၂၄ဝ။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ အသွ်င္လကု႑ကဘဒၵိယသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္လကု႑ကဘဒၵိယ လာေနသည္ကို အေဝးမွပင္ ျမင္ေတာ္မူ၍ ရဟန္းတို႔အား ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏- ”ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ အဆင္းမလွေသာ ႐ူခ်င္ဖြယ္မေကာင္းေသာ ပုကြေသာ ရဟန္းတို႔၏ ႏွိပ္စက္ေျပာဆိုျခင္းကို ခံေနရေသာ သေဘာရွိေသာ လာေနေသာ ထိုရဟန္းကို ျမင္ကုန္၏ေလာ”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)၊ အသွ်င္ဘုရား ျမင္ပါကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းသည္ ႀကီးေသာ တန္ခိုးရွိ၏၊ ႀကီးေသာ အာႏုေဘာ္ရွိ၏၊ ထိုရဟန္း မဝင္စားဖူးေသာ သမာပတ္ကို ရရန္ မလြယ္၊ လူ႕ ေဘာင္မွ (ရဟန္းေဘာင္) သို႔ ဝင္ေရာက္ (ရဟန္းျပဳ) ၾကေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ား လိုလားအပ္ေသာ အတုမရွိေသာ အက်င့္ျမတ္၏ အဆံုးျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္အက်ဳိးကို ယခုဘဝ၌ပင္ ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေန၏ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏။ပ။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-
”ဟသၤာ, ႀကိဳးၾကာ, ဥေဒါင္း, ဆင္, ေခ်, သမင္ဟု ဆိုအပ္ေသာ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ျခေသၤ့မွ ေၾကာက္ကုန္၏၊ ကိုယ္သဏၭာန္၌မူကား တူမွ်ျခင္း မရွိေပ။
ဤအတူသာလွ်င္ လူတို႔၌ ငယ္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း ပညာရွိေသာ သူသည္သာ ထိုလူမ်ားအေပါင္းတြင္ ႀကီးျမတ္သူ မည္၏၊ သူမိုက္သည္ ကိုယ္သဏၭာန္ ႀကီးေသာ္လည္း ႀကီးျမတ္သူ မမည္”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဆ႒သုတ္။