၈၅။ ထိုအခါ အသွ်င္အာနႏၵာသည္။ပ။ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏- ”အသွ်င္ ဘုရား့”ေလာကသည္ (ဆိတ္) သုဥ္း၏၊ ေလာကသည္ (ဆိတ္) သုဥ္း၏ ”ဟု ဆိုအပ္ပါ၏၊ အသွ်င္ဘုရားအဘယ္မွ်ေလာက္ေသာ အေၾကာင္းျဖင့္ ”ေလာကသည္ (ဆိတ္) သုဥ္း၏ ”ဟု ဆိုအပ္ပါသနည္း။ အာနႏၵာငါမွလည္းေကာင္း၁ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း၂ (ဆိတ္) သုဥ္းေသာေၾကာင့္ ”ေလာကသည္ (ဆိတ္) သုဥ္း၏”ဟု ဆိုအပ္၏။
အာနႏၵာ အဘယ္အရာသည္ ငါမွလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း (ဆိတ္) သုဥ္းသနည္း။ အာနႏၵာမ်က္စိသည္ ငါမွလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း (ဆိတ္) သုဥ္း၏။ အဆင္းတို႔သည္ ငါမွလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း (ဆိတ္) သုဥ္းကုန္၏။ စကၡဳဝိညာဏ္သည္ ငါမွလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း (ဆိတ္) သုဥ္း၏။ စကၡဳသမၹႆသည္ ငါမွလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း (ဆိတ္) သုဥ္း၏။ပ။ မေနာသမၹႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈ သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာေဝဒနာသည္ ငါမွလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း (ဆိတ္) သုဥ္း၏။
အာနႏၵာ ငါမွလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဥစၥာမွလည္းေကာင္း (ဆိတ္) သုဥ္းေသာေၾကာင့္ ”ေလာကသည္ (ဆိတ္) သုဥ္း၏ ”ဟု ဆိုအပ္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဒုတိယသုတ္။