၄၈။ သာဝတၳိျပည္၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ေလာကာယတိကပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ”အသွ်င္ေဂါတမ အသို႔ပါနည္း၊ အလံုးစံုသည္ ရွိပါသေလာ”ဟု (ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏)၊ ပုဏၰား ”အလံုးစံုသည္ ရွိ၏” ဟူေသာ ဤအယူသည္ တစ္ခုေသာ ေလာကခ်ဲ႕ တရားေပတည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
”အသွ်င္ေဂါတမ အသို႔ပါနည္း၊ အလံုးစံုသည္ မရွိပါသေလာ”ဟု ေမးေလွ်ာက္ျပန္၏၊ ပုဏၰား ”အလံုးစံုသည္ မရွိ”ဟူေသာ ဤအယူသည္ ဒုတိယ ေလာကခ်ဲ႕ တရားတည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
”အသွ်င္ေဂါတမ အသို႔ပါနည္း၊ အလံုးစံုသည္ တူေသာသေဘာ ရွိပါသေလာ”ဟု ေမးေလွ်ာက္ျပန္၏၊ ပုဏၰား ”အလံုးစံုသည္ တူေသာသေဘာ ရွိ၏”ဟူေသာ ဤအယူသည္ တတိယ ေလာကခ်ဲ႕ တရားေပ တည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
”အသွ်င္ေဂါတမ အသို႔ပါနည္း၊ အလံုးစံုသည္ ထူးျခားေသာသေဘာ ရွိပါသေလာ”ဟု ေမးေလွ်ာက္ ျပန္၏၊ ပုဏၰား ”အလံုးစံုသည္ ထူးျခားေသာသေဘာ ရွိ၏”ဟူေသာ ဤအယူသည္ စတုတၳ ေလာကခ်ဲ႕ တရားေပတည္းဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ပုဏၰား ထိုႏွစ္ပါးေသာ အစြန္းတို႔သို႔ မကပ္ေရာက္မူ၍ အလယ္ အလတ္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားကို ေဟာေတာ္မူ၏၊ မသိမႈ ‘အဝိဇၨာ’ အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ ျပဳစီရင္မႈ ‘သခၤါရ’တို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ သခၤါရ အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ သိမႈ ‘ဝိညာဏ္’ ျဖစ္၏။ပ။ ဤသို႔လွ်င္ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲအစု ျဖစ္၏။ အဝိဇၨာ၏သာလွ်င္ အရဟတၱမဂ္ျဖင့္ အႂကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ သခၤါရတို႔ ခ်ဳပ္ကုန္၏၊ သခၤါရတို႔ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဝိညာဏ္ ခ်ဳပ္၏။ပ။ ဤသို႔လွ်င္ အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲအစု ခ်ဳပ္၏ဟု (ေဟာ ေတာ္မူ၏)။
ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူသည္ ရွိေသာ္ ေလာကာယတိကပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏- ”အသွ်င္ေဂါတမ (တရားေတာ္သည္) အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိပါ၏။ပ။ အကြၽႏု္ပ္ကို ယေန႔မွ အစျပဳ၍ အသက္ထက္ဆံုး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာ ဥပါသကာဟု မွတ္ေတာ္မူပါေလာ့”ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
အ႒မသုတ္။