၆၄။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ သာဝတၳိျပည္ သူ ျပည္ သားတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ကပ္ၿငိကုန္ တပ္စြန္းကုန္ မက္ေမာကုန္ ဖြဲ႕့ေႏွာင္ကုန္ မိန္းေမာကုန္ မ်ဳိထားသကဲ့သို႔ တည္ၾကကုန္ မကန္းေသာ္လည္း ကန္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္လ်က္ကာမဂုဏ္တို႔၌ ျပင္းစြာ ယစ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ကာ ေနၾကကုန္၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္အခ်ိန္၌ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္သကၤန္းကို ယူေဆာင္လ်က္သာဝတၳိျပည္သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ကပ္ၿငိကုန္တပ္စြန္းကုန္ မက္ေမာကုန္ ဖြဲ႕ေႏွာင္ကုန္ မိန္းေမာကုန္ မ်ဳိထားသကဲ့သို႔ တည္ၾကကုန္ မကန္းေသာ္လည္း ကန္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္လ်က္ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ျပင္းစြာ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ကာ ေနကုန္ေသာ သာဝတၳိျပည္ သူ ျပည္ သားတို႔ကို ျမင္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာအခ်ိန္၌- ”ဝတၳဳကာမတို႔၌ ကိေလသာကာမျဖင့္ ကန္းသည္ကို အျပဳခံရသူ တဏွာတည္းဟူေသာ ပိုက္ကြန္ျဖင့္အဖံုးလႊမ္းခံရသူ တဏွာတည္းဟူေသာ အမိုးျဖင့္ ဖံုးအုပ္ခံ ရသူ သတၱဝါတို႔သည္ ၿမႇံဳးဝ၌ ဝင္ကုန္ေသာ ငါးတို႔သည္ ေသျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ႏို႔စို႔အရြယ္ ႏြားသူငယ္သည္အမိႏြားမႀကီးသို႔ လိုက္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ကိေလသာမာရ္ကိုယ္တြင္းရန္၏ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ခံၾကရကုန္သည္ျဖစ္၍ အိုျခင္း ေသျခင္းသို႔ အစဥ္လိုက္ၾကရကုန္၏”ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ ေတာ္မူ၏။
စတုတၳသုတ္။