၂၂။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ။ ရဟန္းတို႔ ဝန္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဝန္ေဆာင္သမားကိုလည္းေကာင္း၊ ဝန္ယူရေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ဝန္ခ်ထားျခင္းကိုလည္းေကာင္း သင္တို႔အား ေဟာၾကားအံ့၊ ထိုတရားကို နာကုန္ေလာ့။
ရဟန္းတို႔ ဝန္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ”ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးမ်ဳိးတို႔”ဟု ဆိုအပ္သည္ ျဖစ္ရာ၏။
အဘယ္ငါးမ်ဳိးတို႔နည္း၊ ႐ုပ္ဟူေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ၊ ေဝဒနာဟူေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ၊ သညာဟူေသာဥပါဒါနကၡႏၶာ၊ သခၤါရဟူေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ၊ ဝိညာဏ္ဟူေသာ ဥပါဒါနကၡႏၶာတို႔တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကို ဝန္ဟု ဆိုအပ္သည္ ျဖစ္ရာ၏။
ရဟန္းတို႔ ဝန္ေဆာင္သမားဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ”ပုဂၢဳိလ္”ဟု ဆိုအပ္သည္ ျဖစ္ရာ၏၊ ဤအသွ်င္ကား ဤသို႔ အမည္ရွိ၏၊ ဤသို႔ အႏြယ္ရွိ၏ဟု ဆိုရေသာ ပုဂၢဳိလ္ပင္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤပုဂၢဳိလ္ကိုဝန္ေဆာင္သမားဟု ဆိုရ၏။
ရဟန္းတို႔ ဝန္ယူရေၾကာင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ကာမ၌ တပ္မက္မႈ ‘ကာမတဏွာ’၊ ဘဝ၌ တပ္မက္မႈ ‘ဘဝတဏွာ’၊ ဘဝျပတ္ျခင္း၌ တပ္မက္မႈ ‘ဝိဘဝတဏွာ’ ဟူေသာ ဘဝသစ္ကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ ႏွစ္သက္စဲြမက္မႈႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ ထိုထိုျဖစ္ရာ အာ႐ံုတို႔ကို အလြန္ႏွစ္သက္တတ္ေသာ တဏွာပင္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤတဏွာကို ဝန္ယူရေၾကာင္းဟု ဆိုရ၏။
ရဟန္းတို႔ ဝန္ခ်ထားျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း၊ ထိုတပ္မက္မႈ ‘တဏွာ’၏သာလွ်င္ အႂကြင္းမဲ့ကင္းျပတ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း စြန္႔ျခင္း မကပ္ၿငိျခင္း လြတ္ျခင္း မတြယ္တာျခင္းတည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤသည္ကိုဝန္ခ်ထားျခင္းဟု ဆိုရ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေနာက္ တစ္ပါးေသာ ဤဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူ ျပန္၏ –
”ခႏၶာငါးမ်ဳိးတို႔သည္ စင္စစ္ ဝန္တို႔တည္း။ ပုဂၢဳိလ္ကား ဝန္ေဆာင္သမား တည္း။ ဝန္ကိုယူရျခင္းသည္ ေလာက၌ ဆင္းရဲ၏၊ ဝန္ကို ခ်ထားျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏။
ေလးေသာ ဝန္ကို ခ်ထားၿပီးလွ်င္ တစ္ပါးေသာ ဝန္ကို မယူမူ၍ အျမစ္ရင္းႏွင့္ တကြ တဏွာကိုႏုတ္ပယ္ၿပီးလွ်င္ ဆာေလာင္မႈ’တဏွာ’ ကင္းသည္ျဖစ္၍ ေအးၿငိမ္း ရ၏ ”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အ႒မသုတ္။