုး တင္ပ်ဥ္ေခြကာ ဖလသမာပတ္ သမာဓိခ်မ္းသာကို ခံစားလ်က္ တစ္ထိုင္တည္း ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုခုနစ္ရက္ကို လြန္သျဖင့္ ထို (အရဟတၱဖိုလ္) ဖလသမာပတ္ သမာဓိမွ ထေတာ္မူ၏။
ထိုအခါတဟုန္းဟုန္း မာန္မူျခင္းကို ျပဳတတ္ေသာ သေဘာရွိေသာ ပုဏၰား တစ္ေယာက္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာေနရာ၌ ရပ္တည္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအား ”အသွ်င္ေဂါတမ အဘယ္မွ်ျဖင့္ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ပါသနည္း? ျဗာဟၼဏအျဖစ္ကို ျပဳတတ္ေသာတရားတို႔ကား အဘယ္တို႔ပါနည္း”ဟု ေလွ်ာက္၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤျပႆနာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌- ”အၾကင္သူသည္ မေကာင္းမႈကို အပျပဳၿပီး ျဖစ္၏။ တဟုန္းဟုန္း မာန္မူျခင္းသေဘာ မရွိ၊ ကိေလသာဟူေသာ ဖန္ရည္ မရွိ၊ ဘာဝနာကို စီးျဖန္းအားထုတ္ေသာ စိတ္ရွိ၏။ သိျခင္း၏အဆံုး အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္၏။ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီး ျဖစ္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္သာ ျဗာဟၼဏမည္၏။ ထိုျဗာဟၼဏသည္ (ဟုတ္မွန္ေသာ) သေဘာျဖင့္ ျမတ္ေသာ စကားကိုလည္း ဆိုရာ၏။ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ ေလာကဝယ္ တစ္စံုတစ္ရာ အာ႐ံု၌ တပ္မက္မႈ စသည္ တိုးပြါးျခင္း မရွိ၊ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္သာ ဟုတ္မွန္ေသာသေဘာျဖင့္ ငါ ျဗာဟၼဏဟု ေျပာဆို ထိုက္၏ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။
စတုတၳသုတ္။