၁၄၅။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ အသွ်င္မဟာကႆပသည္လည္းေကာင္း၊ အသွ်င္သာရိပုၾတာသည္လည္းေကာင္း ဗာရာဏသီျပည္ ဣသိပတန မိဒါဝုန္ေတာ၌ ေနကုန္၏။ ထိုအခါ အသွ်င္သာရိပုၾတာသည္ ညခ်မ္းအခါ၌ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္းရာမွ ထလ်က္ အသွ်င္မဟာ ကႆပထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အသွ်င္မဟာကႆပႏွင့္ အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆို၏၊ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္စကားကို ေျပာဆို ၿပီးဆံုးေစၿပီးေနာက္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ အသွ်င္မဟာကႆပအား ဤစကားကို ဆို၏၊ ”ငါ့သွ်င္မဟာကႆပ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္း မရွိသူ၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိသူသည္ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းငွါ မထိုက္၊ ၿငိမ္းေအးျခင္းငွါ မထိုက္၊ ေယာဂ၏ ကုန္ရာ အတုမရွိေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရရွိျခင္းငွါ မထိုက္။ ျပင္းစြာ အားထုတ္သူ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း ရွိသူသည္သာ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းငွါ ထိုက္၏၊ ၿငိမ္းေအးျခင္းငွါ ထိုက္၏၊ ေယာဂ၏ ကုန္ရာ အတု မရွိေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရရွိျခင္းငွါ ထိုက္၏”ဟု ဆို၏။
ငါ့သွ်င္ အဘယ္မွ်ေလာက္ျဖင့္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္း မရွိသူ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိသူသည္ သစၥာ ေလးပါးကို သိျခင္းငွါ မထိုက္သနည္း၊ ၿငိမ္းေအးျခင္းငွါ မထိုက္သနည္း၊ ေယာဂ၏ ကုန္ရာ အတုမရွိေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရရွိျခင္းငွါ မထိုက္သနည္း။
ငါ့သွ်င္ အဘယ္မွ်ေလာက္ျဖင့္ ျပင္းစြာ အားထုတ္သူ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း ရွိသူသည္ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းငွါ ထိုက္သနည္း၊ ၿငိမ္းေအးျခင္းငွါ ထိုက္သနည္း၊ ေယာဂ၏ ကုန္ရာ အတုမရွိေသာ အရဟတၱဖိုလ္ ကို ရရွိျခင္းငွါ ထိုက္သနည္း။
ငါ့သွ်င္ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ”ငါ့အား မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္ တရားတို႔ ျဖစ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းကို မျပဳ၊ ”ငါ့အား ျဖစ္ၿပီးကုန္ေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို မပယ္အပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္း ငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းကို မျပဳ၊ ”ငါ့အား မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ မျဖစ္ခဲ့ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းကို မျပဳ၊ ”ငါ့အား ျဖစ္ ၿပီးကုန္ေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းကို မျပဳ။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔လွ်င္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္း မရွိသူ ျဖစ္၏။
ငါ့သွ်င္ အဘယ္သို႔လွ်င္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိသူ ျဖစ္သနည္း။ ငါ့သွ်င္ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္း သည္ ”ငါ့အား မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ ျဖစ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု မေၾကာက္လန္႔၊ ”ငါ့အား ျဖစ္ၿပီးကုန္ေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို မပယ္အပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု မေၾကာက္လန္႔၊ ”ငါ့အား မျဖစ္ ကုန္ေသးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ မျဖစ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု မေၾကာက္ လန္႔၊ ”ငါ့အား ျဖစ္ၿပီးကုန္ေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ့္ကုန္ရာ၏”ဟု မေၾကာက္လန္႔။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔လွ်င္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိသူ ျဖစ္၏။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔လွ်င္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္း မရွိသူ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိေသာ သူသည္ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းငွါ မထိုက္၊ ၿငိမ္းေအးျခင္းငွါ မထိုက္၊ ေယာဂ၏ ကုန္ရာ အတုမရွိေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရရွိျခင္းငွါ မထိုက္။
ငါ့သွ်င္ အဘယ္သို႔လွ်င္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းရွိသူ ျဖစ္သနည္း။ ငါ့သွ်င္ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ”ငါ့အား မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ ျဖစ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳ၏၊ ”ငါ့အား ျဖစ္ၿပီးကုန္ေသာ ယုတ္ညံ့ ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို မပယ္အပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳ၏၊ ”ငါ့အား မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔သည္။ပ။ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳ၏။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔လွ်င္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းရွိသူ ျဖစ္၏။
ငါ့သွ်င္ အဘယ္သို႔လွ်င္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းရွိသူ ျဖစ္သနည္း။ ငါ့သွ်င္ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္း သည္ ”ငါ့အား မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ ျဖစ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ေၾကာက္လန္႔၏၊ ”ငါ့အား ျဖစ္ၿပီးကုန္ေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို မပယ္အပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ေၾကာက္လန္႔၏၊ ”ငါ့အား မျဖစ္ ကုန္ေသးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ မျဖစ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ရာ၏”ဟု ေၾကာက္လန္႔၏၊ ”ငါ့အား ျဖစ္ကုန္ၿပီးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ကုန္သည္ရွိေသာ္ အက်ဳိးမဲ့ျခင္းငွါ ျဖစ္ကုန္ ရာ၏”ဟု ေၾကာက္လန္႔၏။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔လွ်င္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းရွိသူ ျဖစ္၏။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔လွ်င္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းရွိသူ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းရွိသူသည္ သစၥာေလးပါးကို သိျခင္းငွါ ထိုက္၏၊ ၿငိမ္းေအးျခင္းငွါ ထိုက္၏၊ ေယာဂ၏ကုန္ရာ အတုမရွိေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရျခင္းငွါ ထိုက္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဒုတိယသုတ္။