၅၅။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဝသာလီျပည္ မဟာဝုန္ေတာ အထြတ္တပ္ေသာ ဇရပ္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ”ပဋိသေႏၶ ေနျခင္း ကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ (မဂ္) အက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ၊ ျပဳဖြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥအက်ဳိးငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမရွိဟု သိပါကုန္၏”ဟူ၍ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားကုန္၏။ လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတၱသည္ ”မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ပဋိသေႏၶေန့ျခင္း ကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ (မဂ္)အက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ၊ ျပဳဖြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥအက်ဳိးငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မရွိဟု သိပါကုန္၏” ဟူ၍ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားသတတ္ဟု ၾကားေလ၏။
ထိုအခါ လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတၱသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ႐ိုေသစြာ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ သင့္ေလ်ာ္ရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏- အသွ်င္ဘုရား ”မ်ားစြာကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ‘ပဋိသေႏၶေနျခင္းကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ (မဂ္) အက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ၊ ျပဳဖြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥအက်ဳိးငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမရွိဟု သိပါကုန္၏’ ဟူ၍” အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားသတတ္ ဟူေသာ ဤစကားကို အကြၽႏု္ပ္ ၾကားပါ၏။ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ”ပဋိသေႏၶေနျခင္းကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ (မဂ္) အက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ၊ ျပဳဖြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥအက်ဳိးငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမရွိဟု သိပါကုန္၏” ဟူ၍ ဤသို႔ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားေသာ ရဟန္းတို႔သည္ အမွန္သာလွ်င္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားကုန္သေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ဤအရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားရာ၌ အခ်ဳိ႕ကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ မရဘဲရ၏ဟု အထင္ႀကီးမႈျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားကုန္သေလာဟု (ေလွ်ာက္၏)။
၅၆။ သုနကၡတၱ ငါဘုရား၏ အထံ၌ ”ပဋိသေႏၶေနျခင္းကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ (မဂ္) အက်င့္ကို က်င့္သံုး ၿပီးၿပီ၊ ျပဳဖြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥအက်ဳိးငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမရွိဟု သိပါ ကုန္၏” ဟူ၍ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားကုန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ အရဟတၱဖိုလ္ကို အမွန္ေျပာၾကား ေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းတို႔လည္း ရွိကုန္၏၊ မရဘဲ ရ၏ဟု အထင္ႀကီးမႈျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းတို႔လည္း ရွိကုန္၏။ ထိုႏွစ္မ်ဳိးတို႔တြင္ သုနကၡတၱ ထိုငါ၏ အထံ၌ ”ပဋိသေႏၶေနျခင္းကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ (မဂ္) အက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ၊ ျပဳဖြယ္ (မဂ္) ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ၊ ဤ (မဂ္) ကိစၥအက်ဳိးငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမရွိဟု သိပါကုန္၏” ဟူ၍ အမွန္သာလွ်င္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားေသာ ရဟန္းတို႔၏ ထိုေျပာၾကားမႈသည္ ထိုေျပာတိုင္းသာလွ်င္ မွန္၏။ အထင္ႀကီးမႈျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေျပာၾကားေသာ ရဟန္းတို႔၌ ”ထိုရဟန္းတို႔အား တရားေဟာအံ့”ဟု ငါ့အား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏။ သုနကၡတၱ ဤသို႔ ”ထိုရဟန္းတို႔အား တရားေဟာအံ့”ဟု ငါ့အား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္ေသာ္လည္း (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ကုန္ေသာ အခ်ဳိ႕သူတို႔သည္ အေမးျပႆနာကို စီရင္၍ စီရင္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးကုန္၏။ သုနကၡတၱ ထိုသူတို႔၌ ”ထိုရဟန္းတို႔အား တရားေဟာအံ့”ဟု ငါ့အား ျဖစ္ေပၚလာေသာ အၾကံ၏လည္း တရားမေဟာလိုေသာ အျဖစ္သည္ ျဖစ္လာ၏ဟု (ဤသို႔ မိန္႔ ေတာ္မူ၏)။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာေတာ္မူခ်ိန္ တန္ပါၿပီ၊ ေကာင္းေသာစကားကို ဆိုေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာေတာ္မူခ်ိန္ တန္ပါၿပီ၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားကို ေဟာေတာ္မူျငားအံ့၊ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံမွ တရားေတာ္ကို ၾကားနာရ၍ ေဆာင္ကုန္လတၱံ႕ဟု (ေလွ်ာက္၏)။ သုနကၡတၱ ထိုသို႔ျဖစ္မူ နာေလာ့၊ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းေလာ့၊ ေဟာၾကားေပအံ့ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ”အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ”ဟု လိစၧဝီမင္းသား သုနကၡတၱသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထား၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဆိုလတၱံ႕ေသာ စကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-
၅၇။ သုနကၡတၱ ကာမဂုဏ္တို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။ အဘယ္ငါးပါးတို႔နည္းဟူမူ- လိုခ်င္ဖြယ္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ခ်စ္ဖြယ္သေဘာရွိ၍ ကာမ (ရာဂ) ႏွင့္ စပ္သြယ္လ်က္ တပ္စြန္းဖြယ္ျဖစ္ေသာ စကၡဳဝိညာဏ္ျဖင့္ သိရေသာ အဆင္း။ပ။ ေသာတဝိညာဏ္ျဖင့္ သိရေသာ အသံ။ ဃာနဝိညာဏ္ျဖင့္ သိရေသာ အနံ႕။ ဇိဝွါဝိညာဏ္ျဖင့္ သိရေသာ အရသာ။ လိုခ်င္ဖြယ္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ျမတ္ႏိုးဖြယ့္ခ်စ္ဖြယ္သေဘာရွိ၍ ကာမ (ရာဂ) ႏွင့္ စပ္သြယ္လ်က္ တပ္စြန္းဖြယ္ျဖစ္ေသာ ကာယဝိညာဏ္ျဖင့္ သိရေသာ အေတြ႕အထိတို႔တည္း။ သုနကၡတၱ ကာမဂုဏ္တို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔ပင္တည္း။
၅၈။ သုနကၡတၱ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါသည္ ေလာကအာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္ရာ၏၊ သုနကၡတၱ ေလာကအာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအား ထိုကာမဂုဏ္ႏွင့္ေလ်ာ္ေသာ သေဘာရွိေသာ စကားသည္လည္း ေကာင္းစြာတည္၏၊ ထိုကာမဂုဏ္ႏွင့္ေလ်ာ္ေသာ သေဘာရွိေသာ အၾကံကိုလည္း ၾကံစည္၏၊ စဥ္းစား၏၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ဆည္းကပ္ခစား၏၊ ထိုကာမဂုဏ္ႏွင့္ စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ အာေနၪၨသမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုေသာ္ကား မၾကား နာ၊ နားမေထာင္၊ သိေစျခင္းငွါ စိတ္မစိုက္၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း မဆည္းကပ္၊ မခစား၊ ထိုအာေနၪၨသမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ ေယာက်္ားသည္ မိမိရြာမွလည္းေကာင္း၊ နိဂံုးမွလည္းေကာင္း ကာလရွည္ ၾကာ ေကြကြင္းေနရာ၏၊ ထိုေယာက်္ားသည္ ထိုရြာမွလည္းေကာင္း၊ နိဂံုးမွလည္းေကာင္း မၾကာမီက ထြက္ခြါလာေသာ တျခားေယာက်္ားကို ေတြ႕ျမင္ရာ၏၊ ထိုပဌမေယာက်္ားသည္ ထိုေနာက္လာေသာ ေယာက်္ားကို ထိုရြာ၏လည္းေကာင္း၊ နိဂံုး၏လည္းေကာင္း ေအးခ်မ္းသည္၏ အျဖစ္ကိုလည္းေကာင္း ဝေျပာသည္၏ အျဖစ္ကိုလည္းေကာင္း၊ အနာေရာဂါကင္းသည္၏ အျဖစ္ကိုလည္းေကာင္း ေမးျမန္းရာ၏၊ ထိုေနာက္လာေသာ ေယာက်္ားသည္ ထိုရြာ၏လည္းေကာင္း၊ နိဂံုး၏လည္းေကာင္း ေအးခ်မ္းသည္၏ အျဖစ္ ကိုလည္းေကာင္း၊ ဝေျပာသည္၏ အျဖစ္ကိုလည္းေကာင္း၊ အနာေရာဂါကင္းသည္၏ အျဖစ္ကိုလည္းေကာင္း ထိုပဌမေယာက်္ားအား ေျပာျပရာ၏။
သုနကၡတၱ ထိုငါဆိုလတၱံ႕ေသာ စကားကို အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္သနည္း၊ ထိုပဌမေယာက်္ားသည္ ထို ေနာက္လာေသာ ေယာက်္ား၏ ေျပာျပေသာ စကားကို ၾကားနာရာသေလာ၊ နားေထာင္ရာသေလာ၊ သိေစ ျခင္းငွါ စိတ္စိုက္ရာသေလာ၊ ထိုေယာက်္ားကိုလည္း ဆည္းကပ္ရာသေလာ၊ ထိုမိမိရပ္ရြာ နိဂံုးႏွင့္စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ျခင္းသို႔ ေရာက္ရာသေလာဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား မွန္ပါ၏ (ဟု ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတၱ ဤဥပမာအတူသာလွ်င္ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါသည္ ေလာက အာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိသည္ ျဖစ္ရာ၏၊ သုနကၡတၱ ေလာကအာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအား ထိုကာမဂုဏ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာရွိေသာ စကားသည္လည္း ေရွး႐ႈတည္၏၊ ထိုကာမဂုဏ္တို႔ႏွင့္ေလ်ာ္ေသာ သေဘာရွိေသာ အၾကံကိုလည္း ၾကံစည္၏၊ စဥ္းစား၏၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔ ဆည္းကပ္ခစား၏၊ ထိုကာမဂုဏ္ႏွင့္ စပ္ေသာစကား ျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ အာေနၪၨသမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုေသာ္ ကား မၾကားနာ၊ နားမေထာင္၊ သိျခင္းငွါ စိတ္မစိုက္၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း မဆည္း ကပ္၊ မခစား၊ ထိုအာေနၪၨသမာပတ္ႏွင့္ စပ္ေသာစကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ဤ အေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမ်ဳိးကို ”အာေနၪၨသမာပတ္၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ မယွဥ္ဘဲ ေလာကအာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမ်ဳိး” ဟူ၍ သိရမည္။
၅၉။ သုနကၡတၱ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါသည္ အာေနၪၨသမာပတ္၌ ၫြတ္ ေသာစိတ္ရွိရာ၏၊ သုနကၡတၱ အာေနၪၨသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာစိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအား ထိုအာနၪၨ သမာပတ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာရွိေသာ စကားသည္လည္း ေကာင္းစြာ တည္၏။ ထိုအာေနၪၨသမာပတ့္ႏွင့္ေလ်ာ္ေသာ အၾကံကိုလည္း ၾကံစည္၏၊ စဥ္းစား၏၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔လည္း ဆည္းကပ္ ခစား၏၊ ထိုအာေနၪၨသမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ၏။ ေလာကအာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုေသာ္ကား မၾကားနာ၊ နားမေထာင္၊ သိျခင္းငွါ စိတ္မစိုက္၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔လည္း မဆည္းကပ္၊ မခစား၊ ထိုကာမဂုဏ္ႏွင့္ စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ အညႇာမွ ေႂကြက်ေသာ ဖက္ရြက္ေလ်ာ္သည္ စိန္းလန္းျခင္းငွါ မထိုက္ သကဲ့သို႔ ဤဥပမာအတူသာလွ်င္ သုနကၡတၱ အာေနၪၨသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ အား ေလာကအာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္သည္ ကင္းကြာ၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ မ်ဳိးကို ”ေလာကအာမိသေခၚေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ မယွဥ္ဘဲ အာေနၪၨ သမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာစိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး” ဟူ၍ သိရမည္။
၆ဝ။ သုနကၡတၱ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါသည္ အာကိၪၥညာယတနသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိရာ၏၊ သုနကၡတၱ အာကိၪၥညာယတနသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ အား ထိုအာကိၪၥညာယတနသမာပတ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာရွိေသာ စကားသည္လည္း ေကာင္းစြာ တည္၏၊ ထိုအာကိၪၥညာယတနသမာပတ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာရွိေသာ အၾကံကိုလည္း ၾကံစည္၏၊ စဥ္းစား၏၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔လည္း ဆည္းကပ္ခစား၏၊ ထိုအာကိၪၥညာယတနသမာပတ္ႏွင့္ စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ အာေနၪၨသမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားကို ေျပာေသာ္ကား မၾကားနာ၊ နားမေထာင္၊ သိေစျခင္းငွါ စိတ္မစိုက္၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔လည္း မဆည္းကပ္၊ မခစား၊ ထိုအာေနၪၨသမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီးေသာ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးသည္ တစ္ဖန္ မစပ္သကဲ့သို႔၊ ဤ အတူသာလွ်င္ သုနကၡတၱ အာကိၪၥညာယတနသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအား အာေနၪၨသမာပတ္၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္သည္ ကြဲပ်က္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို ”အာေနၪၨသမာပတ္၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ မယွဥ္ဘဲ အာကိၪၥညာယတနသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ဳိး” ဟူ၍ သိရမည္။
၆၁။ သုနကၡတၱ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါသည္ ေနဝသညာနာသညာယတန သမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိရာ၏၊ သုနကၡတၱ ေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအား ထိုေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာရွိေသာ စကားသည္လည္း ေကာင္းစြာ တည္၏၊ ထိုေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာ ရွိေသာ အၾကံကိုလည္း ၾကံစည္၏၊ စဥ္းစား၏၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔လည္း ဆည္းကပ္ခစား၏၊ ထိုေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ အာကိၪၥညာယတနသမာပတ္ႏွင့္ စပ္ေသာစကားကို ေျပာေသာ္ကား မၾကားနာ၊ နားမေထာင္၊ သိေစ ျခင္းငွါ စိတ္မစိုက္၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔လည္း မဆည္းကပ္၊ မခစား၊ ထိုအာကိၪၥညာယတန သမာပတ္ႏွင့္စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ ေယာက်္ားသည္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ေဘာဇဥ္ကို စားၿပီး၍ စြန္႔ (အန္) ရာ၏၊ သုနကၡတၱ ထိုငါဆိုမည့္ အရာကို အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္သနည္း၊ ထိုေယာက်္ားအား ထိုစြန္႔ (အန္) ၿပီးေသာ ေဘာဇဥ္၌ တစ္ဖန္ စားလိုျခင္းသည္ ျဖစ္ရာသေလာဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား မျဖစ္ရာပါဟု (ေလွ်ာက္၏)။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ ထိုစြန္႔ (အန္) ၿပီးေသာ ေဘာဇဥ္ကို စက္ဆုပ္ဖြယ္ဟု သမုတ္ထားေသာေၾကာင့္ပါတည္းဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတၱ ဤဥပမာအတူသာလွ်င္ ေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအား အာကိၪၥညာယတနသမာပတ္၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္သည္ စြန္႔(အန္) ၿပီး ျဖစ္၏၊ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို ”အာကိၪၨညာယတနသမာပတ္၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ မယွဥ္ဘဲ ေနဝသညာ နာသညာယတနသမာပတ္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး” ဟူ၍ သိရမည္။
၆၂။ သုနကၡတၱ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါသည္ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာစိတ္ ရွိရာ၏၊ သုနကၡတၱ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအား ထိုနိဗၺာန္ ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာရွိေသာ စကားသည္လည္း ေကာင္းစြာ တည္၏၊ ထိုနိဗၺာန္ႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာသေဘာ ရွိေသာ အၾကံကိုလည္း ၾကံစည္၏၊ စဥ္းစား၏၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ဆည္းကပ္ခစား၏၊ ထိုနိဗၺာန္ႏွင့္ စပ္ေသာစကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ေနဝသညာနာသညာယတန သမာပတ္ႏွင့္ စပ္ေသာစကားကို ေျပာေသာ္ကား မၾကားနာ၊ နားမေထာင္၊ သိေစျခင္းငွါ စိတ္မစိုက္၊ ထိုသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သို႔လည္း မဆည္းကပ္၊ မခစား၊ ထိုေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္ႏွင့္ စပ္ေသာ စကားျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ေက်နပ္ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိသည္သာတည္း။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ လည္ဆစ္ျပတ္ၿပီးေသာ ထန္းပင္သည္ ေနာင္တစ္ဖန္ စည္ပင္ေပါက္ ေရာက္ျခင္းငွါ မထိုက္သကဲ့သို႔၊ ဤအတူသာလွ်င္ သုနကၡတၱ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္အား ေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္သည္ အျမစ္ျပတ္ၿပီး ျဖစ္၏၊ ထန္းပင္ငုတ္ကဲ့သို႔ ျပဳၿပီးျဖစ္၏၊ ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ျပဳၿပီးျဖစ္၏၊ ေနာင္တစ္ဖန္ ျဖစ္ေပၚျခင္း သေဘာမရွိေခ်။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို ”ေနဝသညာနာသညာယတနသမာပတ္၌ ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ မယွဥ္ဘဲ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး”ဟူ၍ သိရမည္။
၆၃။ သုနကၡတၱ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းအား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္ရာ၏- ”တဏွာကို ျမားေျငာင့္ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထား၏၊ အဝိဇၨာတည္းဟူေသာ အဆိပ္အေတာက္သည္ ဆႏၵရာဂ ဗ်ာပါဒေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္၏၊ ငါသည္ ထိုတဏွာတည္းဟူေသာ ျမားေျငာင့္ကို ပယ္ႏုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဝိဇၨာ တည္းဟူေသာ အဆိပ္အေတာက္ကို ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ ငါသည္ အစစ္အမွန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈ ‘နိဗၺာန္’ ၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိ၏”ဟု (အၾကံျဖစ္ရာ၏)။ ထိုရဟန္းသည္ မမွန္ဘဲလ်က္ ဤသို႔ ထင္ရာ၏။ ထိုရဟန္းသည္ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာသူအား မသင့္ေတာ္ေသာ အာ႐ံုတို႔ကို အားထုတ္ရာ၏၊ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံၾကားျခင္း ကို အားထုတ္ရာ၏၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အနံ႕နမ္းျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ လွ်ာျဖင့္ မသင့္ ေတာ္ေသာ အရသာလ်က္ျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံု သိျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားထုတ္ေသာ၊ နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံၾကားျခင္းကို အားထုတ္ေသာ၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အနံ႕နမ္းျခင္းကို အားထုတ္ေသာ၊ လွ်ာျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အရသာ လ်က္ျခင္းကို အားထုတ္ေသာ၊ ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားထုတ္ေသာ၊ စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံုသိျခင္းကို အားထုတ္ေသာ ထိုရဟန္း၏ စိတ္ကို ရာဂသည္ ဖ်က္ဆီးရာ၏၊ ထိုရဟန္းသည္ ရာဂဖ်က္ဆီးအပ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ေသျခင္းသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသေလာက္နီးပါး ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာ၏၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိသည္သာတည္း။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ ေယာက်္ားသည္ အထပ္ထပ္ လိမ္းက်ံထားေသာ ဆိပ္လူးျမား အစူးခံရ ရာ၏။ ထိုေယာက်္ား၏ မိတ္ေဆြခင္ပြန္း ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတို႔သည္ ျမားဆိပ္ကုေဆးဆရာကို ပင့္ေခၚလာ့ကုန္ရာ၏၊ ထိုေယာက်္ားအား ထိုျမားဆိပ္ကုေဆးဆရာသည္ ဓားငယ္ျဖင့္ အနာဝကို ခြဲစိပ္ရာ၏၊ ဓားငယ္ ျဖင့္ အနာဝကို ခြဲစိပ္၍ ေျငာင့္ရွာေမႊတံျဖင့္ ျမားေျငာင့္ကို ရွာရာ၏၊ ေျငာင့္ရွာေမႊတံျဖင့္ ျမားေျငာင့္ကို ရွာေဖြ၍ ျမားေျငာင့္ကို ႏုတ္ရာ၏၊ ထုတ္ယူစရာ ႂကြင္းက်န္ေသာ အဆိပ္အေတာက္ကို ပယ္ရွားရာ၏၊ ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေတာ့ၿပီဟု သိေသာ ထိုေဆးဆရာသည္ ဤသို႔ ေျပာဆိုရာ၏ ”အေမာင္ ေယာက်္ား အသင့္အား ျမားေျငာင့္ကို ငါႏုတ္ၿပီးၿပီ၊ ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္ အဆိပ္အေတာက္ကို ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ သင့္အား အႏၲရာယ္ျဖစ္ျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ၿပီ၊ သင့္ေတာ္သည္သာျဖစ္ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ ကို စားေလေလာ့၊ မသင့္ေတာ္ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ကို စားသည္ ျဖစ္၍ သင္၏အနာကို ျပည္ယိုျခင္း မျဖစ္ေစလင့္။ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္ေဆးရာ၏၊ ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးလိမ္းက်ံရာ၏၊ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္မေဆးသျဖင့္, ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးမလိမ္းက်ံသျဖင့္ သင္၏ အနာဝကို ျပည္ေသြး မေျမႇးယွက္ ေစလင့္။ ေလ ေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကိုလည္း အားမထုတ္လင့္၊ ေလ ေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကို အားထုတ္ သည္ျဖစ္၍ သင္၏အနာဝကို ျမဴမႈန္႔အမွ်င္ မဖ်က္ဆီးေစလင့္။ အေမာင္ေယာက်္ား အနာကို အစဥ္ေစာင့္ ေရွာက္သည္ျဖစ္၍ အနာကို သက္သာေစသည္ျဖစ္၍ ေနရာ၏”ဟု (ဆိုရာ၏)။
ထိုေယာက်္ားအား ”ငါ့မွာ ျမားေျငာင့္ကို ႏုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဆိပ္အေတာက္ကို ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္း အက်န္မရွိေအာင္ ပယ္ၿပီးၿပီ၊ ငါ့အား အႏၲရာယ္ျပဳျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္”ဟု အၾကံျဖစ္ရာ၏။ ထိုေယာက်္ား သည္ မသင့္ေတာ္သည္သာျဖစ္ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ကို စားသံုးရာ၏၊ မသင့္ေတာ္ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ကို စားသံုးသည္ျဖစ္၍ ထိုေယာက်္ား၏ အနာသည္ ျပည္ယိုစီးရာ၏။ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္မေဆးရာ၊ ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးမလိမ္းက်ံရာ၊ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္မေဆးသျဖင့္, ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးမလိမ္းက်ံ သျဖင့္ ထိုေယာက်္ား၏ အနာဝကို ေသြးျပည္သည္ ေျမႇးယွက္ရာ၏။ ေလ ေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ ေလေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကို အားထုတ္သည္ျဖစ္၍ ထိုေယာက်္ား၏ အနာဝကို ျမဴမႈန္႔ အမွ်င္သည္ ဖ်က္ဆီးရာ၏။ အနာကို အစဥ္မေစာင့္ေရွာက္သည္ျဖစ္၍ အနာကို သက္သာရာ မရေစသည္ ျဖစ္၍ ေနရာ၏။ ထိုေယာက်္ားအား ဤမသင့္ေတာ္သည္ကို ျပဳျခင္းေၾကာင့္လည္း အဆိပ္အေတာက္သည္ မစင္ၾကယ္၊ ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္ ရွိရာ၏၊ မသင့္ေတာ္သည္ကို ျပဳျခင္း, အဆိပ္အေတာက္သည္ မစင္ၾကယ္ဘဲ ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္ရွိေနျခင္းဟူေသာ ထိုအေၾကာင္းႏွစ္ပါးေၾကာင့္ အနာသည္ ႀကီးက်ယ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ၏၊ ထိုေယာက်္ားသည္ အနာႀကီးက်ယ္ျခင္းသို႔ ေရာက္သျဖင့္ ေသျခင္းသို႔ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသေလာက္နီးပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာ၏။
သုနကၡတၱ ဤဥပမာအတူသာလွ်င္ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းအား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္ ရာ၏ ”တဏွာကို ျမားေျငာင့္ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထား၏၊ ထိုအဝိဇၨာတည္းဟူေသာ အဆိပ္ အေတာက္သည္ ဆႏၵရာဂဗ်ာပါဒေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္၏၊ ငါသည္ ထိုတဏွာဟူေသာ ျမားေျငာင့္ကို ပယ္ႏုတ္ ၿပီးၿပီ၊ အဝိဇၨာဟူေသာ အဆိပ္အေတာက္ကို ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ ငါသည္ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိၿပီ”ဟု (အၾကံျဖစ္ရာ၏)။ ရဟန္းသည္ မမွန္ဘဲလ်က္ ဤသို႔ ထင္ရာ၏။ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာသူအား မသင့္ေတာ္ေသာ အာ႐ံုတို႔ကို အားထုတ္ရာ၏၊ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံနားေထာင္ျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အနံ႕နမ္းျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ လွ်ာျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အရသာ လ်က္ျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏၊ စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံုသိျခင္းကို အားထုတ္ရာ၏။ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားထုတ္ေသာ, နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံနားေထာင္ျခင္းကို အားထုတ္ေသာ, ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ ေတာ္ေသာ အနံ႕နမ္းျခင္းကို အားထုတ္ေသာ, လွ်ာျဖင့့္မသင့္ေတာ္ေသာ အရသာလ်က္ျခင္းကို အားထုတ္ ေသာ, ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားထုတ္ေသာ, စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံုသိျခင္းကို အားထုတ္ေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ စိတ္ကို ရာဂသည္ ဖ်က္ဆီးရာ၏၊ ထိုရဟန္းသည္ ရာဂ ဖ်က္ဆီးခံရေသာ စိတ္ျဖင့္ ေသျခင္းသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသေလာက္နီးပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာ၏။ သုနကၡတၱ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၌ သိကၡာခ်၍ လူထြက္ျခင္းသည္ ေသျခင္းမည္၏၊ သုနကၡတၱ ညစ္ၫူးေသာ ဂ႐ုကအာပတ္တစ္ခုခုသို႔ ေရာက္ျခင္းသည္ ေသေလာက္ နီးပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမည္၏၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိ၏။
၆၄။ သုနကၡတၱ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းအား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္ရာ၏ ”တဏွာကို ျမားေျငာင့္ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထား၏၊ အဝိဇၨာတည္းဟူေသာ အဆိပ္အေတာက္သည္ ဆႏၵရာဂ ဗ်ာပါဒေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္၏၊ ငါသည္ ထိုတဏွာတည္းဟူေသာ ျမားေျငာင့္ကို ပယ္ႏုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဝိဇၨာ တည္းဟူေသာ အဆိပ္အေတာက္ကို ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ ငါသည္ စင္စစ္ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိၿပီ”ဟု (အၾကံျဖစ္ရာ၏)။ ထိုရဟန္းသည္ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာပုဂၢိဳလ္အား မသင့္ေတာ္ေသာ အာ႐ံုတို႔ကို အားမထုတ္ရာ၊ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားမ ထုတ္ရာ၊ နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံ နားေထာင္ျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ေတာ္ ေသာ အနံ႕နမ္းျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ လွ်ာျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အရသာလ်က္ျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံု သိျခင္းကို အားမထုတ္ရာ။ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံ နားေထာင္ျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာအနံ႕ နမ္းျခင္း ကို အားမထုတ္ေသာ, လွ်ာျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အရသာလ်က္ ျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံုသိျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ စိတ္ကို ရာဂသည္ မဖ်က္ဆီးရာ၊ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ရာဂမဖ်က္ဆီးအပ္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသေလာက္နီးပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္း ေကာင္း မေရာက္ရာ၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိသည္သာတည္း။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ ေယာက်္ားသည္ အထပ္ထပ္ လိမ္းက်ံထားေသာ ဆိပ္လူးျမား အစူးခံရ ရာ၏။ ထိုေယာက်္ား၏ မိတ္ေဆြခင္ပြန္း ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတို႔သည္ ျမားဆိပ္ကုေဆးဆရာကို ပင့္ေခၚလာ ကုန္ရာ၏၊ ထိုျမားဆိပ္ကုေဆးဆရာသည္ ထိုေယာက်္ားအား ဓားငယ္ျဖင့္ အနာဝကို ခြဲစိပ္ရာ၏၊ ဓားငယ္ ျဖင့္ အနာဝကို ခြဲစိပ္ၿပီး၍ ေျငာင့္ရွာေမႊတံျဖင့္ ျမားေျငာင့္ကို ရွာရာ၏၊ ေျငာင့္ရွာေမႊတံျဖင့္ ျမားေျငာင့္ကို ရွာ၍ ျမားေျငာင့္ကို ႏုတ္ရာ၏၊ အဆိပ္အေတာက္ကို ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္မရွိေအာင္ ပယ္ရွား ရာ၏၊ ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္မရွိေတာ့ၿပီဟု သိေသာ ထိုေဆးဆရာသည္ ဤသို႔ဆိုရာ၏- ”အေမာင္ေယာက်္ား သင္၏ ျမားေျငာင့္ကို ငါႏုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဆိပ္အေတာက္ကို ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေအာင္ ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ အသင့္အား အႏၲရာယ္ျဖစ္ျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ၿပီ၊ သင့္ေတာ္သည္သာျဖစ္ ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ကို စားရာ၏၊ မသင့္ေတာ္ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ကို စားသည္ျဖစ္၍ သင္၏အနာကို ျပည္ယိုျခင္း မျဖစ္ေစလင့္။ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္ေဆးရာ၏၊ ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးလိမ္းရာ၏၊ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္မေဆးသျဖင့္ ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးမလိမ္းက်ံသျဖင့္ သင္၏အနာဝကို ေသြးျပည္ မေျမႇး ယွက္ေစလင့္။ ေလ ေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကိုလည္း အားမထုတ္လင့္၊ ေလ ေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကို အားထုတ္သည္ျဖစ္၍ သင္၏အနာဝကို ျမဴမႈန္႔အမွ်င္ မဖ်က္ဆီးေစလင့္။ အေမာင္ေယာက်္ား အနာကို အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္သည္ျဖစ္၍ အနာကို သက္သာေစသည္ျဖစ္၍ ေနရာ၏”ဟု (ဆိုရာ၏)။-
ထိုေယာက္်ားအား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္ရာ၏-”ငါ့မွာ ျမားေျငာင့္ကို ႏုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဆိပ္အေတာက္ကို ထုတ္ယူစရာ အႂကြင္းအက်န္မရွိေအာင္ ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ ငါ့အား အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ၿပီ”ဟု (အၾကံျဖစ္ရာ၏)၊ ထိုေယာက္်ားသည္ သင့္ေတာ္သည္သာျဖစ္ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ကို သံုးေဆာင္ရာ၏၊ သင့္ေတာ္ေသာ ေဘာဇဥ္တို႔ကို သံုးေဆာင္သည္ျဖစ္၍ ထိုေယာက္်ား၏ အနာသည္ ျပည္မယိုစီးရာ၊ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္ေဆးရာ၏၊ ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးလိမ္းရာ၏၊ ရံခါရံခါ အနာကို ဖန္ေဆးသည္ျဖစ္၍ ရံခါရံခါ အနာဝကို ေဆးလိမ္း က်ံသည္ျဖစ္၍ ထိုေယာက္်ား၏ အနာဝကို ျပည္ေသြး မေျမႇးယွက္ရာ။ ေလ ေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကိုလည္း အားမထုတ္ရာ၊ ေလ ေနပူ၌ လွည့္လည္ျခင္းကို အားမထုတ္သျဖင့္ ထိုေယာက္်ား၏ အနာဝကို ျမဴမႈန္႔အမွ်င္သည္ မဖ်က္ဆီးရာ။ အနာကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းရွိသည္ျဖစ္၍ အနာကို သက္သာေစသည္ျဖစ္၍ ေနရာ၏။ ထိုေယာက္်ားသည္ ဤသင့္ေတာ္ေသာအမႈကို ျပဳျခင္းျဖင့္လည္း မစင္ၾကယ္ေသာ အဆိပ္အေတာက္ကို အႂကြင္းအက်န္မရွိေအာင္ ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ သင့္ေတာ္ေသာ အမႈကို ျပဳလုပ္ျခင္း, မစင္ၾကယ္ေသာ အဆိပ္အေတာက္ကို အႂကြင္းအက်န္မရွိေအာင္ ပယ္ရွားျခင္း ထို အေၾကာင္းႏွစ္ပါးစံုျဖင့္ အနာသည္ အသားႏုတက္၍ ရင့္က်က္ရာ၏၊ ထိုေယာက္်ားသည္ အနာအသားႏု တက္၍ အသားအေရ ေကာင္းလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေသျခင္းသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသေလာက္နီးပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း မေရာက္ရာ။
သုနကၡတၱ ဤဥပမာအတူသာလွ်င္ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းအား ဤသို႔ အၾကံ ျဖစ္ရာ၏- ”တဏွာကို ျမားေျငာင့္ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထား၏၊ အဝိဇၨာတည္းဟူေသာ အဆိပ္ အေတာက္သည္ ဆႏၵရာဂဗ်ာပါဒေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္၏၊ ငါသည္ ထိုတဏွာတည္းဟူေသာ ျမားေျငာင့္ကို ပယ္ႏုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဝိဇၨာတည္းဟူေသာ အဆိပ္အေတာက္ကို ပယ္ရွားၿပီးၿပီ၊ ငါသည္ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိ၏”ဟု (အၾကံျဖစ္ရာ၏)။ ထိုရဟန္းသည္ ေကာင္းစြာ နိဗၺာန္၌ ၫြတ္ေသာ စိတ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္အား မသင့္ေတာ္ေသာ အာ႐ံုတို႔ကို အားမထုတ္ရာ၊ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံၾကားျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ေတာ္ ေသာ အနံ႕နမ္းျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ လွ်ာျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အရသာလ်က္ျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားမထုတ္ရာ၊ စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံု သိျခင္းကို အားမထုတ္ရာ။ မ်က္စိျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အဆင္း႐ႈျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, နားျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အသံၾကားျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, ႏွာေခါင္းျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အနံ႕နမ္းျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, လွ်ာျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ အရသာလ်က္ျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, ကိုယ္ျဖင့္ မသင့္ ေတာ္ေသာ အေတြ႕ ေတြ႕ထိျခင္းကို အားမထုတ္ေသာ, စိတ္ျဖင့္ မသင့္ေတာ္ေသာ ဓမၼာ႐ံုသိျခင္းကို အားမ ထုတ္ေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ စိတ္ကို ရာဂသည္ မဖ်က္ဆီးရာ၊ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ရာဂ မဖ်က္ဆီးအပ္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသေလာက္နီပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း မေရာက္ႏိုင္ရာ၊ ဤအေၾကာင္းသည္ ရွိသည္သာတည္း။
၆၅။ သုနကၡတၱ အနက္အဓိပၸါယ္ကို သိေစျခင္းငွါ ဤဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ဥပမာကို ငါျပဳအပ္ၿပီ၊ ဤဆိုခဲ့ ၿပီးေသာ ဥပမာစကား၌ ဤဆိုလတၱံ႕သည္ကား အနက္အဓိပၸါယ္ေပတည္း။ သုနကၡတၱ အနာဟူေသာ ဤ အမည္သည္ ေျခာက္ပါးကုန္ေသာ အဇၩ တၱိကာယတနတို႔၏ အမည္ေပတည္း။ သုနကၡတၱ အဆိပ္အေတာက္ ဟူေသာ ဤအမည္သည္ အဝိဇၨာ၏ အမည္ေပတည္း။ သုနကၡတၱ ျမားေျငာင့္ဟူေသာ ဤအမည္သည္ တဏွာ၏ အမည္ေပတည္း။ သုနကၡတၱ ေျငာင့္ရွာေမႊတံဟူေသာ ဤအမည္သည္ သတိ၏ အမည္ေပတည္း။ သုနကၡတၱ ဓားငယ္ဟူေသာ ဤအမည္သည္ ျဖဴစင္ေသာ ဝိပႆနာပညာ၏ အမည္ေပတည္း။ သုနကၡတၱ ျမားဆိပ္ကု ေဆးဆရာဟူေသာ ဤအမည္သည္ ပူေဇာ္အထူးကို့ခံေတာ္မူထိုက္ေသာ (အလံုးစံုေသာ တရားတို႔ကို) ကိုယ္တိုင္ မွန္စြာ သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အမည္ေပတည္း။
သုနကၡတၱ စင္စစ္ ထိုရဟန္းသည္ ေျခာက္ပါးကုန္ေသာ ဖႆာယတနတို႔၌ ေစာင့္စည္းျခင္းကို ျပဳေလ့ရွိသည္ ျဖစ္၍ ”ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိသည္ ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းတည္း”ဟု ဤသို႔သိ၍ ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိမွ ကင္း၏၊ ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိကင္းရာ နိဗၺာန္၌ လြတ္လြတ္ဝင္၏၊ ကာမဂုဏ္ဟူေသာ ဥပဓိ၌ ကိုယ္ကိုလည္း ၿငိကပ္ေအာင္ ေဆာင္လတၱံ႕၊ ၿငိကပ္ေသာ စိတ္ကိုလည္း ျဖစ္ေစ လတၱံ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းသည္ မရွိ။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အနံ႕ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အရသာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ စိမ္ေရခြက္သည္ ရွိရာ၏၊ ထိုခြက္ကိုလည္း အဆိပ္ႏွင့္ ေရာထား၏။ ထို႔ေနာက္ အသက္ရွင္လိုေသာ မေသ လိုေသာ ခ်မ္းသာလိုေသာ ဆင္းရဲျခင္းကို စက္ဆုပ္ေသာ ေယာက္်ားသည္ လာရာ၏။ သုနကၡတၱ ထိုငါဆို မည့္အရာကို အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္သနည္း-”ငါသည္ ဤစိမ္ေရခြက္ကို ေသာက္သည္ရွိေသာ္ ေသျခင္းသို႔ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသလုနီးပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာ၏”ဟု သိျငားအံ့၊ ထိုေယာက္်ားသည္ ထိုစိမ္ေရခြက္ကို ေသာက္ရာအံ့ေလာဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား မေသာက္ရာ ပါဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတၱ ဤဥပမာအတူသာလွ်င္ စင္စစ္ ထိုရဟန္းသည္ ေျခာက္ပါးကုန္ေသာ ဖႆာယတနတို႔၌ ေစာင့္စည္းျခင္းကို ျပဳေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ”ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိသည္ ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းတည္း”ဟု ဤသို႔ သိ၍ ကိေလသာ ဟူေသာ ဥပဓိမွ ကင္း၏၊ ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိကင္းရာ နိဗၺာန္၌ လြတ္ လြတ္ဝင္၏၊ ကာမဂုဏ္ ဟူေသာ ဥပဓိ၌ ကိုယ္ကိုလည္း ၿငိကပ္ေအာင္ ေဆာင္လတၱံ႕၊ ၿငိကပ္ေသာ စိတ္ကိုလည္း ျဖစ္ေစလတၱံ႕ဟူေသာ ဤအေၾကာင္းသည္ မရွိ။
သုနကၡတၱ ဥပမာအားျဖင့္ လ်င္ေသာ ၾကမ္းေသာ အဆိပ္ရွိေသာ ေႁမြသည္ ရွိရာ၏၊ အသက္ရွင္ လိုေသာ မေသလိုေသာ ခ်မ္းသာလိုေသာ ဆင္းရဲျခင္းကို စက္ဆုပ္ေသာ ေယာက္်ားသည္ လာရာ၏။ သုနကၡတၱ ထိုငါဆို မည့္စကားကို အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္သနည္း-”ဤေႁမြသည္ ငါ့ကို ကိုက္ေသာ္ ေသျခင္း သို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသလုနီးပါးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာ၏”ဟု သိျငားအံ့၊ ထိုေယာက္်ားသည္ ၾကမ္းေသာ အဆိပ္ရွိေသာ ေႁမြအား လက္ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေျခမျဖင့္ေသာ္လည္း ေကာင္း တို႔ဝံ့ရာအံ့ေလာဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား မတို႔ဝံ့ရာပါဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သုနကၡတၱ ဤဥပမာအတူသာလွ်င္ စင္စစ္ ထိုရဟန္းသည္ ေျခာက္ပါးကုန္ေသာ ဖႆာယတနတို႔၌ ေစာင့္စည္းျခင္းကို ျပဳေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ”ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိသည္ ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းတည္း”ဟု ဤသို႔ သိ၍ ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိမွ ကင္း၏၊ ကိေလသာဟူေသာ ဥပဓိကင္းရာ နိဗၺာန္၌ လြတ္လြတ္ ဝင္၏၊ ကာမဂုဏ္ဟူေသာ ဥပဓိ၌ ကိုယ္ကိုလည္း ၿငိကပ္ေအာင္ ေဆာင္လတၱံ႕၊ ၿငိကပ္ေသာ စိတ္ကိုလည္း ျဖစ္ေစလတၱံ႕ဟူေသာ ဤအေၾကာင္းသည္ မရွိဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤေဒသနာေတာ္ ကို ေဟာေတာ္မူ၏။
လိစၧဝီမင္းသားျဖစ္ေသာ သုနကၡတၱသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ေလၿပီ။
ငါးခုေျမာက္ သုနကၡတၱသုတ္ ၿပီး၏။