၁. အတြင္းသခၤါရတရားတို႔၌ ေအာက္ေမ့မွု ‘သတိ’ သည္လည္း သတိသေမၺာဇၩင္တည္း။
၂. ျပင္ပသခၤါရတရားတို႔၌ ေအာက္ေမ့မွု ‘သတိ’ သည္လည္း သတိသေမၺာဇၩင္တည္း။
၃. သတိကိုကား အလုံးစုံ (စိတ္ဆုတ္နစ္ရာ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ရာ) ၌ အလိုရွိအပ္ေပ၏ဟု ငါဘုရားဆို၏။
၄. ရဟန္းတို႔ မျဖစ္ေသးေသာ ေအာက္ေမ့မွု သတိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ေအာက္ေမ့မွု သတိသေမၺာဇၩင္ကို ပြားမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ ေအာက္ေမ့မွု သတိသေမၺာဇၩင္၏ တည္ရာ အာ႐ုံျဖစ္ကုန္ေသာ (ေဗာဓိပကၡိယတရားေလာကုတၱရာ) တရားတို႔သည္ရွိကုန္၏၊ ထိုတရားတို႔၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းမွုကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္တည္း။ ဤသည္ကား မျဖစ္ေသးေသာ ေအာက္ေမ့မွု သတိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ေအာက္ေမ့မွု သတိသေမၺာဇၩင္ကို ပြားမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းတည္း။ (သန ၄၆.၅၁)
၁. အတြင္းသခၤါရတရားတို႔၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္ျခင္း သုံးသပ္ျခင္း စုံစမ္းျခင္းသို႔ ေရာက္ျခင္းသည္လည္း ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၩင္တည္း။
၂. ျပင္ပသခၤါရတရားတို႔၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္ျခင္း သုံးသပ္ျခင္းစုံစမ္းျခင္းသို႔ ေရာက္ျခင္းသည္လည္း ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၩင္တည္း။ (သန ၄၆.၅၂)
၃. စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေသာအခါ၌ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါ မဟုတ္။
၄. စိတ္တြန္႔တို (ဆုတ္နစ္) ေသာအခါ၌ ဓမၼဝိစယသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္အခါတည္း။ (သန ၄၆.၅၃)
၅. ရဟန္းတို႔ မျဖစ္ေသးေသာ ဓမၼဝိစယ သေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ဓမၼဝိစယ သေမၺာဇၩင္ကိုပြားမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တရား၊ အျပစ္ရွိ အျပစ္မဲ့ တရား၊ အယုတ္အျမတ္တရား၊ အက်ိဳးတူ အဖို႔ရွိသည့္ အမည္း အျဖဴျဖစ္ေသာ တရားတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ ထိုတရားတို႔၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းမွုကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ျခင္း ပင္တည္း။ ဤသည္ကား မျဖစ္ေသးေသာ ဓမၼဝိစယ သေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ဓမၼဝိစယ သေမၺာဇၩင္ကို ပြားမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းတည္း။ (သန ၄၆.၅၁)
၁. ကိုယ္၌ ျဖစ္ေသာအားထုတ္မွုသည္လည္း ဝီရိယသေမၺာဇၩင္တည္း။
၂. စိတ္၌ ျဖစ္ေသာအားထုတ္မွုသည္လည္း ဝီရိယသေမၺာဇၩင္တည္း။ (သန ၄၆.၅၂)
၃. စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေသာအခါ၌ ဝီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါ မဟုတ္။
၄. စိတ္တြန္႔တို (ဆုတ္နစ္) ေသာအခါ၌ ဝီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါတည္း။ (သန ၄၆.၅၃)
၅. ရဟန္းတို႔ မျဖစ္ေသးေသာ ဝီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ဝီရိယသေမၺာဇၩင္ကိုပြားမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ ေရွးဦးစြာ အားထုတ္မွု ‘အာရမၻဓာတ္’၊ ပ်င္းရိျခင္းမွ ထြက္ေျမာက္မွု ‘နိကၠမဓာတ္’၊ အဆင့္ဆင့္ အားထုတ္မွု ‘ပရကၠမဓာတ္’ တို႔ ရွိကုန္၏။ ထိုအားထုတ္မွုတို႔၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းမွုကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္တည္း။ ဤသည္ကား မျဖစ္ေသးေသာ ဝီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ဝီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္အေၾကာင္းတည္း။ (သန ၄၆.၅၁)
၁. ႀကံစည္မွု ‘ဝိတက္’ သုံးသပ္မွု ‘ဝိစာရ’တို႔ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မွု ‘ပီတိ’ သည္လည္းပီတိသေမၺာဇၩင္တည္း။
၂. ႀကံစည္မွု ‘ဝိတက္’ သုံးသပ္မွု ‘ဝိစာရ’တို႔ မရွိေသာ ႏွစ္သိမ့္မွု ‘ပီတိ’သည္လည္း ပီတိသေမၺာဇၩင္တည္း။ (သန ၄၆.၅၂)
၃. စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေသာအခါ၌ ပီတိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါ မဟုတ္။
၄. စိတ္တြန္႔တို (ဆုတ္နစ္) ေသာအခါ၌ ပီတိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါတည္း။ (သန ၄၆.၅၃)
၅. ရဟန္းတို႔ မျဖစ္ေသးေသာ ပီတိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ပီတိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားမွုျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ ပီတိသေမၺာဇၩင္၏ တည္ရာ(အာ႐ုံ) ျဖစ္ေသာတရားတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ထိုတရားတို႔၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းမွုကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္တည္း။ ဤသည္ကား မျဖစ္ေသးေသာ ပီတိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ပီတိသေမၺာဇၩင္ ကို ပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းတည္း။ (သန ၄၆.၅၁)
၁. ကိုယ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမွု ‘ကာယပႆဒၶိ’သည္လည္း ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္တည္း။
၂. စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမွု ‘စိတၱပႆဒၶိ’ သည္လည္း ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္တည္း။ (သန ၄၆.၅၂)
၃. စိတ္ တြန္႔တို (ဆုတ္နစ္) ေသာအခါ၌ ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါမဟုတ္။
၄. စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေသာအခါ၌ ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါတည္း။ (သန ၄၆.၅၃)
၅. ရဟန္းတို႔ မျဖစ္ေသးေသာ ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္ကိုပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ ကိုယ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမွု၊ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမွုတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ ထိုၿငိမ္းခ်မ္းမွုတို႔၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းမွုကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျပဳလုပ္ျခင္းပင္တည္း။ ဤသည္ကား မျဖစ္ေသးေသာ ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ပႆဒၶိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းတည္း။ (သန ၄၆.၅၁)
၁. ႀကံစည္မွု ‘ဝိတက္’ သုံးသပ္မွု ‘ဝိစာရ’ တို႔ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ တည္ၾကည္မွု ‘သမာဓိ’သည္လည္း သမာဓိသေမၺာဇၩင္တည္း။
၂. ႀကံစည္မွု ‘ဝိတက္’ သုံးသပ္မွု ‘ဝိစာရ’တို႔ မရွိေသာ တည္ၾကည္မွု ‘သမာဓိ’ သည္လည္း သမာဓိသေမၺာဇၩင္တည္း။ (သန ၄၆.၅၂)
၃. စိတ္ တြန္႔တို (ဆုတ္နစ္) ေသာအခါ၌ သမာဓိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါ မဟုတ္။
၄. စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေသာအခါ၌ သမာဓိသေမၺာဇၩင္ ကိုပြါးမ်ားရန္ အခါတည္း။ (သန ၄၆.၅၃)
၅. ရဟန္းတို႔ မျဖစ္ေသးေသာ သမာဓိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ သမာဓိသေမၺာဇၩင္ကိုပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ (ကိေလသာမွ) ၿငိမ္းေၾကာင္း သမထ၏အာ႐ုံ၊ မပ်ံ႕လြင့္ေသာ သမာဓိ၏ အာ႐ုံတို႔သည္ ရွိကုန္၏။ ထိုအာ႐ုံတို႔၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ႏွလုံးသြင္းမွုကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္တည္း။ ဤသည္ကား မျဖစ္ေသးေသာ သမာဓိသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ သမာဓိသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းတည္း။ (သန ၄၆.၅၁)
၁. အတြင္းသခၤါရတရားတို႔၌ အညီအမၽွ ရွုမွု ‘ဥေပကၡာ’ သည္လည္း ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္တည္း။
၂. ျပင္ပသခၤါရတရားတို႔၌ အညီအမၽွ ရွုမွု ‘ဥေပကၡာ’ သည္လည္း ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္တည္း။ (သန ၄၆.၅၂)
၃. စိတ္ တြန္႔တို (ဆုတ္နစ္) ေသာအခါ၌ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါ မဟုတ္။
၄. စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေသာအခါ၌ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားရန္ အခါတည္း။ (သန ၄၆.၅၃)
၅. ရဟန္းတို႔ မျဖစ္ေသးေသာ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္ကိုပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္ အေၾကာင္းကား အဘယ္နည္း။
ရဟန္းတို႔ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္၏ တည္ရာ(အာ႐ုံ)ျဖစ္ေသာ တရားတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ ထိုတရားတို႔၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလုံးသြင္းမွုကိုႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္တည္း။ ဤသည္ကား မျဖစ္ေသးေသာ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေစရန္၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ ဥေပကၡာသေမၺာဇၩင္ကို ပြါးမ်ားမွု ျပည့္စုံေစရန္အေၾကာင္းတည္း။ (သန ၄၆.၅၁)