၁၄၄။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ ဝိသာခါ၏ ျပာသာဒ္ျဖစ္ေသာ ပုဗၺာ႐ံုေက်ာင္း၌ မ်ားစြာကုန္ေသာ အလြန္႔အလြန္ ထင္ရွားကုန္ေသာ တပည့္မေထရ္တို႔ႏွင့္အတူ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ အသွ်င္သာရိပုၾတာ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္ အသွ်င္မဟာကႆပ အသွ်င္မဟာကစၥာယန အသွ်င္မဟာ့ေကာ႒ိက အသွ်င္မဟာကပၸိန အသွ်င္မဟာစုႏၵ အသွ်င္အႏု႐ုဒၶါ အသွ်င္ေရဝတ အသွ်င္အာနႏၵာတို႔ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ထိုမေထရ္တို႔မွတစ္ပါး အလြန္႔အလြန္ထင္ရွားကုန္ေသာ တပည့္မေထရ္တို႔ႏွင့္လည္းေကာင္း အတူသီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။
ထိုအခါ မေထရ္ႀကီးျဖစ္ကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရဟန္းငယ္တို႔ကို ဆံုးမသြန္သင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ ဆယ္ပါးကုန္ေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမသြန္သင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ ႏွစ္ဆယ္ေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမသြန္သင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ သံုးဆယ္ေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမသြန္သင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ ေလးဆယ္ေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမသြန္သင္ကုန္၏၊ ထို ရဟန္းငယ္တို႔သည္ မေထရ္ရဟန္းတို႔က ဆံုးမသြန္သင္အပ္သည္ရွိေသာ္ ေရွးျဖစ္ေသာ သီလျဖည့္ဆည္းပူး ျခင္းစသည္ထက္ ျမတ္ေသာ ေနာက္ျဖစ္ေသာ (ကသိုဏ္းပရိကံ စေသာ) အထူးကို သိကုန္၏။
၁၄၅။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဥပုသ္ပဝါရဏာေန႔ျဖစ္ေသာ တစ္ဆယ့္ငါးရက္ေျမာက္ လျပည့္ ေန႔ညဥ့္၌ ရဟန္းအေပါင္းျခံရံလ်က္ လြင္တီးေခါင္၌ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ရဟန္းအေပါင္းကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ္မူ၍ ရဟန္းတို႔ကို မိန္႔ေတာ္မူ၏ – ”ရဟန္းတို႔ ဤအက်င့္ကို ႏွစ္သက္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤအက်င့္ျဖင့္ ႏွစ္သက္ေသာ စိတ္ရွိ၏၊ ရဟန္းတို႔ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသာသနာေတာ္၌ မေရာက္ေသးေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေရာက္ျခင္းငွါ မရေသးေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရျခင္းငွါ မ်က္ေမွာက္မျပဳရေသးေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္းငွါ အတိုင္း ထက္အလြန္ လုံ႔လႀကဳိးကုတ္ အားထုတ္ၾကကုန္ေလာ့၊ ငါသည္ ဤသာဝတၳိျပည္၌သာလွ်င္ မိုးေလးလတို႔၏ အဆံုး တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ပဝါရဏာတိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့၍ ေနအံ့”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဇနပုဒ္၌ ေနေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ”ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုသာဝတၳိျပည္၌သာလွ်င္ မိုးေလးလတို႔၏အဆံုးျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ပဝါရဏာတိုင္ေအာင္ ဆိုင္းငံ့ေနေတာ္မူလိမ့္သတတ္”ဟု ၾကား ကုန္သည္သာတည္း။ ထိုဇနပုဒ္ေန ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေျမာ္ျခင္းငွါ သာဝတၳိျပည္သို႔ သက္ဝင္ၾကကုန္၏။ ထိုမေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ ရဟန္းငယ္တို႔ကို အတိုင္းထက္အလြန္ ဆံုးမသြန္သင္ ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ ဆယ္ပါးေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမသြန္ သင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ ႏွစ္ဆယ္ေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမ သြန္သင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ သံုးဆယ္ေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမ သြန္သင္ကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ကုန္ေသာ မေထရ္ရဟန္းတို႔သည္ ေလးဆယ္ေသာ ရဟန္းငယ္တို႔ကိုလည္း ဆံုးမ သြန္သင္ကုန္၏။ ထိုရဟန္းငယ္တို႔သည္ မေထရ္ရဟန္းတို႔က ဆံုးမသြန္သင္သည္ရွိေသာ္ ေရွးျဖစ္ေသာ သီလျဖည့္ဆည္းပူးျခင္းစသည္ထက္ ျမတ္ေသာ ေနာက္ျဖစ္ေသာ (ကသိုဏ္းပရိကံစေသာ) အထူးကို သိ ကုန္၏။
၁၄၆။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိုးေလးလတို႔၏ အဆံုးျဖစ္ေသာ တစ္ဆယ့္ငါးရက္ေျမာက္ ဥပုသ္ပဝါရဏာေန႔ျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညဥ့္၌ ရဟန္းအေပါင္းျခံရံလ်က္ လြင္တီးေခါင္၌ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ရဟန္းအေပါင္းကို ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္ေတာ္မူ၍ ရဟန္းတို႔ကို မိန္႔ေတာ္မူ၏ -”ရဟန္းတို႔ ဤပရိသတ္သည္ အဖ်င္းကင္း၏၊ အဖ်င္းမရွိ၊ ရဟန္းတို႔ ဤပရိသတ္သည္ အဖ်င္းမရွိ စင္ၾကယ္၍ အႏွစ္သာရ၌ တည္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္သို႔ သေဘာရွိေသာ ပရိသတ္၌ အေဝးမွ ေဆာင္အပ္ေသာ အလွဴကို ခံထိုက္၏၊ ဧည့္သည္အတြက္ထားေသာ အလွဴကို ခံထိုက္၏၊ ပူေဇာ္အထူးကို ခံထိုက္၏၊ လက္အုပ္မိုး၍ ရွိခိုးထိုက္၏၊ လူအေပါင္း၏ အတုမရွိ ျမတ္ေသာ ေကာင္းမႈဟူေသာ မ်ဳိးေစ့စိုက္ပ်ိဳးရာ လယ္ေျမေကာင္း ျဖစ္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း့သည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤပရိသတ္သည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္သို႔ သေဘာရွိေသာ ပရိသတ္၌ အနည္းငယ္ ေပးလွဴအပ္ေသာ ဒါနသည္ အက်ဳိးမ်ား၏၊ မ်ားစြာေပးလွဴအပ ္ေသာ ဒါနသည္ အလြန္အကဲ အက်ဳိးမ်ား၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္းသည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤပရိသတ္သည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္သို႔သေဘာ ရွိေသာ ပရိသတ္ကို လူအေပါင္းသည္ ဖူးျမင္ရခဲ၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္းသည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤ ပရိသတ္သည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္သို႔သေဘာရွိေသာ ပရိသတ္ကို ဖူးျမင္ျခင္းငွါ ယူဇနာရာေထာင္ေသာင္းတို႔သို႔ ထမင္းထုပ္ျဖင့္ သြားေရာက္ျခင္းငွါ သင့္ေလ်ာ္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္း အေပါင္းသည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤပရိသတ္သည္ ထိုသို႔သေဘာရွိ၏။
၁၄၇။ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ အာသေဝါကုန္ခန္းၿပီးျဖစ္ကုန္ေသာ အက်င့္သိကၡာကို က်င့္ သံုးၿပီးျဖစ္ကုန္ေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥကို ျပဳ ၿပီးျဖစ္ကုန္ေသာ ဝန္ကို ခ်ထားၿပီးျဖစ္ကုန္ေသာ မိမိ၏အက်ဳိး ျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ၿပီးျဖစ္ကုန္ေသာ ဘဝအေႏွာင္အဖြဲ႕ျဖစ္ေသာ သံေယာဇဥ္ကုန္ခန္းၿပီး ျဖစ္ကုန္ေသာ ေကာင္းစြာသိ၍ ကိေလသာမွ ကြၽတ္လြတ္ၿပီးကုန္ေသာ ရဟႏၲာျဖစ္ကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔ သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ ရဟႏၲာျဖစ္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္လည္း ဤရဟန္း အေပါင္း၌ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ ေအာက္တန္းသံေယာဇဥ္ငါးပါး ကုန္ခန္းျခင္းေၾကာင့္ (သုဒၶါဝါသ ဘံု၌) ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶ တည္ေနကုန္ေသာ ထိုသုဒၶါဝါသဘံု၌ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေလ့ရွိကုန္ေသာ ထိုသုဒၶါဝါသဘံုမွ ျပန္လည္ျခင္းသေဘာမရွိကုန္ေသာ အနာဂါမ္ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ အနာဂါမ္ရဟန္းတို႔သည္လည္း ဤရဟန္းအေပါင္း၌ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ သံေယာဇဥ္သံုးပါးတို႔၏ ကုန္ခန္းျခင္းေၾကာင့္ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ တို႔၏ ေခါင္းပါးသည္၏ အျဖစ္ေၾကာင့္ တစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ ဤကာမဘံုသို႔လာ၍ ဝဋ္ဆင္းရဲ၏ အဆံုးကို ျပဳလတၱံ ႕ကုန္ေသာ သကဒါဂါမ္ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ သကဒါဂါမ္ ရဟန္းတို႔သည္လည္း ဤရဟန္းအေပါင္း၌ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ သံေယာဇဥ္သံုးပါးတို႔၏ ကုန္ခန္းျခင္းေၾကာင့္ ဖ႐ိုဖရဲက်ျခင္း သေဘာ မရွိကုန္ေသာ ျမဲကုန္ေသာ အထက္မဂ္သံုးပါးလွ်င္ လဲေလ်ာင္းရာရွိကုန္ေသာ ေသာတာပန္ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ေသာတာပန္ရဟန္းတို႔သည္လည္း ဤရဟန္း အေပါင္း၌ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ သတိပ႒ာန္ေလးပါး ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ရဟန္းတို႔သည္လည္း ဤ ရဟန္းအေပါင္း၌ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ သမၼပၸဓာန္ေလးပါး ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ပ။ ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါး။ ဣေႁႏၵငါးပါး။ ဗိုလ္ငါးပါး။ ေဗာဇၥ်င္ ခုနစ္ပါး။ ျမတ္ေသာ အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာမဂ္ ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ရဟန္းတို႔သည္လည္း ဤရဟန္းအေပါင္း၌ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ ေမတၱာျဗဟၼဝိဟာရ ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ က႐ုဏာျဗဟၼဝိဟာရ ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ၊ မုဒိတာျဗဟၼဝိဟာရ ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ၊ ဥေပကၡာျဗဟၼဝိဟာရ ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ၊ အသုဘပြါးမ်ားအား့ထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ၊ အနိစၥသညာ ပြါးမ်ားအားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္ သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔သေဘာရွိကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔ သည္လည္း ဤရဟန္းအေပါင္း၌ ရွိကုန္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းအေပါင္း၌ ထြက္သက္ဝင္သက္ကို ေအာက္ေမ့မႈ ‘အာနာပါနႆတိ’ ပြါးမ်ား အားထုတ္မႈကို လုံ႔လျပဳကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ထြက္သက္ ဝင္သက္ကို ေအာက္ေမ့မႈ အာနာပါနႆတိကို ပြါးမ်ားေလ့လာသည္ရွိေသာ္ မ်ားေသာ အက်ဳိးရင္း အက်ဳိးဆက္ ရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ အာနာပါနႆတိကို ပြါးမ်ားေလ့လာသည္ရွိေသာ္ သတိပ႒ာန္ေလးပါး တို႔ကို ျပည့္ေစကုန္၏၊ သတိ ပ႒ာန္ေလးပါးတို႔ကို ပြါးမ်ားေလ့လာကုန္သည္ရွိေသာ္ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးတို႔ကို ျပည့္ေစကုန္၏။ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးတို႔ကို ပြါးမ်ားေလ့လာသည္ရွိေသာ္ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ျပည့္ ေစကုန္၏။
၁၄၈။ ရဟန္းတို႔ အာနာပါနႆတိကို အဘယ္သို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာသည္ရွိေသာ္ မ်ားေသာ အက်ဳိး ရင္း အက်ဳိးဆက္ရွိသနည္း။ ရဟန္းတို႔ ရဟန္းသည္ ေတာသို႔ ကပ္သည္ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ သစ္ပင္ ရင္းသို႔ ကပ္သည္ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ကပ္သည္ျဖစ္၍လည္းေကာင္း တင္ပလႅင္ေခြ၍ ကိုယ္ကို ေျဖာင့္မတ္စြာ ထားၿပီးလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းသို႔ေရွး႐ႈ သတိကို ျဖစ္ေစ၍ ထိုင္ေန၏။ ထိုရဟန္းသည္ သတိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍သာလွ်င္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏၊ သတိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍သာလွ်င္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏။
ရွည္စြာေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္ရွိေသာ္ ”ရွည္စြာေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏၊ ရွည္စြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္ရွိေသာ္ ”ရွည္စြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏။ တိုစြာ ေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္႐ိွေသာ္ ”တိုစြာေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏၊ တိုစြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္ရွိေသာ္ ”တိုစြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏။ ”အစ အလယ္ အဆံုး ဟူေသာ အလံုးစံုေသာ ထြက္သက္အေပါင္းကို ထင္ထင္ရွားရွားသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”အစ အလယ္ အဆံုးဟူေသာ အလံုးစံုေသာ ဝင္သက္အေပါင္းကို ထင္ထင္ရွားရွားသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”႐ုန္႔ရင္းေသာ (ထြက္သက္ေလဟူေသာ) ကာယသခၤါရကို ၿငိမ္းေစ လ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”႐ုန္႔ရင္းေသာ (ဝင္သက္ေလဟူေသာ) ကာယသခၤါရကို ၿငိမ္း ေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။
”ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ‘ပီတိ’ ကို ထင္စြာသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ‘ပီတိ’ ကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကို ထင္စြာလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”(ေဝဒနာ သညာဟူေသာ) စိတၱသခၤါရကို ထင္စြာသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”(ေဝဒနာ သညာဟူေသာ) စိတၱသခၤါရကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”႐ုန္႔ရင္းေသာ (ေဝဒနာ သညာဟူေသာ) စိတၱသခၤါရကို ၿငိမ္းေစလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”႐ုန္႔ရင္းေသာ (ေဝဒနာ သညာဟူေသာ) စိတၱသခၤါရကို ၿငိမ္းေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။
”စိတ္ကို ထင္စြာသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”စိတ္ကို အလြန္ဝမ္းေျမာက္ေစလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို အလြန္ဝမ္းေျမာက္ေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။
”စိတ္ကို အာ႐ံု၌ေကာင္းစြာထားလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို အာ႐ံု၌ ေကာင္းစြာ ထားလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”စိတ္ကို ကိေလသာမွ လြတ္ေစလ်က္ ထြက့္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို ကိေလသာမွ လြတ္ေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။
”အနိစၥဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ အနိစၥဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ရာဂကင္းရာ နိဗၺာန္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ရာဂကင္းရာ နိဗၺာန္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ရာဂခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္ကို အဖန္ဖန္ ႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ရာဂခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္ကို အဖန္ဖန္႐ႈ လ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ကိေလသာကို စြန္႔ရာနိဗၺာန္ စြန္႔တတ္ေသာမဂ္ကို အဖန္ဖန္ ႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ကိေလသာကို စြန္႔ရာနိဗၺာန္ စြန္႔တတ္ေသာမဂ္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာထားေသာ အာနာပါနႆတိသည္ မ်ားျမတ္ေသာ အက်ဳိးအာနိသင္႐ိွ၏။
၁၄၉။ ရဟန္းတို႔ အဘယ္သို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာထားေသာ အာနာပါနႆတိသည္ သတိပ႒ာန္ ေလးပါးတို႔ကို ျပည့္ေစကုန္သနည္း။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ရွည္စြာေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္႐ိွေသာ္ ”ရွည္စြာေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏၊ ရွည္စြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္႐ိွေသာ္ ”ရွည္စြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏။ တိုစြာေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္႐ိွေသာ္ ”တိုစြာေသာ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏၊ တိုစြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစသည္႐ိွေသာ္ ”တိုစြာေသာ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစ၏”ဟု သိ၏။
”အစ အလယ္ အဆံုးဟူေသာ အလံုးစံုေသာ ထြက္သက္အေပါင္းကို ထင္ထင္ရွားရွားသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”အစ အလယ္ အဆံုးဟူေသာ အလံုးစံုေသာ ဝင္သက္အေပါင္းကို ထင္ထင္ရွားရွား သိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”႐ုန္႔ရင္းေသာ ကာယသခၤါရကို (သာယာ စြာ႐ႈသျဖင့္) ၿငိမ္းေစလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”႐ုန္႔ရင္းေသာ ကာယသခၤါရကို (သာ ယာစြာ႐ႈသျဖင့္) ၿငိမ္းေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုအခါ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ပထဝီဓာတ္စေသာ ဓာတ္ေလးပါးအေပါင္း ‘ကာယ’ ၌ ဝါေယာဓာတ္ဟူေသာ အစိတ္ ‘ကာယ’ ကို အဖန္ဖန္ ႐ႈေလ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ ရဟန္းတို႔ ထြက္သက္ ဝင္သက္တို႔ကို ပထဝီဓာတ္ စေသာ ဓာတ္ေလးပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ ဝါေယာဓာတ္ဟူေသာ ကာယဟူ၍ ငါ ေဟာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာ ပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ပထဝီဓာတ္စေသာ ဓာတ္ေလးပါးဟူေသာ အေပါင္း ‘ကာယ’ ၌ ဝါေယာဓာတ္ဟူေသာ အစိတ္ ‘ကာယ’ ကို အဖန္ဖန္႐ႈေလ့႐ိွသည္ ျဖစ္၍ ေန၏။ (၁)
ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ”ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ‘ပီတိ’ ကို ထင္စြာသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ‘ပီတိ’ ကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကို ထင္စြာသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ခ်မ္းသာျခင္း ‘သုခ’ ကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”စိတၱသခၤါရ” ကို ထင္စြာသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတၱသခၤါရ” ကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”႐ုန္႔ရင္း ေသာ စိတၱသခၤါရကို ၿငိမ္းေစလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”႐ုန္႔ရင္းေသာ စိတၱသခၤါရကို ၿငိမ္းေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုအခါ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာပညာ,့ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ သုခေဝဒနာစေသာ အေပါင္းေဝဒနာတို႔၌ သုခေဝဒနာဟူေသာ အစိတ္ေဝဒနာကို အဖန္ဖန္ ႐ႈေလ့႐ိွသည္ ျဖစ္၍ ေန၏။ ရဟန္းတို႔ ထြက္သက္ဝင္သက္တို႔ကို ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းျခင္းကို သုခ ေဝဒနာစေသာ ေဝဒနာသံုးပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ သုခေဝဒနာဟူ၍ ငါေဟာ၏။ ရဟန္း တို႔ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ သုခေဝဒနာစေသာ အေပါင္းေဝဒနာတို႔၌ သုခေဝဒနာဟူေသာ အစိတ္ေဝဒနာကို အဖန္ဖန္ ႐ႈေလ့႐ိွသည္ ျဖစ္၍ ေန၏။ (၂)
ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ”စိတ္ကို ထင္စြာသိလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို ထင္စြာသိလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”စိတ္ကို အလြန္ဝမ္းေျမာက္ ေစလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို အလြန္ဝမ္းေျမာက္ေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”စိတ္ကို အာ႐ံု၌ ေကာင္းစြာ ထားလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို အာ႐ံု၌ ေကာင္းစြာ ထားလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”စိတ္ကို ကိေလသာမွ လြတ္ေစလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”စိတ္ကို ကိေလသာမွ လြတ္ေစလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုအခါ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ စိတ္၌ စိတ္ကို အဖန္ဖန္႐ႈေလ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ ရဟန္းတို႔ လြတ္ေသာ သတိ႐ိွေသာ ေကာင္းစြာ ဆင္ျခင္တတ္ေသာ ပညာမ႐ိွေသာ ပုဂၢိဳလ္အား အာနာပါနႆတိကမၼ႒ာန္းကို ငါမေဟာ။ ရဟန္းတို႔ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာ ပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာ သတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ စိတ္၌ စိတ္ကို အဖန္ဖန္႐ႈေလ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ (၃)
ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ”အနိစၥဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”အနိစၥဟု အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ရာဂကင္းရာနိဗၺာန္ကို အဖန္ ဖန္႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ရာဂကင္းရာနိဗၺာန္ကို အဖန္ဖန္ ႐ႈလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ရာဂခ်ဳပ္ရာနိဗၺာန္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ရာဂခ်ဳပ္ ရာနိဗၺာန္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ”ကိေလသာကို စြန္႔ရာ နိဗၺာန္ စြန္႔တတ္ေသာ မဂ္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ထြက္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏၊ ”ကိေလသာကိုစြန္႔ ရာနိဗၺာန္ စြန္႔တတ္ေသာ မဂ္ကို အဖန္ဖန္႐ႈလ်က္ ဝင္သက္ကို ျဖစ္ေစအံ့”ဟု က်င့္၏။ ရဟန္းတို႔ ထိုအခါ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ တရား တို႔၌ တရားကို အဖန္ဖန္႐ႈေလ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏။
ထိုရဟန္းသည္ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆတို႔ကို ပယ္ျခင္းကို ဝိပႆနာပညာျဖင့္ျမင္၍ ေကာင္းစြာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ႐ိွ၏။ ရဟန္းတို႔ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာ လုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ တရားတို႔၌ တရားကို အဖန္ဖန္႐ႈေလ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ (၄)
ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာထားေသာ အာနာပါနႆတိသည္ သတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔ကို ျပည့္ေစ၏။
၁၅ဝ။ ရဟန္းတို႔ အဘယ္သို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာထားေသာ သတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔သည္ ေဗာဇၥ်င္ ခုနစ္ပါးတို႔ကို ျပည့္ေစကုန္သနည္း။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္တတ္ေသာပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ပထဝီစေသာ ဓာတ္ေလးပါးဟူေသာ အေပါင္း ‘ကာယ’ ၌ ဝါေယာဓာတ္တည္းဟူေသာ အစိတ္ ‘ကာယ’ ကို အဖန္ဖန္႐ႈေလ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ ထိုအခါ၌ ထိုရဟန္းအား သတိသည္ ေရွး႐ႈထင္၏၊ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္း မ႐ိွ။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းအား သတိသည္ ေရွး႐ႈထင္၏၊ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္း မ႐ိွ၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ သတိသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီး ျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ သတိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား သတိသေမၺာဇၥ်င္ သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၁)
ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ သတိျပည့္စံုစြာေနေသာ ထိုရဟန္းသည္ ထိုတရားကို ဝိပႆနာ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၏၊ စူးစမ္း၏၊ စံုစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ထိုသို႔ေသာ အျခင္း အရာအားျဖင့္ သတိျပည့္စံုစြာေနေသာ ရဟန္းသည္ ထိုတရားကို ဝိပႆနာပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၏၊ စူးစမ္း၏၊ စံုစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္၏။ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီး ျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၂)
ထိုတရားကို ဝိပႆနာပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္ေသာ စူးစမ္းေသာ စံုစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္ေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ အား အားထုတ္မႈဝီရိယသည္ ျဖစ္၏၊ ဝီရိယသည္ တြန္႔တိုဆုတ္နစ္ျခင္း မ႐ိွ။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ထိုတရားကို ဆင္ျခင္ေသာ စူးစမ္းေသာ စံုစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္ေသာ ရဟန္းအား အားထုတ္မႈဝီရိယသည္ ျဖစ္၏၊ ဝီရိယသည္ တြန္႔တိုဆုတ္နစ္ျခင္း မ႐ိွ။ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဝီရိယသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဝီရိယသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ဝီရိယ သေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၃)
အားထုတ္အပ္ေသာ ဝီရိယ႐ိွသူအား ကိေလသာမွကင္းေသာ ပီတိသည္ ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္ အခါ၌ အားထုတ္အပ္ေသာ ဝီရိယ႐ိွေသာ ရဟန္းအား ကိေလသာမွကင္းေသာ ပီတိသည္ ျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ပီတိသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ပီတိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ပီတိသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၄)
ႏွစ္သိမ့္ေသာ စိတ္႐ိွေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ ကိုယ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏၊ စိတ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏၊ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ႏွစ္သိမ့္ေသာ စိတ္႐ိွေသာ ရဟန္း၏ ကိုယ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏၊ စိတ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ပႆဒၶိသေမၺာဇၩ င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္း သည္ ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္း သို႔ ေရာက္၏။ (၅)
ၿငိမ္းေအးေသာကိုယ္႐ိွေသာ ခ်မ္းသာျခင္း႐ိွေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ၿငိမ္းေအးေသာကိုယ္႐ိွေသာ ခ်မ္းသာျခင္း႐ိွေသာ ရဟန္း၏ စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏၊ ထို အခါ၌ ရဟန္းသည္ သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၆)
ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ကို ေကာင္းစြာ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈျခင္း႐ိွ၏၊ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ကို ေကာင္းစြာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ႐ိွ၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ့္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္ သည္ ပြါးမ်ားမႈ ျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၇)
၁၅၁။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ကိေလသာကို ပူပန္ေစတတ္ေသာလုံ႔လ, ဆင္ျခင္ တတ္ေသာ ပညာ, ေအာက္ေမ့တတ္ေသာသတိ႐ိွသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ ေလာက၌ အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ေဝဒနာတို႔၌။ပ။ စိတ္၌။ပ။ တရားတို႔၌ တရားကို အဖန္ဖန္႐ႈေလ ့႐ိွသည္ျဖစ္၍ ေန၏၊ ထိုအခါ၌ ထိုရဟန္းအား သတိသည္ ေရွး႐ႈထင္၏၊ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္း မ႐ိွ။ ရဟန္း တို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းအား သတိသည္ ေရွး႐ႈထင္၏၊ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္း မ႐ိွ၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ သတိသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ သတိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား သတိသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈ ျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၁)
ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ သတိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ေနေသာ ထိုရဟန္းသည္ ထိုတရားကို ဝိပႆနာပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၏၊ စူးစမ္း၏၊ စံုစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ထိုသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ သတိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ေနေသာ ရဟန္းသည္ ထိုတရားကို ဝိပႆနာပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၏၊ စူးစမ္း၏၊ စံုစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္၏။ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ကို အား ထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈ ျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၂)
ထိုတရားကို ဝိပႆနာပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္ေသာ စူးစမ္းေသာ စံုးစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္ေသာ ထိုရဟန္း အား အားထုတ္မႈ ‘ဝီရိယ’ သည္ ျဖစ္၏၊ ဝီရိယသည္ တြန္႔တိုဆုတ္နစ္ျခင္း မ႐ိွ။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ထိုတရားကို ဆင္ျခင္ေသာ စူးစမ္းေသာ စံုစမ္းျခင္းသို႔ေရာက္ေသာ ရဟန္းအား အားထုတ္မႈ ‘ဝီရိယ’ သည္ ျဖစ္၏၊ ဝီရိယသည္ တြန္႔တိုဆုတ္နစ္ျခင္း မ႐ိွ၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဝီရိယသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီး ျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဝီရိယသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ဝီရိယသေမၺာဇၥ်င္ သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၃)
အားထုတ္အပ္ေသာ ဝီရိယ႐ိွေသာသူအား ကိေလသာမွကင္းေသာ ပီတိသည္ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ အားထုတ္အပ္ေသာ ဝီရိယ႐ိွေသာရဟန္းအား ကိေလသာမွကင္းေသာ ပီတိသည္ျဖစ္၏၊ ထို အခါ၌ ရဟန္းသည္ ပီတိသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ပီတိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ပီတိသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၄)
ႏွစ္သိမ့္ေသာ စိတ္႐ိွေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ ကိုယ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏၊ စိတ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ႏွစ္သိမ့္ေသာ စိတ္႐ိွေသာ ရဟန္း၏ ကိုယ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏၊ စိတ္သည္လည္း ၿငိမ္းေအး၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္း သည္ ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္း သို႔ ေရာက္၏။ (၅)
ၿငိမ္းေအးေသာကိုယ္႐ိွေသာ ခ်မ္းသာျခင္း႐ိွေသာ ပုဂၢိဳလ္၏စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ၿငိမ္းေအးေသာကိုယ္႐ိွေသာ ခ်မ္းသာျခင္း႐ိွေသာ ရဟန္း၏စိတ္သည္ တည္ၾကည္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ (၆)
ထိုရဟန္းသည္ ထိုသို႔ေသာအျခင္းအရာအားျဖင့္ တည္ၾကည္ေသာစိတ္ကို ေကာင္းစြာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ႐ိွ၏။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္အခါ၌ ရဟန္းသည္ ထိုသို႔ေသာအျခင္းအရာအားျဖင့္ တည္ၾကည္ေသာစိတ္ကို ေကာင္းစြာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း ႐ိွ၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္ကို အားထုတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းသည္ ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏၊ ထိုအခါ၌ ရဟန္းအား ဥေပကၡာသေမၺာဇၥ်င္သည္ ပြါးမ်ားမႈျပည့္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာထားေသာ သတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔ သည္ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးတို႔ကို ျပည့္ေစကုန္၏။ (၇)
၁၅၂။ ရဟန္းတို႔ အဘယ္သို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာထားေသာ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးတို႔သည္ ဝိဇၨာဝိမုတၱိဟု ဆိုအပ္ေသာ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္တို႔၏ အက်ဳိးျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကို ျပည့္ေစကုန္သနည္း။ ရဟန္း တို႔ ရဟန္းသည္ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း ‘ဝိေဝက’ ၌ မွီေသာ တပ္စြန္းမႈ ‘ရာဂ’ ကင္းရာ၌မွီေသာ ခ်ဳပ္ရာ ‘နိေရာဓ’ ၌ မွီေသာ (ကိေလသာကို) စြန္႔လႊတ္မႈ နိဗၺာန္သို႔ေျပးဝင္မႈ ‘ေဝါႆဂၢ’ ကို ရင့္က်က္ေစတတ္ေသာ သတိ သေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏။ ဓမၼဝိစယ သေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏။ပ။ ဝီရိယသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏။ပ။ ပီတိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏။ ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏။ သမာဓိသေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏။ ဆိတ္ ၿငိမ္ျခင္း ‘ဝိေဝက’ ၌ မွီေသာ တပ္စြန္းမႈ ‘ရာဂ’ ကင္းရာ၌ မွီေသာ ခ်ဳပ္ရာ ‘နိေရာဓ’ ၌ မွီေသာ (ကိေလသာကို) စြန္႔လႊတ္မႈ နိဗၺာန္သို႔ ေျပးဝင္မႈ ‘ေဝါႆဂၢ’ ကို ရင့္က်က္ ေစတတ္ေသာ ဥေပကၡာ သေမၺာဇၥ်င္ကို ပြါးမ်ား၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ပြါးမ်ားေလ့လာထားေသာ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးတို႔သည္ ဝိဇၨာ ဝိမုတၱိဟု ဆိုအပ္ေသာ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္တို႔၏ အက်ဳိးျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကို ျပည့္ေစကုန္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေဒသနာေတာ္ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ကုန္ၿပီ။
ရွစ္ခုေျမာက္ အာနာပါနႆတိသုတ္ ၿပီး၏။