၁. ငါ့သွ်င္တို႔ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊
ငါ့သွ်င္တို႔ ဆင္းရဲ ‘ဒုကၡ’ ၌ မသိမႈ၊ ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္း၌ မသိမႈ၊ ဆင္းရဲ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း၌ မသိမႈ၊ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္၌ မသိမႈ၊ ဤတရားသေဘာကို မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ဟူ၍ ဆိုရ၏၊
၁.၁ အဝိဇၨာျဖစ္ေၾကာင္း ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊
အာသေဝါတရားတို႔ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ျဖစ္၏၊
၁.၂ အဝိဇၨာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း၊
အာသေဝါတရားတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း ေၾကာင့္မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရ၏။
၁.၃ အဝိဇၨာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ဟူသည္အဘယ္နည္း။
အဂၤါရွစ္ပါးရွိေသာ ဤအရိယမဂ္သည္ပင္ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ေပတည္း။ (မန ၉)
၂. ရဟန္းတို႔ အဝိဇၨာကိုလည္း အေၾကာင္းႏွင့္ တကြ ျဖစ္၏ဟု ငါဆို၏။ အေၾကာင္းမရွိဟု ငါမဆို။ အဝိဇၨာ၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”နီဝရဏငါးပါးတို႔တည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏။
၂.၁ ရဟန္းတို႔ နီဝရဏငါးပါးတို႔ကိုလည္း အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္ကုန္၏ဟု ငါဆို၏၊ အေၾကာင္းမရွိကုန္ဟု ငါမဆို။ နီဝရဏငါးပါးတို႔၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”ဒုစ႐ိုက္သုံးပါးတို႔တည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏။
၂.၂ ရဟန္းတို႔ ဒုစ႐ိုက္သုံးပါးတို႔ကိုလည္း အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္ကုန္၏ဟု ငါဆို၏၊ အေၾကာင္းမရွိကုန္ဟု ငါမဆို။ ဒုစ႐ိုက္သုံးပါးတို႔၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”ဣေႁႏၵကို မေစာင့္စည္းမႈတည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏။
၂.၃ ရဟန္းတို႔ ဣေႁႏၵကို မေစာင့္စည္းမႈကိုလည္း အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္၏ဟု ငါဆို၏၊ အေၾကာင္းမရွိဟု ငါမဆို။ ဣေႁႏၵကို မေစာင့္စည္းမႈ၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”သတိမရွိွိမႈ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိမႈတည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏။
၂.၄ ရဟန္းတို႔ သတိမရွိမႈ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိမႈကိုလည္း အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္၏ဟု ငါဆို၏၊ အေၾကာင္းမရွိဟု ငါမဆို။ သတိမရွိမႈ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိမႈ၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”မသင့္မတင့္ ႏွလုံးသြင္းမႈတည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏။
၂.၅ ရဟန္းတို႔ မသင့္မတင့္ ႏွလုံးသြင္းမႈကိုလည္း အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္၏ဟု ငါဆို၏၊ အေၾကာင္းမရွိဟု ငါမဆို။ မသင့္မတင့္ ႏွလုံးသြင္းမႈ၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”မယုံၾကည္မႈတည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏၊
၂.၆ ရဟန္းတို႔ မယုံၾကည္မႈကိုလည္း အေၾကာင္း ႏွင့္တကြ ျဖစ္၏ဟု ငါဆို၏၊ အေၾကာင္းမရွိဟု ငါမဆို။ မယုံၾကည္မႈ၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မနာၾကားမႈတည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏။
၂.၇ ရဟန္းတို႔ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မနာၾကားမႈကိုလည္း အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ျဖစ္၏ဟု ငါဆို၏၊ အေၾကာင္းမရွိဟု ငါမဆို။ သူေတာ္ေကာင္း တရားကို မနာၾကားမႈ၏ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း၊
”သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကို မမွီဝဲမႈတည္း”ဟု ဆိုအပ္ရာ၏။ (အန ၁၀.၆၁)
၃. သာဠႇတို႔ ထို အရာကို အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္ကုန္သနည္း၊ ေတြေဝျခင္း ‘ေမာဟ’ဟူသည္ ရွိသေလာဟု (ေမး၏)။ ရွိပါသည္ အသွ်င္ဘုရား။ သာဠႇတို႔ ဤသေဘာကို ‘အဝိဇၨာ’ဟု ငါဆို၏။ (အန ၃.၆၇)